ΣΥΡΙΖΑ: Εμείς, εμείς οι μόνοι συνεπείς

Στα τρία και επισήμως ο ΣΥΡΙΖΑ. Και γιατί όχι και στα τέσσερα, αλλά και στα περισσότερα. Αναζητώντας τη συνέπεια της ριζοσπαστικής αριστεράς μπορείς να φτάσεις μέχρι τη διάσπαση του ατόμου. Κέφι να έχεις να διασπάσαι. Το 49% - 43% μεταξύ Φάμελλου και Πολάκη σημαίνει ότι οι δύο επικρατέστεροι της χθεσινής εκλογής έχουν το κόμμα 50-50. Ήδη ο Πολάκης το δήλωσε. Και είναι μεγάλο λάθος του πρώτου που δεν πήγε σε δεύτερο γύρο ώστε να καταγράψει ένα αδιαμφισβήτητο ποσοστό. Με το καλημέρα το κόμμα έχει 2 διαχειριστές, εκ των οποίων ό ένας ασυγκράτητος με ότι αυτό συνεπάγεται. Μια νέα εκρηκτική κατάσταση βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη.

ΣΥΡΙΖΑ: Συμπεράσματα από το χθεσινό αποτέλεσμα

Το γεγονός ότι από τους 150.000 του 2023 εμφανίστηκαν στις κάλπες λιγότεροι από τους μισούς ( για όσους εμπιστεύονται τους συριζο-αριθμούς) είναι δείγμα της καχεξίας που προκαλούν οι διασπάσεις, όταν μάλιστα κανένας δεν είναι τόσο ισχυρός ώστε να ξεχωρίζει. Το χρονικό διάστημα από την εκλογή του Κασσελάκη μέχρι σήμερα απέδειξε σε όλους τους πολίτες ότι τον ΣΥΡΙΖΑ πλέον δεν μπορείς να τον παίρνεις στα σοβαρά. Αλλά ούτε και τα αποκόμματα του. Και αυτοί που παραμένουν ακόμα ενεργοί ή έστω ψηφίζουν το ξέρουν ακόμα καλύτερα. Απλώς είναι παράδοση στην Αριστερά να επιμένεις, να υπερασπίζεσαι την κομματική σου ταυτότητα μέχρι τέλους, ακόμα και όταν όλα έχουν χαθεί. Να παραμένεις συνεπής.

Η εκλογή του Φάμελλου, ενός άοσμου και άχρωμου πολιτικού, θα σημάνει και την οριστική εξαφάνιση του μητρικού μορφώματος που ταλαιπώρησε την ελληνική κοινωνία στα χρόνια της κρίσης και την επιστροφή της ριζοσπαστικής αριστεράς σε ποσοστά κάτω από το 10% (όλοι μαζί). Αντιθέτως η εκλογή του Πολάκη θα μπορούσε να συντηρήσει για κάποιο χρονικό διάστημα ένα ενδιαφέρον για το κόμμα λόγω της επιθετικότητας και της συγκρουσιακής λογικής του ανδρός. Η απειλή του στυλ «τη 2^η φορά θα είναι αλλιώς» είναι ακόμα ελκυστική για ικανό μέρος του πολιτικού ακροατηρίου, ειδικά σε εποχές πληθωρισμού και παγκόσμιας ανασφάλειας.

Η εποχή δεν είναι κακή για ένα κόμμα σκληρής καταγγελίας, ειδικά μετά και την άνοδο του Τραμπ στις ΗΠΑ και το ανοδικό ρεύμα της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Και θα γίνεται ολοένα και καλύτερη. Ο καταγγελτισμός ως πολιτική μεθοδολογία είναι πάντα της μόδας και δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ ακροδεξιάς και ακροαριστεράς. Ο αντισυστημισμός παραμένει η αιχμή του πολιτικού δόρατος των οικείων κομμάτων και αρδεύεται από τις κοινές παγκοσμίως θεωρίες συνομωσίας. Στο δε επίπεδο της «ιδεολογίας» προφανώς και τον τόνο δίνει ο ολοκληρωτισμός. Η επιβολή της μιας και μοναδικής άποψης με τη βία. Κλασσική διαχρονική πρακτική των άκρων.

Αυτά είναι πράγματα που τα έχουμε ζήσει και γι αυτό εξάλλου ο ΣΥΡΙΖΑ απορρόφησε το μεγαλύτερο μέρος των ΑΝΕΛ. Και ο Παύλος Πολάκης θα ήταν ο ιδανικός ηγέτης ενός τέτοιου παραδοσιακού ΣΥΡΙΖΑ που θα περίμενε μια κρίση ή ένα στραβοπάτημα των κομμάτων του κέντρου για να επωφεληθεί. Για να στηθεί και πάλι μια νέα πλατεία αγανακτισμένων. Διότι η δυτική δημοκρατία δεν βρίσκεται στα καλύτερά της. Σήμερα ταλαιπωρείται από τους δύο πολέμους, Ουκρανία και Ισραήλ, τους αναδυόμενους νέους εθνικισμούς, την woke αλλά και την αντι-woke κουλτούρα, τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης και την ραγδαία εξάπλωση του φιλοπουτινισμού. Μια νέα έστω και light οικονομική κρίση και η πλατεία θα είναι και πάλι γεμάτη σε όλη την Ευρώπη. Ειδικά η πλατεία Συντάγματος.  

Αντιθέτως ο Σ. Φάμελλος είναι εντελώς μέσα στις εργοστασιακές ρυθμίσεις του αποτυχημένου ΣΥΡΙΖΑ. Και σοβαρός είναι και μετρημένος αλλά δεν μπορεί να στρίψει τον ΣΥΡΙΖΑ προς την κλασσική, θεσμική κεντροαριστερά. Πρώτον, διότι η βάση του είναι καθαρά ριζοσπαστική, δεύτερον διότι δεν έχει τις πολιτικές επεξεργασίες και τρίτον διότι υπάρχει το ΠΑΣΟΚ. Και το ΠΑΣΟΚ υπό τον Νίκο Ανδρουλάκη μπορεί να παίξει επάξια το ρόλο και του πράσινου ΣΥΡΙΖΑ. Ήδη και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια είναι αξιωματική αντιπολίτευση του 20%. Έχοντας προφανώς σοβαρότερες «αριστερές προτάσεις» για την επόμενη ημέρα και ικανότερα στελέχη να τις προωθήσουν. Δηλαδή αν μια μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων θελήσει να αλλάξει σελίδα και αναζητήσει κάτι πιο αριστερό, στον Ανδρουλάκη θα πάει και όχι στο Φάμελλο. Όπως εξάλλου δεν πήγε στην Αχτσιόγλου.

Και το μητρικό κόμμα όπως και η Νέα Αριστερά ή το Κίνημα Δημοκρατίας οδεύουν προς την ολοκληρωτική απαξίωση. Οι πολίτες δοκίμασαν, γεύτηκαν και κατάλαβαν. Δεν μπορούν να εμπιστευτούν σπαράγματα μιας ντεμοντέ ριζοσπαστικής αριστεράς που δεν έχει πια κανένα πειστικό αφήγημα για το μέλλον. Αλλά ούτε και αντισυστημική δυναμική. Που τάζει λαγούς με πετραχήλια που δεν υπάρχουν. Που υπόσχεται αναδιανομή πριν την παραγωγή, που εναντιώνεται σε κάθε νεωτερισμό, σε κάθε καινοτομία, σε κάθε επένδυση, σε κάθε παραγωγική διαδικασία. Ακόμα και στις ανεμογεννήτριες. Που αντιπαλεύει κάθε σοβαρή εκπαιδευτική διαδικασία σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Ακόμα και τα πλέον λούμπεν κοινωνικά στρώματα έχουν καταλάβει ότι η επιβίωσή τους εξαρτάται από την ευημερία του καπιταλισμού. Η σοβαροφανής ακροαριστερή συνέπεια δεν έχει πλέον καμία ζωή. Ή πάμε να τα «σπάσουμε» ή καθόμαστε σπίτι μας.