Δικαιοσύνη και Αριστερά

Σύσσωμη η «αυτόχθων» Αριστερά απέρριψε «μετά βδελυγμίας» τη διάταξη του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για τις υποκλοπές. Χωρίς όμως να επικαλείται κάποιο στοιχείο ή κάποια διάταξη που να αναιρούν το εισαγγελικό πόρισμα. Πράγμα που σημαίνει ότι δεν αντέδρασε για την ορθότητά της, δηλαδή για νομικούς ή ουσιαστικούς λόγους, αλλά για ιδεολογικούς: επειδή θεωρεί αδιανόητη την ύπαρξη ανεξάρτητης δικαιοσύνης.

Διότι η ελληνική αριστερά φέρει ένα ανεξάλειπτο «γενετικό» χαρακτηριστικό: παραμένει βαθύτατα σταλινική. Ακόμη και εκείνο το τμήμα της που νόμισε κάποτε πως απέδρασε από τον σταλινισμό. (Οι λόγοι δεν είναι του παρόντος.)

Γι’ αυτό και η διαρκώς ανανεούμενη περιφρόνησή της προς τη δυτική κοινοβουλευτική Δημοκρατία, την οποία αποκαλεί περιφρονητικά «τυπική» ή «αστική», εν ονόματι της «πραγματικής δημοκρατίας», όπως ονόμαζε παλαιότερα τα καθεστώτα του σοβιετικού τρόμου και εσχάτως τις τριτοκοσμικές και ισλαμικές τυραννίες.

Γι’ αυτό και η Δικαιοσύνη, ως θεσμός της «τυπικής» ή «αστικής» Δημοκρατίας, απορρίπτεται μαζί μ’ αυτήν. Προσοχή όμως: απορρίπτεται μόνον όταν λειτουργεί ως θεσμός της Δημοκρατίας. Όταν δηλαδή είναι ανεξάρτητη.

Διότι αν η αριστερά ελέγχει τους αρμούς της εξουσίας, οπότε η Δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη, τότε υιοθετείται ως εργαλείο για να «βάλουμε φυλακή τους αντιπάλους» (βλ. Novartis) ή τους ανεπιθύμητους που επιμένουν να λένε την αλήθεια παρά τις υποδείξεις της δικής μας εξουσίας (βλ. ΕΛΣΤΑΤ) ή για «τις βρώμικες δουλειές μας» (βλ. επιχείρηση «βοσκοκάναλα»).

Κι αν δεν υποτάσσονται κάποιοι δικαστές –οι μηχανισμοί δεν μπορούν να εξαλείψουν εντελώς τους ανθρώπους– «κακό του κεφαλιού τους». Τους καταστρέφουν μέχρι και την προσωπική ζωή. (Βλ. διασυρμό δικαστή από «ΑΥΓΗ», με δημοσίευση προϊόντων παράνομης παρακολούθησης, επειδή η νομική του άποψη δεν συνέφερε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην υπόθεση «βοσκοκάναλων»).

Και αυτό είναι φυσικό. Διότι, η πραγματική παράδοση της σταλινογενούς Αριστεράς, παρά την κρατούσα μυθολογία, δεν είναι η ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά ακριβώς το αντίθετο: ο «φονικός κανόνας» του ολοκληρωτισμού, που λέει ότι η τύχη των ανθρώπων δεν εξαρτάται ποτέ από τις πράξεις τους αλλά μόνον από την ταυτότητά τους ή τις πεποιθήσεις τους. Δηλαδή από αυτό που «είναι» ή σκέφτονται.

Είναι το παραλήρημα του σταλινικού εισαγγελέα Βισίνσκι, κληρονομημένο ως πάγιο ήθος. Ο οποίος, στις γνωστές δίκες της Μόσχας δεν κατηγορούσε ποτέ πράξεις αλλά «ταυτότητες» ή πεποιθήσεις ανθρώπων, τους οποίους το καθεστώς όριζε ως προορισμένους για εξαφάνιση. Μάλιστα συχνά προτού καν εκφραστούν αντίθετες πεποιθήσεις, μόνον και μόνον επειδή ήταν δυνατόν να εκφραστούν! Με αποτέλεσμα ο Στάλιν «…να είναι ο μόνος δικτάτορας που έκοψε τα κεφάλια των πιο ένθερμων οπαδών του, ίσως επειδή σκέφτηκε πως όποιος λέει “ναι”, μπορεί να πει και “όχι”» (Hannah Arendt, «Κρίσεις της Δημοκρατίας», «ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ»).

Γι’ αυτό άλλωστε και ο Βισίνσκι τόνιζε στον Μπουχάριν, πρώην αγαπημένο παιδί του Κόμματος, όταν ο τελευταίος απαντούσε στην κατηγορία με την αλήθεια των γεγονότων: «Δεν με ενδιαφέρει η αλήθεια, αλλά η ομολογία σου ότι είσαι προδότης».

Και δεν τους ενδιέφερε η αλήθεια, διότι αποκλειστικός σκοπός τους ήταν το «…τσάκισμα της σπονδυλικής στήλης των ανθρώπων, ώστε να χαθεί κάθε κριτήριο αναζήτησης του ορθού και του λογικού» (Λ. Χατζηπροδρομίδης «Ο Σταλινισμός και οι μεταμοντέρνοι θαυμαστές του», «ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ»).

Είναι αυτό που έκανε μία από τις ευγενέστερες μορφές της πρόσφατης ιστορίας μας, τον καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου και Γραμματέα του αντιδικτατορικού Ρήγα Φεραίου, Σταύρο Τσακυράκη, να τονίζει το κοινό ιδεολογικό στοιχείο που έχει η σταλινογενής Αριστερά με τους ναζί. Που είναι η «έ χ θ ρ α προς τη φιλελεύθερη δημοκρατία». 

Και να εξηγεί: «Πρόκειται για μια Αριστερά που, ακόμη και μετά το τέλος του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με τις αξίες της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου».

Το πρόβλημα της Αριστεράς είναι καθαρά ιδεολογικό: η εχθρότητά της απέναντι στην ίδια τη δικαιοσύνη ως ανεξάρτητη λειτουργία της Δημοκρατίας

Επειδή λοιπόν θεμελιώδης συνθήκη για την στήριξη των «αξιών της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου» είναι η ανεξάρτητη δικαιοσύνη, η συγκεκριμένη Αριστερά της επιτίθεται όπου την συναντήσει. Πράγμα που σημαίνει ότι το πρόβλημά της με την εισαγγελική διάταξη για τις υποκλοπές δεν είναι η νομική ή ουσιαστική ορθότητά της. (Άλλωστε αγνοεί το ανακριτικό υλικό).

Το πρόβλημά της είναι καθαρά ιδεολογικό: η εχθρότητά της απέναντι στην ίδια τη δικαιοσύνη ως ανεξάρτητη λειτουργία της Δημοκρατίας. Για τον απλούστατο λόγο ότι μια τέτοια δικαιοσύνη δεν βρίσκει θέση στο δικό της φαντασιακό, που συγκροτείται από τα κατάλοιπα της «δικαιοσύνης» του Βισίνσκυ.

ΥΓ: Το κείμενο «αδικεί» κατάφωρα όλη την ακροδεξιά, με το να μην την αναφέρει, παρότι και αυτή, μισώντας την Δημοκρατία εξίσου με την Αριστερά, ταυτίστηκε μαζί της στην επίθεση κατά της Δικαιοσύνης. Η παράλειψή της οφείλεται σε ένα θηριώδες «ηθικό μειονέκτημα» που φέρει: όταν βυσσοδομεί κατά της Δημοκρατίας –αυτός είναι ο σκοπός της– δεν υποδύεται τη δημοκρατική, όπως η Αριστερά. Αυτοί από μακριά δείχνουν ότι είναι φασίστες.