Τι να ψηφίσεις στις εκλογές

Πάλι εκλογές! Η δημοκρατία γιορτάζει συνέχεια στη χώρα που τη γέννησε, το γλεντάει κανονικά, τέσσερις φορές εκλογές σε 33 μήνες, πολύ καλό σκορ, αν ήταν ισοκατανεμημένες οι αναμετρήσεις κάθε εννέα μήνες θα ψηφίζαμε, κάθε ψήφος και γέννα.

Κι αυτό είναι καλό!

Η φωνή του λαού ακούγεται ουρανομήκης κι επαναλαμβανόμενη, κρυστάλλινη κι ειλικρινής, η βούληση του λαού εκφράζεται ελεύθερα, και βλέπουμε στα κοινοβούλια και τους θώκους τους εκλεγμένους μας εκπροσώπους, καθρέφτες της αληθινής μας ποιότητας, της υπευθυνότητας, της ευφυίας, της καλλιέργειας και της αντίληψης που κουβαλάμε πάνω απ' το λαιμό μας. Ο ελληνικός λαός, εμείς, οι συμπολίτες μας όλοι μαζί, αυτό είμαστε. Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο. Καταλαβαίνω ότι μοιάζει περίεργο. Αλλά αναλογιστείτε το εξής: Δεν ξέρετε ποιος είναι ο ελληνικός λαός. Δεν τους γνωρίζετε όλους, και τα 9 εκατομμύρια ψηφοφόρους. Γνωρίζετε μόνο τους φίλους σας και τους γνωστούς σας. Το δείγμα σας είναι απειροελάχιστο. Ακούστε το εξής: Το 25% του εκλογικού σώματος είναι ηλικίας άνω των 71 ετών. Το συνειδητοποιείτε; Ένας στους τέσσερις από τους ψηφοφόρους που θα επιλέξουν την Κυριακή ποιος θα μας κυβερνήσει είναι μεγαλύτερος σε ηλικία από το προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’70 (ή το προσδόκιμο ζωής στη Ρωσία σήμερα). Απορείτε που πιάνει τόπο το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που καλλιεργούν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ; Κακώς. Ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους σχεδόν τον πρόλαβαν τον εμφύλιο. (Να το dataset από το data.gov.gr, με στοιχεία του Υπ. Εσ. από το 2012).

Μπορεί οι εκλογές να μην απεικονίζουν την δικιά σας πολιτική βούληση, αλλά απεικονίζουν θαυμάσια την πολιτική συνισταμένη του ελληνικού εκλογικού σώματος. Είναι θαυμάσιο πράγμα. Κι αυτή τη φορά αναμένονται ακόμα πιο θεαματικές.

Γιατί πλέον η Ελλάδα μπαίνει στον πέμπτο χρόνο πτώχευσης. Πάμε φτωχονηπιαγωγείο πια. Μιλάμε καθαρά και με ολοκληρωμένες προτάσεις τα μνημονιακά πλέον. Έχουμε μάθει να μην τα κάνουμε στην πάνα-βρακάκι. Του χρόνου θα πάμε στο δημοτικό. Είμαστε μεγάλα παιδιά της πτώχευσης, πια. Σ' αυτές τις εκλογές θα δείξουμε τι έχουμε μάθει.

Όπως και τις άλλες φορές, εδώ θα κουβεντιάσουμε μερικές από τις επιλογές που προσφέρονται στους Έλληνες ψηφοφόρους μία μία. Τα σχόλιά μου σε καμία περίπτωση δεν έχουν το χαρακτήρα της πρότασης ή της παραίνεσης. Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να βρεθώ σε μέρος που παίζουνε ελληνικά τραγούδια με μπουζούκια. Το προτελευταίο είναι να επηρεάσω το πώς ψηφίζετε εσείς. Δεν με νοιάζει καθόλου. Τα παρακάτω έχουνε μόνο μία χρηστική αξία, να σας βοηθήσουν να επιβεβαιώσετε πράγματα που ενδεχομένως ξέρετε ήδη. Ή να γελάσετε. Ελπίζω να γελάσετε. Κάποιοι από εσάς είναι πιθανό να γελάσετε με όλα τα παρακάτω εκτός από ένα. Κάποιων οι κάλοι θα πατηθούν. Είναι άγριες οι εποχές, υπάρχουν νεύρα, κάποια από αυτά θα ταραχθούνε, δεν υπάρχει αμφιβολία.

Να σας θυμίσω εδώ λοιπόν ότι στα σχόλια υπάρχει moderation. Όλα στη ζωή είναι καλύτερα με moderation.

Ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:

1. Νέα Δημοκρατία

Ένα από τα καλά αυτής της εκλογικής αναμέτρησης είναι το ότι θα εξασφαλίσει πως στο επόμενο αντίστοιχο άρθρο (το οποίο μπορεί και να μην αργήσει) η Νέα Δημοκρατία δεν θα αναγράφεται πρώτη. Στα δυόμισι χρόνια πρωθυπουργίας του Αντώνη Σαμαρά βγήκε στην επιφάνεια το αληθινό πρόσωπο της αποκρουστικής ελληνικής λαϊκιάς δεξιάς, ήταν αναπόφευκτο αυτό. Έτσι είναι οι περίοδοι μεγάλων κρίσεων. Είναι σα να πηγαίνεις ταξίδι με ιστιοπλοϊκό -στις πέντε μέρες έχουν όλοι βγάλει τους αληθινούς εαυτούς τους κι εκεί δοκιμάζονται οι ανοχές του καθενός στην ανθρωπίλα.

Ο Αντώνης Σαμαράς δοκίμασε και στο παρελθόν τις ανοχές των Ελλήνων πολιτών στην ανθρωπίλα του, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα τον εξοβελισμό του από το πολιτικό σύστημα, αλλά κοίτα πώς τα φέρνουν τα πράγματα, μια δεύτερη ευκαιρία δόθηκε στους Έλληνες πολίτες να τον εξοβελίσουν. Πόσο συχνά γίνεται αυτό; Αυτή τη φορά μάλιστα εκπλήρωσε το προσωπικό του πεπρωμένο, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα, και κυβέρνησε. Σε μια καταστροφική περίοδο, βεβαίως, όταν το γραφείο του πρωθυπουργού ήταν κάτι σαν πολιτική iron maiden. Τίποτε καλό δεν μπορούσε να βγει από αυτό. Αλλά το έκανε, και το έκανε με ζήλο και το έκανε με ειλικρίνεια. Κανείς δεν μπορεί να του το πάρει αυτό. Κυβέρνησε σα Σαμαράς. Με "εντολές". Με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Μονίμως απών από τη Βουλή. Σνομπάροντας υπουργικά συμβούλια (έλα μωρέ τώρα, υπουργικό συμβούλιο, τι να το κάνουμε). Με μια κουστωδία ακροδεξιών αλλοπρόσαλλων συμβούλων. Και βέβαια με φράχτες, λαϊκισμούς, φτήνια, εικόνες στα σχολεία, και μπαλτακίλα να ζέχνει από παντού, συντήρηση, φοβία και μικροαστίλα να έχουν πιάσει μάκα στις γωνίες του Μεγάρου Μαξίμου.

Και βέβαια το πρόβλημα δεν ήταν μόνο αισθητικό. Ο Αντώνης Σαμαράς μαζί με το αναπάντεχο sidekick του, το Βαγγέλη Βενιζέλο, κατόρθωσαν τα τελευταία δυόμισι χρόνια να μην πτωχεύσουν την Ελλάδα (περί κατορθώματος πρόκειται) όχι χάρη σ' αυτά που έκαναν, αλλά παρ' όλα αυτά που έκαναν. Εφαρμόζοντας μόνο ένα μέρος από τις υποχρεώσεις της Ελλάδας απέναντι στους δανειστές της -το μέρος αυτό που έκανε τη μεγάλη μάζα του Ελληνικού λαού με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να χάσει λεφτά-, αλλά προστατεύοντας τις δομές τις διαφθοράς και τις πιο ισχυρές συντεχνίες λυσσαλέα, με όλους τους τρόπους και τις μηχανορραφίες και τις ματσακονιές που μπόρεσαν να σκεφτούν. Εξασφάλισαν ότι τα δημοσιονομικά της χώρας είναι τσάτρα πάτρα πιο φυσιολογικά, και ταυτόχρονα εξασφάλισαν το ότι οι δανειστές μας ξέρουν ότι έχουν να κάνουν με φτωχολαμόγια και ασόβαρους σαλτιμπάνγκους. Νομίζω ότι αυτός είναι ο μόνος λόγος που η Ευρώπη δεν βλέπει το ΣΥΡΙΖΑ σα βελζεβούλ φτου φτου σκόρδα. Σου λέει, πόσο χειρότεροι από αυτούς μπορεί να είναι;

Οι δυο τους, ο Σαμαράς κι ο Βενιζέλος, είναι μαζί ο επιθανάτιος ρόγχος του σαπισμένου από πάντα σάπιου πελατειακού συστήματος διεξαγωγής πολιτικής στην Ελλάδα, και μάλιστα στην πιο καρτουνίστικη, υπερβολική μορφή του. Η ιστορία δεν θα είναι επιεικής μαζί τους.

Παρ' όλα αυτά, πολύς κόσμος θα ψηφίσει και πάλι Νέα Δημοκρατία. Όχι όσοι ψήφιζαν παλιά τον ΚΚΚ (Κώστα Καταλληλότερο Καραμανλή) ή ακόμα πιο παλιά το θείο του, αυτά πάνε, αλλά κάμποσοι. Γιατί στην παλαβή εποχή που ζούμε η Νέα Δημοκρατία, η βαριά λαϊκιά δεξιά με ακροδεξιούς κόκκους, για κάποιους φοράει ακόμα τον τρύπιο μανδύα της σοβαρότητας και της υπευθυνότητας.

Αν είχε πάει ο Καραμανλής τη χώρα στο ΔΝΤ, τώρα η Νέα Δημοκρατία θα ήταν στο 4% και ο Γιώργος Παπανδρέου θα υποδυόταν τον πυλώνα σταθερότητας. Απλά αντί για τους φράχτες για τους μετανάστες, θα μας έλεγε για την πράσινη ανάπτυξη.

Νέα Δημοκρατία ψηφίζουν δύο κατηγορίες πολιτών. Η μία είναι οι λαϊκοί δεξιοί, το τμήμα αυτό του πατρίδα/θρησκεία/οικογένεια που δεν είναι αρκετά μιλιταριστικό για να πηγαίνει με τη Χρυσή Αυγή, αλλά μην κοροϊδευόμαστε, είναι συγγενές. Είναι πάρα πολλοί αυτοί. Συνήθως τους καταλαβαίνεις από τον (τουλάχιστον ένα) τοίχο γεμάτο με θρησκευτικές εικόνες στο σπίτι τους, που στη μέση έχει κι ένα γκρίζο μαραφέτι που δεν ξέρεις τι είναι αλλά διστάζεις να ρωτήσεις γιατί μπορεί να σου πουν ότι είναι ο βαλσαμωμένος αριστερός παράμεσος του Αγίου Ιωνάθαν ή κάτι τέτοιο. Είναι οι άνθρωποι που πάνε στις εκκλησίες και ακούνε τις πολιτικές συμβουλές των παπάδων τους στα σοβαρά.

Η άλλη κατηγορία πολιτών που ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία είναι τρομοκρατημένοι νοικοκυραίοι, άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο μόνος τρόπος να βγούμε σιγά σιγά από την κρίση ή, έστω, να μην πάθουμε καμία πολύ χειρότερη πλάκα είναι να κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να μείνουμε μέσα στην Ευρώπη και τους θεσμούς της, χωρίς επαναστατικές κραυγές και ανεδαφικούς λεονταρισμούς. 

Αυτοί βέβαια δεν ψηφίζουν όλοι Νέα Δημοκρατία, αλλά ένα μέρος τους είναι πεπεισμένοι ότι έτσι όπως είναι τα πράγματα μόνο η Νέα Δημοκρατία υπάρχει ως επιλογή προς αυτή την κατεύθυνση. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι επαναστατολάτρης και ανισόρροπος και δε μοιάζει να έχει και σε πολλή υπόληψη τους θεσμούς της Ευρώπης, το ΠΑΣΟΚ είναι αμελητέα ποσότητα, οι υπόλοιποι είναι τρελοί, μικροί ή καινούριοι. Ψηφοφόροι τέτοιοι ήταν που έδωσαν τη νίκη στη Νέα Δημοκρατία το 2012. Γιατί κατά τα άλλα, αν δεν το καταλάβατε, η Νέα Δημοκρατία είναι καταβαραθρωμένη, υπό διάλυση σαν το ΠΑΣΟΚ. Ο μόνος λόγος που δεν είναι στη θέση του ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι ότι έτυχε πάνω στην σωστή αλλαγή. Αν είχε πάει ο ΚΚΚ τη χώρα στο ΔΝΤ, τώρα η Νέα Δημοκρατία θα ήταν στο 4% και ο Γιώργος Παπανδρέου θα υποδυόταν τον πυλώνα σταθερότητας. Απλά αντί για τους φράχτες για τους μετανάστες, θα μας έλεγε για την πράσινη ανάπτυξη.

Αν αυτοί οι νοικοκυραίοι δεν ψήφιζαν Νέα Δημοκρατία το 2012, τότε θα είχαμε σοβαρά ντράβαλα, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων. Αλλά έκτοτε μεσολάβησαν δυόμισι χρόνια μπαλτακίλας Σαμαρά που αηδίασε και τρόμαξε ακόμα και αυτοαποκαλούμενους κεντροδεξιούς, και έτσι οι τρομοκρατημένοι νοικοκυραίοι έχουν ακόμα περισσότερους λόγους να είναι τρομοκρατημένοι. Κάποιοι που ξέρω εξακολουθούν να πιστεύουν τα ίδια, παρ' όλα αυτά, και θα ξαναψηφίσουν Νέα Δημοκρατία. Δεν θα είναι αρκετοί, βεβαίως. Υποθέτω ότι ακόμα κι αν έσφαζε και έτρωγε παιδάκια live στην τηλεόραση ο Αντώνης Σαμαράς, πάλι Νέα Δημοκρατία θα ψηφίσουν, κι ας μην το θέλουνε πραγματικά. Είναι τόσος ο φόβος τους για την 26η Ιανουαρίου υπό το #2:

2. ΣΥΡΙΖΑ

Παιδιά, έχετε πάρει χαμπάρι τι έχει γίνει; Κάντε ένα βήμα πίσω και δείτε τι έχει γίνει στο πολιτικό σύστημα της Ελλάδας τα τελευταία πέντε χρόνια. Το βλέπετε; Έχει ανατιναχτεί το σύμπαν. Έχουν περάσει λιγότερα από έξι χρόνια από το 2009, και τίποτε πια δεν είναι το ίδιο. Σύμφωνοι, υπάρχουν ακόμη κόμματα που λέγονται "ΠΑΣΟΚ" και "Νέα Δημοκρατία", αλλά κάπου εκεί τελειώνουν οι ομοιότητες. Τώρα έχουμε Ναζί στη Βουλή -και στη φυλακή, ταυτόχρονα-, έχουμε μια χούφτα ολοκαίνουρια κόμματα, δραματικά ανανεωμένο πολιτικό προσωπικό στο κοινοβούλιο, κι έναν καινούριο δικομματισμό, αλλιώτικο, καίτοι γνώριμο. Και, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, από 26 Ιανουαρίου θα έχουμε πρώτο κόμμα έναν πολιτικό συνασπισμό ευρωπαϊστών αριστερών, ριζοσπαστών σοσιαλιστών και ατόφιων κομμουνιστών που αύξησε την εκλογική του δύναμη κατά 750% μέσα σε πέντε χρόνια.

Είναι η ώρα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ζούμε μεγάλες στιγμές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να νομίζει ότι είναι σαν τα παιδάκια στο μυθιστόρημα που τους πέφτει ο κλήρος να σώσουν τον κόσμο, είναι ο Έντερ στο Ender's Game, ο Νέβιλ Λόνγκμποτομ στο Χάρι Πότερ, οι Πέντε Φίλοι, οι Μυστικοί Επτά, τα Πέντε Λαγωνικά, που τελικά τον σώζουνε τον κόσμο, αλλά μόνο στα βιβλία, γιατί στην πραγματικότητα, που είναι πιο σκληρή, τα παιδάκια πέραν όλων των άλλων παραμένουν αυτό που είναι: Παιδάκια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ το 2009 ήταν ένα κόμμα με έναν πυρήνα περίπου 200 στελεχών, ένα χαλαρό περιφερειακό δίκτυο 2-3.000 μελών/φίλων και περίπου 300.000 ψηφοφόρων από όλη την Ελλάδα, οι ψήφοι πολλών εκ των οποίων -ίσως των περισσότερων- ήταν ψήφοι διαμαρτυρίας για το σαθρό πολιτικό σύστημα, που έπεφταν αντ' αυτού σε ένα σχετικά ήπιο και φαινομενικά άκακο πολιτικό σχηματισμό. Τα νούμερα δεν είναι ακριβή, αλλά έτσι μου μεταφέρθηκαν, και η τάξη μεγέθους πρέπει να είναι σωστή. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αμελητέα ποσότητα, και είχε τις δομές αμελητέας ποσότητας. Ξαφνικά έπαθε έναν αδιανόητο και πρωτοφανή εκλογικό τυμπανισμό, τροφοδοτώντας με μπόλικες δόσεις λαϊκισμού το κλίμα αγανάκτησης και απόγνωσης σε συγκεκριμένες τάξεις του εκλογικού σώματος που θα δούμε παρακάτω. Είναι σαν ξαφνικά ο ημίτρελος άκακος θείος που τον είχες στα οικογενειακά τραπέζια να λέει τις παλαβομάρες του και χαμογελούσαν συγκαταβατικά όλοι, μετά από μια φριχτή τραγωδία να κληρονόμησε την οικογενειακή επιχείρηση από την οποία εξαρτώνται οι τύχες όλων. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ σε κάποιο βαθμό είναι πολλοί τρελοί θείοι μαζεμένοι, παλαιοκομμουνιστές κυρίως, που για χι-ψι λόγους δεν είναι στο κανονικό ΚΚΕ, ίσως επειδή κατά κανόνα παρεκκλίνουν από την στενή ορθοδοξία του Περισσού, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Βεβαίως, η λέξη “παλαιοκομμουνιστές” είναι πλεονασμός. Όλοι οι κομμουνιστές είναι παλαιοκομμουνιστές. Ζούμε στο 2015, ο κομμουνισμός έχει ηττηθεί ιστορικά εδώ και 1/4 του αιώνα, αλλά πολλοί ανάμεσά μας εξακολουθούν να τον θεωρούν ένα ρεαλιστικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα, όπως πολλοί πιστεύουν ότι ο Έλβις Πρίσλεϊ ζει, ότι ο εμφύλιος συνεχίζεται, ότι έχουμε χούντα ή ότι τα αεροπλάνα μας ψεκάζουν. Θυμάστε τα ρομαντικά συνθήματα που φωνάζαν οι πολύ θυμωμένοι συμφοιτητές σας στα αμφιθέατρα; Αυτά που ήταν τσάτρα πάτρα αντιγραφές συνθημάτων του Μάη του ’68 και άλλων ουτοπικών μικροεπαναστάσεων, που είχαν όλες ως κοινά χαρακτηριστικά την αγαθή αφέλεια, την σοσιαλιστική χροιά (που είναι το ίδιο) και, βεβαίως, την παταγώδη αποτυχία; Ε, οι αυθεντικοί του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτοί που τελείωσαν το πανεπιστήμιο (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο) και, μεγαλώνοντας, πιθανότατα έγιναν συνδικαλιστές στο δημόσιο, ή μπήκαν στο κόμμα, οπότε ωρίμασαν μέσα σε ένα περιβάλλον ίδιο και απαράλλαχτο με του πανεπιστημίου τους, ανάμεσα σε λίγο-πολύ τους ίδιους ανθρώπους και έτσι έμειναν ολόιδιοι. Είναι σα να άκουγες με τη φιλενάδα σου New Kids On The Block στο γυμνάσιο και να μεγαλώσατε και να πήρατε ξεχωριστούς δρόμους και μια μέρα να την πετυχαίνεις στο δρόμο, 40 χρονών γυναίκα, να φοράει μπλουζάκι New Kids On The Block και να σου μιλάει για φήμες επανασύνδεσης της μπάντας.

Ως μαρξιστικό συνονθύλευμα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρεσβεύει τα αγαθά του σοσιαλισμού, δηλαδή τον πλήρη έλεγχο της οικονομίας και της λειτουργίας της δημόσιας ζωής από το κράτος. Η Ελλάδα καταστράφηκε και πτώχευσε από τη γιγάντωση των δημοσίων δαπανών και το στραγγαλισμό της οικονομίας της από το κράτος, είναι μια από τις λιγότερο φιλελεύθερες χώρες του κόσμου, και παρ’ όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως λυτρωτής και απελευθερωτής υποσχόμενος περισσότερο κρατισμό.

Αγκαλιασμένοι με μια πεθαμένη ιδεολογία/δόγμα είναι σα να προσπαθούν να θεραπεύσουν το σπασμένο πόδι κλωτσώντας το.

Πώς φτάσαμε στα πρόθυρα της επίσημης κατοχύρωσης του ήδη καθιερωμένου ελληνικού σοσιαλισμού; Με το λαϊκισμό, τι πως;

Ο ΣΥΡΙΖΑ τροφοδότησε τη δημοσκοπική του γιγάντωση εγκολπώνοντας ΠΑΣΟΚους και λαϊκίζοντας ασύστολα, λαϊκίζοντας ανερυθρίαστα, λαϊκίζοντας αναίσχυντα, σε βαθμό που αν τους άκουγε από πουθενά ο Ανδρέας Παπανδρέου θα κοκκίνιζε από ντροπή. Από τις καθαρίστριες υπουργείων μέχρι τους φαρμακοβιομήχανους δεν υπήρξε συνδικάτο, μικροσυμφέρον, κεκτημένο ή καρτέλ που δεν γνώρισε την βροντερή (στα λόγια και την ψήφο) στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ. Όποια μικροομάδα θέλει κάτι, ο ΣΥΡΙΖΑ της το υπόσχεται. Θα την ξανανοίξουμε την ΕΡΤ, θα σας ξαναδώσουμε πίσω τις συντάξεις, θα σας ξαναπροσλάβουμε στο δημόσιο. Χωρίς κανένα φίλτρο, αταλάντευτα. Είμαι σίγουρος ότι αν ο Ψυχάρης και ο Μπόμπολας έφτιαχναν ένα “Συνδικάτο καναλαρχών” και κατέβαζαν καμιά 20αριά άτομα με κόκκινες σημαίες και αντιιμπεριαλιστικά πανό να κλείσουν το Σύνταγμα φωνάζοντας συνθήματα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα τους υποσχόταν ότι θα τους χαρίσει τα δάνεια.

Με το πες πες, βάλε όλα τα συνδικάτα μέσα και τους αγανακτισμένους του Συντάγματος και τους ΠΑΣΟΚους, βάλε και τους κομμουνιστές που είπαμε, να ένα μέρος του ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ. Το υπόλοιπο ποσοστό καλύπτεται από δύο πολύ ενδιαφέρουσες -και πρωτοφανείς στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας- ομάδες: 1) Τους κωλοτούμπες και 2) Τους Τζόκερ.

Οι κωλοτούμπες είναι οι ψηφοφόροι που θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ επειδή πιστεύουν ότι δεν θα κάνει αυτά που υπόσχεται. Είναι μια καταπληκτική ομάδα. Έχουν τόσο πολύ εξαγριωθεί από τους Σαμαράδες και τα παραδοσιακά κόμματα (απολύτως κατανοητό) που αποφασίζουν να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ μόνο και μόνο επειδή δεν είναι Σαμαράδες και παραδοσιακό κόμμα. Και μετά έρχονται οι Λαφαζάνηδες και οι Τόλιοι και οι Σκουρλέτηδες και, αίφνης, και σταγονίδια τύπου Ραχήλ Μακρή και πετάνε παλαβομάρες αδιανόητες, και βγαίνουν και οι της αρχηγικής ομάδας και λένε παλαβομάρες εξίσου αδιανόητες (περί ΕΝΦΙΑ, ας πούμε) και βγαίνει και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας και λέει παλαβομάρες για νταούλια και ότι δεν θα τηρήσει τις συμφωνίες με τους δανειστές και ότι θα αλλάξει την Ευρώπη ολόκληρη μαζί με την Ελλάδα (ταυτόχρονα ή εναλλάξ, δεν έχω καταλάβει), και τους λες, κάτσε ρε φίλε. Δεν είναι ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, αλλά αυτοί είναι παλαβοί. Και σου λένε, μα δεν θα τα κάνουν. Αυτά τα παλαβά που λένε, δεν υπάρχει περίπτωση να τα κάνουν. Θα κάνουν κωλοτούμπα. Είναι σίγουροι γι’ αυτό. Πιστεύουν ότι το κόμμα που πετάει όλες τις προεκλογικές ανεδαφικές κοτσάνες, έχει συναίσθηση ότι πετάει κοτσάνες, και μόλις εκλεγεί θα κάνει τα άλλα, τα λογικά και αναπόφευκτα για να μην πτωχεύσουμε. Είναι μια πίστη σχεδόν θρησκευτική, καθώς δεν βασίζεται σε ιδιαίτερα αντικειμενικά κριτήρια. Οι κωλοτούμπες είναι μια πολύ μεγάλη ομάδα, την μετεκλογική της συμπεριφορά και τις αντιδράσεις της περιμένω να δω με ανυπομονησία.

Οι Τζόκερ είναι τσακισμένες ψυχές, άνθρωποι κάπως πιο ευαίσθητοι, που δεν αντέχουν άλλο. Η πίκρα, η γκρίνια και η μιζέρια των τελευταίων χρόνων της πτώχευσης τους έχουν φθείρει, τους έχουν διαλύσει, που εύχονται να γίνει κάτι για να τελειώσει το μαρτύριο, έστω κάτι ακραίο, έστω κάτι τελεσίδικο. Θέλουν την πτώχευση. Θέλουν τη δραχμή. Θέλουν να δούνε τη χώρα να βουλιάζει, όχι από υστεροβουλία ή από μοχθηρία, αλλά επειδή επιζητούν την ίδια την καταστροφή ως λύτρωση. Σα το Τζόκερ στο Μπάτμαν. Κι αυτοί είναι περισσότεροι από ό,τι φαντάζεστε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, το λοιπόν, θα καταχτήσει την πρωτιά και ενδέχεται να μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση. Μπορεί και αυτοδύναμη. Μερικοί λένε ότι έτσι είναι καλύτερα. Ή μπορεί να φτιάξει κυβέρνηση με το ΚΚΕ, ώστε να ολοκληρωθεί το πεπρωμένο της εμφυλιοπολεμικής βιοθεωρίας μερικών εξ’ αυτών, όπως το φαντάζονται. Ενδέχεται από τις 26 Ιανουαρίου λοιπόν να έχουμε κυβέρνηση της ριζοσπαστικής αριστεράς, πράγμα που δεν έχουμε ιδέα τι σημαίνει. Μπορεί να σημαίνει ότι θα κάνουν κωλοτούμπα και θα διαπραγματευτούν με την τρόικα και θα υπογράψουν μια συμφωνία (το μόνο καλό μνημόνιο είναι το αριστερό μνημόνιο) για να έχει λεφτά η χώρα και μπορεί να το καταφέρουν χωρίς να λυσσάξουν οι Λαφαζάνηδες και πάμε σε άλλες εκλογές ή δημοψηφίσματα με διλήμματα του τύπου “ευρώ ή αξιοπρέπεια (τύπου Βενεζουέλας)”. Μπορεί.

Μπορεί να διαπραγματευτούν και το χρέος, το μεγάλο θέμα που ανέδειξαν ως προτεραιότητα, επειδή αυτό καταλαβαίνουν να εξηγήσουν οι σύμβουλοι οικονομολόγοι τους, λες και το χρέος μας μάρανε, την ώρα που θέλουν να εκτοξεύσουν τις δημόσιες δαπάνες πίσω στο 2009. Μπορεί. Δεν ξέρω τι θα γίνει. Ποιος ξέρει; Ό,τι και να γίνει, να ξέρετε από τώρα, αυτοί δε θα φταίνε. Ούτε το 1/3 του εκλογικού σώματος που θα τους ψηφίσει θα φταίει. Καθόλου, άπαπα. Η Μέρκελ θα φταίει, οι δανειστές μας οι τοκογλύφοι που δε μας χαρίζουν τα λεφτά των ασφαλιστικών τους ταμείων για να πληρώνουμε τις δικές μας συντάξεις. Οι ξένοι θα φταίνε, που θα μας εκβιάζουνε και θα μας φέρουν προ τετελεσμένων. Αυτοί φταίγαν πάντα, μαζί με τους εγχώριους συνεργάτες τους. Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δε θα φταίει για τίποτε. Αφού είναι αριστεροί. Είναι θυμωμένοι και ενάρετοι. Έχουν το αλάθητο της φαντασιακής αφέλειας.

3. ΠΑΣΟΚ

Ένα από τα καλά αυτής της εκλογικής αναμέτρησης είναι το ότι θα εξασφαλίσει πως στο επόμενο αντίστοιχο άρθρο (το οποίο μπορεί και να μην αργήσει) το ΠΑΣΟΚ δεν θα αναγράφεται τρίτο. Για όσους λένε ότι η κρίση δεν γέννησε καλά πράγματα, ορίστε: Το ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που ευθύνεται περισσότερο από όλα για το χτίσιμο του γιγάντιου διεφθαρμένου, δυσκίνητου μα πάντα πελατειακού κράτους που πτώχευσε, εξαφανίζεται. Από 3 εκατομμύρια ψήφους το 2009 πήγε στις 833.000 το Μάιο του 2012, στις 755.000 τον Ιούνιο του 2012, στις 458.000 ψήφους στις Ευρωεκλογές πέρυσι, σε μια υπέροχη, θαυμάσια πορεία προς το μηδέν. Την ερχόμενη Κυριακή το ΠΑΣΟΚ μάλλον θα καταφέρει να μπει στη Βουλή. Μάλλον. Δεν είναι εντελώς σίγουρο. Αλλά πιθανότατα δεν θα είναι τρίτο κόμμα και υπολογίζοντας και την απίθανη, ξεκαρδιστική, σχεδόν απολαυστική τελευταία τρικλοποδιά που του έβαλε ο γιός του ιδρυτή του, ενδέχεται να υποχωρήσει σε ποσοστό μικρότερο από αυτό που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2009.

Όπως αντιλαμβάνεστε, υπάρχουν κάποιοι από εμάς που απολαμβάνουν αυτό το θέαμα με χαρά πρόδηλη. Είναι κατανοητό, δεν είναι; Όπως σε όλα τα δράματα, και το δράμα της ελληνικής πτώχευσης των ‘10s χρειάζεται μια κάποια εξιλέωση. Μια χαραμάδα ελπίδας, κάτι το χαρούμενο μέσα στη μιζέρια. Η καταβύθιση του ΠΑΣΟΚ είναι αυτή η χαραμάδα. Τι απόλαυση να το παρακολουθάς να βουλιάζει, κατευθυνόμενο από το σταθερό χέρι του Βαγγέλη Βενιζέλου, του επιδέξιου τιμονιέρη που έχει βαλθεί να σπάσει το ρεκόρ των περισσότερων πολιτικών λαθών στην ιστορία της δημοκρατίας. Θυμάστε κάποτε που τον θεωρούσαν πάρα πολύ έξυπνο, γατόνι, επειδή μπορεί και μιλάει πάρα πολύ γρήγορα; Είναι σαν αυτό που θεωρούσαν το Θοδωρή Ρουσόπουλο φέρελπι πολιτικό επειδή φορούσε γυαλιά. Συντασσόμενο με μια κυβέρνηση που, όπως είπαμε παραπάνω, απέτυχε παταγωδώς να κάνει μεταρρυθμίσεις, να τηρήσει τα συμφωνηθέντα και να δώσει έστω την εντύπωση ότι ενδιαφέρεται να βοηθήσει την οικονομία να πάρει μπρος, το ΠΑΣΟΚ έκανε όσα λάθη μπορούσε να κάνει υπό τις δεδομένες συνθήκες, κι έτσι κατρακυλάει στη λήθη που του αξίζει, στο 3%, στο μεταίχμιο της ανυπαρξίας, να βλέπει από εκεί τους άλλους να παλεύουν για την εξουσία και για την ουσία, κι αυτό μόνο να θυμάται τις όχι και πολύ παλιές δόξες, τότε που του ανήκε η χώρα, τότε που οι άνθρωποί του έκαναν ό,τι ήθελαν, που ήταν κυρίαρχοι, πανίσχυροι, βασιλιάδες. Αυτά πάνε, τέλος.

4. Το Ποτάμι

Το Ποτάμι είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση, ένα εξωθεσμικό πράγμα που δημιουργήθηκε δυο μήνες πριν από τις ευρωεκλογές για να συμμετάσχει στις ευρωεκλογές, και τα πήγε αναπάντεχα καλά, κυρίως επειδή η αφετηρία του είναι μια εύκολα κατανοητή αντίθεση: Όχι στα κόμματα, όλα τα κόμματα, κάτω τα κόμματα. Καθώς ο Έλλην ψηφοφόρος ψηφίζει κυρίως με κριτήριο τα πράγματα που μισεί, και καθώς μισεί πάρα πολύ τα κόμματα, και επίσης καθώς ψηφίζει με κριτήριο το ποιους βλέπει στην τηλεόραση, και ο ιδρυτής του Ποταμιού είναι από την τηλεόραση, έδωσε ένα αξιοπρεπέστατο ποσοστό στο Ποτάμι, αρκετό για να εξασφαλίσει ότι η συμμετοχή του και στις γενικές εκλογές πιθανότατα αξίζει τον κόπο.

Το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη στελεχώνεται από ενδιαφέροντες ανθρώπους “της αγοράς” και εν πολλοίς σνομπάρει τα παραδοσιακά πολιτικά στελέχη, με κάποιες εξαιρέσεις. Έχει φτιάξει ένα πρόγραμμα με μερικές πολιτικές θέσεις που κυμαίνονται στα πλαίσια της λογικής. Αν εξαιρέσει κανείς κάποιες επιλογές αισθητικής, θα έλεγε κανείς ότι είναι λίγο βαρετό, άχρωμο, χωρίς γωνίες και πλήθος χαρακτηριστικών, δύσκολο να του κάνεις πλάκα, ακόμα κι αν διαφωνείς μαζί του, κάτι σαν το Σημίτη. Δε βρήκα ούτε ένα gif που να ταιριάζει για δαύτο.

Νομίζω ότι το πιο ενδιαφέρον που αξίζει να συζητηθεί για το Ποτάμι είναι οι αντιδράσεις που πυροδοτεί, και μια παραδοχή στον πυρήνα της ύπαρξής του που πιθανότατα είναι λανθασμένη.

Η πιο ενδιαφέρουσα κριτική που έχω ακούσει για το κόμμα ετούτο είναι ότι δεν εχει ιδεολογική ταυτότητα, και ως εκ τούτου είναι απολιτικό κατασκεύασμα. Η κατηγορία αυτή προέρχεται κυρίως από ανθρώπους που έχουν ιδεολογική ταυτότητα, πολύ έντονη, και κατά συνέπεια πιστεύουν πως το να έχει κάποιος ιδεολογική ταυτότητα είναι γενικά καλό πράγμα, και στην πολιτική απαραίτητο. Είναι αυτοί που χρησιμοποιούν τη λέξη “απολιτίκ” ως βρισιά. Βεβαίως, το επιχείρημά τους το 2015 είναι στον πυρήνα του γελοίο. Οι ιδεολογίες ως δόγματα είναι ιδέα προηγούμενων αιώνων, στον σημερινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο (πλεονασμός;) αυτά είναι μπούρδες, χρήσιμες μόνο σ’ αυτούς που θέλουν σώνει και καλά να αυτοπροσδιορίζονται με όρους που είχαν μάθει να ακούνε στα φοιτητικά τους χρόνια. Και δεν καταλαβαίνουν πώς μπορούν σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι να συμμετέχουν στο ίδιο πολιτικό κόμμα, γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι στην πρακτική, κανονική πραγματικότητα είναι το ίδιο πράγμα. Την άκουσα αυτή την κριτική σε μία από τις σπάνιες φορές που έτυχε να δω μια από αυτές τις ανυπόφορες εκπομπές που οι πολιτικοί ουρλιάζουν ταυτόχρονα γύρω από άβολα τοποθετημένα τραπέζια. Ένας κύριος ρωτούσε μια κυρία από το Ποτάμι πώς είναι δυνατό να συνυπάρχουν στο κόμμα της ο τάδε και ο δείνα. Αυτός ο κύριος (δεν θυμάμαι πως λεγόταν, νομίζω από τη Νέα Δημοκρατία), προέρχεται από μία εποχή άλλη, με σαφή κουτάκια, οι δεξιοί από εδώ, οι αριστεροί από εκεί, και δεν μπορεί να επεξεργαστεί και να κατηγοριοποιήσει τον πολυπαραγοντικό αχταρμά που είναι η πολιτική σήμερα.

Ωστόσο, η έλλειψη παλιομοδίτικης ιδεολογικής ταυτότητας από το Ποτάμι έχει μια παρενέργεια: Το κόμμα αυτό καλλιεργεί (ίσως επίτηδες) μια θολούρα γύρω από το ποιο είναι και τι θέλει να κάνει. Πριν από τις ευρωεκλογές, ας πούμε, δεν είχε δηλώσει σε ποιον σχηματισμό του Ευρωκοινοβουλίου θα ενταχθεί. Ψήφιζαν Ποτάμι οι άλλοι και δεν ήξεραν αν δίνουν ευρωβουλευτές στον Σουλτς ή στον Βερχόφστατ. Ψιλά γράμματα θα μου πεις. Αλλά δεν είναι: Πρέπει να ξέρεις τι είναι αυτό που ψηφίζεις και να έχεις μιαν εικόνα για το ποιος είναι ο ρόλος του, τι σκοπεύει να κάνει. Φταίει και το ότι είναι σχετικά νέος σχηματισμός, βέβαια, αλλά νομίζω το κάνουν και λιγουλάκι επίτηδες, επειδή είναι λίγο κίνημα βλέποντας-και-κάνοντας, όχι πολύ οργανωμένο ή συμπαγές, πολύ ελληνικό και κάπως, πώς να το πω, απολιτικό.

Το τελευταίο που μπορώ να πω είναι μια παγίδα: Καλό πράγμα είναι να απορρίπτεις συλλήβδην τους πολιτικούς, και δημοφιλές, καλό και να αναδεικνύεις ανθρώπους που έχουν παρουσιάσει μια ενδιαφέρουσα ακαδημαϊκή ή επαγγελματική πορεία, αλλά υπάρχει ένα θέμα εδώ: Η πολιτική είναι δουλειά. Η διεξαγωγή της πολιτικής είναι δουλειά, με δικούς τους κανόνες. Η διοίκηση ενός υπουργείου δεν έχει καμία σχέση ως αντικείμενο με τη διοίκηση μιας εταιρείας, η δουλειά ενός βουλευτή δεν έχει καμία σχέση με τη δουλειά ενός πανεπιστημιακού δασκάλου. Το ότι κάποιος είναι καταξιωμένος ή έξυπνος ή καπάτσος δε σημαίνει καθόλου ότι είναι ικανός να καταλάβει τις δομές ενός μηχανισμού, να αξιολογήσει τις ισορροπίες τους, να κινητοποιήσει το ανθρώπινο δυναμικό που πρέπει για να επιτύχει τους στόχους που μπορεί να προδιαγράψει, τους καλύτερους με βάση τις διαθέσιμες συνθήκες τις οποίες πρέπει και να αξιολογεί. Αν εξαιρέσει κανείς ανθρώπους που έχουν δουλέψει σε τέτοιες δομές όπως ο Χάρης Θεοχάρης και ο Παναγιώτης Καρκατσούλης, το απολιτίκ δυναμικό του Ποταμιού δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι μπορεί να κάνει κανονική πολιτική. Το πώς θα μεταφραστεί αυτό σε συμπεριφορά κοινοβουλευτικής ομάδας σε πραγματικές συνθήκες απομένει να το δούμε. 

Α, και πώς αναπληρώνουν το κενό πολιτικού αισθητηρίου και δυνατοτήτων άλλοι πολιτικοί χώροι; Μα με ιδεολογία.

5. Το Κίνημα

Τίποτα δε δείχνει την ανατίναξη του ελληνικού πολιτικού σκηνικού γλαφυρότερα από το νέο κόμμα που έφτιαξε ο Γιώργος Παπανδρέου λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές. Ο πρωθυπουργός που παρέλαβε τη χρεωκοπημένη χώρα από τον ΚΚΚ και φώναξε το ΔΝΤ και όποιον άλλο ευκαιρούσε να μας δανείσει λεφτά για να μην πτωχεύσουμε επισήμως, και ο οποίος μετά απέτυχε να διαχειριστεί τις συμφωνίες που υπέγραψε κι έπεσε αυταναφλεγόμενος, επιστρέφει μετά από μόλις δυόμισι χρόνια, στην ηλικία των 62, με μια μακριά πορεία τριάντα χρόνων στη σάπια κρατική μηχανή που βοήθησε να δημιουργηθεί, διαλύει το κόμμα του, φτιάχνει άλλο, και ζητά την ψήφο του εκλογικού σώματος εκ νέου.

Μερικές φορές μπροστά στο εντελώς ακατανόητο θράσος η μόνη αντίδραση είναι το ειλικρινές δέος.

Ποια είναι η αφήγηση που τρέχει στο μυαλό του Γιώργου Παπανδρέου; Τι νομίζει ότι συνέβη στην καριέρα του; Πως βλέπει τον εαυτό του και το ρόλο του σε ό,τι έγινε τα τελευταία δυόμισι χρόνια (για να μην μιλήσουμε για τα τελευταία τριάντα); Τι υπάρχει μέσα σ’ αυτό το distortion field στο οποίο ζει και δρα ο ίδιος και οι γύρω του;

Βλέπω πάντα με απορία τον Γιώργο Παπανδρέου, με τα ποδήλατά του και τις εκκεντρικότητές του και την ευγένειά του, είναι σαν άνθρωπος που θα έπρεπε να κάνει μια άλλη δουλειά, να διευθύνει παιδικές κατασκηνώσεις ξέρω γω, κάτι χαρούμενο, στη φύση. Ποτέ δεν κατάλαβα τι δουλειά έχει στην ελληνική πολιτική. Το να φτιάχνει κόμμα την ώρα που ο κόσμος χάνεται, όταν ο ίδιος δεν έχει ούτε κατά διάνοια εξιλεωθεί κι αναβαπτιστεί στις γνώμες και τις συνειδήσεις για το ρόλο του στην κρίση, δείχνει άλλου επιπέδου…

..τι;

Άγνοια; Αφασία; Θα ήθελα να φέρναμε το Ρόμπερτ Κάρο στην Ελλάδα να παρακολουθήσει λίγο το πολιτικό σκηνικό, να δει ποιοι συμμετέχουν και τι κάνουν. Να τον βάλουμε να μελετήσει την πορεία του Γιώργου Παπανδρέου, μπας και καταλάβει, μπας και βγάλει κανένα νόημα. Γιατί εγώ δε βγάζω. Το “Κίνημα” του Γιώργου Παπανδρέου θα παλέψει, λένε οι δημοσκοπήσεις, να μπει στη νέα Βουλή στηριζόμενο, υποθέτω εγώ, αποκλειστικά σε γέρους και γριές που ψηφίζουν αποκλειστικά όποιον τον λένε Παπανδρέου, τους ίδιους που το δίχως άλλο ευθύνονται για την καριέρα του τηλεοπτικού σεφ. Αν δε μπει, θα έχει κόψει ένα 2-2,5% από τα κόμματα που μπαίνουν στη Βουλή, μειώνοντας το όριο που πρέπει να ξεπεράσει ο ΣΥΡΙΖΑ για να φτάσει στην αυτοδυναμία. Αν μπει, ε. Τι έγινε; Και τι έγινε, αν μπει το κομματάκι του Γιώργου Παπανδρέου στη Βουλή το 2015; Τι έχει να προσφέρει, και σε ποιον;

Τίποτε δεν καταλαβαίνω.

6. Ανεξάρτητοι Έλληνες, ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις

Ω τι ταραχώδεις που ήταν οι περασμένοι μήνες για τους Ανεξέλληνες του Πάνου Καμμένου. Αποχωρήσεις, αναταραχές, τριβές, σκάνδαλα, μια μανία κι ένα πάθος μπροστά στο φάσμα της αποτυχίας να ξαναμπούνε στη Βουλή. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας για την εκλογή Προέδρου είχαμε την φαρσοκωμωδία με την απόπειρα δωροδοκίας (ή δωροληψίας, εκκρεμεί δικαστική διαδικασία υποθέτω), το πιο αστείο πράγμα στο οποίο έχει εμφανιστεί ο Παύλος Χαϊκάλης από εκείνο το πρωτοχρονιάτικο επεισόδιο των Απαράδεκτων. Γενικά όλοι προσπαθούσανε να εξαγοράσουνε τους Ανεξέλεγκτους Έλληνες εκείνες τις ημέρες, ενώ αυτοί συζητούσαν σε ποιο άλλο κόμμα τους βολεύει να πάνε για να εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους. Μια ωραία ατμόσφαιρα.

Θα μπούνε στη Βουλή; Δε θα μπούνε; Η λαχτάρα τους να συνεργαστούν με το ΣΥΡΙΖΑ και να πάρουν υπουργεία μπορεί να μείνει αυτό, λαχτάρα.

Χάσανε και το υπέρλαμπρο αστέρι τους, τη Ραχήλ Μακρή από την Κοζάνη, που έκανε το θεαματικό άλμα από την ακροδεξιά στη ριζοσπαστική αριστερά λες και είναι η Χάικε Ντρέσλερ και πάει να τυπώσει δισεκατομμύρια με το ΣΥΡΙΖΑ. Γενικά σκούρα τα πράγματα για τη γραφική ψεκασμένη ακροδεξιά, που μετά το ΛΑΟΣ κινδυνεύει να χάσει κι άλλο ένα έξαλλο κομματίδιο.

Υπό εξαφάνιση επίσης: Η ΔΗΜΑΡ, η οποία νομίζω πλέον είναι μόνος του ο Φώτης Κουβέλης, μαζί με τους Οικολόγους. Υποθέτω θα είχε πολύ ενδιαφέρον να μάθουμε κάποτε τις λεπτομέρειες για το μπαμπέσικο τρόπο με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ εξολόθρευσε τη ΔΗΜΑΡ λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές, παίζοντας το “will they - won’t they” με ύπουλη μαεστρία. Επίσης, σ’ αυτές τις εκλογές δεν συμμετέχει η Δημιουργία Ξανά, αλλά συμμετέχει ο δήμαρχος Στυλίδας Απόστολος Γκλέτσος με το κόμμα του που το λένε Τελεία.

Στις εκλογές επίσης συμμετέχει το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Υπάρχουν ακόμη ψηφοφόροι του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Να υπενθυμίσουμε επίσης την παραίνεση του Αλέξη Τσίπρα προς το Κόμμα να εκπληρώσει το πεπρωμένο του και μετά από “70 χρόνια” να έρθει στην κυβέρνηση, μαζί του. Εγώ λέω τον σύντροφο Κουτσούμπα να τον βάλει υπουργό εξωτερικών. Είναι ευκαιρία να αναθερμάνουμε τις σχέσεις μας με τη Βόρεια Κορέα, τώρα που τσακώθηκε μ’ αυτό τον αχώνευτο το Τζέιμς Φράνκο.

7. Νεοναζί Υπόδικοι

Στην Ελλάδα έχουμε βουλευτές προφυλακισμένους και υπόδικους για κακουργηματικές πράξεις, μέλη μιας νεοναζιστικής οργάνωσης που θαυμάζουν το Χίτλερ και θέλουν να διώξουν τους ξένους. Τους ψηφίζουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες πολίτες από το 2012 ξανά και ξανά, κι όσο βλέπουν περί τίνος πρόκειται, τι μέρη του λόγου είναι, πώς εκφράζονται και τι κάνουν, και τι γράφει η δικογραφία ότι έκαναν, τόσο τους αρέσουν περισσότερο, και τους ψηφίζουν κι άλλο, γιατί αυτό είναι. Εκατοντάδες χιλιάδες νεοναζί. Σ’ αυτές τις εκλογές οι δημοσκοπήσεις λένε ότι η Χρυσή Αυγή θα μειώσει την εκλογική της δύναμη, αλλά κάτι τέτοιο έλεγαν και στις ευρωεκλογές. Εγώ σας το λέω: Αν βγουν τρίτο κόμμα, και αν τυχόν δείτε να εμφανίζεται ενδεχόμενο ο φυλακισμένος αρχηγός τους να πάρει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, μην πέσετε από τα σύννεφα. Όχι πάλι. Πάρτε το πια απόφαση.

Τώρα, ξέρω ότι υπάρχουν κι άλλα κόμματα που κατεβαίνουν στις εκλογές. Λυπάμαι που δεν ξέρω περισσότερα πράγματα γι’ αυτά για να γράψω εξυπνάδες για όλα. Όπως και να ‘χει, εδώ, στον πάτο των 5000 λέξεων όπου φτάσατε, έχω να σας πω το εξής:

Δεν έχει σημασία.

Να πάτε την Κυριακή και να ψηφίσετε ό,τι καταλαβαίνετε, αλλά δεν έχει σημασία. Δεν έχετε σημασία. Η συνισταμένη είναι σαφής, ισχυρή, αλλοπρόσαλλη μα αταλάντευτη. Η πορεία της χώρας στην οποία ζούμε είναι προδιαγεγραμμένη, απεικονίζει απόλυτα τα αποτελέσματα της βούλησης των πολιτών της, και δύσκολα αλλάζει σε εύλογο χρονικό διάστημα. Η Ελλάδα έχει πτωχεύσει/καταρρεύσει οκτώ φορές τα τελευταία διακόσια χρόνια. Για να αλλάξει πραγματικά, να γίνει μοντέρνα χώρα με ορθολογική οικονομία και λειτουργικούς μηχανισμούς χρειάζονται δεκαετίες, ίσως γενιές ολόκληρες με διαφορετική παιδεία, με στιβαρούς θεσμούς (σαν αυτούς που υπενοικιάζουμε προς το παρόν από την Ευρώπη, αλλά εγγενείς, σεβαστούς από τους πολίτες) και μια άλλη νοοτροπία, καλύτερη. Δεν θα αλλάξει η Ελλάδα την Κυριακή. Μπορεί να επιταχυνθεί η κατάρρευση, ή μπορεί να επιβραδυνθεί. Ή μπορεί ο ρυθμός της να μείνει ως έχει. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι να παρακολουθείτε τι συμβαίνει, να μη στεναχωριέστε πάρα πολύ, να κάνετε το καλύτερο που μπορείτε για τον εαυτό σας και τους δικούς σας ανθρώπους, να συμμετέχετε και να συνεισφέρετε όπου η συνεισφορά σας γίνεται αποδεκτή, και να αντέχετε. Ούτως ή άλλως, ξέρω πάνω κάτω ποιοι είστε. Δεν αποφασίζετε εσείς την Κυριακή. Το 25% του εκλογικού σώματος είναι πάνω από 71 ετών. Δική τους είναι η χώρα.

Ας κάνουν ό,τι καταλαβαίνουν.