Πώς την πάτησε ο ΣΥΡΙΖΑ;

Αν θέλουμε να αναζητήσουμε τα αίτια της περιδίνησης και σταδιακής ρευστοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να εστιάσουμε σε δύο γεγονότα. Στην παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα και την ανοικτή εκλογική διαδικασία. Κανένας Κασσελάκης δεν φταίει για την απαξίωση του κόμματος της τέως αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πώς μπορείς να ζητήσεις ευθύνες από έναν περαστικό;  

Οι εκλογικές ήττες, όπως και οι νίκες, είναι μέσα στο πολιτικό παιχνίδι. Σε ποιο πολιτικό λεξικό γράφει ότι μετά από μια ήττα παραιτείται ο πρόεδρος του κόμματος; Τι είναι το κόμμα, ελληνική ομάδα να αλλάζει προπονητές σαν τα πουκάμισα; Πόσο μάλλον όταν ανήκει στην πιο παραδοσιακή και οπισθοδρομική αριστερά της Ευρώπης. Και ειδικά όταν ο πρόεδρος Αλέξης το έβγαλε από την αφάνεια του 3%, το έκανε κυβέρνηση και το διατηρούσε μέχρι και μετά τις εκλογές του 2023 στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τώρα δηλαδή που έχει φτάσει στο 9% είναι καλύτερα; Ή μήπως είναι πιο δημοκρατικό που εκπαραθυρώσατε τον Κασσελάκη, ο οποίος είναι αυτή τη στιγμή ο μόνος εκλεγμένος και νόμιμος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ; Στα αμιγώς σταλινικά κόμματα οι διαδικασίες είναι μάλλον πιο δημοκρατικές.

Ο Α. Τσίπρας δεν είχε κανέναν λόγο να παραιτηθεί, έτσι στην ψύχρα. Καταλαβαίνω την ψυχολογία μετά από 2 εκλογικές συντριβές, αλλά όλα μέσα στη ζωή είναι. Τα κόμματα έχουν διαδικασίες, όχι απλά καταστατικές αλλά και πολιτικές. Δεν παίρνεις το καπελάκι σου και φεύγεις. Ακολουθείς την πεπατημένη, πηγαίνεις σε έκτακτο συνέδριο, κάνεις τον απολογισμό της θητείας σου, αναζητάς και αναλύεις τους λόγους της ήττας, υποδεικνύεις, αν θέλεις, τον διάδοχό σου και μετά αποχωρείς.  Και το κόμμα αποφασίζει. Η άτακτη φυγή του Αλέξη Τσίπρα ήταν η αρχή της ρευστοποίησης.

Αυτή τη μόδα που ξεκίνησε ο Γ. Παπανδρέου, με ανοικτή εκλογή προέδρου κόμματος, δεν την κατάλαβα ποτέ. Το κόμμα, και μάλιστα εξουσίας, πρέπει να λειτουργεί ως μια αξιόπιστη «εταιρία». Με μετόχους τα μέλη και τα στελέχη του, και διευθυντικά όργανα την ΚΕ και το ΠΓ ή όπως λέγονται. Και ο πρόεδρος πρέπει να εκλέγεται από τα μέλη, με κλειστές πλην όμως διαφανείς διαδικασίες. Αυτά οφείλουν να γνωρίζουν τις απόψεις των στελεχών και των υποψηφίων προέδρων, να τις συζητούν διεξοδικά στις κομματικές συνελεύσεις και στις φράξιές τους, να αποκτούν σαφή εικόνα για τους στόχους σε κάθε συγκυρία και να εκλέγουν τον πρώτο μεταξύ ίσων, δηλαδή τον επικεφαλής. Για να υλοποιήσει αυτούς τους κοινούς στόχους. Η κρίση της ηγεσίας σε πανελλαδικό επίπεδο θα γίνει στις εθνικές εκλογές. 

Όλα αυτά, αν ισχύουν μια φορά για ένα αστικό κόμμα ισχύουν δέκα για ένα αριστερό, ριζοσπαστικό και μάλιστα νεοκομμουνιστικό, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ανοικτή διαδικασία έδωσε την ευκαιρία σε έναν τελείως άγνωστο, άπειρο και άσχετο με τα ελληνικά πολιτικά πράγματα, τον Σ. Κασσελάκη, να πάρει στα χέρια του ένα ελληνικό κόμμα εξουσίας, και μάλιστα αριστερό, και να το εξαερώσει. Δηλαδή τα ύστερα του κόσμου. Ενώ την ίδια στιγμή ο ίδιος δεν είχε, ούτε ακόμα έχει καμία σχέση με την πολιτική και την Αριστερά και μάλιστα τη συριζαϊκή. Τα ύστερα του κόσμου, δις. 

Και ο Στέφανος εκλέχτηκε διότι ένας κόσμος άσχετος με την πολιτική που ψήφιζε ή δεν ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ, γούσταρε έναν νέο, ωραίο, αθλητικό, Αμερικάνο και gay που έκανε american style πολιτική εκστρατεία. Και πήγε και δυο εβδομάδες φαντάρος. Χωρίς να ακούσει μια πολιτική του άποψη. Την οποία και να άκουγε μάλλον δεν θα καταλάβαινε. Μπορεί να τον ψήφισε για την πλάκα του. Ή γιατί ήθελε να εκδικηθεί τα παλιά στελέχη που έχασαν την εξουσία. Ή γιατί δεν μπόρεσαν να νικήσουν τη μόνιμη εμμονή του αριστερού χώρου, τον Κ. Μητσοτάκη. Αυτήν την εμμονή πάντως ας την κοιτάξουν λιγάκι γιατί την κόλλησαν και στο ΠΑΣΟΚ και δεν θα του βγει σε καλό, όπως δεν βγήκε και σε εκείνους. Διότι είναι δύσκολος αντίπαλος και νικιέται μόνο με πολιτικές θέσεις και όχι με μπινελίκια, υστερίες και εμμονές. 

Αυτό που δεν έχουν καταλάβει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ανέβηκαν στην εξουσία όχι γιατί είχαν λύσεις για την έξοδο από την κρίση ή για τα προβλήματα της χώρας. Τίποτα δεν είχαν, εκτός από τον ψευτοτσαμπουκά τους. Αλλά γιατί υπόσχονταν την καταστροφή. Και η υπόσχεση της καταστροφής είναι για κάποιον κόσμο ελκυστική, όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές. Την εποχή εκείνη ήταν. Ο Α. Τσίπρας ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου  ως απειλή. Υπόσχονταν να γκρεμίσει την ΕΕ, να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ, ή και από το ΝΑΤΟ, να ανέβει στο άρμα της Ρωσίας, να ανοίξει τα σύνορα σε την Ασία και την Αφρική, να κρατικοποιήσει τα πάντα, να φορολογήσει το μεγάλο κεφάλαιο μαζί με τους πίνακες και τις γούνες των ΒΠ, να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ, να μπουκάρει στο Nομισματοκοπείο, να βάλει στη φυλακή τους διεφθαρμένους αστούς πολιτικούς, να κάνει εντέλει την Ελλάδα Κούβα της Μεσογείου. Για όλα αυτά, αγαπήθηκε πολύ.

Μπορεί να μην κατάφερε τίποτα, αλλά τα υποσχόταν. Και η υπόσχεση στην πολιτική μπορεί να σου φτιάξει καριέρα. Ένας κόσμος που είχε πιστέψει ότι ο Ανδρέας ήθελε να φέρει στην Ελλάδα τον σοσιαλισμό (των δανεικών), βρήκε στο πρόσωπο του Αλέξη τον άξιο διάδοχο που θα έκανε το όνειρο πραγματικότητα. Μόνο που αυτός θα τα τίναζε όλα στον αέρα, μαζί και τον κόσμο που τον λάτρευε. Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων. Aυτό συγκινεί σε όλες τις εποχές κρίσης. Και η κρίση είναι δομικό και διαχρονικό στοιχείο της δημοκρατίας αλλά και του καπιταλιστικού συστήματος. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εμπορευτεί κάτι που δεν διαθέτει. Δεν μπορεί να μεταμορφωθεί σε αστικό κόμμα που σέβεται τους θεσμούς, συνεννοείται με τους πολιτικούς του αντιπάλους, κάνει θετικές προτάσεις, ψηφίζει ναι στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, συμβάλλει στη βελτίωση του σχολείου ή συμφωνεί με την αξιολόγηση των ΔΥ. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα της ρήξης και καταστροφής. Γεννημένο για να ανατρέψει την αστική δημοκρατία, χωρίς όμως επόμενη βιώσιμη μέρα. Και γι’ αυτό κανένας Κασσελάκης και κανένας Φάμελλος δεν μπορούν να τον οδηγήσουν και πάλι στη νίκη. Πόσο μάλλον ο Πολάκης. Οι καιροί άλλαξαν και δεν έχει πια ζήτηση. Ακόμα και σε μια νέα κρίση, το ίδιο κοινό θα αναζητήσει κάτι άλλο. Το πιθανότερο κάτι ακροδεξιό, όπως και στην υπόλοιπη Ευρώπη. 

Κάποια στιγμή πρέπει να παραδεχτούν και στον ΣΥΡΙΖΑ ότι όλα τα ωραία έχουν και ένα τέλος.