Διαγραφή Αντώνη Σαμαρά: Η Άκρα Δεξιά σε αναζήτηση οχήματος

Η τακτική υπονόμευσης του πρωθυπουργού προσωπικά και του συστήματος εξουσίας Μαξίμου γενικότερα με στόχο προφανώς την ανατροπή των συσχετισμών εντός της Νέας Δημοκρατίας είχε ήδη αρχίσει με την υπόθεση των Υποκλοπών η οποία κατέληξε στην καρατόμηση του άμεσου συνεργάτη και μέλους της οικογενείας του Κυριάκου Μητσοτάκη. Για όσους γνωρίζουν η απομάκρυνση του Γρηγόρη Δημητριάδη από την νευραλγική θέση του «Επιτελάρχη» κόστισε έκτοτε τόσο στον Πρωθυπουργό όσο και στην κυβερνητική αποδοτικότητα εν τω συνόλω.

Αντώνης Σαμαράς: Το χρονικό μιας προαναγγλθείσας διαγραφής

Με εφαλτήριο τους ίδιους επιχειρηματικούς και πολιτικούς κυκλους και με επιχειρησιακό πυρήνα πάντα τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό, πρώην πρόεδρο της «Πολιτικής Άνοιξης», βασικό μοχλό της ανατροπής της κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη τότε με την υπόθεση Συμπιλίδη, τον Αντώνη Σαμαρά, η υπονόμευση συνεχίστηκε για να κορυφωθεί με την συνέντευξη του Μεσσήνιου πολιτικού στο «Βήμα της Κυριακής» . Είχε προηγηθεί η επιθετική εμφάνιση του Αντώνη Σαμαρά στην Λευκωσία και είχαν ήδη παίξει τον ρόλο τους οι κοινές και πάντα στρατηγικά προετοιμασμένες συναντήσεις των Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά, άλλοτε σε κάποιο απόμερο δήθεν εστιατόριο αλλά με τις κάμερες των τηλεοπτικών συνεργείων να καραδοκούν, είτε Αθήνεσι είτε στην Θεσσαλονίκη.

Το «Timing» της καθοριστικής παρέμβασης Σαμαρά δια της οποίας ήταν δεδομένο ότι θα εξασφάλιζε και την διαγραφή του, διότι αυτό ήταν προφανώς το ζητούμενο εκ μέρους του, προκαλεί ορισμένα ερωτήματα.

Ο Αντώνης Σαμαράς ελέγχει (ή εκλέγει) 8 βουλευτές όπως διαβεβαιώνουν εσωκομματικοί παράγοντες εκ των 157 που διαθέτει η κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή. Σε αυτός δεν περιλαμβάνονται οι Γεωργιάδης, Βορίδης και Πλεύρης που προέρχονται από οργανωτική δομή του Γιώργου Καρατζαφέρη. Θεωρητικά λοιπόν και αν όλα λειτουργήσουν όπως θα το ήθελε ο Αντώνης Σαμαράς, ο πρώην πρωθυπουργός διαθέτει την δυνατότητα να «ρίξει» την κυβέρνηση. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί εάν επί παραδείγματι και οι 8 αυτοί βουλευτές θα καταψήφιζαν τον Προϋπολογισμό του 2025 ή εάν δεν έδιναν ψήφο εμπιστοσύνης στην παρούσα κυβέρνηση. Όλα αυτά πάντα θεωρητικά. Προφανώς η Πολιτική δεν ασκείται με απλά μαθηματικά. Η πολιτική άλγεβρα είναι εξαιρετικά πολύπλοκη.

Παρά ταύτα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Κυβέρνηση του εισήλθαν από το Σάββατο 16 Νοεμβρίου σε μία φάση εσωστρέφειας και αστάθειας με επίκεντρο τις προσεχείς ενέργειες και τακτικές κινήσεις αφενός του ήδη διαγραφέντος Αντώνη Σαμαρά και αφετέρου κυρίως τις κινήσεις του Κώστα Καραμανλή.

Προφανώς και η διαγραφή Σαμαρά ήταν μία σαφής υπενθύμιση πώς το πολιτικό αφεντικό στη Νέα Δημοκρατία είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ήταν ένα μήνυμα ισχύος. Ουδείς ξεχνά πώς ο Αντώνης Σαμαράς επιχείρησε μία φορά να «ρίξει» την κυβέρνηση στην οποία μετείχε και να ιδρύσει άλλο κόμμα . Απέτυχε οικτρώς. Σύρθηκε σε έναν αναγκαστικό «αναχωρητισμό» μέχρι να εξιλεωθεί και να επιστρέψει στο «μαντρί». Είναι η δεύτερη φορά που ενδύεται τον μανδύα του «υπονομευτή» του δικού του κόμματος το οποίο και τον ανέδειξε πρωθυπουργό για να μην το ξεχνάμε. Πάντα στο όνομα του πατριωτισμού και πάντα με φόντο τα «εθνικά θέματα». Η ανακοίνωση της Νέας Δημοκρατία για την διαγραφή του δεν αφήνει περιθώρια. Ο Αντώνης Σαμαράς καταγγέλλεται για υιοθέτηση θέσεων και για εκδήλωση προθέσεων οι οποίες έρχονται σε άμεση σύγκρουση με αυτές του κυβερνώντος κόμματος.

Η νέα «επίθεση Σαμαρά» κατά τη οικογενείας Μητσοτάκη , υλοποιείται μία εβδομάδα μετά την σαρωτική νίκη Τραμπ . Αναθάρρησαν όλοι όσοι έχουν επενδύσει σε μία επέλαση των υπερσυντηρητικών και ακροδεξιών πολιτικών τάσεων στην υπαρκτή ευρωπαϊκή Δύση και σε ορισμένες δυτικόφιλες κοινωνίες του υπόλοιπου Κόσμου. Αναθάρρησε προφανώς και ο Αντώνης Σαμαράς.

Προφανώς ο Μεσσήνιος πολιτικός θα συνυπολόγισε την αναμενόμενη δεξιά ως υπερδεξιά στροφή στην γερμανική πολιτική σκηνή η οποία θα εκδηλωθεί στις επερχόμενες πρόωρες κάλπες.

Προφανέστατα ο Αντώνης Σαμαράς θα είχε πληροφορηθεί πώς οι συζητήσεις μεταξύ Άγκυρας και Αθήνας για τις «εκκρεμότητες» στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο, πιθανώς να έχουν προχωρήσει περισσότερο από όσο εικάζεται και ενδεχομένως να έχουν φθάσει σε ένα σημείο συνεννόησης πολύ κοντά σε εκείνο που είχαν φθάσει επί πρωθυπουργίας Σημίτη το 2003.

Ο Αντώνης Σαμαράς δεν ανήκει στην κατηγορία των πολιτικών οι οποίοι οραματίζονται την ειρηνική συμβίωση στην βαλκανική και λεβαντίνικη γειτονιά μας. Ανήκει σε εκείνους τους πολιτικούς οι οποίοι επιδιώκουν την αναπαραγωγή των αδιεξόδων. Υπάρχουν στεγανά σε αυτήν την γωνιά του πλανήτη που λειτουργούν εν είδη συγκοινωνούντων δοχείων. Αν παρακολουθήσει κάποιος επίμονος παρατηρητής τα τεκταινόμενα ασφαλώς και θα ανιχνεύσει παρόμοιες συμπεριφορές και θα καταγράψει ανάλογες αντιδράσεις ένθεν κακείθεν της μέσης γραμμής των θαλασσίων συνόρων στο Αρχιπέλαγος.

Το ακροδεξιό μωσαϊκό στην Ελλάδα, κατακερματισμένο και κυριαρχούμενο από προσωπικές φιλοδοξίες και στρατηγικές που αναδεικνύουν κωμικοτραγικά μορφώματα, θα βρεθεί κάποια στιγμή, σύντομα, στη φάση της αναζήτησης αποτελεσματικού οχήματος.

Οι γραφικές εκφράσεις του ακροδεξιού τόξου δεν θα μπορούσαν ποτέ να οδηγήσουν σε κυρίαρχα σχήματα σαν αυτά που αυτή την στιγμή σαρώνουν στην ευρωπαϊκή σκακιέρα επιδιώκοντας ακόμη και καθαρές πλειοψηφίες.

Ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος απέτυχε να αναδείξει το υπερσυντηρητικό πολιτικό προϊόν του, την «Πολιτική Άνοιξη» σε κυρίαρχο πολιτικό σχήμα, όσο και αν το ονειρεύτηκε, θα επιδιώξει να παίξει τον τελευταίο του ρόλο, να σκηνοθετήσει το Κύκνειο Άσμα μίας πολιτικής καριέρας. Μίας καριέρας που άρχισε στη σκιά του Ευάγγελου Αβέρωφ, προκάλεσε την μήνιν του Κωνσταντίνου Καραμανλή με το «Μακεδονικό» , υπονόμευσε τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη προκαλώντας απώλεια της δεδηλωμένης, τορπίλισε την εθνική ομοψυχία με τα περίφημα Ζάππεια, τραβώντας το χαλί κάτω από τα πόδια του Γιώργου Παπανδρέου και κατέληξε στην πρόσφατη διαγραφή του με άλλοθι και πρόφαση πάντα τα εθνικά ζητήματα.

Πίσω από τις αδιάλακτες πατριωτικές κορώνες , κρύβεται πιθανόν η επιδίωξη για μια « δεύτερη φορά», μια Πολιτική Άνοιξη του 21ου αιώνα , περισσότερο επιτυχημένη από τη πρώτη , η οποία θα συσπειρώσει τις ακροδεξιες δυναμεις που βρίσκονται παγκοσμιως σε άνοδο.Για μια ακόμα φορά , 30 χρόνια μετά από τη πρώτη, ο πρώην πρωθυπουργός δυναμιτίζει τον χώρο του .