Δεξιότερα Κουροπάτκιν

Οδεύοντας πια προς τον έκτο χρόνο της, η κυβέρνηση Μητσοτάκη λογικό είναι να καταγράφει φθορά, τουλάχιστον δημοκοπικά, αν και αρκετοί θεωρούν την κατάσταση διαχειρίσιμη και αναστρέψιμη, λαμβάνοντας υπόψη ότι η παρούσα κυβέρνηση έχει κάτι λιγότερο από τρία χρόνια καθαρού πολιτικού χρόνου μπροστά της προκειμένου να διορθώσει τα όποια κακώς κείμενα. 

Και πράγματι, αν και μακριά από το διπλό 41% του 2023, οι τελευταίες μετρήσεις δείχνουν μια μάλλον σαφή τάση ανάκαμψης καθώς παγιώνεται ολοένα και περισσότερο η εντύπωση ότι παρά τα όποια λάθη της, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει να επιδείξει σημαντικό έργο τη στιγμή που υπάρχει πολιτικό κενό στην αντιπολίτευση που προς το παρόν καλύπτει ο περίφημος κανένας.

Στο ΠΑΣΟΚ, μετά τις υποδειγματικές πράγματι εσωκομματικές εκλογές, διανύουν περίοδο δημοσκοπικής ευφορίας αλλά μένει να αποδειχθεί ότι αν αυτή θα είναι βιώσιμη.

Δημοσκοπική ευφορία υπήρξε εξάλλου και μετά την πρώτη εκλογή Ανδρουλάκη το 2021 αλλά δεν διήρκεσε πολύ και κατέληξε στο απογοητευτικό 11,8% των εθνικών εκλογών, δυο μόλις χρόνια μετά.

Επιπλέον, και παρά τη ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, η προσέλκυση απογοητευμένων ψηφοφόρων του προς το ΠΑΣΟΚ δεν θα είναι καθόλου εύκολη υπόθεση για πολλούς λόγους και κυρίως γιατί οι άνθρωποι αυτοί έχουν διαπλαστεί να πολιτεύονται «αντισυστημικα» και με αυτή την έννοια το ΠΑΣΟΚ μάλλον τους απωθεί παρά τους έλκει. Και το πως τελικά θα εκφραστούν πολιτικά είναι προς το παρόν ένα  ερώτημα  που παραμένει αναπάντητο.

Γεγονός πάντως είναι ότι η αντιπολίτευση συνολικά, καταγράφει χαμηλές επιδόσεις, εντελώς αναντίστοιχες με τις ανάγκες και τα προβλήματα της χώρας και εντελώς επίσης κατώτερες των περιστάσεων.

Μετά την καταψήφιση των μη κρατικών ΑΕΙ και της επιστολικής ψήφου, το ΠΑΣΟΚ θυμήθηκε ξανά τον κακό εαυτό του και καταψήφισε επίσης το νέο νόμο για την επιτάχυνση των προσλήψεων μέσω ΑΣΕΠ τη στιγμή που κατηγορεί την κυβέρνηση για καθυστερήσεις στις προσλήψεις ενώ ακολουθεί και παρελκυστική τακτική στο διορισμό του Συνηγόρου του Πολίτη.

Και αφήνουμε κατά μέρος και τη συνάντηση με τον Μητσοτάκη που είναι ακόμη στον αέρα καθώς ο αρχηγός περιμένει τάχα «επίσημη» πρόσκληση τη στιγμή που έχει προσκληθεί κατ’ επανάληψη από τον Πρωθυπουργό επίσημα ήδη από την πρώτη εκλογή του το 2021. 

Η αλήθεια είναι πολύ πιο απλή. Ο Ανδρουλάκης, για δικούς του λόγους, δεν θέλει και δεν σκοπεύει να συναντηθεί. Αλλά ας μην διαμαρτύρεται μετά γιατί ακόμη και οι δικοί του τον κατηγορούν για φοβική συμπεριφορά. Αυτό δείχνει και γι’ αυτό ακριβώς κρίνεται και επικρίνεται.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ζει εδώ και καιρό έναν αιματηρό εμφύλιο με τη νέα διάσπαση ante portas, ο Βελοπουλος κήρυξε σχεδόν τον πόλεμο στους απέναντι και ετοιμάζεται για απόβαση στη Σμύρνη, το ΚΚΕ συνεχίζει να ζει στον κόσμο του, οι υπόλοιποι της ελάσσονος αντιπολίτευσης δεν αντέχουν καν σε σοβαρή κριτική.   

Απολύτως δυστοπική κατάσταση την ώρα που απαιτείται πολιτική ωριμότητα αλλά και συναινέσεις για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα αλλά που είναι βέβαιον ότι ελάχιστοι από το πολιτικό προσωπικό της συμμερίζονται η αντιλαμβάνονται επαρκώς.

Κι αν η αντιπολίτευση είναι αυτή που είναι, η νέα παράμετρος στην πολιτική εξίσωση είναι η εκ των έσω κριτική. Όχι προς την κυβέρνηση γενικά αλλά προς τον Μητσοτάκη προσωπικά. Και αυτό έχει τη σημασία του.

Πότε με «επερωτήσεις», πότε με μη παρουσία σε εμβληματικές εκδηλώσεις, πότε με ευθεία κριτική και με ιδιαίτερη στόχευση στα εθνικά θέματα. Για τα οποία ο πολύς κόσμος έχει μεν ελάχιστη γνώση αλλά πολύ περισσότερη ευαισθησία. 

Κριτική άδικη αλλά κυρίως αντιπαραγωγική και επικίνδυνη τη στιγμή που παρουσιάζεται ένα παράθυρο ευκαιρίας για την επίλυση των προβλημάτων με τους γείτονες που δεν ξέρουμε αν θα παρουσιαστεί ξανά στο μέλλον. Προβλήματα  που χρονίζουν ήδη 50 χρόνια και που η δίκαιη επίλυσή τους μπορεί να αποβεί αμοιβαία επωφελής αν οδηγήσει σε ομαλοποίηση και σε εκλογίκευση των στρατιωτικών δαπανών.  

Αλλά η κριτική περιλαμβάνει επίσης και τον πολιτικό προσανατολισμό του κυβερνώντος κόμματος τον οποίο κάποιοι κρίνουν ότι αποκλίνει από τις αρχές του ιδρυτή της λόγω κυρίως της διεύρυνσης προς τις δυνάμεις τους κέντρου και της εκσυγχρονιστικής κεντροαριστεράς.

Λες και δεν ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που είπε το 1956 το το περίφημο «δεν θέλω να αποκηρύξετε τας ιδέας σας αλλά να γίνετε έντιμοι συνεργαται της κυβερνήσεώς μου», απευθυνόμενος σε πολιτικούς του τότε αντιπάλους.

Λες και δεν ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που επιχείρησε άνοιγμα στο Κέντρο και στην πρώτη αλλά ιδιαίτερά στη δεύτερη κυβερνητική του θητεία, με την προσχώρηση στη ΝΔ των Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, Θανάση Κανελλόπουλου αλλά και της μισής σχεδόν Ένωσης Κέντρου το 1978.

Και σε ό,τι αφορά στα εθνικά θέματα, λες και δεν ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής που θέλοντας σοφά να αποφύγει έναν πόλεμο με την Τουρκία, υπέγραψε το 1976 το πρωτόκολλο της Βέρνης με τον Ντεμιρέλ που μεταξύ άλλων προέβλεπε αποχή από έρευνες σε μη οριοθετημένη υφαλοκρηπίδα. Πράγμα που έκανε άλλωστε και ο Α. Παπανδρέου με τον Οζάλ το 1988, στη συμφωνία του Νταβός αμέσως μετά την κρίση με το τουρκικό ερευνητικό πλοίο Σισμίκ.

Και αν οι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου θεωρούνται -και σωστά-πατριώτες- με ποια λογική ο Κυριάκος Μητσοτάκης θεωρείται περίπου προδότης όταν εξοπλίζει τη χώρα σαν αστακό;

Αλλά και σε ό,τι αφορά τον πολιτικό προσανατολισμό της ΝΔ, για τον οποίο κάποιοι έχουν ενστάσεις, με ποια λογική θεωρούν ότι ένα αμιγώς «λαϊκοδεξιο» κόμμα θα ήταν ελκυστικό στους ψηφοφόρους του Κέντρου που συμβαίνει να είναι και οι πιο ψαγμένοι πολιτικά και δίνουν κατά κανόνα τη νίκη στις εκλογές;

Θα πρόκυπτε άραγε το διπλό 41% στις εκλογές του 2023 αν ο Μητσοτάκης δεν πολιτευόταν με το προφίλ του κεντρώου φιλελεύθερου μεταρρυθμιστή που απευθύνεται σε όλες τις υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας ήδη από την εκλογή του ως προέδρου της ΝΔ, το 2016;   

Και αν το μακρινό 1904 ήταν της μόδας το «δεξιότερα Κουροπάτκιν» που λάνσαραν μερικοί αργόσχολοι Έλληνες καφενόβιοι δίνοντας μακρόθεν και εκ του ασφαλώς οδηγίες στον ρώσο στρατηγό, πόσο πειστικό μπορεί να είναι ένα τέτοιο επιχείρημα σήμερα;

Φαίνεται πως κάποιοι με το 28% των ευρωεκλογών μύρισαν αίμα, φαίνεται πως υπάρχουν κάποιες φυγόκεντρες δυνάμεις που βρίσκονται προς το παρόν εν υπνώσει, φαίνεται πως οι πιέσεις πολιτικών, δημοσιογραφικών και επιχειρηματικών κύκλων εντείνονται αλλά ας ελπίσουμε ότι ο Μητσοτάκης δεν θα υποκύψει τελικά στον εκβιασμό στρίβοντας το καράβι δεξιά, πράγμα που πιθανώς θα του προσφέρει μόνο μια αξιοπρεπή ήττα και τίποτα παραπάνω.

Και το πρώτο μεγάλο στοίχημα θα είναι ασφαλώς η πρόταση για το νέο πρόσωπο για την Προεδρία της Δημοκρατίας. 

Το πρόσωπο που θα προταθεί θα σηματοδοτήσει πολλά. Και πιθανότατα θα κρίνει εξελίξεις.