Ένα είναι σίγουρο για τον ΣΥΡΙΖΑ: Η Νέμεσις άργησε, αλλά ήρθε

Ένα μόλις χρόνο πριν, και αφού είχαν βαρεθεί να χάνουν ακόμα και στο τάβλι, εξέλεξαν αρχηγό έναν άγνωστο τυχάρπαστο νάρκισσο που, ενώ είχε μαύρα μεσάνυχτα από πολιτική, ήθελε να κάνει το κόμμα τους κάτι σαν μονοπρόσωπη εταιρία.

Ο αρχηγός ήταν τόσο αμετροεπής και άσχετος που υποσχέθηκε να κερδίσει τον Μητσοτάκη επειδή ισχυριζόταν ότι μίλαγε καλύτερα αγγλικά και φιλοδοξούσε να κυβερνήσει μάλιστα και δύο τετραετίες γιατί προφανώς η μία δεν του έφτανε.

Από την αρχή και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, τον στήριξαν όλοι με θέρμη, Πολάκηδες, Παπάδες, Φάμελλοι και λοιποί παρατρεχάμενοι και κομματικοί κολαούζοι. Ειδικά δε ο τελευταίος του έδωσε και το φιλί της ζωής, όταν στο περσινό συνέδριο του Φεβρουαρίου ακούστηκαν οι πρώτες φωνές αμφισβήτησης και τέθηκε σχεδόν θέμα ηγεσίας.

Μέχρι πρότινος όλοι τα έβρισκαν όλα μια χαρά και δικαιολογούσαν τα πάντα. Και το τεράστιο ατόπημα του αρχηγού για το «κρατίδιο» στην κατεχόμενη Κύπρο, και το αναμφισβήτητο τραμπικό του παρελθόν, και την υιοθέτηση του χουντικής προέλευσης  «πατρίς -θρησκεία -οικογένεια», και την προκλητική επίδειξη πλούτου, και τα τερατώδη ψέματα για τις δικαστικές διώξεις που δήθεν υπέστη η οικογένειά του και το σκοτεινό πόθεν έσχες.

Από τη στιγμή όμως που διαφάνηκε ότι ο αρχηγός θέλησε να κάνει κουμάντο αποκλειστικά με δικούς του ανθρώπους, κάνοντας πέρα την κομματική γραφειοκρατία και θίγοντας έτσι ζωτικά συμφέροντα, το πράγμα άρχισε να στραβώνει.

Πρώην ορκισμένοι εχθροί όπως Πολάκηδες και 87 συνέπηξαν μια ετερόκλητη συμμαχία και τον καθαίρεσαν εν μια νυκτί την ώρα που ο Παπάς τον διαβεβαίωνε ότι είναι μαζί του και η πρόταση μομφής δεν περνάει. Στο ενδιάμεσο φυσικά, τον πούλησε κι ο ίδιος.

Κάπως έτσι ο Κασσσελάκης έγινε παρελθόν και τώρα του φορτώνουν ακόμα και το προπατορικό αμάρτημα. Και αντί να κάνουν την αυτοκριτική τους για το μπάχαλο, κατηγορούν γι’ αυτό όχι την παροιμιώδη ακρισία τους αλλά πότε τη «διαπλοκή», πότε το αντι-Σύριζα μέτωπο, πότε τη ΝΔ.

Λες και τους υποχρέωσαν όλοι αυτοί να εκλέξουν τον Κασσελάκη αρχηγό, με το στανιό η λες και η «διαπλοκή» κοιμάται και ξυπνάει με την έγνοια του ΣΥΡΙΖΑ.

Στο μεταξύ και μετά το συνέδριο-παρωδία, οι παραιτήσεις έπεσαν βροχή, ο ΣΥΡΙΖΑ μετατράπηκε σε ένα περιφερόμενο πολιτικό πτώμα, η αξιωματική αντιπολίτευση χάθηκε, αλλά τώρα φιλοδοξούν να την επανακτήσουν. Πώς; Με την επαναπροσχώρηση αυτών που έφυγαν πέρυσι και έφτιαξαν τη Νέα Αριστερά και έκτοτε βολοδέρνουν δημοκοπικά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Αυτών δηλαδή τους οποίους μέχρι πρόσφατα αποκαλούσαν «αποστάτες» και απαιτούσαν να δώσουν τις έδρες πίσω.

Η εξαΰλωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλά ένα γεγονός ενός κόμματος που έκλεισε τον βιοϊστορικό του κύκλο, αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Κι αυτό κυρίως γιατί η όλη ιστορία ήταν εξόχως αποκαλυπτική μιας κουλτούρας βαθιάς ανηθικότητας, ενός τερατώδους τυχοδιωκτισμού και ενός κυνικότατου καιροσκοπισμού της τωρινής ηγετικής του ομάδας.

Και που ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που κυβέρνησαν τη χώρα για μια πενταετία μαζί με τους ακροδεξιούς κλόουν των ΑΝΕΛ, αλλά τώρα που έγιναν αποσυνάγωγοι, είναι τόσο γενναιόδωροι, ταπεινοί και καταδεκτικοί που επιθυμούν συμπράξεις με τις υπόλοιπες «δημοκρατικές δυνάμεις».

Ο ΣΥΡΙΖΑ τελείωσε μεν, αλλά άφησε ανεξίτηλο λεκέ στο συλλογικό υποσυνείδητο, έχοντας διαπλάσει μια καθόλου ευκαταφρόνητη μερίδα της κοινωνίας ώστε να πολιτεύεται με εχθροπάθεια, μοχθηρία, τοξικότητα και ψέματα και που αργά ή γρήγορα θα βρει έκφραση μέσα από νέα μορφώματα, κάτι σαν διάσπαρτα κακοήθη μεταστατικά πολιτικά καρκινώματα. Και στο τέλος της ημέρας, αυτή είναι και η μεγαλύτερη ζημιά που προκάλεσαν στη χώρα και την κοινωνία. Και που φαίνεται, δυστυχώς και επί του παρόντος, μη αναστρέψιμη.

Ένα πάντως είναι σίγουρο για τον ΣΥΡΙΖΑ: ότι η Νέμεσις άργησε αλλά ήρθε.