Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πρέπει να επικαιροποιήσει το αφήγημα και να δώσει το σήμα για μια επανεκκίνηση πριν είναι αργά
Στον έκτο χρόνο πια η κυβέρνηση Μητσοτάκη και ολοένα και περισσότερο αρχίζει και θυμίζει τις κυβερνήσεις Σημίτη.
Με όχημα το αφήγημα του «εκσυγχρονισμού», ο Σημίτης είχε μια καλή πρώτη τετραετία, πολιτεύθηκε με σοβαρότητα εμπνέοντας ένα ευρύτερο ακροατήριο που έφτανε μέχρι τις παρυφές της κεντροδεξιάς, έθεσε τις βάσεις για την εξυγίανση της οικονομίας, ξεκίνησε τα μεγάλα έργα, μείωσε ελλείμματα και χρέος και προετοίμασε τη χώρα για την ένταξη στην ευρωζώνη, πράγμα που πέτυχε αργότερα, όπως επίσης πέτυχε και την ένταξη της Κύπρου.
Ο Μητσοτάκης στην πρώτη τετραετία με αφήγημα το «αξίζουμε καλύτερα» ενέπνευσε επίσης πολύ κόσμο πολύ πέραν των παραδοσιακών ψηφοφόρων της ΝΔ, διαχειρίστηκε πολλαπλές κρίσεις αποτελεσματικά, νοικοκύρεψε την οικονομία, έφερε επενδύσεις, μείωσε εντυπωσιακά το χρέος, μείωσε την ανεργία, ξεκίνησε νέα μεγάλα έργα, ψηφιοποίησε πολλές υπηρεσίες του κράτους, αναβάθμισε γεωπολιτικά την Ελλάδα με τις αμυντικές συμφωνίες και τις συμφωνίες με Αίγυπτο και Ιταλία για ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα, ισχυροποίησε τις ένοπλες δυνάμεις, μείωσε δραστικά τις μεταναστευτικές ροές σε Έβρο και Αιγαίο, για να μείνουμε στα πιο σημαντικά.
Σημίτης και Μητσοτάκης επιβραβεύτηκαν στις εκλογές που ακολούθησαν την πρώτη τους τετραετία με άνοδο μάλιστα των ποσοστών τους, πράγμα πρωτοφανές στη Μεταπολίτευση και κάτι που δεν πέτυχαν ούτε ο Καραμανλής, ούτε ο Παπανδρέου.
Τα πράγματα όμως άρχιζαν ν’ αλλάζουν.
Το αφήγημα του «εκσυγχρονισμού» στη δεύτερη θητεία Σημίτη άρχισε να ξεθωριάζει, εμβληματικές μεταρρυθμίσεις όπως η αναμόρφωση του ασφαλιστικού βρήκαν τοίχο στο βαθύ ΠΑΣΟΚ, ξεκίνησαν εσωκομματικές γκρίνιες, ξέσπασαν σκάνδαλα διαφθοράς, κατέρρευσε το Χρηματιστήριο μετά από μια εκρηκτική άνοδο που αποδείχθηκε φούσκα, κεντρώοι ψηφοφόροι άρχισαν να λοξοκοιτάζουν προς τον νεότερο Καραμανλή που υποσχόταν «επανίδρυση του κράτους».
Ο Σημίτης, σε μία πολύ αμφιλεγόμενη διαδικασία, έδωσε τελικά το δαχτυλίδι στον Γιώργο, οι εκλογές παρ’ ολα αυτά χάθηκαν. Ήταν η ώρα του Καραμανλή.
Κάπως έτσι ξεκίνησε και τη δεύτερη θητεία και ο Κυριάκος.
Παρά τη μεγάλη νίκη και τις δικαιολογημένες προσδοκίες που δημιουργήθηκαν, λόγω κυρίως των εκτεταμένων αλλαγών στο κυβερνητικό σχήμα, ακολούθησε μια περίοδος αδράνειας, υπήρξαν καρατομήσεις και αποπομπές, υπήρξαν κρίσεις και φυσικές καταστροφές που δημιούργησαν ερωτηματικά ως προς τη διαχείριση, μέτρα που εξαγγέλθηκαν όπως η πανεπιστημιακή αστυνομία και ο νόμος για τις διαδηλώσεις που παρέμειναν γράμμα κενό, η αξιολόγηση στο Δημόσιο που παραπέμπεται στις καλένδες, το μεταναστευτικό που χειροτερεύει, η ψηφιοποίηση που φρενάρισε, και με αφορμή τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, και οι Σαμαράς και Καραμανλής που ξεκίνησαν μανιάτικο.
Παρά την ψήφιση του νόμου για τα μη κρατικά ΑΕΙ, τα οποία φυσικά αναμένουμε να δούμε, παρά το νέο ποινικό κώδικα και την αυστηροποίηση των ποινών, παρά τον εκσυγχρονισμό της εκλογικής νομοθεσίας με την επιστολική ψήφο, παρά τη νέα αξιοκρατική διαδικασία επιλογής στελεχών στη δημόσια διοίκηση, η εντύπωση που επικρατεί είναι ότι υπάρχει μεταρρυθμιστική κόπωση, ότι -ιδιαίτερα μετά τις ευρωεκλογές- σταμάτησε ξαφνικά η παραγωγή πολιτικής και έδωσε τη θέση της στη διαχείριση, ότι η κυβέρνηση έχασε την ικανότητα να διαμορφώνει την ατζέντα και παρακολουθεί κάπως αμήχανα τις εξελίξεις που διαμορφώνονται πλέον κατά κανόνα ερήμην της.
Η πρώτη κυβέρνηση Μητσοτάκη φάνηκε και υπήρξε επιτυχημένη, μεταξύ άλλων γιατί συγκρίθηκε με την καταστροφική πενταετία του ΣΥΡΙΖΑ. Και η σύγκριση ήταν συντριπτικά υπέρ της.
Ότι η κυβέρνηση αυτή πρέπει να επικαιροποιήσει το αφήγημα και να δώσει το σήμα για μια επανεκκίνηση πριν είναι αργά. Το κενό στην αντιπολίτευση δεν θα υπάρχει εσαεί καθώς η φύση γενικώς απεχθάνεται τα κενά. Και η πολιτική επίσης.
8°
