Η δημοκρατία και η ειρήνη δεν χρειάζονται ούτε γκρι ούτε γαλάζιους λύκους

Κανονικά, η διαγραφή από τη Νέα Δημοκρατία ενός στελέχους της με αφορμή μια συνέντευξη που παραχώρησε θα έπρεπε να αποτελεί αποκλειστικά εσωκομματικό της πρόβλημα. Πολύ περισσότερο που το στέλεχος αυτό υπήρξε πρόεδρος και πρώην πρωθυπουργός της Δεξιάς παράταξης δίνοντας στο πρόβλημα μεγαλύτερες διαστάσεις. Ίσως, θα μπορούσε ένα κόμμα της αντιπολίτευσης να σχολιάσει το γεγονός ότι ο Αντώνης Σαμαράς έχει εκφράσει επανειλημμένα τις αντιπολιτευτικές του αυτές θέσεις κατά το τελευταίο - και όχι μόνο - χρονικό διάστημα απολαμβάνοντας του προνομίου του «πρώην πρωθυπουργού» που «δικαιούται να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του» σύμφωνα με την ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος.

Η αλήθεια είναι ότι ο Μεσσήνιος πολιτικός δεν τις έκρυψε ποτέ τις ακραίες εθνικιστικές του απόψεις. Έφτασε μάλιστα στο σημείο, πριν από 30 χρόνια περίπου, να «ρίξει» μια προηγούμενη κυβέρνηση του κόμματός του για να φέρει στην Ελλάδα τη δική του «Πολιτική Άνοιξη» που αποδείχτηκε λίγη πολιτικά και βραχύβια χρονικά. Ούτε όμως και το γεγονός αυτό αφορά στην αντιπολίτευση που ωστόσο, θα μπορούσε να υπενθυμίσει ότι ο Αντώνης Σαμαράς επιχείρησε στη συνέχεια να φέρει την Άνοιξη και μέσα στη ΝΔ, ως αρχηγός της πλέον, σηκώνοντας πρώτος το λάβαρο του αντιμνημονιακού αγώνα στο Ζάππειο. Για να λάβει στη συνέχεια ένα αποστομωτικό εκλογικό 18% και να βάλει την ουρά κάτω από τα σκέλια συγκυβερνώντας με το «μνημονιακό» ΠΑΣΟΚ για να σώσει τη χώρα.

Ωστόσο, το πρόβλημα δεν συνίσταται στα πολιτικάντικα παιχνίδια του πρώην πρωθυπουργού που έχαιρε μέχρι χθες πλήρους ασυλίας από το κόμμα του. Η παγκόσμια πολιτική εμπειρία είναι πλούσια σε παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι οι διαρκείς υποχωρήσεις στις ακροδεξιές θέσεις όχι μόνον δεν τις αποδυναμώνουν αλλά, αντίθετα, τις αποθρασύνουν. Και αυτό ακόμα θα ήταν αποκλειστικό πρόβλημα της κυβέρνησης αν οι απόψεις του κ. Σαμαρά δεν έθιγαν τον πυρήνα των στόχων και εθνικών συμφερόντων της χώρας απειλώντας την διεθνή γεωπολιτική της αξιοπιστία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι απόψεις του έτυχαν της ευρύτερης δυνατής ακροδεξιάς επιδοκιμασίας, συμπεριλαμβανομένης και εκείνης των «γειτόνων» της Μεσσηνίας «Σπαρτιατών».

Στη συνέντευξή του στο «Βήμα» ο πρώην πρωθυπουργός βάλει συνολικά κατά του ελληνοτουρκικού διαλόγου θεωρώντας ουσιαστικά μειοδοσία κάθε προσπάθεια προσέγγισης και εξομάλυνσης των σχέσεων, εφ’ όσον η Τουρκία δεν αποδέχεται εξ αρχής όλες τις ελληνικές θέσεις. «Τα ήρεμα νερά φέρνουν φουρτούνες είχε πει σε πρόσφατη ομιλία του όταν είχε ακόμα το δικαίωμα να λέει ότι θέλει. Εύκολος «πατριωτισμός» όπως και ο αντίστοιχος του Ντεβλέτ Μπαχτσελί, από την άλλη πλευρά, που απαίτησε από τον Τραμπ «να αποφασίσει αν θα στηρίξει την Ελλάδα και την Κύπρο ή το διεθνές δίκαιο», όπως ο ίδιος το ερμηνεύει φυσικά. Αλίμονο αν αφήσουμε την τύχη των ελληνοτουρκικών σχέσεων έρμαιο στα χέρια του τυχοδιωκτών του πατριωτισμού.

Η διαγραφή του Αντώνη Σαμαρά είναι μια καλή ευκαιρία για τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου να συνειδητοποιήσουν τη σημασία της στήριξης μιας κοινής πολιτικής στα εθνικά θέματα, ικανής να αποκρούσει τις απειλές της εθνοκαπηλείας μέσα στη χώρα και να αναλάβει διεθνείς πρωτοβουλίες στη κρίσιμη γεωπολιτική συγκυρία. Ειδικά η «παθούσα» στο εσωτερικό της κυβέρνηση πρέπει να αντιληφθεί ότι η ουσιαστική διαβούλευση με την αντιπολίτευση δεν θα μειώσει σε τίποτα την δυνατότητά της να λαμβάνει αποφάσεις για κρίσιμα προβλήματα των οποίων πάντως η επίλυση ξεπερνά κατά πολύ τα όρια έστω και διαδοχικών θητειών διακυβέρνησης. Με τη διαγραφή Σαμαρά δεν ξεμπερδεύεις και με τις ακραίες εθνικιστικές φωνές που θα ενταθούν και θα γίνουν ακόμα πιο επικίνδυνες για την ειρήνη και τη δημοκρατία.