Η Δεξιά, η Αριστερά και το γραφείο 069

Οι ραγδαίες εξελίξεις συνεχίζουν να προκαλούν αναταράξεις σε όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος. Η ρευστότητα στο εσωτερικό τόσο της φθίνουσας κυβέρνησης όσο και της φυλλορροούσας πρώην αξιωματικής αντιπολίτευσης μετατρέπεται σε αβεβαιότητα για την πορεία της χώρας σε μια ολοένα και πιο κρίσιμη στιγμή για τις γεωπολιτικές ισορροπίες αλλά και για τους κομματικούς συσχετισμούς.

Αυτό τουλάχιστον δείχνουν τα ευρήματα των πρώτων φθινοπωρινών δημοσκοπήσεων τα οποία αναμένεται να αποκρυσταλλωθούν στο αμέσως επόμενο διάστημα. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι φαίνεται να βρισκόμαστε μόλις στην αρχή των εξελίξεων αυτών με απρόβλεπτη την κατάληξή τους, ιδιαίτερα εν όψει σημαντικών πολιτικών και πολιτειακών εκκρεμοτήτων.

Η διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά ήταν το χρονικό ενός προδιαγεγραμμένου -διόλου βελούδινου- διαζυγίου με βάση την μεθοδευμένη επί μήνες ακραία αντιπολιτευτική στάση του πρώην πρωθυπουργού. Η «ήπια» κατά τον κυβερνητικό εκπρόσωπο ομιλία του Κώστα Καραμανλή που ακολούθησε δεν ήταν παρά η απόλυτη επικρότηση των θέσεων Σαμαρά περί μειοδοσίας του υπουργού των εξωτερικών -επομένως και του πρωθυπουργού- και η κάθετη αποδοκιμασία της διαγραφής του.

Προφανώς, δεν υπήρχε κανένα περιθώριο διαφορετικής συμπεριφοράς απέναντι στα «ιερά και τα όσια» ονόματα της Δεξιάς, όπως δεν είχε υπάρξει και στην τραγωδία των Τεμπών. Είναι φανερό ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα επιχειρήσει στο εξής να κατευνάσει τη «λαϊκή Δεξιά» που δεν εννοεί να του συγχωρήσει ακόμα τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Πολύ περισσότερο που καιροφυλαχτεί και η ανερχόμενη Ακροδεξιά η οποία άρχισε ήδη να χορεύει στους τραμπικούς σκοπούς.

Στην αντίπερα όχθη η φαρσοκωμωδία της διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς. Το φρέσκο «Κίνημα Δημοκρατίας» του Στέφανου Κασσελάκη ήρθε να προσθέσει ένα ακόμα -το 7ο στη σειρά- κομμάτι του παζλ της «Πρώτη φορά Αριστερά» που αποκολλήθηκε. Η «νέα πλειοψηφία της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ» πιστή στις χειρότερες παραδόσεις της κομμουνιστογενούς Αριστεράς διέγραψε τη νέα μειοψηφία πιστεύοντας ότι έτσι εξορκίζει και τις απόψεις της.

Το τελευταίο ντιμπέιτ μεταξύ των υποψηφίων αρχηγών του ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι οι λαϊκιστικές αυτές απόψεις εξακολουθούν να ζουν και να βασιλεύουν στις γραμμές του κόμματός τους. Οι αγωνιώδεις προσπάθειες του Αλέξη Τσίπρα -μέσω του ινστιτούτου του ή άλλων εκδηλώσεων- να απομείνουν κάποιες δυνάμεις των οποίων θα μπορούσε να ηγηθεί στο μέλλον πέφτουν στο πολιτικό κενό. Όσο κι αν ο ίδιος ισχυρίζεται απολογητικά το αντίθετο, στην ουσία υπήρξε ταυτόχρονα και αναχωρητής και παρατητηρής του ευτελισμού του κόμματος που δημιούργησε.

Κερδισμένο, χάρη στην πολιτική εσωκομματική ωριμότητα που επέδειξε, βγαίνει το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ που μετακόμισε τις μέρες αυτές στο γραφείο 069 της Βουλής, τον κοινοβουλευτικό δηλαδή χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Νίκος Ανδρουλάκης, μετά την επανεκλογή του στην προεδρία του κόμματος, κατέχει πλέον και τη θέση του τέταρτου κατά σειράν πολιτειακού παράγοντα της χώρας.

Μπορεί όλα αυτά να έχουν κοινοβουλευτική κυρίως αξία και προνόμια από τη στιγμή που δεν μεσολάβησαν εθνικές εκλογές, έρχονται όμως να επιβεβαιώσουν και με συμβολικό τρόπο την μεγάλη ευκαιρία που δίνεται στο ΠΑΣΟΚ μετά από σχεδόν 15 πέτρινα χρόνια. Όντας στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ έχει πλέον τη δυνατότητα να προβάλει ως η εν αναμονή κυβέρνηση. Ωστόσο, η εναλλαγή στην εξουσία δεν θα γίνει ούτε αυτόματα ούτε το ίδιο εύκολα. Η νίκη στις επόμενες εκλογές είναι μονόδρομος προκειμένου για την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας.

Ο ισχυρισμός ότι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ βρέθηκε στην αξιωματική αντιπολίτευση «χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα» δεν είναι ακριβής. Η σταθερή άρνηση της ηγεσίας του να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Αλέξη Τσίπρα και άλλων στελεχών για τη συγκρότηση «Αντιδεξιάς συμμαχίας» συνετέλεσε στην απομόνωση του ΣΥΡΙΖΑ και στην αποκάλυψη της πολιτικής και ιδεολογικής του γύμνιας που οδήγησε στην κατάρρευσή του. Η αναζήτηση σανίδας σωτηρίας θα συνεχιστεί και στην μετα-Κασσελάκη εποχή με μεγαλύτερη ένταση, δεδομένου ότι η ανάγκη πολιτικής επιβίωσης στελεχών, θα οξυνθεί ακόμα περισσότερο.

Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να επιμείνει στην ίδια αυτόνομη στάση και ως αξιωματική αντιπολίτευση, κάνοντας καθαρό ότι, όπως αποδεικνύεται καθημερινά και από τις τοποθετήσεις των στελεχών των διαφόρων κομματιών του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχει κοινή ιδεολογικοπολιτική βάση για δήθεν κεντροαριστερή συμπόρευση. Από την άποψη αυτή, εκβιαστικές πρωτοβουλίες και λαθεμένοι επικοινωνιακά χειρισμοί θα θολώσουν την εικόνα της δημοκρατικής παράταξης, θα σταθούν εμπόδιο στην αναγκαία αμφίπλευρη διεύρυνσή της και θα φουσκώσουν τα πανιά και τις προσδοκίες της ΝΔ για μια ακόμα τετραετία.