Ο Κυριάκος πήρε το όπλο του

Ο Αντώνης Σαμαράς πήγαινε γυρεύοντας εδώ και καιρό. Και τελικά προκάλεσε τη διαγραφή του από το ρόστερ της Νέας Δημοκρατίας. Διότι έρχεται κάποια στιγμή που το ποτήρι ξεχειλίζει και η συνεχής υπονόμευση δεν γίνεται ανεκτή. Δεν είναι ένα τυχαίο μέλος, ένα κάποιο δυσαρεστημένο στέλεχος που λέει μια κουβέντα παραπάνω, είναι ένας τέως πρόεδρος του κόμματος και τέως πρωθυπουργός. Και ο λόγος του έχει βαρύτητα και αυτό το γνωρίζει. Ωστόσο δεν δίστασε να ακολουθήσει με συνέπεια τον διχαστικό και υπονομευτικό του λόγο προς την κυβέρνηση και το πρόσωπο του πρωθυπουργού και μάλιστα με αφορμή τα ευαίσθητα εθνικά μας θέματα. Το μεγάλο ερώτημα είναι, γιατί;

Εκφράσεις όπως «τα ήρεμα νερά, όταν οδηγούν σε σιωπηλή αποδοχή τετελεσμένων, φέρνουν πάντα τεράστιες φουρτούνες» για τις ελληνοτουρκικές συνομιλίες ή για «χαριεντισμούς του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Νίκου Χριστοδουλίδη με τον Ταγίπ Ερντογάν», για «διαμελισμό του Αιγαίου», για «εμπαιγμούς εις βάρος της Κύπρου», «συρρίκνωση της Ελλάδας», «διάλυση του κυπριακού κράτους», «άδικες και καταστροφικές λύσεις που μαγειρεύονται», «συγκαλυμμένη διχοτόμηση και πλήρη  τουρκοποίηση της Κύπρου» δεν λέγονται ούτε από τους πιο σκληρούς αντιπάλους της κυβέρνησης και τους πιο ορκισμένους εχθρούς του πρωθυπουργού. Και όμως ειπώθηκαν από τον Αντώνη Σαμαρά τελείως επιδεικτικά, σχεδόν προκλητικά  με στόχο να προκαλέσουν θέμα. Και το θέμα δεν είναι απλά οι εσωκομματικές ισορροπίες της ΝΔ αλλά η σταθερότητα της ελληνικής κυβέρνησης.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στην πρόσφατη συνέντευξη στο Βήμα ζητάει να αποπεμφθεί ο υπουργός εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης που προωθεί τα «ήρεμα νερά» με την Τουρκία, και προτείνει τον τέως πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή ως διάδοχο της Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Μια καθαρή προσβολή στο πρόσωπο της  προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας. Και τέλος εγκαλεί και τον πρωθυπουργό γιατί σε εποχές που όλη η Ευρώπη στρίβει δεξιότερα εκείνος επιμένει στα κεντρώα ανοίγματα που οδηγούν σε κατευνασμό των τουρκικών προκλήσεων. Αν δεν τα έλεγε όλα αυτά ο Αντώνης Σαμαράς θα νομίζαμε ότι δεν ειπώθηκαν ποτέ, αφού κανένας αντιπολιτευόμενος πολιτικός δεν έχει φτάσει τουλάχιστον ακόμα σε τέτοιες ακρότητες. Και όμως τα είπε.

Έχω γράψει και στο παρελθόν ότι είναι πολλές οι εγχώριες δυνάμεις που επιζητούν την άτακτη πτώση αυτής της κυβέρνησης. Απλώς για να ανοίξουν και πάλι τα χαρτιά και να μοιραστεί εκ νέου η πίτα. Και η εποχή είναι κατάλληλη για πολλούς λόγους. Η ακροδεξιά φουντώνει στην Ευρώπη και ειδικά, μετά την εκλογή του Τραμπ στις ΗΠΑ, αναμένεται να απογειωθεί. Οι πόλεμοι τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Μέση Ανατολή αυξάνουν την ανασφάλεια στους ευρωπαίους πολίτες. Το ενεργειακό άγος είναι πάντοτε εδώ και δύσκολα θα φύγει. Διότι η πολιτική είναι και υπόθεση ενός γενικότερου κλίματος που συχνά διαμορφώνεται και από τυχαία γεγονότα.

Στο εσωτερικό μέτωπο η μεταρρυθμιστική κάμψη της κυβέρνησης προκαλεί δυσαρέσκεια στους κεντρώους υποστηρικτές της, ενώ η διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ και η άνοδος του ΠΑΣΟΚ γενούν προσδοκίες  για μια κάποια αλλαγή. Οι διαρροές της ΝΔ προς τα ακροδεξιά κόμματα καλά κρατούν. Οπότε μια εσωτερική κρίση στο κυβερνών κόμμα μπορεί να είναι το κερασάκι που λείπει από την τούρτα, για να έρθουν όλα τούμπα. Και κάποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της ολομέτωπης επίθεσης. Αν αυτός είναι και εκ των έσω τότε το πράγμα γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρον αλλά και επικίνδυνο.  

Στην κυβέρνηση θεωρούσαν μέχρι πρότινος ότι δεν κινδυνεύουν από τις διαρροές προς τα δεξιά τους μιας και τα πρόσωπα που ηγούνται του ακροδεξιού χώρου δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη στους πολίτες και πολύ δύσκολα θα προχωρήσουν σε μια συνεργασία μεταξύ τους. Οι συνεχιζόμενες επιθέσεις των δύο τέως πρωθυπουργών περνούσαν στο «ντούκου» και δεν εθεωρούντο απειλή, στο μέτρο που αμφότεροι χαρακτηρίζονταν ως «καμένα χαρτιά» που εξέφραζαν προσωπικές πικρίες ή ζήλευαν την πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Ότι απλώς ασκούν κριτική σε κάποιον ο οποίος αποδεικνύεται καθημερινά καλύτερος αυτών. Και μάλιστα χωρίς να προτείνουν κάτι διαφορετικό, έναν άλλον οδικό χάρτη για τα ελληνοτουρκικά, ή μια συγκροτημένη άποψη για τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα. Ωστόσο η επιμονή και η υπέρβαση των εσκαμμένων φαίνεται ότι χτύπησε το κατάλληλο καμπανάκι ή πάτησε τον κάλο που δεν έπρεπε.

Φυσικά και οι 155 βουλευτές δεν είναι ένα τελείως ασφαλές νούμερο για καμία κυβέρνηση και δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποιες συνεννοήσεις υπάρχουν και τι στηρίγματα μπορούν να βρουν εντός του κυβερνώντος κόμματος όσοι σχεδιάζουν την πτώση της κυβέρνησης και τη διενέργεια πρόωρων εκλογών. Αλλά φαντάζει λίγο απίθανο να είναι όλες αυτές οι συντονισμένες επιθέσεις από το καλοκαίρι, αποτέλεσμα προσωπικών εμμονών χωρίς κάποιο σκοτεινό σχέδιο. Τι έχει να κερδίσει ο Αντώνης Σαμαράς με τη διατύπωση των υπερβολικών ανησυχιών του και μάλιστα με ανοίκειες εκφράσεις σε μια κατά τα άλλα ήρεμη περίοδο των ελληνοτουρκικών σχέσεων;

Διότι ρίχνεις μια κυβέρνηση και μάλιστα της δικής σου παράταξης, μόνο για σημαντικούς και άκρως επικίνδυνους εθνικούς λόγους. Και τέτοιοι λόγοι όχι μόνο δεν υπάρχουν αλλά και είναι αδύνατον να τους επικαλεστείς και να πείσεις. Όταν μάλιστα πρόσφατες δημοσκοπήσεις αποδεικνύουν ότι τα όσα ισχυρίζεσαι δεν έχουν καμία σοβαρή απήχηση στην κοινωνία, αλλά ούτε και στο κοινό της ΝΔ.

Η κίνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη να διαγράψει τον Αντώνη Σαμαρά προφανώς και δεν έγινε εν θερμώ. Απευθύνεται όχι μόνο στον ίδιο αλλά και στο εσωτερικό του κόμματος δηλώνοντας ευθαρσώς το ποιος είναι το «αφεντικό». Η κυβέρνησή του δεν απειλείται από την αντιπολίτευση, οι διεθνείς συνθήκες δεν προϊδεάζουν για μια καταστροφική κρίση, η οικονομία βελτιώνεται, τα ποσοστά του στις δημοσκοπήσεις είναι φυσιολογικά για την εποχή, συνεπώς δεν έχει να φοβηθεί ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις που να τον αναγκάσουν να προχωρήσει σε εκλογές. Παρά μόνο αν χάσει τη δεδηλωμένη λόγω ανταρσίας. Οπότε η διαγραφή έχει και εσωτερικούς αποδέκτες.

Όσοι πίστευαν ότι μια κυβερνητική κρίση μπορεί να προέλθει μόνο από τα δεξιά σήμερα αισθάνονται δικαιωμένοι. Αλλά δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν είναι. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν μπορεί να ρίξει για δεύτερη φορά κυβέρνηση του κόμματός του. Η Ελλάδα ελπίζει σε καλύτερες και όχι χειρότερες μέρες. Και δεν θέλει να αυτοκτονήσει, τουλάχιστον μ’ αυτόν τον τρόπο. Και δεν θα του κάνει τη χάρη.