Ο ΣΥΡΙΖΑ επιστρέφει στον Πολάκη

Όχι ότι είχε φύγει ποτέ στα αλήθεια, αλλά είναι ωραίο να βλέπεις τους συντρόφους να αναγνωρίζουν και τυπικώς ότι χωρίς τον αψύ Σφακιανό δεν μπορούν να υπάρξουν. ΣΥΡΙΖΑ χωρίς εχθροπάθεια, νταηλίκι και τοξικό λόγο είναι το αντίστοιχο τυρόπιτας που της έχουν αφαιρέσει το τυρί. Δεν ισχυρίζομαι ότι τα υπόλοιπα στελέχη δεν προσπαθούν φιλότιμα, αλλά σε κάθε περίπτωση αλλιώς τσαμπουκαλεύεται ο σύντροφος Πολάκης και αλλιώς ο σύντροφος Μπάρκας ή η συντρόφισσα Τζάκρη.

Η επιστροφή του Παύλου Πολάκη στον ΣΥΡΙΖΑ

Ο Πολάκης δεν είναι μόνο η ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο φυσικός και μοναδικός του ηγέτης. Είναι ο πραγματικός του αρχηγός από τότε που αποχώρησε ο μπρόεδρος Αλέκσης. Γι’ αυτό και ο Στέφανος με τα κολλητά ρούχα αναγκάστηκε να καταφύγει στην παραδοσιακή τακτική των προέδρων του κόμματος (την κωλοτούμπα) προκειμένου να επιβιώσει της σύγκρουσης με τον άνθρωπο ο οποίος με όσο πιο σαφή τρόπο γίνεται τον περιγράφει ως ανίκανο. Από μια οικογένεια μέχρι ένα κόμμα, ο ισχυρός είναι αυτός που όλοι προσέχουν να μη δυσαρεστήσουν και στον ΣΥΡΙΖΑ ο μόνος που κανείς δεν θέλει να δυσαρεστήσει είναι ο Πολάκης. Γι’ αυτό άπαντες –με πρώτο και καλύτερο τον πρόεδρο– αναγκάζονται να βάλουν την ουρίτσα τους κάτω από τα σκέλια και να γονατίσουν μπροστά στον θριαμβευτή influencer.

Προφανώς αυτή η επιστροφή έχει περισσότερο ψυχαγωγική παρά γενικότερη πολιτική σημασία. Είναι ενδιαφέρουσα μόνο για τους πρωταγωνιστές της και για όλους εμάς που έχουμε βρει στον ΣΥΡΙΖΑ μια αριστουργηματική σατιρική παράσταση και σε τίποτα δεν θα εμποδίσει την πτωτική πορεία του κόμματος που ξεκίνησε από χαμηλά, έφτασε –χάρη στη συγκυρία και τον Καμμένο Πάνο– να κυβερνά και σιγά σιγά επιστρέφει στη φυσική του θέση προσφέροντας ένα σπάνιο ψυχαγωγικό θέαμα και ακρόαμα.

Για τον Κασσελάκη ή τον Πολάκη δεν έχει καμία διαφορά αν το κόμμα θα πάρει 8% ή 14%. Αυτό νοιάζει μόνο τους βουλευτές των οποίων η έδρα κινδυνεύει.

Κι επειδή κάποιοι μπορεί να αναρωτιέστε «μα δεν βλέπουν την κατρακύλα στην οποία τους οδηγούν οι τσακωμοί; Δεν θέλουν να προσπαθήσουν να ξαναγίνουν μεγάλο κόμμα;», θα σας πω ένα μυστικό που ισχύει σχεδόν σε όλα τα κόμματα αυτού του μεγέθους, δηλαδή στα κόμματα που πέφτουν κάτω από το όριο το οποίο ορίζει ένα κόμμα ως υποψήφιο να κυβερνήσει: τα μεγαλοστελέχη τους δεν τα νοιάζει το μέγεθος του κόμματος αρκεί να είναι οι ίδιοι στο κουμάντο.

Ενώ σε ένα κόμμα μεγέθους Νέας Δημοκρατίας (ή παλιού ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμα πιο παλιού ΠΑΣΟΚ) η προοπτική της εξουσίας (με ό,τι αυτή συνεπάγεται) λειτουργεί συγκολλητικά, σε ένα κόμμα που δεν έχει ελπίδα διακυβέρνησης (όπως είναι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΠΑΣΟΚ) το ζητούμενο για κάθε μεγαλοστέλεχος είναι να κάνει κουμάντο. Για τον Κασσελάκη ή τον Πολάκη (ή την Αχτσιόγλου παλιότερα) δεν έχει καμία διαφορά αν το κόμμα θα πάρει 8% ή 14%. Αυτό νοιάζει μόνο τους βουλευτές των οποίων η έδρα κινδυνεύει. Για τα μεγαλοστελέχη σημασία έχει το ποιος θα είναι ο αρχηγός, ποιος θα αποφασίζει και κυρίως ποιος θα διαχειρίζεται την επιχορήγηση και τη θεσμική επιρροή.

Γι’ αυτό και ο σύντροφος Πολάκης δεν επιστρέφει κρατώντας κλάδο ελιάς, αλλά έχει το ζωνάρι του λυμένο για καυγά. Γιατί ξέρει ότι στο σημείο που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ η ενότητα είναι αδιάφορη και το μόνο που έχει σημασία είναι ποιος κρατάει τη σφραγίδα. Και μπράβο του.