Αν κάποιος θέλει να αναζητήσει τα βαθύτερα αίτια που μας οδήγησαν στην κρίση που βιώνουμε, θα πρέπει να σταθεί σε τρεις απλούς λόγους: Εισάγαμε περισσότερο απ όσα εξάγαμε. Καταναλώναμε περισσότερα απ όσα παράγαμε. Ξοδεύαμε περισσότερα απ όσα εισπράτταμε. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα πελατειακό κράτος στο οποίο είχαμε εκπαιδεύσει ολόκληρες γενιές, στο να περιμένουν την πρόσληψη στο Δημόσιο ως το νέο “American dream”. Νέα παιδιά με πτυχία, με δημιουργικότητα, με νέες ιδέες, τα μετατρέψαμε σε πιόνια των απανταχού κομματαρχών που αντάλλαζαν θέσεις στο Δημόσιο με μια χούφτα ψήφους.
Μάθαμε όμως από τα λάθη μας; Είναι τα πρωτογενή πλεονάσματα αρκετά; Δημιουργήσαμε προϋποθέσεις για να έρθει η περιβόητη ανάπτυξη; Φτιάξαμε ένα περιβάλλον φιλικό σε επενδύσεις; Με λιγότερη γραφειοκρατία και σταθερά φορολογικά κίνητρα; Προχώρησε η απελευθέρωση των επαγγελμάτων ή κάναμε πίσω όπου προέτασσαν τα στήθη τους οι διάφορες συντεχνίες; Σταμάτησε να υπάρχει πελατειακό κράτος; Δυστυχώς, όχι. Πάρτε για παράδειγμα ένα διακομματικό δώρο λίγες μόνο μέρες πριν το κλείσιμο της Βουλής με την επαναπρόσληψη στην Αττικό Μετρό των 285 ατόμων που είχαν απολυθεί το 2009 καθώς ο έλεγχος του Γενικού Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης Λεάνδρου Ρακιντζή είχε αποκαλύψει ότι οι προσλήψεις αυτές ήταν υπεράριθμες και πραγματοποιήθηκαν χωρίς αξιολογικά κριτήρια. Και γι αυτό ακόμα κι αν μ’ ένα μαγικό ραβδάκι εξαλείφαμε ελλείμματα και χρέη, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι σε μικρό διάστημα θα έφταναν ξανά στα σημερινά επίπεδα. Όσο και να ρίχνουμε τα ελλείμματα αν δεν υλοποιήσουμε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές τότε θα είναι σαν να κυνηγάμε την ουρά μας.
Από την άλλη μεριά, υπάρχει μια δυναμική αλλά σιωπηρή πλειοψηφία που είναι οι πολίτες της εργασίας και της δημιουργίας. Είναι οι πολίτες που θέλουν αλλαγές, τομές και μεταρρυθμίσεις χωρίς όμως να διακυβεύεται η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, η θέση της στους ισχυρούς της Ευρώπης. Να αλλάξουμε χωρίς να βαλκανιοποιήσουμε τη χώρα.
Είναι οι πολίτες που τηρούν τις υποχρεώσεις τους, πληρώνουν τους φόρους τους και ακολουθούν τους νόμους. Είναι οι πολίτες που δεν θέλουν προνόμια και ρουσφέτια. Θέλουν όμως να έχουν κατοχυρωμένα τα δικαιώματά τους.
Τo δικαίωμα σε ένα φορολογικό σύστημα δίκαιο και προπαντός σταθερό, μέσα από το οποίο ο κάθε οικογενειάρχης θα μπορεί να προγραμματίζει τον οικογενειακό προϋπολογισμό χωρίς έκτακτες επιβαρύνσεις. Ένα σύστημα που δεν θα διώχνει αλλά θα προσελκύει επενδύσεις και επομένως νέες θέσεις εργασίας. Το δικαίωμα να ζουν σ ένα κράτος όπου οι νόμοι να εφαρμόζονται το ίδιο για όλους, χωρίς χαριστικές διατάξεις και φωτογραφικά αλισβερίσια. Το δικαίωμα σε μια δημόσια διοίκηση όπου θα στηρίζεται στην αξιοκρατία και την αποτελεσματικότητα. Το δικαίωμα σε ένα κράτος που αξιοποιεί εκατοντάδες δημόσια ακίνητα που παραμένουν καταπατημένα και αναξιοποίητα στερώντας πολύτιμους πόρους αλλά και προοπτικές ανάπτυξης ολόκληρων περιοχών. Και το δικαίωμα σε ένα πολιτικό σύστημα που μπορεί υποδέχεται νέα πρόσωπα και φρέσκες ιδέες.
Πόσο δύσκολο είναι να κάνουμε πράξη σε όλα αυτά τα απλά; Δεν απαιτείται κάτι σύνθετο. Μόνο κοινή λογική και αποφασιστικότητα.
Το Ποτάμι είναι ένα κίνημα, ένας πολιτικός σχηματισμός που επιθυμεί να εκφράσει ακριβώς αυτό, όλα τα αυτονόητα που συζητάμε όλοι στα σπίτια μας, με τις παρέες μας και τους φίλους μας. Είναι ένα κίνημα που επιθυμεί να εκφράσει το νέο στην πολιτική ζωή συσπειρώνοντας ανθρώπους που δεν έχουν φιλοδοξία να αποτελέσουν επαγγελματίες της πολιτικής αλλά πιστεύουν στη δύναμη της πολιτικής. Ένα κίνημα που αφενός εγγυάται την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και αφετέρου έχει τη βούληση να προχωρήσει σε μεγάλες αλλαγές και τομές.
27°
