Μεταναστευτικό ή το άλλοθι του κρυφού ακροδεξιού μας γονιδίου

Η απόφαση του Βερολίνου να υιοθετήσει για λόγους ξεκάθαρα ψηφοθηρικούς μέρος της ακροδεξιάς ατζέντας του επελαύνοντος κόμματος «Εναλλακτική για την Γερμανία» αν και αναμενόμενη εν τούτοις «έπιασε» στον ύπνο τους αιωνίως «κοιμώμενους» ευρωπαίους εταίρους, ελληνικής κυβέρνησης συμπεριλαμβανομένης. Όλα αυτά παρά το γεγονός ότι η Γερμανία ήδη από το 2023 έχει εφαρμόσει ειδικό καθεστώς ελέγχων στα σύνορα της με την Πολωνία, την Αυστρία και την Τσεχία. Απλά τα μέτρα αυτά επεκτάθηκαν και προς τις υπόλοιπες συνοριακές γραμμές της Γερμανίας με την Ελβετία, την Γαλλία, την Δανία και την Ολλανδία.

Μεταναστευτικό: Το ιδεολογικό «όχημα» της Ακροδεξιάς

Ο «αιφνιδιασμός» των γειτόνων και εταίρων της Γερμανίας είναι για το θεαθήναι. Το Μεταναστευτικό αποτελεί το κύριο ιδεολογικό «όχημα» όλων των ακροδεξιών σχηματισμών στην Ευρώπη και το βασικότερο πολιτικό επιχείρημα των επερχόμενων πολιτικών σχημάτων εξουσίας που διεκδικούν πολιτική κυριαρχία στην Γηραιά Ήπειρο.

Είναι πολύ φυσικό λοιπόν, τα αντίπαλα πολιτικά σχήματα, τόσο της Χριστιανοδημοκρατίας στην Γερμανία, την Ιταλία και την Ισπανία όσο και της Κεντροδεξιάς αλλά ακόμη και της κυβερνώσας Σοσιαλδημοκρατίας (Γερμανία και Μεγάλη Βρετανία) να επιχειρούν να υιοθετήσουν τμήματα του πολιτικού προγράμματος της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς.

Είναι ενδεικτικό ότι οι Εργατικοί στην Βρετανία αντιμετωπίζουν με συμπάθεια το εγχείρημα της ακροδεξιάς Μελόνι να «παρκάρει» μετανάστες στην Αλβανία επ’ αμοιβή σε ειδικά στρατόπεδα–οικισμούς που στήνει ο πρωθυπουργός Ράμα.

Είναι επίσης ενδεικτικό ότι ο κεντροδεξιός πρόεδρος Μακρόν, επιλέγει για πρωθυπουργό τον παραδοσιακό συντηρητικό Μπαρνιέ ο οποίος διασφαλίζει την ψήφο εμπιστοσύνης στη γαλλική βουλή μέσω της στήριξης του ακροδεξιού κόμματος της Μαρίν Λεπέν.

Η ίδια πολιτική χημική ένωση εφαρμόζεται στην Ολλανδία πάντα μέσω του κυρίαρχου ιδεολογικού οχήματος που είναι το Μεταναστευτικό.

Οι επιλογές των πολιτικών σχηματισμών του ευρωπαϊκού συνταγματικού τόξου να υιοθετήσουν το Μεταναστευτικό ως στρατηγική επιλογή πολιτικής δράσης με στόχο την ανατροπή των δυσμενών συσχετισμών στα εκλογικά μέτωπα των ευρωπαϊκών χωρών, χαίρουν μίας καθόλου αυτονόητης ή τουλάχιστον, δύσκολα κατανοητής, επιβράβευσης. Τόσο στα Media όσο και σε ανεξάρτητους σχολιαστές και διανοούμενους, οι οποίοι, ωσάν να απελευθερώθηκαν από τα «δεσμά» κάποιου πολιτικού καθωσπρεπισμού που τους καταπίεζε, αντιδρούν πλειοδοτώντας σε αφορισμούς και προειδοποιήσεις.

Δεν πρόκειται για σύγχρονο φαινόμενο. Οι αντίστοιχοι κύκλοι άσκησης κοινωνικής επιρροής με μία πρωτάκουστη ευκολία υιοθέτησαν την επιχειρηματολογία των ακροδεξιών στην Ιταλία, την Γερμανία και την Ισπανία μετά τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Τότε το «Μεταναστευτικό» είχε να κάνει με του Εβραίους και τους Αριστερούς, αργότερα με τους Ρομά και τους Ομοφυλόφιλους και πολύ αργότερα με τους απανταχού Σλάβους ως κατώτερη φυλή. Αν είχαν απεριόριστο χρόνο θα είχαν συμπεριλάβει στους καταλόγους των απαγορευμένων εθνοτήτων, κοινοτήτων και άλλων μειοψηφιών και άλλες «επικίνδυνες» φυλές.

Τελευταία οι ειδικοί σχολιαστές περί Μεταναστευτικού επιστρατεύουν «ειδικές μελέτες» διεθνών οργανισμών που παρουσιάζονται αποσπασματικά με στατιστικά στοιχεία τα οποία από μόνα τους, χωρίς επεξεργασία και αλληλεξάρτηση μπορούν όντως να περιγράφουν με τα πιο μελανά χρώμα τις επιπτώσεις στις ευρωπαϊκές κοινωνίες από την μετανάστευση.

Για να ξεκαθαρίσουμε. Η Μετανάστευση στην ιστορία ήταν και είναι βασική δυναμική αλλαγής και ανανέωσης των πολιτισμών, των Οικονομιών και της παγκόσμιας ανθρωπογεωγραφίας.

Η Μετανάστευση είναι μία βίαιη διαδικασία η οποία προκαλείται από βίαιες αιτίες.

Την Μετανάστευση δεν μπορεί κανείς και με κανένα μέσο να την ελέγξει.

Η Ευρώπη ήταν ανέκαθεν χώρος μεταναστευτικών δυναμικών από και προς αυτήν. Επί παραδείγματι:

Ο Αραβικός αποικισμός προς δυσμάς, την Βόρειο Αφρική και την Ιβηρική.

Ο ευρωπαϊκός αποικισμός προς ανατολάς (Σταυροφορίες προς Βυζάντιο και Μέση Ανατολή και αργότερα προς το σύνολο της Βορείου Αφρικής). 

Η μεγάλη μετανάστευση των Σλάβων προς δυσμάς και την Βαλκανική.

Ο ευρωπαϊκός αποικισμός προς την Ασία, την Αφρική και το Δυτικό ημισφαίριο.

Όλες οι παραπάνω δυναμικές ήταν απολύτως βίαιες, με χαρακτήρα εθνοκάθαρσης και με βασική προοπτική την εγκαθίδρυση απόλυτης κυριαρχίας έναντι των γηγενών.

Η παγκόσμια κρίση υδάτινων πόρων, η κλιματική αλλαγή, η αδυναμία συντήρησης των σημερινών ποσοστών δημογραφικής ανόδου του παγκόσμιου πληθυσμού, οι ενισχυόμενες με δραματική πρόοδο κοινωνικές ανισότητες κάθετα και οριζόντια στον Πλανήτη και η μεσοπρόθεσμα ανεξέλεγκτη πολιτικο- στρατιωτική πολυπολικότητα, οδηγούν αναπόφευκτα σε μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών.

Επί της ουσίας δεν υφίστανται στρατηγικές αντιμετώπισης του φαινομένου. Τα μοντέλα που προτείνονται είναι αμιγώς διαχειριστικά και για τον λόγο αυτό βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα και αμφιλεγόμενης αποτελεσματικότητας.

Σε όλα αυτά τα μοντέλα ωστόσο κατοικοεδρεύει η αποδοχή (έμμεση ή άμεση) της χρήσης βίας σε όλες τις μορφές της. Αναπόφευκτα η αναποτελεσματικότητα των μοντέλων και η απειλή καταφυγής στη βία, οδηγεί σε συγκρουσιακές καταστάσεις. Σε αυτό το σημείο καμπής βρίσκεται σήμερα, τώρα, η Ευρώπη γενικότερα και η Νότιος Ευρώπη ειδικότερα.

Οι προοπτικές επιδείνωσης των συνθηκών διαβίωσης των κοινωνιών της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, Βορείου και Κεντρικής Αφρικής, λόγω των ενδημικών πολεμικών συνθηκών αλλά και της ραγδαίας κατάρρευσης των γεωοικολογικών συστημάτων με τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής να εμφανίζονται νωρίτερα του αναμενομένου, καθιστούν την Μεσόγειο (όπως και τα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό) ως την θερμότερη ζώνη συγκρουσιακού κινδύνου, εθνοτικού και κοινωνικού χαρακτήρα στον Πλανήτη. Στην ζώνη αυτή υπάρχουν δημογραφικοί γίγαντες όπως η Αίγυπτος και το Μαρόκο ενώ υφίσταται ή διακινείται ένα γιγαντιαίο ποσοστό των παγκοσμίων αποθεμάτων ενέργειας ή του παραγόμενου ενεργειακού δυναμικού. Στην ευρύτερη θαλάσσια ζώνη της Μεσογείου με την Ερυθρά θάλασσα και τις προσβάσεις προς τον Ινδικό και Βορειανατολικό Ατλαντικό διακινείται ένα τερατώδες ποσοστό του παγκόσμιου εμπορίου από και προς την Ευρώπη.

Σε αυτήν την θερμή ζώνη του Πλανήτη οι αυτοαποκαλούμενοι «Σωτήρες» της Γηραιάς Ηπείρου όπως και παλαιότερα έτσι και τώρα πειραματίζονται με τις αντοχές και τις ανοχές της ιστορίας. Αυτό το νήμα κάποια στιγμή θα σπάσει. Η Μεσόγειος αναπόφευκτα κινδυνεύει να ξαναγίνει ένα γιγαντιαίο υγρό νεκροταφείο. Η ιστορία ποτέ δεν επαναλαμβάνεται. Οι άνθρωποι παραμένουν οι ίδιοι.