Ναι παιδιά, αυτή είναι η αριστερά

Έχω βαρεθεί να ακούω πως ό,τι κάνει η αριστερά στην Ελλάδα δεν χαρακτηρίζει την αριστερά γιατί η αριστερά είναι κάτι διαφορετικό από αυτά που η αριστερά κάνει. Τους τελευταίους δε μήνες η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο καθώς τίποτα από όσα γίνονται στο μεγαλύτερο κόμμα της αριστεράς δεν έχει σχέση με την αριστερά. Με δεδομένο ότι αυτά που «δεν έχουν σχέση με τη αριστερά» είναι οι συκοφαντίες, η εχθροπάθεια και τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη και με σεβασμό στους συμπολίτες που μπερδεύουν την ανάγκη τους να ακολουθήσουν μια θρησκεία με την πολιτική η αριστερά ούτε ήταν, ούτε είναι και μάλλον ποτέ δεν θα γίνει κάτι το διαφορετικό.

Η αριστερά στην Ελλάδα που δεν αλλάζει

Μια βασική αρχή της ζωής είναι πως όλοι μας είμαστε ό,τι είμαστε και ό,τι κάνουμε και όχι ό,τι θα θέλαμε να ήμαστε ή να κάνουμε. Έτσι ένας τύπος που δέρνει τη γυναίκα του είναι ένα κάθαρμα ασχέτως αν μπορεί να βγάζει συγκινητικούς λόγους για την οικογενειακή βία, την ισότητα και την προστασία των αδύναμων. Αντιστοίχως αν η αριστερά φέρεται σαν ένα τσίρκο με μοχθηρούς κλόουν τότε είναι ένα τσίρκο με μοχθηρούς κλόουν και όχι μια παράσταση με υπερταλαντούχους ταχυδακτυλουργούς και ριψοκίνδυνους ακροβάτες.

Το χειρότερο για την αριστερά είναι ότι η ιστορία της είναι γεμάτη μίσος και αλληλοσπαραγμό τέτοιας έντασης που κάνει αυτό που συμβαίνει τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ να μοιάζει με αξιοπρεπή αντιπαράθεση μετριοπαθών πολιτικών. Η ιστορία της αριστεράς είναι γεμάτη διασπάσεις στις οποίες η αντίθετη πλευρά δεν ήταν απλώς σύντροφοι με διαφορετική αντίληψη ή πολιτικοί αντίπαλοι αλλά προδότες που τους αξίζει ο θάνατος. Αυτό φυσικά είναι αναπόφευκτο για μια παράταξη με χαρακτηριστικά περισσότερο θρησκευτικά παρά πολιτικά αλλά εδώ δεν μιλάω για την αιτία. Μιλάω για το πόσο εμποτισμένη με εχθροπάθεια ήταν πάντα η αριστερά. Ακόμα και οι μπολσεβίκοι για να κατακτήσουν την εξουσία στη Ρωσία χρειάστηκε να σφάξουν τους υπόλοιπους επαναστάτες. 

Στην Ελλάδα που οι αλληλοκατηγορίες για προδοσία και ξεπούλημα έδιναν και έπαιρναν τα πράγματα δεν ήταν και πολύ διαφορετικά. Σε σύγκριση με το αριστερό παρελθόν το «μπούλινγκ» που καταγγέλλουν οι σύντροφοι και τα νταηλίκια του Πολάκη είναι περίπατοι στο πάρκο μια ηλιόλουστη μέρα της Άνοιξης. Και το ίδιο φυσικά συνέβαινε και στις σχέσεις τις αριστεράς με τον υπόλοιπο κόσμο. Ναι. Ακόμα και «της αριστεράς του Κύρκου» για την οποία η αγιογραφική αντίληψη οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην μικρή απήχηση που είχε.

Αρκεί να σας θυμίσω ένα περιστατικό το οποίο συνέβη πριν από δεκαετίες και αποδεικνύει ότι ο Τσίπρας, ο Πολάκης και τα άλλα παιδιά δεν είναι αγκάθια που φύτρωσαν σε ένα λιβάδι με μαργαρίτες: πριν από πολλά χρόνια ο μακαρίτης ο Θέμος ο Αναστασιάδης είχε στην Ελευθεροτυπία τη σατιρική στήλη Μαύρη Τρύπα. Το χιούμορ της ήταν σκληρό και δεικτικό και κυρίως στρέφονταν εναντίον των μεγάλων κομμάτων. Κάποια στιγμή έγραψε κάτι και για τη νεολαία του ΚΚΕ εσωτερικού, την περίφημη ΕΚΟΝ – Ρήγας Φεραίος. Το αποτέλεσμα ήταν μερικές δεκάδες αριστεροί «της αριστεράς του Κύρκου» να τον περιμένουν έξω από τα γραφεία της Ελευθεροτυπίας για να τον γιαουρτώσουν. Να κάνουν δηλαδή κάτι που ούτε θα το φαντάζονταν στελέχη του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ που είχαν υποστεί απείρως μεγαλύτερη καζούρα από τον Αναστασιάδη.

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι όπως η Ελλάδα είναι αυτή στην οποία ζείτε κι όχι αυτή που βλέπουν κάποιοι στα όνειρα τους, έτσι και η αριστερά είναι αυτή που βλέπετε. Και τουλάχιστον τώρα είναι λιγότερο απειλητική από ποτέ. Και μπράβο της.