Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ. Όχι ενδεχομένως «ενωμένο» αλλά εξαιρετικά δυνατό. Ο κ. Ρουμπάτης ανέλαβε καθήκοντα διοικητού των μυστικών υπηρεσιών ως έμπειρος σε θέματα μηχανισμών. Υπήρξε ένας από τους διαχρονικούς συνεργάτες του μηχανισμού Ανδρέα και Γιώργου Παπανδρέου αλλά και του Τάσσου Παπαδόπουλου. Ο κ. Ρουμελιώτης αναλαμβάνει το ΤΧΣ ως γνήσιο και προστατευόμενο μέλος της οικογένειας του «θερμοκηπίου» του βαθέος ΠΑΣΟΚ.
H κυρία Κατσέλη, σύζυγος του Γεράσιμου Αρσένη, οικονομική σύμβουλος και αργότερα υπουργός του Γ. Παπανδρέου, οδεύει προς τη θέση του κ. Τουρκολιά στην Εθνική Τράπεζα. Η λεγόμενη «Διοίκηση» του κράτους δεν καθίσταται εφικτή χωρίς τη συνεργασία με το έμπειρο δυναμικό σε όλες τις βαθμίδες της κρατικής γραφειοκρατίας. Η νέα περίοδος ανασυγκρότησης της βαλκανικής σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή της ενσωμάτωσης του προοδευτικού Κέντρου, περνά μέσω ενός αναγκαστικού ιστορικού συμβιβασμού ο οποίος χαρακτηρίζεται από μία αριστερή ρητορική από τη μία και από την αποδοχή της ιστορικά αυταπόδεικτης αλήθειας, την κυριαρχία του κράτους από το αποκαλούμενο «ιστορικό ΠΑΣΟΚ». Πρόκειται για την καταλυτική και τελειωτική νίκη στο πεδίο της πολιτικής μάχης στο θέατρο πολέμου της Κεντροαριστεράς που κατήγαγε το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Η ρητορική ενδεχομένως να είναι ανανεωτική και να προσλαμβάνει σύγχρονα ανακλαστικά, μια που το «ΠΑΣΟΚ» αποτελεί πολιτικό-ιδεολογικό προϊόν των δεκαετιών του ’70 και του ’80. Στην ουσία ωστόσο πρόκειται για μετάβαση-μετάλλαξη εντός του δαρβινικού πλαισίου της εξελιξιμότητας των ειδών.
Η «Δεξιά του Κυρίου» κατά Χριστόδουλον επιτέλους θα επιστρέψει στα «πάτρια εδάφη» του συντηρητικού ριζοσπαστισμού με διαχρονικό καθοδηγητή τον κάτοικο της Ραφήνας και εκτελεστικό βραχίονα το συμπαθή, μετριοπαθή, αρκούντως πολιτισμένο λόγω κερκυραϊκού γονιδίου Νίκο Δένδια, ο οποίος θα κληθεί να διαχειριστεί την αποκατάσταση των εκτεταμένων ζημιών από το τεκτονικό αλαλούμ που προκάλεσε η περίοδος των «εισοδιστών» της Πολιτικής Άνοιξης. Θα εξελιχθεί δηλαδή ένα δράμα στο οποίο θεατές θα είναι οι συντετριμμένοι ψηφοφόροι της συντηρητικής Δεξιάς που οδηγήθηκαν ως πρόβατα επί σφαγή στο κρεματόριο λόγω αποδεκατισμού της λεγόμενης ευγενικά Μεσαίας Τάξης η οποία στην πραγματικότητα είναι απολύτως μικρομεσαία, ίσως δε και μόνο «μικρή» ακόμη και νοητικά.
Το «μεγάλο στοίχημα»
Ο Μαρκ Μαζάουερ, ακαδημαϊκό στέλεχος τώρα του Πανεπιστημίου Columbia, υπήρξε ένας τακτικός ταξιδιώτης, μάλλον οδοιπόρος καλύτερα, όστις για λόγους άγνωστους αποφάσισε να κατανοήσει σε βάθος τα ελληνικά πράγματα. Θα μπορούσε να ασχοληθεί με περισσότερο σημαντικά πράγματα στη ζωή του αλλά εκείνος πείσμων θέλησε να αποκρυπτογραφήσει τον κώδικα του νεο-ελληνισμού. Πρόκειται για ηρωική ομολογουμένως πράξη.
Ο ιστορικός αυτός επιστήμων επηρεάζει διεθνώς τις ελίτ που ασχολούνται με την κίνηση των κοινωνικών και πολιτικών τεκτονικών πλακών του πλανήτη. Εβραϊκής καταγωγής, έμπειρος και άρτιος επιστημονικά, αντιλαμβάνεται και ως προοδευτικός άνθρωπος τη διαλεκτική ως εργαλείο εξήγησης και εκτίμησης των τεκταινομένων. Βλέπετε ο μαρξισμός είναι πάνω απ’ όλα μεθοδολογία. Όχι, ο Μαρκ Μαζάουερ δεν δηλώνει μαρξιστής. Οι προσεγγίσεις του ωστόσο εμπεριέχουν εκείνα τα υλικά ανάλυσης που τεκμηριώνουν μία μαρξιστική μεθοδολογία.
Προ δύο μηνών λοιπόν με άρθρο του στα διεθνή ΜΜΕ εξηγούσε με πειστικό τρόπο το «τέλος της Παγκοσμιοποίησης» διαισθανόμενος πως οι επιπτώσεις θα είναι καταλυτικές ως προς την ιδεολογική συρρίκνωση που οδηγεί στην επιστροφή του «έθνους - κράτους» με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς την ενίσχυση των εθνικισμών, του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και του εθνικού μίσους κυρίως.
Την επομένη των ελληνικών εκλογών ο Μαρκ Μαζάουερ επανήλθε με ένα άρθρο του στους «Financial Times» με τίτλο «Η ευρωπαϊκή δημοκρατία σε κίνδυνο». Ως ιστορικός διαπραγματεύεται την αδυναμία των ευρωπαϊκών δημοκρατιών να διασφαλίσουν μία ισχυρή παρουσία του πολιτικού Κέντρου στις κοινωνίες τους με αποτέλεσμα τη διασπορά των ψηφοφόρων προς τα πολιτικά άκρα με σημαντικότερο προσανατολισμό στην Άκρα Δεξιά. Ο Μαρκ Μαζάουερ απευθύνεται σε ένα αγγλοσαξωνικό κοινό και χρησιμοποιεί όρους που ανταποκρίνονται στην πολιτικά ορθή ορολογία των κοινωνιών της Αμερικής και της Βρετανίας. Επί της ουσίας θέλει να πει πως η Ευρώπη αδυνατεί να συγκρατήσει την Κεντροαριστερά και την Κεντροδεξιά, δηλαδή αδυνατεί να διατηρήσει την ισχύ του μεσαίου χώρου. Ο Μαζάουερ εξηγεί πως η απόρριψη ή καλύτερα μία μη κατανόηση από το ευρωπαϊκό διευθυντήριο του ελληνικού εγχειρήματος με τον ΣΥΡΙΖΑ θα κατέληγε αναπόφευκτα στην ενίσχυση των ακροδεξιών μορφωμάτων και των αντιευρωπαϊκών - αποσχιστικών τάσεων από το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Επισημαίνει δε: «Αν η ψήφος των Ελλήνων ήταν υπέρ της αλληλεγγύης, επέδειξε μια αρετή που το μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου την έχει ξεχάσει. Οι Γερμανοί ή Φινλανδοί ψηφοφόροι μπορεί να νιώθουν ότι έχουν επιδείξει αρκετή αλληλεγγύη προς τους Έλληνες. Αλλά στην πραγματικότητα έχουν δείξει αλληλεγγύη προς τα δικά τους τραπεζικά ιδρύματα, τα οποία θα ήταν μεταξύ των μεγάλων χαμένων αν η Ελλάδα δεν λάμβανε πακέτο διάσωσης, και αυτό είναι κάτι τελείως διαφορετικό». «Είναι πολύ δελεαστικό να διαγράψει κανείς τους Έλληνες ως ανεύθυνους ακραίους και να τους δείξει την πόρτα της εξόδου. Μόνο που τότε μπορεί να τους ακολουθήσουν και άλλοι έξω από το ευρώ ή ακόμα και έξω από την ίδια την ΕΕ, γυρίζοντας την Ευρώπη πίσω στο σημείο που βρισκόταν όταν ξεκίνησε το σχέδιο της ενοποίησης πριν από μισό αιώνα» γράφει ο Μαρκ Μαζάουερ για να καταλήξει: «Αυτή τη φορά, τα πράγματα θα είναι χειρότερα. Χειρότερα γιατί πριν από μισό αιώνα οι λαοί είχαν έντονη την ανάμνηση του πού μπορεί να οδηγήσει ο φασισμός, ενώ τώρα φαίνεται να το έχουμε ξεχάσει».
Ο σουρεαλισμός στο προσκήνιο
Η «συμμαχία» Τσίπρα - Καμμένου μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένα συμπεράσματα, αν λειτουργήσει αποκλειστικά το θυμικό. Κατ’ αρχήν διότι εκ των πραγμάτων έχει ημερομηνία λήξης. Δεύτερον διότι αποσπά την προσοχή από το μείζον που είναι η συγκρότηση ενός μετώπου που εκτείνεται από τους μετριοπαθείς φιλελεύθερους του Σταύρου Θεοδωράκη έως τους μετριοπαθείς ανοιχτομάτηδες του ΚΚΕ. Οι ωσμώσεις ανάμεσα σε αυτούς τους χώρους μέσα από την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ θα καταδειχθούν εντός Βουλής, όπου η φράξια Καμμένου θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να αποχωρήσει εν μέσω κραυγών και συνωμοσιακών-ασπόνδυλων ψιθύρων, όπως το συνηθίζει. Η κατάληξη αυτής της διεργασίας ενδεχομένως να είναι περισσότερο «ομαλή» από την αφετηρία της. Αυτό θα καταδειχθεί στις επόμενες εκλογές, αν και εφόσον μάλιστα οι εξελίξεις ως προς το δούναι και λαβείν μεταξύ Βρυξελλών και Αθήνας και Βρυξελλών και Βερολίνου είναι ομαλότερες του αναμενομένου. Μία ενδεχόμενη επιτυχία ως προς τουλάχιστον το «φαίνεσθαι» του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγούσε αργά ή γρήγορα σε εκλογές προκειμένου να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να εκμηδενιστούν οι εκ των πραγμάτων πια ασπόνδυλες «εστίες αντίστασης» στο πολιτικό Κέντρο, δηλαδή το Ποτάμι, το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ, οι παραφυάδες τύπου ΓΑΠ κ.λπ.
Αν ταυτόχρονα οι διεθνείς συσχετισμοί συνδράμουν, τότε η ευρωαντλαντική προοπτική αναδιαμόρφωσης του χώρου της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και της Ανατολικής Μεσογείου εν μέσω μείζονος κρίσης (Ουκρανία - Εγγύς Ανατολή - Βόρειος Αφρική) θα μπορούσε να αποδειχθεί εξαιρετικό χαρτί στα χέρια μιας συνετής κυβέρνησης στην Αθήνα. Έτσι μάλλον εξηγείται η συμπαθής συμπεριφορά της Ουάσινγκτον και η παγίως ερμαφρόδιτη αλλά εντέλει ομαλή συμπεριφορά του Λονδίνου και η για λόγους ανάγκης «πολιτισμένη» στάση των Γάλλων και των Ιταλών που ψάχνουν απεγνωσμένα για «λαγό» που θα «ξεκλειδώσει» τις σχέσεις τους με το γερμανικό αυταρχισμό. Αρκεί ο «λαγός», στην περίπτωση αυτή ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, να μη μείνει στο τέλος μόνος του απέναντι στο δίκαννο του κυνηγού του, του γερμανικού οικονομικού οικοδομήματος δηλαδή.
18°
