Η φοροδιαφυγή των ελεύθερων επαγγελματιών, ένα διαχρονικό ελληνικό πρόβλημα
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ακρίβεια σε βασικά προϊόντα και ο (εν μέρει εισαγόμενος) πληθωρισμός κατατρώγουν τα εισοδήματα. Αλλά αυτό είναι μόνο η μισή αλήθεια για την αποτύπωση της οικονομικής ζωής της μεσαίας τάξης της χώρας μας. Η άλλη μισή είναι η θηριώδης φοροδιαφυγήτων ελεύθερων επαγγελματιών. Διαβάζουμε σε σχετικό ρεπορτάζ των ημερών ότι πάνω από τους μισούς ιδιοκτήτες μπαρ, εστιατορίων, κομμωτηρίων και συνεργείων αυτοκινήτων δήλωσαν ζημίες το 2023. Θεωρητικά δηλαδή χρωστούν, λιμοκτονούν και είναι άστεγοι, αφού κατά δήλωσή τους δεν μπορούν να ζήσουν από την επιχειρηματική τους δραστηριότητα. Οι δε ταξιτζήδες δηλώνουν καθαρά 540€ τον μήνα. Μη φανταστείτε ότι οι λίγοι εξ αυτών που δηλώνουν κέρδη δείχνουν να κερδίζουν πάνω από 350-800 ευρώ – ούτε καν τον βασικό μισθό δηλαδή.
Η φοροδιαφυγή των ελεύθερων επαγγελματιών, το διαχρονικό ελληνικό πρόβλημα
Με βάση τα προηγούμενα, έξω στους δρόμους κυκλοφορούν μόνο ακούρευτοι μαλλιάδες και αχτένιστες και άβαφες κυρίες, όπως και εκατομμύρια πεζοί σε εντελώς άδειους δρόμους, που δεν έχουν χρήματα ούτε να πάρουν ταξί ούτε να χρησιμοποιήσουν το αυτοκίνητό τους, ενώ τα μπαρ και τα εστιατόρια βαράνε μύγες και οι ιδιοκτήτες τους μάλλον τα πίνουν μόνοι τους και σύντομα θα γίνουν αλκοολικοί. Το γεγονός πάντως ότι είναι αδύνατον να βρεις τραπέζι ακόμη και τις καθημερινές σε αυτή την πόλη, αν δεν έχεις κάνει κράτηση, και ότι η κίνηση στους δρόμους είναι αδιανόητη 24/7 είναι πιθανότατα μια συλλογική παραίσθηση.
Δεν αντέχουν προφανώς σοβαρό σχολιασμό όλα αυτά. Πρόκειται κοινώς για όργιο φοροδιαφυγής, το οποίο μη σπεύσει κανείς να το δικαιολογήσει ως δήθεν άμυνα των επαγγελματιών απέναντι στους δυσβάσταχτους φόρους και στην ακρίβεια που έχει φέρει αυτή η κυβέρνηση, διότι η κατάσταση είναι εδώ και δεκαετίες έτσι –για να μην πούμε ότι είναι έτσι από την αρχή της ίδρυσης του ελληνικού κράτους, όπως έχει τεκμηριώσει ιστοριογραφικά ο αείμνηστος Γιώργος Δερτιλής στις μελέτες του.
Έτσι, διαχρονικά τα γνωστά υποζύγια των μισθωτών σηκώνουν το συντριπτικά μεγαλύτερο βάρος της φορολογίας, ενώ οι ελεύθεροι επαγγελματίες ζουν ως free riders (τζαμπατζήδες) του συστήματος, κάνοντας, με άλλα λόγια, τζάμπα χρήση όλων των δημόσιων υπηρεσιών και υποδομών του κράτους: σχολείων, νοσοκομείων, δρόμων, κοινωφελών δικτύων κ.λπ. Ακολούθως, θα ακούσετε φυσικά τους ίδιους αυτούς τζαμπατζήδες να αναρωτιούνται συχνά «πού είναι το κράτος» κάθε φορά που το χρειάζονται, άσχετα αν δεν έχουν συνεισφέρει ούτε ένα ευρώ ώστε να μπορεί να υφίσταται αυτό το δύσμοιρο κράτος. Διότι, ως γνωστόν, τζάμπα γεύμα δεν υπάρχει. Κάποιος άλλος θα πρέπει να πληρώσει για όλα αυτά, αν δεν πληρώσουν οι ίδιοι.
Και αν, αντί να τα πληρώνουν (ακριβοδίκαια) όλοι οι φορολογούμενοι, απλώς δανειζόμαστε για να τα καλύψουμε, γνωρίζουμε πλέον πως θα συμβεί ό,τι και το 2010. Διότι δεν μπορεί να υποκρινόμαστε πλέον ότι δεν γνωρίζουμε. Όσο και να στρουθοκαμηλίζουμε, η σκληρή πραγματικότητα θα είναι πάντα εκεί για να τιμωρεί τους αρνητές της. Να συμπληρώσουμε εδώ ότι αυτή η στρεβλή επιλογή των μικροεπιχειρήσεων δεν επιτρέπει ούτε στις ίδιες να ξεφύγουν από τον στενό ορίζοντα της κερδοφορίας τους, αφού, δηλώνοντας ζημίες, αποκλείονται αυτόματα από ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και τραπεζικό δανεισμό που θα τους επέτρεπε να μεγαλώσουν και να έχουν σαφώς υψηλότερα έσοδα, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στη συνολική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.
Το ζήτημα είναι λοιπόν ότι στην ελληνική οικονομία κυκλοφορούν αυτή τη στιγμή ίσως και πάνω από 50 δισ. ευρώ μαύρου χρήματος, δηλαδή σχεδόν το 1/4 του ΑΕΠ. Στην παγκόσμια σχετική κατάταξη του ΟΟΣΑ είμαστε μεταξύ των πρώτων. Πότε άραγε έχετε ακούσει να γίνεται αναφορά και συσχέτιση με τα τεράστια αυτά εισοδήματα της άτυπης οικονομίας όταν συζητιέται η αγοραστική δύναμη του μέσου Έλληνα; Ποτέ δεν θα το ακούσετε, διότι δεν συμφέρει κανέναν. Δεν συμφέρει σχεδόν τη μισή ελληνική κοινωνία, που εμπλέκεται σε αυτές τις οικονομικές συμπεριφορές – άλλωστε συχνά μέσα στο ίδιο νοικοκυριό έχουμε έναν μισθωτό κι έναν ελεύθερο επαγγελματία, οπότε η συνενοχή είναι εμπεδωμένη κουλτούρα.
Αλλά δεν συμφέρει ούτε το πολιτικό σύστημα, που δεν διανοείται να γίνει δυσάρεστο σε ένα τόσο μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος. Η παρούσα κυβέρνηση Μητσοτάκη, που τόλμησε να φορολογήσει (τόσο ήπια που δεν θα έπρεπε καν να συζητιέται) τους ελεύθερους επαγγελματίες, εισέπραξε στην κάλπη την οργή τους – με σύσσωμη την αντιπολίτευση, φυσικά, να στέκεται στο πλευρό των φοροφυγάδων. Με τέτοιους υπερασπιστές του δημοσίου συμφέροντος που διαθέτουμε, τι να τους κάνουμε τους εχθρούς της πατρίδας. Μπορούμε να αυτοκτονήσουμε και μόνοι μας.
Καταντά τόσο κουραστικό να τα λέμε και να τα ξαναλέμε όλα αυτά, ιδίως όταν ξέρουμε ότι το παρόν κείμενο (γραμμένο παρεμπιπτόντως εν θερμώ στο τραπέζι ενός κατάμεστου μπαρ…) θα μπορεί να δημοσιευτεί απαράλλαχτο και του χρόνου. Το πώς λέγεται αυτός που δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει τον εαυτό του παρότι γνωρίζει τις συνέπειες το αφήνω στον αναγνώστη να το πει.
Ο επιτυχημένος προσεταιρισμός των ψηφοφόρων της μεσαίας τάξης σε μία συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν αποτελεί εφάπαξ κατάκτηση ενός κόμματος, αλλά πρόσκαιρο χαρτί
12°
