Με την Άννα Διαμαντοπούλου, και τη Δήμητρα Παπαδοπούλου

Η Άννα Διαμαντοπούλου μπορεί να βρέθηκε στην πολιτική στα 25 της πριν μάθει ίσως τη ζωή, αλλά τώρα διεκδικεί στην πολιτική αυτό για το οποίο είναι σίγουρη πια και κυρίως από τη ζωή. Με άλλα λόγια έρχεται στην πολιτική από τα βάθη της ζώσας ενσυναίσθησης. Βιωμένη εμπειρία, μεγάλη κυβερνητική συναίσθηση. Και σαν άνθρωπος και σαν πολιτικός.

Είναι γνωστό πως το ΠΑΣΟΚ έχει δύο ψυχές. Μία λαϊκίστική και μια εκσυγχρονιστική. Γύρω από το λαϊκιστικό πρόταγμα, των συνθημάτων, του βολονταρισμού και των άσφαιρων συνθημάτων χωρίς αντίκρισμα, συνωστίζεται πρωτίστως ο Χάρης Δούκας, ο πιο μετριοπαθής Ανδρουλάκης, και ο άπειρος Κατρίνης. Γύρω από ένα εκσυγχρονιστικό λόγο, με επίγνωση των προβλημάτων, της αναγνώρισης των αντιφάσεων της δημόσιας ζωής, της περιπλοκότητας των πραγματικών προβλημάτων, εμπνέονται η Άννα Διαμαντοπούλου, ο Παύλος Γερουλάνος και εν μέρει η Νάντια Γιαννακοπούλου.

Η Άννα Διαμαντοπούλου μιλάει σαν κανονικός άνθρωπος, συμπεριφέρεται διαβουλευτικά και χαμηλότονα αλλά διεκδικητικά, πέρα από αχρείαστους λεκτικούς βερμπαλισμούς, χωρίς συναισθηματικό βολονταρισμό, έξω από μία δήθεν ηρωική συνθηματολογία ενός κομματικού πατριωτισμού της πεποίθησης η οποία δεν αφορά τον πολίτη, και είναι πια αναχρονιστικός. Δεν μας ενδιαφέρει να νικήσουμε έναν κακό εχθρό που του βάζουμε κέρατα που δεν έχει. Θέλουμε να κερδίσουμε εμείς. Αυτό λέει.

Το 2024 η ελληνική κοινωνία, χρειάζεται σχέδιο, έμπνευση, γνώση και αποτέλεσμα. Αυτό εκφράζει σήμερα η Διαμαντοπούλου. Με ευρωπαϊκή εμπειρία που της δίνει κοσμοθεωρητική προσέγγιση, με κυβερνητική γνώση που αναγνωρίζει τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας.

Το μειονέκτημα που της καταλογίζουν ότι έλειψε δέκα χρόνια από την κομματική ζωή, είναι στην πραγματικότητα ένα μεγάλο πλεονέκτημα. Γιατί δεν έκατσε στο σπίτι, αλλά επεξεργάστηκε μέσω του Δικτύου της και της διεθνούς εργασίας της, τα μεγάλα προτάγματα της εποχής. Τις κοινωνικές ανισότητες και την παιδική φτώχεια ιδίοις όμμασι στην Αφρική, την τεχνητή νοημοσύνη και τις επιδράσεις στην διεθνή παραγωγικότητα, την κλιματική κρίση και τη σχέση με το νέο κοινωνικό μοντέλο, την σύγχρονη και ψηφιακή εποχή μίας νέας Παιδείας που χρειάζεται η χώρα. Ο νόμος Διαμαντοπούλου για την παιδεία ήταν πρωτοπόρος και μια συγκλονιστική μεταρρύθμιση της εποχής. Φανταστείτε σήμερα μετά από 13 χρόνια που θα ήταν τα Πανεπιστήμια, και το σύστημα Παιδείας.

Μακάρι αναλόγως να κινούνταν όλοι οι πρωταγωνιστές Έλληνες πολιτικοί. Να απέχουν ένα διάστημα για να μπολιάζουν την εμπειρία τους, με την κοινωνία και την πραγματική ζωή.

Στο debate απέδειξε πως είναι ένας απόλυτα ψυχαναλυμένος άνθρωπος χωρίς κραυγές, χωρίς φθηνούς ανταγωνισμούς και παρεξηγήσεις, με λόγο μεστό και κατανοητό. Έκανε σαφές πως δεν κατατρέχεται από αισθήματα φθόνου και κομπλεξισμού απέναντι στους συνδιεκδηκητές της Προεδρίας του ΠΑΣΟΚ, παρά μόνο ανέδειξε την ισχυρή βούληση να καταστήσει την ευρωπαϊκή φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία έναν ισχυρό πόλο στη χώρα μας. Τον σοσιαλδημοκρατικό πόλο που τόσο ελλειματικά και καχεκτικά εκφράζεται τα τελευταία χρόνια από την κεντροαριστερά. Έτσι εξάλλου ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε φαινομενικά αλλά και προσωρινά την ηγεμονική κυριαρχία του χώρου.

Τέλος δύο χιουμοριστικά βίντεό της δείχνουν τις ανοχές της, τον αυτοσαρκασμό της, το χιούμορ της, παρότι απ’ όλους θεωρείται σκληρή, αφοσιωμένη και εν τέλει ένα πολιτικό καλώς εννοούμενο αγύριστο κεφάλι. Αυτό όμως χρειαζόμαστε. Πολιτικά πρόσωπα που ως «πολιτικά ζώα» θα ηγηθούν αφιερωμένοι στη δημόσια ζωή, αλλά παίρνοντας τον εαυτό τους πιο χαλαρά και αυτοσαρκαστικά, γιατί πάνω απ’ όλα καταλαβαίνουν και έμαθαν τη ζωή. Η Δήμητρα Παπαδοπούλου δεν έκανε φθηνό promotion, την έδωσε ενίοτε με σαρκαστικό χιούμορ, αλλά αληθινά, και εκ βαθέων αλλά και την αγκάλιασε τρυφερά γιατί την πιστεύει, την αγαπά και την θαυμάζει.