Πολιτικη & Οικονομια

Μετρό Θεσσαλονίκης: Περιμένοντας την 30ή Νοεμβρίου

«Το έργο είναι εδώ, σε περίπου είκοσι ημέρες θα το αντιληφθούμε για τα καλά όταν θα βγάλουμε το πρώτο μας εισιτήριο!»

Παύλος Ι. Αλεξιάδης
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η λειτουργία του μετρό Θεσσαλονίκης πλησιάζει. Τι μένει όμως στους Θεσσαλονικείς από την ταλαιπωρία 40 χρόνων;

Στα 1986 ο τότε δήμαρχος Θεσσαλονίκης επιχείρησε να ξεκινήσει εργασίες για την κατασκευή μετρό, η απόπειρα αυτή ματαιώνεται και ως προίκα της αποτυχίας αυτής η πόλη μας έλαβε μια τρύπα στο οδόστρωμα της οδού Εγνατίας. Αναγγελίες, εξαγγελίες, ωραία λόγια από την ΔΕΘ για την κατασκευή του μεγάλου έργου στη Θεσσαλονίκη διατρέχουν όλη τη δεκαετία του ’90. Μέχρις ότου το 2007 ξεκινάει μετά βαΐων και κλάδων η κατασκευή του μετρό. Το κέντρο της πόλης κλείνει. Λαμαρίνες παντού και κατόπιν αρχίζουν οι πρώτες ανακοινώσεις για τα σπουδαία αρχαιολογικά ευρήματα. Οθωμανοί, Βυζαντινοί και Ρωμαίοι διεκδικούν επάξια το μερτικό τους στην ιστορία αυτή. Το 2010 η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης ως υπεύθυνη του Παπαφείου Ιδρύματος μπλοκάρει την παραχώρηση έκτασης για την κατασκευή σταθμού στην εκεί περιοχή. Στο σημείο αυτό έχουμε την πρώτη ανακοίνωση παράδοσης του έργου για το 2016. Αλλά αλίμονο, η κρίση ήρθε, η στρόφιγγα έκλεισε, το 2014 τα έργα σταμάτησαν. Οι εργαζόμενοι σταδιακά απολύθηκαν, οι έριδες για την τύχη των αρχαιοτήτων έδιναν και έπαιρναν, οι λαμαρίνες και οι κουτσουρεμένοι δρόμοι του κέντρου παρέμεναν και σχημάτιζαν ένα θλιβερό νεοελληνικό μνημείο παρακμής…. Το έργο ξανά ξεκίνησε τελικά το 2015. Τι είχαμε δει; Τι καταλάβαμε; Τίποτα. Είχαμε συνηθίσει πλέον το κατάντημα και τίποτα δεν μας έκανε εντύπωση.

Στα επόμενα χρόνια τα γιαπιά των πρώτων σταθμών που είχαν κατασκευασθεί μετατράπηκαν σε πρωτότυπους συναυλιακούς  χώρους της ΚΟΘ, ενώ στις μεγάλες νεροποντές του Ιουνίου του 2018 έγιναν άθελά τους δεξαμενές νερού σώζοντας την πόλη από μια ενδεχόμενη πλημύρα. Εν τω μεταξύ η πόλη έπασχε σε τρομακτικό βαθμό. Η μόνη αστική συγκοινωνία που υπήρχε ήταν ο  κρατικοποιημένος ΟΑΣΘ των οικονομικών προβλημάτων, των λίγων, παμπάλαιων και χαλασμένων λεωφορείων, των σπάνιων δρομολογίων, των ασφυχτικά γεμάτων οχημάτων και των συχνών λιποθυμικών επεισοδίων των επιβατών. Η απάντηση στις καταγγελίες των πολιτών ήρθε όταν ο τότε πρωθυπουργός Α. Τσίπρας, αναγνωρίζοντας τα προβλήματα, εγκαινίασε μουσαμάδες… Καθρεφτάκια και χάντρες για τους ιθαγενείς…

Τα μαλλιά των ανθρώπων δεν ασπρίζουν επί ματαίω και τα μάτια που ημέρα την ημέρα χάνουν την λάμψη τους, κρατούν ως αντιστάθμισμα της ζημιάς, παλιές, θολές, περασμένες, εικόνες. Σε αυτήν την ιστορία χαμένων ευκαιριών ο Θεσσαλονικιός ένιωσε βαριά την κοροϊδία. Στο κατάντημά του θλιβερή παρηγοριά το χιούμορ για το μετρό μας που δεν υπάρχει… Πληγή βαθιά χαραγμένη στην συλλογική μας μνήμη. Σύμβολο και απόδειξη που δικαίωνε παλιά βορειοελλαδίτικα συμπλέγματα περασμένων εποχών.

Τέλος, φτάνει στον ορίζοντα η ολοκλήρωση. «Είναι αλήθεια»; «Όλα έτσι δείχνουν». «Εδώ και έναν χρόνο γίνονται δοκιμές». «Δεν το πιστεύω, μας κοροϊδεύουν, πρώτα θα έρθει ο μαρμαρωμένος και μετά το μετρό». «Μα έγινε Open House και ουρά μεγάλη σχηματίστηκε για να μπουν στους νέους σταθμούς, είδαμε και τα βαγόνια, υπάρχουν στο ορκίζομαι». Όλα ταίριαζαν ωραία έως ότου νέο μέγα έργο, που δεν το φανταζόμασταν, ξαφνικό, ραγδαίο, έπεσε πάνω μας: η κατασκευή του Flyover. Η πόλη κόβεται στα δύο, η ταλαιπωρία ξεχειλίζει, το κυκλοφοριακό χάος καταπίνει την πόλη, μέχρι και οι εφημερίες των νοσοκομείων προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες. Και ξαφνικά η ταλαιπωρία και το χάος φέρνουν το ξύπνημα των παλαιών συμπλεγμάτων. Με όλα αυτά τα φαιδρά  επιχειρήματα περί αποικίας και κράτους Αθηνών να κατακλύζουν ξανά την καθημερινότητά μας.

Μιλώντας σε συγκέντρωση της ΝΔ για τις Ευρωεκλογές στην πόλη μας κυβερνητικό στέλεχος είπε ότι οι Θεσσαλονικείς είναι άδικοι με την κυβέρνηση που ξεμπλόκαρε τα μεγάλα έργα στην πόλη μας και προωθεί -επιτέλους- νέα. Αυτό είναι αλήθεια αλλά πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι ένα έργο είναι έργο όχι όταν σκάβονται τα θεμέλια ή όταν υψώνονται τα μπετά, είναι έργο όταν ολοκληρωθεί και μπει στην καθημερινότητα των κατοίκων. Έως τότε είναι απλός άχαρο εργοτάξιο.

Η 30ή Νοεμβρίου πλησιάζει, το έργο είναι εδώ, σε περίπου είκοσι ημέρες θα το αντιληφθούμε για τα καλά όταν θα βγάλουμε το πρώτο μας εισιτήριο! Τι θα μας μείνει όμως από όλη αυτήν την ιστορία 40 χρόνων χαμένων ευκαιριών; Μόνον ένα συμπέρασμα: ότι αν το κράτος θέλει να προοδεύσει στην μετά κρίσης εποχή, θα πρέπει να αντιμετωπίσει με σεβασμό και όχι με όρους μικροπολιτικής κοροϊδίας τα εκτός Αθηνών μεγάλα δημόσια έργα που επηρεάζουν τις ζωές εκατομμύριων πολιτών.