Το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών και η συμπεριφορά πολλών πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής ενισχύουν τις αμφιβολίες για τη δυνατότητά μας να φτάσουμε με επιτυχία στην αναγκαία ευρωπαϊκή προσαρμογή και τον εκσυγχρονισμό.
Η τελευταία σοβαρή προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση έγινε επί πρωθυπουργίας Κώστα Σημίτη και υπονομεύτηκε από το κομματικό, συντεχνιακό ΠΑΣΟΚ αλλά και τα φαινόμενα διαφθοράς που είχαν αναπτυχθεί στο ανώτατο κυβερνητικό επίπεδο.
Ο θρίαμβος των αρνητών
Παρά το γεγονός ότι όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι οι Έλληνες επιθυμούν σε ποσοστό 75-80% την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών στέλνει το αντίθετο πολιτικό μήνυμα.
Θριαμβευτής των εκλογών αναδείχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ με ένα ποσοστό που ξεπερνάει το 36%. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει «ναι» στην παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και όχι στην εκπλήρωση βασικών προϋποθέσεων για να αποκτήσει αυτή η παραμονή οικονομική και αναπτυξιακή δυναμική.
Ουσιαστικά χαϊδεύει τα αυτιά των ψηφοφόρων, προετοιμάζοντας μεγάλες οικονομικές και κοινωνικές περιπέτειες. Οι συμπολίτες μας που τον προτίμησαν εκτιμούν από την πλευρά τους ότι μπορούν να γίνουν, με την πολιτική κάλυψη της κυβέρνησης Τσίπρα, λαθρεπιβάτες της κοινωνίας και της ίδιας της ΕΕ.
Ένα άλλο 20% του εκλογικού σώματος ψήφισε εθνικολαϊκά. Προτίμησε κόμματα τα οποία ανεξάρτητα από το ιδεολογικό, πολιτικό περιτύλιγμα λένε όχι σε οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια ευρωπαϊκής προσαρμογής της Ελλάδας και θεωρούν ότι η χώρα μας λεηλατείται από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, τον παγκόσμιο καπιταλισμό ή άλλες σκοτεινές δυνάμεις.
Σε αυτή την κατηγορία των κομμάτων ανήκουν η Χρυσή Αυγή, το ΚΚΕ, οι ΑΝΕΛ και άλλοι μικρότεροι σχηματισμοί που εξυπηρετούν την προσωπική στρατηγική των επικεφαλής τους.
Ο χειρότερος συνδυασμός
Ο σχηματισμός κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αποτελεί το χειρότερο δυνατό συνδυασμό σε ό,τι αφορά την αναγκαία ευρωπαϊκή προσαρμογή.
Στον ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχούν η αντικαθεστωτική, αντικαπιταλιστική φλυαρία και η προσπάθεια αναβίωσης του συντεχνιακού βολέματος που χαρακτήρισε τις περισσότερες τετραετίες του ΠΑΣΟΚ και συνέβαλε στην υπερχρέωση του ελληνικού Δημοσίου. Οι ΑΝΕΛ ξεπήδησαν μέσα από την αντιμνημονιακή ρητορική της ΝΔ και αναπτύσσουν μία κωμικοτραγική επιχειρηματολογία, η οποία στηρίζεται στην καταγγελία των διεθνών τοκογλύφων, του νέου γερμανικού ράιχ, των «υπαλλήλων» της Μέρκελ στην Ελλάδα κτλ. Έχουν φτάσει στο σημείο να ζητούν να εγγραφεί στον κρατικό προϋπολογισμό κονδύλι ύψους 120 δισ., το οποίο υποτίθεται ότι αναλογεί στις γερμανικές αποζημιώσεις και με το οποίο μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη… μνημονιακή λιτότητα.
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου έχει μηδενικό μεταρρυθμιστικό δυναμικό. Θα αντιμετωπιστεί με αρκετά μεγάλη αυστηρότητα από τους Ευρωπαίους εταίρους και πιστωτές, όχι τόσο γιατί εκφράζει την πολιτικά αδύναμη Ευρωπαϊκή Αριστερά αλλά γιατί δίνει πολιτικές ευκαιρίες στη σκληρή Δεξιά των ευρωσκεπτικιστών και αντιευρωπαίων, που αποτελεί αυτή την περίοδο το μεγάλο πολιτικό αντίπαλο των κεντροδεξιών και κεντροαριστερών κυβερνήσεων της Ευρωζώνης.
Εάν ο κ. Τσίπρας ήθελε να στείλει μήνυμα ευρωπαϊκής προσαρμογής θα το έκανε μέσα από την κυβερνητική συνεργασία με το Ποτάμι του κ. Θεοδωράκη. Η επιλογή του πρωθυπουργού υπέρ του κ. Καμμένου υπονομεύει την ευρωπαϊκή εικόνα και την ίδια τη διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας.
Ευρωπαϊστές με το ζόρι
Αλλά και στο στρατόπεδο των υποτιθέμενων ευρωπαϊστών η εικόνα είναι γκρίζα. Στη ΝΔ θεωρούν ότι είχαν προετοιμάσει το έδαφος για την ολοκλήρωση της ευρωπαϊκής προσαρμογής και τη δυναμική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας. Το τελευταίο οκτάμηνο της «γαλάζιας» εξουσίας χαρακτηρίστηκε από «κόκκινες γραμμές» βουλευτών και ηγετικών στελεχών που οδήγησαν στο «πάγωμα» των αναγκαίων αλλαγών και στην προετοιμασία του εδάφους για τον εκλογικό θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ και των αρνητών της ευρωπαϊκής προσαρμογής.
Ακόμη και το Ποτάμι, που έχει εικόνα σύγχρονου κόμματος σε ό,τι αφορά βασικές ευρωπαϊκές επιλογές, αποφεύγει να γίνει συγκεκριμένο, λειτουργώντας με τα παραδοσιακά κριτήρια της ελληνικής πολιτικής ζωής. Για παράδειγμα, λέει όχι σε οποιαδήποτε μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και στον αναγκαίο περιορισμό του κόστους του ασφαλιστικού, συνταξιοδοτικού συστήματος, δημιουργώντας την εντύπωση ότι υπάρχουν εύκολες λύσεις που εξασφαλίζουν την ευρωπαϊκή προσαρμογή.
Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα η ελληνική κρίση θα κλιμακωθεί και θα μετατραπεί σε πολιτικό επιχείρημα για τις πολιτικές δυνάμεις της ΕΕ. Οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες θα την αξιοποιήσουν για να επιχειρηματολογήσουν υπέρ της δημοσιονομικής και οικονομικής πειθαρχίας, το Εθνικό Μέτωπο της κ. Λεπέν στη Γαλλία περιγράφει την κατάσταση στην Ελλάδα σαν απόδειξη της αποτυχίας του εγχειρήματος του ευρώ, ενώ η ριζοσπαστική Αριστερά της Ισπανίας, το κόμμα Podemos, την αντιλαμβάνεται σαν τη μεγάλη ευκαιρία για μια πανευρωπαϊκή εξέγερση κατά του κατεστημένου.
Ανεξάρτητα από την επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται, το γεγονός είναι ότι η Ιρλανδία και η Πορτογαλία μπήκαν και βγήκαν από τα δικά τους μνημόνια, ενώ εμείς θα «γιορτάσουμε» σε λίγους μήνες τη μνημονιακή μας πενταετία. Αποδεικνύεται στην πράξη ότι δεν μπορούμε να κάνουμε αυτά που θεωρούνται αυτονόητα από τους Ευρωπαίους εταίρους και ανταγωνιστές μας.
5°
