Η λίμα και η γάτα της Κουμουνδούρου

Οι ιστορίες του Αισώπου είναι πάντα διδακτικές. Μια γάτα, ψάχνοντας κάτι να φάει, βρήκε μια λίμα στο εργαστήριο κάποιου χαλκιά και άρχισε να την γλείφει. Η γλώσσα της έτρεχε αίμα αλλά η γεύση της άρεσε τόσο πολύ που συνέχιζε να το κάνει με βουλιμία. Ώσπου κάποια στιγμή έχασε όλη της τη γλώσσα..!

Κάπως έτσι λειτούργησε ολόκληρη η αριστερά στην Μεταπολίτευση. Δίνοντας όμως, το μοιραίο προνόμιο στον ΣΥΡΙΖΑ να φτάσει στο χτύπημα της αυτοχειρίας.

Μεταπολεμικά, ολόκληρες φατρίες αφελών ή ιδεοληπτικών ανθρώπων μεγέθυναν στην κοινωνία τις φαντασιώσεις τους. Μέχρι που το 2015, σε κάποιους από αυτούς δόθηκε η ευκαιρία να κυβερνήσουν. Αποκαλύπτοντας την τεράστια ιδεολογική ένδεια αλλά και την αναισθητική διάθεση στη σχέση τους με την εξουσία και την πολιτική.

Η ΣΥΡΙΖΑ και η σημερινή εικόνα της Αριστεράς στην Ελλάδα

Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται και μαζί του, ευτυχώς για την χώρα, χάνεται και η «εμπιστοσύνη» των ψηφοφόρων στα συνθήματα της αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε πλέον την «γλώσσα» του, ωθώντας τους πάντες στην απομυθοποίηση της αριστεράς. Μικρούς και μεγάλους. Οι φοιτητές δοκίμασαν το δήθεν αριστερό, κοινωνικό και δωρεάν πανεπιστήμιο. Οι εργαζόμενοι την δήθεν εξασφάλιση της εργασιακής ελευθερίας και οι συνταξιούχοι το ύψος των συντάξεων. Οι πολίτες την υποτιθέμενη ποιότητα της δημοκρατίας και οι επιχειρηματίες την αποκέντρωση και την απάτη της δίκαιης φορολόγησης.

Δεκαετίες ολόκληρες, η «πύρινη ιδέα» του σοσιαλισμού ανακάτευε τις δομές της κοινωνίας, δημιουργώντας καλούς και κακούς. Θύτες και θύματα. Από τη μία ο «μύθος» αναστάτωνε τους καταπιεσμένους της ιδέας και από την άλλη όπλιζε με ανήθικο θάρρος «προστάτη» τους «πατριώτες» κάθε δεξιάς οπερέτας. Το όραμα της αριστεράς δημιουργούσε γαλαζόμαυρα και κοκκινοπράσινα «μυθικά τέρατα».

Το πολιτικό σύστημα έχει ακόμα πολλά προβλήματα που λύνονται μόνο με γενναίες πολιτειακές μεταρρυθμίσεις. Το ότι όμως η νευρωτική αριστερά απαξιώνεται ως λύση στην συνείδηση των ψηφοφόρων είναι σίγουρα κέρδος για την δημοκρατία.

Η φιλαρέσκεια του ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε στον ναρκισσισμό της ηγεσίας του και τελικά στην κανιβαλική βουλιμία των στελεχών του. Μπορεί να στοίχισε ακριβά αλλά δόθηκε ένα ιστορικό μάθημα στους Έλληνες τι συμβαίνει όταν ο ανεύθυνος λαϊκισμός και ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός βρίσκονται στην εξουσία.

Όσο για το φαινόμενο Κασσελάκη, δεν αποτελεί αποκλειστική παθογένεια της αριστεράς αλλά γενικότερα της τάσης που έχει το εκλογικό σώμα να επιβραβεύει την «χαριτωμένη» αναγνωρισιμότητα και την λάμψη. Όμως, δεν υπάρχει πιο τιμωρητική κατάληξη για τον ΣΥΡΙΖΑ από το να υποστεί ακριβώς αυτό που κατήγγειλε κάποτε ως δήθεν κόμμα αρχών και αξιών…

Η ανερμάτιστη ιδεολογική φιλαρέσκεια και το αυτοαναφορικό «ηθικό πλεονέκτημα» οδήγησαν στην σημερινή γελοιοποίηση ενός κόμματος που στην πραγματικότητα, δεν εκπροσωπούσε τίποτα και κανέναν στο εκλογικό σώμα. Γιατί ούτε ταξική παράταξη μπορούσε να είναι ούτε και πλειοψηφικός συνασπισμός, προκειμένου να ικανοποιήσει την κυβερνησιμότητα.

«Γλείφοντας» επομένως την «λίμα» της ιδεοληψίας, ο ΣΥΡΙΖΑ απολάμβανε ηδονικά την γεύση της ανέξοδης πολιτικοποίησης, χωρίς να αισθάνεται τον πόνο της επικείμενης διάλυσης. Τόσο πολύ είχαν παραπλανηθεί όλοι τους στην Κουμουνδούρου από την αυτοικανοποίηση της κομματικής ευχαρίστησης που δεν υπολόγισαν την απώλεια της πολιτικής υπόστασης που το σύστημα τους παρείχε ως τώρα.

Ο κόσμος βαρέθηκε τα συνθήματα. Ίσως βαρέθηκε και την ανευθυνότητα της υπερπροβολής αδιάφορων συνθηκών και προσώπων.

Πάντα θυμάμαι τα λόγια που αποδίδονται στον Τσώρτσιλ: «Αν θέλετε να ξεφορτωθείτε μια για πάντα την Αριστερά, αφήστε την να κυβερνήσει τρεις τέσσερις μήνες».

Εμείς για σιγουριά την αφήσαμε 4,5 χρόνια…