ΣΥΡΙΖΑ: Η τρίτη διάσπαση του κόμματος - Το νέο κόμμα Κασσελάκη - Οι εικόνες διάλυσης
Η νέα διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ είναι γεγονός. Μετά τη «Λαϊκή Ενότητα», το «Μέρα 25», την «Πλεύση Ελευθερίας», τη «Νέα Αριστερά» να και το κόμμα Κασσελάκη. Για τους φίλους του κόμματος δυσάρεστο, για τους εχθρούς ευχάριστο και για τους περισσότερους απλώς γελοίο. Ένα δείγμα ανορθολογισμού, αμετροέπειας ή και απλής σαχλαμάρας σε μια εποχή που οι απαιτήσεις από το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι αυξημένες. Εν μέσω δύο πολέμων στην περιοχή μας και φυσικά της εκλογής του Τραμπ.
Όταν ξεπήδησε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβερνητικό κόμμα, στο σχολείο που δούλευα όλοι συζητούσαν γι’ αυτό. Ήταν κάτι καινούργιο και είχε γεμίσει πολλούς με προσδοκίες σε μια εποχή σοβαρής κρίσης. Ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, πλην όμως άσχετους με αυτήν την αριστερά. Και επειδή ήξεραν ότι κάποτε, στη νεότητα, ανήκα στην Ανανεωτική Αριστερά ζητούσαν τη γνώμη μου. Τους απάντησα μόνο αυτό. «Αν τους δώσεις ένα ποτήρι νερό να το πάνε από το ένα γραφείο στο άλλο, στο δρόμο θα το χύσουν». Το κατάλαβαν μετά από ένα, δυο χρόνια. Όταν ανησυχούσαν έντονα για την τύχη των καταθέσεων και τον μισθών τους. Όταν όλο αυτό το παρεάκι, με τον Βαρουφάκη επικεφαλής, έπαιζε στα ζάρια το ψωμάκι των παιδιών τους. Για την πλάκα του!
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε καριέρα ως απειλή. Σε μια εποχή που η καταστροφή του συστήματος ήταν ελκυστική. Όταν το να πριονίζεις το κλαδί που κάθεσαι εθεωρείτο πράξη γενναιότητας και στοιχείο άκρατου προοδευτισμού. Από την εποχή που ο κίνδυνος καταστροφής της χώρας εξέλειπε, το κόμμα αυτό δεν έχει πλέον λόγο ύπαρξης και γι’ αυτό η ίδια του η φύση το αποσύρει από την κυκλοφορία. Και το αποσύρει μέσω της μεθόδου των διατμήσεων μέχρι επίπεδο ατόμου. Ίσως και στοιχειωδών σωματιδίων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αγαπήθηκε διότι ήταν ο «κακός λύκος» που ήθελε να φάει την κοκκινοσκουφίτσα Ελλάδα. Διότι υπόσχονταν την έξοδο από την ΕΕ, την αλλαγή διεθνούς προσανατολισμού της χώρας, την πρόσδεση στο άρμα της Ρωσίας, την ανοικτή πτώχευση. Αλλά και τον στρατό να εγγυάται την εσωτερική της ασφάλεια. Δηλαδή την κόκκινη δικτατορία και τρομοκρατία, όταν θα έσφιγγαν τα γάλατα και ο λαός θα ξεχύνονταν στους δρόμους. Και γι’ αυτό δεν συγκρούστηκε ποτέ με τη Χρυσή Αυγή γιατί την ήθελε δίπλα του στις δύσκολες ώρες. Αλλά πόσοι καταλάβαιναν τότε που πήγαινε το πράγμα, όταν ακόμα και δεξιοί τον έβλεπαν με συμπάθεια μπας και γλυτώσουν τον ΕΝΦΙΑ; «Για να δούμε τι λέει και το Τσιπρί» τους άκουγες να αναρωτιούνται. Στα καφενεία.
Αυτός που διαλύει τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εκείνος που τον έκανε κυβέρνηση. Ο κραταιός και κάποτε άχαστος Αλέξης. Η άτακτη φυγή του μετά τη 2η ήττα-συντριβή και οι ανοικτές διαδικασίες εκλογής ηγέτη, τελείως λανθασμένη πρακτική για ένα κομμουνιστικό κόμμα, είναι οι προφανείς αιτίες που τον οδηγούν σε τέτοια ραγδαία ρευστοποίηση. Συν το γεγονός ότι ήταν αυτός που προώθησε άτυπα τον Κασσελάκη γνωρίζοντας ότι ο τύπος είναι η επιτομή της ιλαρότητας και θα τους διαλύσει. Και το ΠΑΣΟΚ πέρασε μια σκληρή περίοδο κρίσης και απαξίωσης, αλλά κράτησε τις διαδικασίες εν ζωή και όχι μόνο επιβίωσε, αλλά και επέστρεψε.
Η επόμενη μέρα στον χώρο αυτό, ακούω ότι είναι η κίνηση δύο τέως πρωθυπουργών και ενός παρ’ ολίγον ΓΓ του ΚΚΕ για ένα ακόμα σχήμα με σκοπό να αποτελέσει το πρόπλασμα της νέας μεγάλης κεντροαριστεράς. Γιατί όποιος επιμένει να κάνει λάθη απλώς κάνει λάθη και στο τέλος καταστρέφεται. Ο Αλέξης Τσίπρας σκοπεύει να επανέλθει. Στο rebranding του θέλει να εμφανίζεται ως ήπιος και νουνεχής, σχεδόν σοφός πολιτικός που διαθέτει και Ινστιτούτο. Που βραβεύεται για τη συμφωνία των Πρεσπών, που συμβουλεύει τον κόσμο του Αραβικού Ινστιτούτου Επιχειρηματιών (IACE), που οραματίζεται ενός άλλου τύπου ηγεσία για την Ευρώπη, που αγορεύει για το μέλλον και την ενδυνάμωση της Δημοκρατίας. Αλλά δεν έχει καταλάβει ότι συστήθηκε και αγαπήθηκε από το ελληνικό κοινό ως νταουλιέρης και είναι κομμάτι δύσκολο να επανεμφανιστεί ως διευθυντής συμφωνικής ορχήστρας. Οι καιροί άλλαξαν. Και δεν μπορεί να παίξει ούτε τον ρόλο της ελληνικής εκδοχής του Τραμπ. Αν ο κόσμος αποφασίσει και πάλι να αυτοκτονήσει και ζητήσει κάτι ανορθολογικό θα στραφεί προς την ακροδεξιά. Και είναι αδύνατο πια να αλλάξει καπέλο.
