Και τα ΠΑΣΟΚ, κύριε;

Πάνε λοιπόν και αυτές οι εκλογές. «Οι πιο κρίσιμες της Μεταπολίτευσης», όπως τις αποκαλούσαν. Μέχρι τις επόμενες φυσικά…

Τα αποτελέσματα χωρίς μεγάλες εκπλήξεις, εκτός ίσως από το εμφατικό ποσοστό των ΑΝΕΛ οι οποίοι εξαργύρωσαν το τσίρκο με τις καταγγελίες Χαϊκάλη αλλά και το εξαιρετικό προεκλογικό τους σποτ. Ο θρίαμβος του ΣΥΡΙΖΑ απόλυτα αναμενόμενος. Ένα κόμμα που υποσχόταν τα πάντα στους πάντες κονιορτοποίησε το βασικό αντίπαλό του, τη Νέα Δημοκρατία. Ή πιο σωστά τον Αντώνη Σαμαρά ο οποίος, αφού έβαλε την Ελλάδα σε προεκλογική περίοδο από τον Μάιο, πέταξε τελικά λευκή πετσέτα φτάνοντας στο σημείο να μην μπαίνει καν στον κόπο να εμφανίζεται στις προγραμματισμένες τηλεοπτικες συνεντεύξεις του λίγο πριν τις εκλογές. Δεν καταλαβαίνω γιατί ο κόσμος φρίκαρε με την επίδοση της Χρυσής Αυγής. Η οργάνωση του έγκλειστου Νίκου Μιχαλολιάκου παρουσίασε πτώση τριών μονάδων σε σχέση με τις ευρωεκλογές και κατέκτησε την τρίτη θέση μόνο λόγω της αδυναμίας των αντιπάλων της. Φυσικά, ένας από τους πρωταγωνιστές των εκλογών ήταν ο αγαπημένος Βασίλης Λεβέντης. Η Ένωση Κεντρώων κατέλαβε την ένατη θέση, αφήνοντας με διαφορά πίσω ΛΑΟΣ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΔΗΜΑΡ, σημειώνοντας μάλιστα τεράστια ποσοστά στη Θεσσαλονίκη.

Και το ΠΑΣΟΚ, κύριε; Ή πιο σωστά: Και ΤΑ ΠΑΣΟΚ, κύριε;

Γιατί σε αυτές τις εκλογές κατέβηκαν δύο ΠΑΣΟΚ. Το κλασικό, το «ορθόδοξο», όπως τιτλοφορείται αγαπημένη σελίδα στο Facebook και το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών του Γιώργου Παπανδρέου.

Όποιος παρακολουθεί την αρθρογραφία μου γνωρίζει πως τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση στον ΓΑΠ. Θεωρώ πως είναι ένας πολιτικός με ιδέες και όραμα που αν είχε αναλάβει την πρωθυπουργία σε μια εποχή ομαλότητας θα είχε εκτοξεύσει την Ελλάδα. Έτυχε όμως να σκάσει μια βόμβα (που όπλισαν άλλοι…) στα χέρια του. Ακόμα κι έτσι, και όσο και αν ολιγώρησε στην αρχή, πήρε μια απόφαση την οποία αν δεν είχε πάρει η Ελλάδα θα ήταν σήμερα Ουκρανία.

Από κει και πέρα όμως δεν νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος πάνω στη Γη που να μην πιστεύει πως η κίνησή του να αποχωρήσει από το ΠΑΣΟΚ και να δημιουργήσει ένα δικό του κόμμα, και μάλιστα μόλις τρεις εβδομάδες πριν τις εκλογές, ήταν λάθος. Ένα φριχτό λάθος το οποίο πλήρωσε πρώτα ο ίδιος αφού το –αναμενόμενο τοις πάσι, η αλήθεια είναι– χαμηλότατο ποσοστό του Κινήματος τσαλάκωσε σημαντικά την εικόνα του. Το ΠΑΣΟΚ ενωμένο θα κατακτούσε άνετα την περιβόητη τρίτη θέση. Λένε πως κάποιοι από τους ψηφοφόρους του Κινήματος ενδεχομένως να μην ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ. Σωστό. Αλλά πολύ περισσότεροι εν δυνάμει ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ επέλεξαν ΤΕΛΙΚA κάποιο άλλο κόμμα, απογοητευμένοι από την εικόνα διάλυσης που παρουσίαζε το πάλαι ποτέ κραταιό κόμμα σε αυτές τις εκλογές. Ποιος ήταν ο λοιπόν ο λόγος αυτής της απερίσκεπτης ενέργειας; Φυσικά δεν είμαι σε θέση να απαντήσω. Πιστεύω όμως πως ο Γιώργος πρέπει άμεσα να καθαρίσει το στενό του περιβάλλον από κάποια άτομα που απλώς προτιμούν να είναι τέταρτα και πέμπτα στο χωριό αντί για τριακοστά και πεντηκοστά στην πόλη. Άτομα που μάλλον αδιαφορούν αν τελικά το «χωριό» γκρεμιστεί συθέμελα.

Η απόφαση του Βενιζέλου για προκήρυξη συνεδρίου ήταν σωστή και έντιμη. Ωστόσο οι τόνοι πρέπει να πέσουν. Άποψή μου είναι πως ο Παπανδρέου, πολιτικοί όπως ο Φίλιππος Σαχινίδης ή ο Γιώργος Πεταλωτής αλλά και τα πολλά νέα εξαιρετικά στελέχη του Κινήματος πρέπει να βρίσκονται στο ΠΑΣΟΚ. Όχι φυσικά ως μέλη ενός εξωκοινοβουλευτικού νεοσύστατου κόμματος, αλλά ως μέλη του ΠΑΣΟΚ.

Το συνέδριο θα πρέπει να αποτελέσει μια ευκαιρία συσπείρωσης και όχι ένα πεδίο μάχης. Όποιος πιστεύει πως το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν μόνο σκάνδαλα και αυριανοτομπρισμός (στατιστικά, το 60% των Ελλήνων το έχει πιστέψει αυτό, κρίνοντας από τα αποτελέσματα των εκλογών της Μεταπολίτευσης) θα πρέπει να σηκώσει τα μανίκια και να βοηθήσει για την επανίδρυση ουσιαστικά αυτού του ιστορικού κόμματος.

Αυτή τη στιγμή ο χώρος της Κεντροαριστεράς εκπροσωπείται μόνο από το 4,7% του ΠΑΣΟΚ. Η ΔΗΜΑΡ έχει εξαφανιστεί από το χάρτη ενώ το πολυδιαφημισμένο Ποτάμι δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα κόμμα-ποδοσφαιρική ομάδα που παλαντζάρει ανάμεσα στο απολιτίκ, το φιλελευθερισμό και το σκληρό νεοφιλελευθερισμό. Σήμερα, το ΠΑΣΟΚ έχει να αντιμετωπίσει μια ούλτρα λαϊκιστική κυβέρνηση της οποίας το ένα κομμάτι αποτελεί την πιο hardcore ακροδεξιά που έχει εκπροσωπηθεί στο ελληνικό κοινοβούλιο πλην Χρυσής Αυγής αλλά και την πιο δεξιά εκδοχή της Νέας Δημοκρατίας. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στα όριά του. Βρίσκεται όμως και μπροστά στην ιστορική ευκαιρία να μεταμορφωθεί επιτέλους σε ένα μοντέρνο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Και σύντομα (μετά την αναμενόμενη κατάρρευση των αλλοπρόσαλλων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αλλά και με δεδομένη τη συνεχιζόμενη ανικανότητα της απολιθωμένης Νέας Δημοκρατίας να πείσει) με τις σωστές και αποφασιστικές κινήσεις και με μια ουσιαστική ανανέωση (όχι όμως σε βάρος της εμπειρίας) το ΠΑΣΟΚ μπορεί να ξαναχτυπήσει ποσοστά ανάλογα με αυτά του παρελθόντος αλλά και να δώσει ουσιαστικές λύσεις στα προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα τα τελευταία χρόνια. Από εμάς εξαρτάται.