Εκλογές ΠΑΣΟΚ: Πολλή φασαρία για το τίποτα;

Πήγαν 300 χιλιάδες, περίμεναν 400. 10% περισσότεροι από το 2021, δεν το λες και θρίαμβο. Ο Ανδρουλάκης πήρε 30%, ενώ όλοι οι άλλοι, που ήθελαν να τον αλλάξουν, πήραν 70%, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει ένα ισχυρό μέτωπο εναντίον του. Γι’ αυτό εξάλλου επαναλήφθηκαν οι εκλογές. Παράλληλα, οι 3 επικρατέστεροι αντίπαλοί του έχουν μικρές σχετικά διαφορές από αυτόν, δηλαδή δεν υπάρχει κάποιος υποψήφιος που να ξεχωρίζει. Το χειρότερο;  

Πολλή φασαρία για το τίποτα, στο μέτρο που ο επικρατέστερος να εκλεγεί να είναι και πάλι ο δεδομένος Νικόλας. Ο δε ανταγωνιστής του είναι ο Χάρης Δούκας, ήδη «περίπου» δήμαρχος Αθήνας και όχι βουλευτής, τελείως άπειρος, όπως φάνηκε, με το κόμμα και την κεντρική πολιτική σκηνή, που σημαίνει ότι, αν εκλεγεί, το ΠΑΣΟΚ μπαίνει σε ακόμα μεγαλύτερες περιπέτειες. Και σε μια εποχή που έχει περάσει δεύτερο, μακριά βεβαίως από το πρώτο, λόγω της διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ και όχι λόγω των φοβερών επιλογών της ηγεσίας του.

Σε όλη την προεκλογική περίοδο ακούγαμε ότι πρέπει να σπεύσουμε στις κάλπες, διότι δεν αποφασίζουμε απλώς για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, αλλά για τον επόμενο πρωθυπουργό. Τόση σιγουριά; Μόνο που έσπευσαν και αρκετοί που ψήφισαν 3 συνεχόμενες φορές Μητσοτάκη ή ΣΥΡΙΖΑ και που θα το ξανακάνουν. Οι ανοιχτές διαδικασίες τα έχουν αυτά. Και δεν σημαίνουν και πολλά. Τον αρχηγό του κόμματος τον επιλέγουν κατά κύριο λόγο τα μέλη και οι μόνιμοι ψηφοφόροι και όχι οι «ξένοι» που είδαν ανοιχτή διαδικασία και μπήκαν. Αυτοί αποτελούν το μπούγιο. Και όποιος υποψήφιος «χτίζει παλάτια» πάνω στους «εισοδιστές» τα χτίζει στην άμμο και τα αποτελέσματα γι’ αυτόν δεν είναι καλά.

Κάτι τέτοιο έπαθε η πιο αξιόλογη υποψηφιότητα, αυτή της Άννας Διαμαντοπούλου. Διότι, όταν λείπεις κάπου 15 χρόνια από το κόμμα, έχεις ασχοληθεί με άλλα ενδιαφέροντα πράγματα γύρω από την πολιτική, αλλά όχι με το ΠΑΣΟΚ και την ελληνική σκηνή, και ξαφνικά μια βραδιά καταθέτεις υποψηφιότητα, όχι για στέλεχος ούτε για σύμβουλος ούτε για υποψήφια βουλευτής, αλλά για πρόεδρος του κόμματος, είναι κάπως… Άλλους τους ξενίζει, άλλους τους απωθεί και άλλους τους αγανακτεί. Ωστόσο, επειδή η υποψηφιότητα της Άννας ήταν η πλέον λαμπερή και κυρίως ισχυρή απέναντι στον Κυριάκο, είχε και την υποστήριξη ανθρώπων που δεν είναι ΠΑΣΟΚ ούτε το ψηφίζουν. Της συνομοταξίας των Μεταρρυθμιστών, των «Μένουμε Ευρώπη», του τέως «ΑντιΣΥΡΙΖΑ Μετώπου». Που ψηφίζουν Μητσοτάκη, αλλά σήμερα έχουν παράπονα από αυτόν και ψάχνουν εναλλακτική. Αλλά, όπως φάνηκε, δεν ήταν αρκετοί.

Η προεκλογική διαδικασία, η έλλειψη άλλου γεγονότος με εσωτερικό ενδιαφέρον και η αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ έστρεψαν τα φώτα της δημοσιότητας στο ΠΑΣΟΚ, αλλά αυτό δεν το εκμεταλλεύτηκε πολιτικά. Μόνο για εντυπώσεις, κι αυτές βραχύβιες. Διότι από κανέναν και από πουθενά δεν αναδείχτηκαν τα πολιτικά συστατικά του κόμματος ή, τουλάχιστον, η άποψη των υποψηφίων για τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τη χώρα. Μόνο γενικότητες και συγκεχυμένα σπαράγματα, που ακούστηκαν κυρίως σ’ αυτή την απωθητική για πολλούς και ανούσια για όλους διαδικασία του debate. Δυστυχώς, δεν συγκρούστηκαν γραμμές, δεν ξεχώρισαν επιχειρήματα, δεν προτάθηκαν ευφάνταστες λύσεις που να διεγείρουν την περιέργεια των πολιτών, να κεντρίσουν το ενδιαφέρον, να προκαλέσουν παράπλευρες συζητήσεις. Να αποτελέσουν πολιτικά γεγονότα.

Τι απέμεινε από αυτόν τον φτωχό πολιτικά 1ο γύρο; Ότι ο Ανδρουλάκης είναι παραδοσιακός, ο Δούκας αριστερός, η Διαμαντοπούλου δεξιά, ο Γερουλάνος κεντρώος. Έτσι όμως δεν φέρνεις ευρύτερες μάζες στην κάλπη σου, δεν πείθεις ότι μπορεί ο νέος ηγέτης να πάρει σε τρία χρόνια την πρωτιά, ότι πράγματι η εκλογή αυτή αναφέρεται στον επόμενο πρωθυπουργό. Διότι πρέπει και να πείσεις τους ψηφοφόρους που είναι δυσαρεστημένοι από τον Μητσοτάκη ότι εσύ μπορείς να τα κάνεις καλύτερα. Με αποδείξεις!

Τελικά αυτό που απέδειξε η 1η διαδικασία είναι ότι η σχετική πλειοψηφία των φίλων και ψηφοφόρων του κόμματος είναι ευχαριστημένη από τον πρόεδρο Ν. Ανδρουλάκη και μάλλον θα τον ξαναψηφίσουν. Η επόμενη επιλογή τους είναι ο άγνωστος Χ. Δούκας, ο οποίος δεν έχει να πει τίποτα συγκεκριμένο, απλώς δηλώνει αριστερός και νικητής έναντι του Μπακογιάννη στον 2ο γύρο της Αθήνας, με τη βοήθεια σύσσωμης της αντιπολίτευσης.

Ο Π. Γερουλάνος και η Α. Διαμαντοπούλου, που ανήκουν στο εκσυγχρονιστικό και μεταρρυθμιστικό ΠΑΣΟΚ, ηττήθηκαν, όπως ήταν φυσικό, αφού διεκδίκησαν το ίδιο κοινό, που δεν περισσεύει στο αριστερόστροφο γενικώς πασοκικό περιβάλλον. Αλλά και δεν πήραν τις βοήθειες που περίμεναν από τους εκτός. Γιατί κατέβηκαν και οι δύο; Αν νοιάζονταν για την επόμενη ημέρα του κόμματος και κυρίως για την ηγεσία της χώρας, γιατί δεν συνασπίστηκαν να φτιάξουν έναν μεταρρυθμιστικό πόλο που να ταράξει δημιουργικά όχι μόνο τα νερά του χώρου, αλλά και της χώρας; 

Τούτων δοθέντων, οι αιτιάσεις περί ηγεμονίας του Μητσοτάκη και ανεπαρκούς αντιπολίτευσης είναι απολύτως έγκυρες. Είναι γεγονότα. Το ΠΑΣΟΚ, κόμμα παραδοσιακό και έμπειρο, έχασε μια μεγάλη ευκαιρία, όχι απλώς να γυρίσει σελίδα, αλλά και να βάλει τη χώρα σε νέο ενδιαφέροντα δρόμο. Να προκαλέσει σοκ στο ακροατήριο και συναγερμό στη ΝΔ, να αναδείξει τα λάθη και τις αστοχίες της, να ανοίξει νέες, γόνιμες συζητήσεις και να αναγκάσει την κυβέρνηση σε άμεσες δράσεις και αλλαγές, αυτές που άστοχα ονομάζουμε «μεταρρυθμίσεις» και για τις οποίες πρέπει να βρούμε ένα καινούργιο όνομα.

Από αύριο κανείς δεν πρέπει να παραπονιέται για την αδυναμία της αντιπολίτευσης, όταν μόνη της βάζει τα χέρια της και βγάζει τα μάτια της. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ ασχολούμενος με τον Κασσελάκη και αενάως διασπώμενος, το δε ΠΑΣΟΚ ανανεώνοντας πιθανότατα τη θητεία του Ανδρουλάκη. Διότι λείπει από τα στελέχη η ευθυκρισία. Διότι ο ναρκισσισμός είναι υπέρτερος της αποστολής. Κυρίως λείπει ένα καθαρό αφήγημα για την πορεία της χώρας, με συγκεκριμένες απαντήσεις, τόσο στις παγκόσμιες προκλήσεις, όσο και στις επιλογές της κεντροδεξιάς κυβέρνησης. Τα περί «σοσιαλδημοκρατίας» σήμερα είναι λόγια κενά περιεχομένου. Ο Μητσοτάκης, όσον αφορά το εσωτερικό μέτωπο, μάλλον θα κοιμάται ήσυχος για τα επόμενα τρία χρόνια.