Στο τέλμα των «πατριωτικών» αντιλήψεων

Πολλά από τα εκατομμύρια των θυμάτων χάθηκαν μέσα στον όλεθρο των συγκρούσεων επειδή ανασφαλείς και δογματικοί ηγέτες οδήγησαν τους λαούς τους σε αδιέξοδα.

Η ιστορία είναι γεμάτη από τραγικούς πολέμους που προκάλεσαν οι πιο ανάξιοι πατριδοκάπηλοι. Φτάνει βέβαια, να γνωρίζει κανείς ιστορία για να μπορεί να το τεκμηριώσει.

Σε δύο μήνες θα κλείσει περίπου μία διετία σχετικής ηρεμίας στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Θα μπορούσε σίγουρα να υπολογιστεί ποιο είναι το κέρδος αυτής της περιόδου, για τη χώρα. Σε χρήμα, σε πολιτικό κεφάλαιο στην εξωτερική πολιτική αλλά και σε παρακαταθήκη εγγυήσεων στις διεθνείς σχέσεις με τους συμμάχους μας. Ειδικά τώρα, που η νοτιανατολική Μεσόγειος απειλείται από την εμπόλεμη κατάσταση στη Μέση Ανατολή.

Δυστυχώς όμως κάποιοι στο πολιτικό μας σύστημα ενοχλούνται. Και, ως μη όφειλαν, τροφοδοτούν συστηματικά την «πατριωτική» τους «λαγνεία» ως δεξιό «οιστρογόνο» στη δημόσια σφαίρα.

Μπορεί να γίνουν επικίνδυνοι; Είναι σε θέση να δημιουργήσουν μία πλειοψηφική αδιάλλακτη τάση στην κοινωνία η οποία θα επιθυμεί τα πάντα αλλά στο τέλος θα είναι ευχαριστημένη με το τίποτα; Είναι ικανοί όλοι αυτοί οι «milites gloriosi» της ανέξοδης έπαρσης να δηλητηριάσουν την κοινή γνώμη, οδηγώντας την σε εθνικιστικές εξάρσεις;

Όσο συνεχίζεται η δυναμική του Κυριάκου Μητσοτάκη στον έλεγχο της κυβερνησιμότητας, δεν μπορούν. Αν όμως η χώρα φτάσει κάποια στιγμή, σε πολιτικό αδιέξοδο, θα έχουν ήδη προετοιμάσει το έδαφος για τραγικές εξελίξεις που αυτή τη στιγμή ούτε καν φανταζόμαστε.

Στα διακόσια χρόνια το νεοελληνικού κράτους, οι ομοιδεάτες του «μεγαλειώδους πατριωτισμού» έσπρωξαν τη χώρα σε τεράστιες καταστροφές: Το 1897 με τον «ατυχή πόλεμο» όταν οι Τούρκοι έφτασαν μέχρι τον Δομοκό! Το 1920, όταν ξεγέλασαν τους ψηφοφόρους στις εκλογές και ξεκίνησαν την Μικρασιατική Εκστρατεία. Το ΄22 όταν εγκατέλειψαν τους Έλληνες της Ιωνίας. Το ΄74 όταν παρέδωσαν κυριολεκτικά, την μισή Κύπρο στους Τούρκους! Και σε πολλές άλλες περιπτώσεις, που σε κάνουν να αναρωτηθείς για το πόσο ήρωες είναι οι Έλληνες και πόσο προδότες…

Τα εθνικά συμφέροντα δεν εξυπηρετούνται με κορώνες, φαντασιώσεις και λεονταρισμούς. Και πάλι η ιστορία διδάσκει: Ο Βενιζέλος πρόλαβε να διπλασιάσει την Ελλάδα επειδή εκλογίκευσε το φαντασιακό αφήγημα της Μεγάλης Ιδέας, δημιουργώντας ένα ρεαλιστικό πολιτικό μανιφέστο (Βενιζελισμός.) Βασισμένο στην αστικοποίηση, στον θεσμικό μετασχηματισμό, στο εξωελλαδικό ελληνικό κεφάλαιο, στην διπλωματία και στο πανίσχυρο στράτευμα. Η Ελλάδα κέρδισε τους Ιταλούς επειδή ο Μεταξάς είχε οργανώσει κράτος και στρατό πριν τους αρνηθεί την υποταγή. Η Κύπρος μπήκε στην Ευρωπαική Ένωση γιατί ο Σημίτης κι ο Κρανιδιώτης δούλεψαν σκληρά για την ένταξή της.

Φτάνει να αντιπαραβάλει κανείς στα παραπάνω πεδία, τα ολισθηρά βήματα των δήθεν «πατριωτών», για να κατανοήσει την πολιτική σήψη της πατριδοκαπηλίας.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από σταθερότητα, ισχυρή εξωτερική πολιτική και απελευθέρωση δυνάμεων στην οικονομία και στην γεωστρατηγική της θέση. Ούτε τον ρόλο του ψοφοδεούς ηττημένου πρέπει να παίζει συνέχεια ενισχύοντας το άλλοθι του αδικημένου στην διεθνή διπλωματία. Ούτε να αρνείται τα πάντα διαιωνίζοντας συνεχώς τα αδιέξοδα. 

Τι χρειάζεται η χώρα; Ισχυρό στράτευμα, πολιτική σταθερότητα, δυνατές φιλίες και αποφασιστικότητα στις διεκδικήσεις της. Έχοντας όμως επίγνωση των δυνατοτήτων της στο σκληρό πόκερ των συμφερόντων.

Τι δεν χρειάζεται; Λαικισμό και δημαγωγία από «υπερπατριώτες» που αναγορεύονται αυτοδίκαιοι υπερασπιστές των εθνικών δικαίων. Όχι για να προσφέρουν κάτι στην εξωτερική μας πολιτική αλλά κυρίως για να ικανοποιήσουν την πολιτική τους ανυπαρξία.