Πρώτη φορά αριστερά με άκρα δεξιά

Η ταχύτατη συγκρότηση κυβέρνησης μεταξύ ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ και ΑΝ.ΕΛ. εξέπληξε μόνον εκείνους που δεν ήθελαν να παραδεχθούν ότι αριστερός και δεξιός ψεκαστικός εθνολαϊκισμός όχι μόνο έχουν κοινά σημεία, θέματα και αμοιβαίες έλξεις αλλά και κοινούς πολιτικούς στόχους. Οι δεσμοί της αντι-μνημονιακής απάτης εξελίχτηκαν φυσιολογικά σε κυβερνητικούς. Έως πότε είναι ένα ερώτημα το οποίο δεν μπορεί να απαντηθεί εκ των προτέρων και βεβιασμένα. Θα εξαρτηθεί από τις ίδιες τις πολιτικές εξελίξεις και πρωταρχικά από την ανάγκη του κυρίαρχου κυβερνητικού εταίρου να εδραιώσει και να διατηρήσει την εξουσία του με κάθε τρόπο, ακόμη και με νέα προσφυγή στις κάλπες με κάποια πραγματική ή προσχηματική αφορμή, αν οι συνθήκες του διασφαλίζουν την πολιτική του ηγεμονία ή με κάποια αναστροφή στις πολιτικές του συμμαχίες, εάν καταφέρει να συγκροτήσει κάποια άλλη συμμαχία προθύμων.

Επί του παρόντος ζούμε σε δύο παράλληλες επικοινωνιακές δραματοποιήσεις: την επανασύνδεση της αιώνιας φυλής μας με το «ξανθό γένος του Βορρά» και την «σκληρή» διαπραγμάτευση με τους εταίρους μας στην ΕΕ.

Ως προς την πρώτη, δεν εννοώ την αναγκαία από κάθε άποψη βελτίωση των διμερών μας σχέσεων με τη Ρωσία, αλλά το αριστερό αφελές παραλήρημα, ιστορικής και αταβιστικής προέλευσης. Ενδέχεται να μην αργήσουν και οι επίσημες προκλήσεις στη Μόσχα των ΥΠΕΞ, ΥΠΕΘΑ και Π/Θ οπότε η ικανοποίηση της αριστερής φαντασίωσης και του Κοσμά του Αιτωλού από τον τάφο του θα είναι πλήρης για τους «νέους προσανατολισμούς» στην εξωτερική μας πολιτική. Δεν θα μας πάρουν δα οι Φράγκοι και οι υπερατλαντικοί ιμπεριαλιστές ( των οποίων βέβαια τη συνδρομή έσπευσε ασμένως να ζητήσει ο ελευθεριακός κομμουνιστής μας ΥΠΟΙΚ σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες), ως δεδομένους, όπως τους υποτελείς προκατόχους της εξουσίας. Υπάρχουν κι αλλού πορτοκαλιές και όπλα. Έχουν γνώση οι φύλακες του αριστερο-δεξιού λαϊκισμού.

Ως προς τη δεύτερη, η ανάδειξη του ελληνικού πολιτικού machismo από τον μηχανισμό της κυβερνητικής προπαγάνδας ξεπέρασε κάθε όριο γελοιότητας. Η «πρώτη επανάσταση του Γιάνη έγινε από την Τετάρτη Δημοτικού» ή μάλλον από την κούνια του και άλλα φαιδρά καθόσον η προσοχή στρέφεται στις μπότες και τις μοτοσυκλέτες, ενώ το «τελεσίγραφο του κ. Τσίπρα στον Σόϊμπλε» δεν πρόλαβε καν να αποσταλεί καθόσον ο εμπνευστής του έσπευσε εντός ολίγων ωρών, με τρία τηλεφωνήματα δικής του πρωτοβουλίας σε Σουλτς, Ντάισελμπλουμ και Ντράγκι, να δεσμευθεί. Ότι δηλαδή και τα χρέη του ΔΝΤ και της ΕΚΤ θα πληρώσει (τα οποία εκ του καταστατικού τους δεν μπορούν να κουρευτούν έτσι κι αλλιώς, αφήνοντας απέξω το 60% των δανείων της Ευρωζώνης των οποίων το κούρεμα επιζητεί για εσωτερικούς προπαγανδιστικούς λόγους γνωρίζοντας ότι μείωση της ονομαστικής αξίας του χρέους είναι παντελώς αδύνατη) και πρωτογενώς ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς θα καταρτίσει και σε μονομερείς ενέργειες δεν πρόκειται να προχωρήσει. Συμπλήρωσε δε το «τελεσίγραφό» του με τη δήλωσή του στο Bloomberg ότι ασμένως επιδιώκει συμφωνία με την προσφορά «ριζικών μεταρρυθμίσεων» που συνοψίζονται στη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή και το πελατειακό κράτος (η διαπλοκή ξεχάστηκε).

Διερωτάται κανείς πώς η συναλλαγή με τις διάφορες κρατικές συντεχνίες μπορεί να καταπολεμήσει την πολιτική πατρωνία, τι έσοδα μπορεί να αποφέρει η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, που άλλωστε χρειάζεται πλαίσιο και χρόνο, τι έσοδα αναμένονται από τους συστηματικά διαφεύγοντα τις φορολογικές τους υποχρεώσεις μικρο-μεσαία στρώματα υδραυλικών, ηλεκτρολόγων και άλλων συναφών και ευγενών επαγγελμάτων καθώς και των κατοίκων των «αγανακτισμένων» βορείων προαστίων με αφορολόγητο 12.000 ευρώ κι ούτω καθεξής. Απομένει να δούμε το «δίκαιο φορολογικό σύστημα». Αυτές οι προσφερόμενες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες μάλιστα δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να είναι άμεσης απόδοσης, δεν πρόκειται να πείσουν κανέναν εάν δεν αποτυπωθούν σε μετρήσιμα μεγέθη. Για τον απλούστατο λόγο ότι οι ριζικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα έχουν ως επίκεντρο το κράτος, το δημόσιο τομέα και τη δημόσια διοίκηση, την κατ’ εξοχήν εκλογική πελατεία των κυβερνώντων. Για να μην μνημονεύσουμε τη βραδυφλεγή βόμβα του ασφαλιστικού επί του οποίου τηρείται αιδήμων σιγή.

Ωστόσο, η επίτευξη μιας συμφωνίας κάθε άλλο παρά αποκλείεται. Η «μισητή» τρόικα μπορεί να αποχωρήσει και να συνεχίζονται οι έλεγχοι από άλλη «τριμερή» στα γραφεία του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Επιτροπής, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Κάποιοι άλλοι «υπάλληλοι» θα κάνουν τη δουλειά τους με άλλο όνομα. Το «καταραμένο» Μνημόνιο, που βρισκόταν προς το τέλος του, μπορεί κι αυτό να αντικατασταθεί με άλλη συμφωνία, και άνετα να μετονομαστεί («Συμβόλαιο» κατά τον Γάλλο ΥΠΟΙΚ) – δύο συμβολικές κινήσεις για τα αλαλάζοντα πλήθη του λαϊκισμού. Νενικήκαμεν!

Το πλαίσιο μιας νέας συμφωνίας με τους εταίρους και δανειστές μας έχει ήδη περιγραφεί από πολλούς αναλυτές και φαίνεται καθόλα εύλογο. Τα στοιχεία της υπάρχουν ήδη στις αποφάσεις του Eurogroup του 2012 με πιθανή επιμήκυνση της ωρίμανσης του χρέους, με κλείδωμα ή μείωση επιτοκίων. Μια τέτοια ρύθμιση σε μεγάλο βάθος χρόνου που μπορεί να συνοδεύεται και από μια νέα επιμήκυνση της περιόδου χάριτος θα ισοδυναμεί με «κούρεμα». Η Lazard θα το φροντίσει. Οι απαιτήσεις για πρωτογενή πλεονάσματα στο ύψος των 4.5% είναι πράγματι υπερβολικές και θα μπορούσαν να μειωθούν, παρέχοντας μια ακόμη ανάσα. Όλα αυτά, ήταν ήδη στο τραπέζι, υπό την αίρεση φυσικά της δημοσιονομικής ισορροπίας και των απαιτούμενων δεσμεύσεων ώστε η χώρα να εισέλθει σε χαλαρότερους ελέγχους και να μπορέσει, υπό την προστασία των διαθέσιμων κεφαλαίων της προληπτικής στήριξης, να βγει ξανά στις αγορές μετά από κάποιο διάστημα με λογικά επιτόκια.

Το καθοριστικό θέμα της ανάπτυξης άνευ της οποίας ούτε η ανεργία μπορεί να μειωθεί ούτε το χρέος να μειωθεί είχε κι αυτό δρομολογηθεί εφόσον, παρά τα σκληρά και άδικα μέτρα η οικονομική μεγέθυνση του ΑΕΠ το 2014 ήταν 1% και η εκτιμώμενη για το 2015 μεταξύ 2.5%-2.9%. Ποιό είναι το σχέδιο της κυβέρνησης για ανάπτυξη μεγαλύτερη από το ανωτέρω ποσοστό ουδέν γνωρίζουμε. Η πρόταση για «ρήτρα ανάπτυξης», να αποπληρώνουμε δηλαδή το χρέος μόνο στο βαθμό της οικονομικής μεγέθυνσης, όπως και η εξαίρεση των δημοσίων δαπανών από το έλλειμμα δε νομίζω ότι έχουν καμιά ελπίδα να τύχουν ευμενούς ακρόασης. Μακάρι να μπορούσαν.

Τίποτε από τα ανωτέρω δεν πρόκειται να συμφωνηθεί χωρίς όρους και δεσμεύσεις καθόσον το δημοσιονομικό κενό διευρύνεται σε μερικά δις. το δε χρηματοδοτικό κενό, συμπεριλαμβανομένου και του κόστους του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης», σύμφωνα με την κοστολόγηση του ίδιου του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ σε11.362 δις., ανέρχεται σε 36.2 δις.

Πολιτικός στόχος του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ είναι να κερδίσει χρόνο. Δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο να προτείνει στους δανειστές. Δεν το έχουμε δει. Θα το καταρτίσει…. Πιέζεται δε αφόρητα στον τομέα της ρευστότητας. Με τις επικείμενες προγραμματικές της δηλώσεις, που όσον αφορά στο οικονομικό τους σκέλος θα περιλαμβάνουν το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», όπως η ίδια έχει πει, θα επιχειρήσει να δώσει την εντύπωση ότι θα το εφαρμόσει (σε «βάθος τετραετίας» βέβαια) ώστε να καταγραφεί στη συνείδηση των δεινοπαθούντων στρωμάτων ως η παράταξη που καταπολεμάει στην πράξη τη λιτότητα, «πονάει» το λαό και «διανέμει» τον πλούτο ως Ρομπέν των Δασών έναντι των κακών και άσπλαχνων «ξένων» και της ντόπιας «ολιγαρχίας». Ως προς αυτό δεν έχει παρά να αξιοποιήσει κατ’ αρχήν το «λογιστικό» πλεόνασμα της προηγούμενης κυβέρνησης και βλέπουμε..Υπάρχει και η φορολόγηση. Υπάρχουν και οι αναμενόμενες ελαφρύνσεις από τους εταίρους μας. Ποιός ξέρει. Κι άλλα ίσως περιθώρια εξ ουρανού για να τονωθεί η «ζήτηση» που θα φέρει την άνοιξη, καθώς και οι 300.000 θέσεις διετούς προσωρινής απασχόλησης (σε Δημόσιο, ιδιωτικό τομέα και κοινωνική οικονομία, κι ό,τι καταλάβατε). Λεφτά άλλωστε «περισσεύουν», όπως ειρωνικά γράφτηκε σε χθεσινή εφημερίδα.

Το πρόβλημα της κυβέρνησης και της χώρας έγκειται στο γεγονός ότι, δυστυχώς, δεν έχει καλύτερη εναλλακτική και μόνιμη λύση από την επίτευξη κάποιας συμφωνίας με τους εταίρους μας, που συνεπάγεται όμως συγκεκριμένους όρους και δεσμεύσεις. Ποιές θα τις μάθουμε. Χρειάζεται ακόμη τη δική τους στήριξη για να μην πέσει ξανά σε νέα και οριστική πλέον καταστροφή. Δεν είναι σε θέση κανέναν να εκβιάσει. Είναι γνωστό και στις δύο πλευρές. Αν τώρα μια τέτοια συμφωνία της επιτρέψει να την «πωλήσει» αρκούντως θριαμβευτικά με κάποιο καλό περιτύλιγμα στους αδημονούντες στο εσωτερικό ή όχι, πράγμα που εξαρτάται απόλυτα από τη στάση των εταίρων μας, ή εάν σε περίπτωση που είναι πολύ σκληρή κι ασήκωτη πολιτικά την παραπέμψει σε άλλες πολιτικές διαδικασίες για να αποφύγει το πικρόν ποτήριον δεν θα αργήσουμε να το διαπιστώσουμε.

Γι αυτό είναι νωρίς ακόμα για να βάλει κανείς όλα τα λεφτά του στην «αριστερή παρένθεση». Η εξουσία είναι σαν το μέλι. Όσο γλυκαίνεσαι τόσο πιο πολύ την θέλεις. Κι αυτό συνεπάγεται συχνά και κάποιες «θυσίες», έστω και με την ουρά στα σκέλια.