50 χρόνια ΠΑΣΟΚ: Μια συζήτηση για την ολική ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς
Το ημερολόγιο έγραφε 1η Μαρτίου του 2000 και η αίθουσα Τύπου του γηπέδου της Βοστώνης ήταν για ακόμα μια φορά γεμάτη με δημοσιογράφους αγανακτισμένους με την κακή πορεία των θρυλικών Boston Celtics στο πρωτάθλημα του NBA. Λίγα λεπτά πριν, οι Celtics είχαν ηττηθεί ξανά και ο Ρικ Πιτίνο, με τη διπλή ιδιότητα του προπονητή και του προέδρου της ομάδας, όφειλε κάποιες εξηγήσεις. Και τις έδωσε:
«Φίλαθλοι, ο Λάρι Μπερντ δεν πρόκειται να μπει από αυτήν την πόρτα. Ο Κέβιν ΜακΧέιλ δεν πρόκειται να μπει από αυτήν την πόρτα και ο Ρόμπερτ Πάρις δεν πρόκειται να μπει από αυτήν την πόρτα. Και αν περιμένετε να τους δείτε να μπαίνουν από αυτήν την πόρτα, θα έχουν γκρίζα μαλλιά και θα είναι γέροι. Αυτό που είμαστε εμείς είναι νέοι, συναρπαστικοί, εργατικοί, και πρόκειται να γίνουμε καλύτεροι».
Το ΠΑΣΟΚ και η ανασύσταση της Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα
Ο coach Πιτίνο αναφέρθηκε στους μυθικούς παίκτες της χρυσής εποχής των Celtics στοχεύοντας στην ενοχλητική νοσταλγία και τις υπέρμετρες φιλοδοξίες των οπαδών της ομάδας του. Ναι, οι Celtics παρέμεναν ένα τεράστιο franchise, ναι, ο στόχος τους δεν μπορεί παρά να είναι η κορυφή, αλλά οι καιροί έχουν αλλάξει και το ένδοξο παρελθόν δεν πρέπει να εξελιχθεί σε τροχοπέδη για το νέο ξεκίνημα.
H έκρηξη του Ρικ Πιτίνο πέρασε τελικά στην ιστορία, κυρίως ως μια καλτ στιγμή του ΝΒΑ, ίσως γιατί το τέλος της προσπάθειας του Πιτίνο για την αναγέννηση μιας εκ των δύο ιστορικότερων ομάδων του NBA ήταν άδοξο. Τα λόγια του όμως μου έρχονται συχνά στο μυαλό τον τελευταίο καιρό, κάθε φορά που ξεκινά μια συζήτηση για την ανασύνθεση της Κεντροαριστεράς και την ολική επαναφορά του ΠΑΣΟΚ, το οποίο σήμερα κλείνει 50 χρόνια ζωής.
Κάθε 3η Σεπτεμβρίου γράφονται πολλά ωραία και ενδιαφέροντα για την ιστορία του ΠΑΣΟΚ, αλλά φοβάμαι ότι ελάχιστα από αυτά έχουν πια σημασία για το μέλλον του κόμματος. Το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τελευταία φορά τις εκλογές το 2009 και η τελευταία φορά που συμμετείχε στη διακυβέρνηση της χώρας ήταν την περίοδο 2012-2015 ως ο μικρός εταίρος μιας κυβέρνησης συνεργασίας με τη Ν.Δ. Τα τελευταία 13 χρόνια, το ΠΑΣΟΚ είναι σταθερά ένα εκλογικά μικρομεσαίο κόμμα, που αποτυγχάνει διαρκώς να πετύχει εκλογικά το παραπάνω, παρ’ όλο που διαρκώς το υπόσχεται στον… εαυτό του. Η αποτυχία είναι ακόμα μεγαλύτερη αν λάβει κανείς υπόψιν του ότι το ΠΑΣΟΚ παραμένει τρίτο κόμμα σε μια κούρσα που ο δεύτερος, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, κάνει τα πάντα όχι μόνο για να χάσει τη 2η θέση, αλλά οριακά για να εγκαταλείψει την κούρσα.
Μια, λοιπόν, και τα γενέθλια του κόμματος συμπίπτουν φέτος με μια εν εξελίξει εσωκομματική διαδικασία εκλογής ηγεσίας, αναρωτιέμαι αν ήρθε πια η στιγμή να παραφράσει κανείς τα λόγια του coach Πιτίνο. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ πρέπει να συνεχίσει να τιμά την ιστορική του διαδρομή, αλλά οφείλει να αποδεχθεί ότι οι καιροί έχουν αλλάξει, μαζί και οι απαιτήσεις της ελληνικής κοινωνίας. Οι επικολυρικοί στόχοι περί «Νέας Αλλαγής», η διαρκής αναζήτηση του νέου ηγέτη που θα ξεσηκώσει τις μάζες και τα αδιάκοπα αστειάκια περί φαντασιακής επιστροφής σε μέρες «ΠΑΣΟΚάρας» μπορεί να βοηθάνε τα στελέχη του κόμματος να περνάνε ευχάριστα στις κοινωνικές τους δραστηριότητες, αλλά κρατούν το κόμμα καθηλωμένο.
Το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να πάψει επιτέλους να μιλάει τόσο πολύ για τον εαυτό του και να μάθει να ακούει περισσότερο
Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να πείσει ότι μπορεί να γίνει το χρήσιμο κόμμα αυτής της ιστορικής συγκυρίας, με καθαρές προοδευτικές θέσεις και στελέχη που θέλουν κάτι να κάνουν κι όχι κάτι να γίνουν. Με στελέχη που προέρχονται από την κοινωνία και την πραγματική οικονομία κι όχι από την κομματική γραφειοκρατία ή την παρασιτική ψευτο-οικονομία των φίλων και των γόνων. Όχι άλλη δήθεν «αμφίπλευρη διεύρυνση» με αποτυχημένους πολιτευτές και «φίλους του προέδρου». Όχι άλλη φοβικότητα, όχι άλλη εσωστρέφεια, όχι άλλες γενιές στελεχών που θέλουν πρώτα να γίνουν αρχηγοί και μετά… βλέπουμε. Όχι άλλοι «σοφοί» κομματικοί δεινόσαυροι που όλο αποσύρονται και όλο κινούν τα νήματα στο παρασκήνιο. Όχι άλλη αλαζονεία περί «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης», όχι άλλη μάχη για τη σφραγίδα «Κεντροαριστερά». Το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να πάψει επιτέλους να μιλάει τόσο πολύ για τον εαυτό του και να μάθει να ακούει περισσότερο. Κι ας πάει για αρχή από το 12% στο 20%. Κι αυτό σπουδαίο θα είναι και φοβερά χρήσιμο για τον τόπο.
Γιατί αν κάτι ξέρουμε σίγουρα, είναι το Ανδρέας και η Μελίνα δεν είναι πια εδώ – όπως και το ότι το 2060 είναι πιο κοντά από το 1981.
«Αν δεν είσαι χαμένος στο διάστημα τα τελευταία 20 χρόνια θα ξέρεις ότι οι ευρωπαίοι πολίτες αισθάνονται (και όχι άδικα) όλο και περισσότερο ανασφαλείς»
Το ζητούμενο δεν είναι αν «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ», αλλά τι είδους ΠΑΣΟΚ χρειάζεται η κοινωνία και η χώρα προκειμένου να ανταπεξέλθουν στις σύγχρονες ανάγκες και προκλήσεις και να πάνε μπροστά
30°
