Ας υποθέσουμε ότι μέσα στην τρέλα και στην παραζάλη αποφάσιζα ένα πρωί να κατηγορήσω τον Τρύφωνα Μπακατσούλια ότι είναι καταχραστής δημοσίου χρήματος και δι’ αυτής της εγχώριας δραστηριότητας κατορθώνει να χρηματοδοτεί παράνομες δραστηριότητες των ανταρτών «Πουμαράκος» στο Νότιο Αρμενιστάν. Η μαρτυρία μου θα ήταν χρυσός για την ελληνική δικαιοσύνη και προφανώς «μάννα εξ ουρανού» για τα διεθνή δικαστήρια.
Καθώς ο Τρύφων είναι ένας πανίσχυρος άνθρωπος και λογικά θα μου προκαλούσε φόβο να τον κατηγορήσω για κάτι, θα ζητούσα από την εισαγγελία ένα καθεστώς προστασίας μαρτύρων. Ξέρετε, «όπως Αμερική». Θα μου έδιναν άλλο όνομα, ένα σπίτι και μια ζωή σε άλλη πόλη και πιθανώς μια υποσχετική για αλλαγή προσώπου, όπως στο Face Off.
Οι καταθέσεις μου στη δικαιοσύνη θα ήταν ιδιαιτέρως γλαφυρές. Θα έλεγα -ας πούμε- ότι τον έχω δει να συμμετέχει σε οργιώδεις παγανιστικές τελετές με τις σκλάβες «Πουμαράκες», ως επιβράβευση για την ενίσχυση του αγώνα των ανταρτών ενάντια στον άξονα του κακού με ηγέτη τον σατανικό Βέκτορ. Θα κατέθετα επίσης ότι είχα δει τον ίδιο τον Γιάννη Στουρνάρα, τον κεντρικό τραπεζίτη, να του δίνει τα χρήματα σε τροχήλατες βαλίτσες «κομοδινί» χρώματος, το χρώμα των «Πουμαράκος» δηλαδή. Όλα αυτά υπό το βλέμμα του Μέγα Μάγιστρου του τάγματος της Σερίφου, δύο Ραβίνων, ενός ρασταφάρι και του Άδωνι Γεωργιάδη. Ο Αντώνης Σαμαράς είχε συνδεθεί και έβλεπε το σκηνικό μέσω Teams.
Για την τεράστια προσφορά μου στην πατρίδα θα ελάμβανα, φυσικά, αμοιβή. Τέτοια που θα μου έδινε την ευκαιρία να απολαύσω τη νέα μου ζωή ως (τάχα μου) start upper βυρσοδέψης σε κάποια ακριβή γειτονιά των Γρεβενών.
Η δικαιοσύνη όμως κάποια στιγμή θα ολοκλήρωνε την έρευνά της και θα διαπίστωνε ότι ο Τρύφων δεν έχει επισκεφθεί ποτέ του Νότιο Αρμενιστάν. Ούτε το Βόρειο. Ανοίγοντας τους λογαριασμούς του θα διαπίστωνε ότι έχουν διακινηθεί κατά την επίμαχη περίοδο 1.452 ευρώ και ένα κουμπί. Αριθμός συμβολικός μεν αλλά ασήμαντος για τον ιερό θρησκευτικό αγώνα των «Πουμαράκος».
Θα διαπίστωνε ακόμη περισσότερο ότι ο ίδιος ο Τρύφων είχε συμβάλλει με δωρεά 27,38 ευρώ στον αγώνα κατά των διαβολικών ανταρτών και συμμετείχε ενεργά σε «παρεμβάσεις» με τρικάκια έξω από το προξενείο των ανταρτών στο «λεύτερο Χαλάντρι».
Μια ωραία πρωία λοιπόν, και ενώ το κρύο πιρούνιαζε τα γερασμένα μου κόκαλα, δύο ασφαλίτες με πολιτικά θα χτυπούσαν αχάραγα την πόρτα της βίλας μου στα Γρεβενά. Θα αποκάλυπταν ότι δεν είμαι ο Χρυσάφιος Μπελάκος από την Αερόπολη και θα μου ζητούσαν εξηγήσεις. Οι πληροφορίες που είχα καταθέσει ήταν κίβδηλες και δεν ήμουν ευεργέτης ούτε της πατρίδας, ούτε της ανθρωπότητας. Ήμουν απλός συκοφάντης.
Θα έπρεπε να δικαστώ, να ομολογήσω τα κίνητρά μου, να διαπομπευθώ ως μίσθαρνο όργανο όσων με προσέλαβαν, να τους κατονομάσω και κυρίως να παραδώσω τα κλειδιά της βίλας στα Γρεβενά και του φτιαγμένου Λάντα Νίβα με τα led στα πιτσιλιστήρια, που είχα πάρει επίσης ως δώρο για τη μαρτυρία μου. Από υπάλληλος θα γινόμουνα πελάτης.
Προφανώς και θα έσκουζα ενώπιων των δικαστών και των θυμάτων της φαντασιοπληξίας μου. Θα μιλούσα για απουσία κράτους δικαίου, για πληρωμένους δικαστές, για μεθοδεύσεις της «χουτνασκούλη» και για άλλα τέτοια. Οι εντολείς μου θα με στήριζαν. Θα μιλούσαν για ταφόπλακα στον θεσμό του προστατευόμενου μάρτυρα. Δυσχεραίνοντας τη θέση μου καθώς θα φαινόταν η άρρηκτα δεμένη σχέση μου μαζί τους.
Θα αντιμετώπιζα και άλλες κατηγορίες. Με τη στάση μου θόλωσα τα νερά και στο διάστημα που οι δικαστές έψαχναν την τροχήλατη βαλίτσα του Στουρνάρα και τον λογαριασμό του Σαμαρά στο Teams, διάφοροι άσχετοι υπάλληλοι ληξιαρχείων και υποθηκοφυλακείων σε όλη τη χώρα, έπαιρναν τα φράγκα από το θησαυροφυλάκιο της τράπεζας της Ανατολής στο μασονικό κτήριο της Πανεπιστημίου και τα έστελναν με MoneyTransfer στους «Φόδρας», τους αδελφούς αντάρτες των «Πουμαράκος», προκαλώντας ανείπωτο πόνο και φρίκη στο λαό του Νότιου Αρμενιστάν.
Ακριβώς έτσι συνέβη, σύμφωνα με τη δικαιοσύνη, και στην υπόθεση Novartis. Όσο οι Σαράφης και Σία οδηγούσαν τις έρευνες με μυθεύματα (όπως απεφάνθη η δικαιοσύνη), το κράτος ολιγωρούσε και δεν αναζήτησε τους γιατρούς που συνταγογραφούσαν σαν παλαβοί τα σκευάσματα της εταιρείας, όπως συνέβη και αλλού στον κόσμο. Όπως συμβαίνει ακόμα. Μην ξεχνάτε τον γιατρό που έγραψε τρεις διαφορετικές στατίνες στην 13χρονη κόρη του.
Η χώρα μας έχασε την ευκαιρία να εισπράξει χρήματα, όπως έκαναν οι ΗΠΑ και πήραν (σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ) 345 εκατ. δολάρια. Απλώς γιατί η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν τα διεκδίκησε. Αναζητούσε πολιτικά σκάνδαλα μεγέθους σουπερνόβα. Έψαχνε φαντάσματα στη δράση ενός πρώην πρωθυπουργού που ήταν in charge για μερικές μόνο ημέρες. Ήλπιζε «να βάλει κάποιους στη φυλακή» για να εδραιώσει το καθεστώς του και να ελέγξει τους αρμούς της εξουσίας.
Δυστυχώς, η δικαιοσύνη (που είναι καλή όταν αθωώνει δικούς μας ή καταδικάζει αντιπάλους) είχε διαφορετική άποψη. Πλέον το παιχνίδι γύρισε τούμπα. Τώρα ο Μπακατσούλιας θα γίνει κατήγορος και εγώ θα ψάχνω στα προσπέκτους των φαρμακευτικών για να δω αν βγάζουν αναλγητικά σε υπόθετο.
Τι είναι εκείνο, όμως, που μετατρεπει μεταρρυθμίσεις μεγάλου βεληνεκούς που επιτυγχάνουν σ’ άλλες χώρες σε παρωδία όταν μεταφέρονται στην δική μας χώρα;
Όπως είπε, οι πολιτικές που μας οδήγησαν στην κρίση «δεν μπορούν να αποτελούν τη συνταγή της διεξόδου». Κατέθεσε έτσι ένα σχέδιο προγράμματος με 4 πυλώνες
12°
