Στην πορεία προς τις εκλογές και όσο απομακρύνεται η πιθανότητα αυτοδυναμίας και τα αδιέξοδα που αυτή δημιουργεί, θα γίνεται όλο και πιο ελκυστική η εναλλακτική λύση επιλογής ενός τρίτου κόμματος που θα δράσει ρυθμιστικά και εξισορροπητικά την επόμενη μέρα, σημειώνει η υποψήφια με το Ποτάμι Αθηνά Δρέττα.
Ο δικομματισμός φαίνεται να αναβιώνει και η πόλωση να συνθλίβει τα μικρότερα κόμματα. Σας φοβίζει ότι έτσι μπορεί να υπάρξει μια συρρίκνωση δυνάμεων για το Ποτάμι;
Η συσπείρωση των δύο μεγάλων κομμάτων που αναπτύσσεται στην πορεία προς τις εκλογές δεν νομίζω ότι πρέπει να ερμηνεύεται με ασφάλεια ως επιστροφή στα πρότυπα του δικομματικού ανταγωνισμού της μεταπολίτευσης. Νομίζω ότι εκφράζει περισσότερο μια συγκυριακή αποτύπωση γενικότερων πολιτικών και συναισθηματικών συμπεριφορών που παλινδρομούν ανάμεσα στο φόβο και την οργή. Στην πορεία προς τις εκλογές και όσο απομακρύνεται η πιθανότητα αυτοδυναμίας και τα αδιέξοδα που αυτή δημιουργεί, θα γίνεται όλο και πιο ελκυστική η εναλλακτική λύση επιλογής ενός τρίτου κόμματος που θα δράσει ρυθμιστικά και εξισορροπητικά την επόμενη μέρα. Καθώς περνούν οι μέρες εδραιώνεται δημοσκοπικά και διαισθητικά η πεποίθηση ότι το Ποτάμι μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο. Φυσικά θέλει ακόμη πολλή δουλειά και προσπάθεια.
Ως τρίτη δύναμη, πιθανόν να κληθείτε μετεκλογικά να συμβάλετε στο σχηματισμό κυβέρνησης. Με ποιες προϋποθέσεις;
Καταρχάς ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι δεύτερες εκλογές θα είναι εξαιρετικά καταστροφικές για τη χώρα. Ας θυμηθούμε το 2012 και τις συνέπειές του και ας διδαχτούμε από αυτές. Πρέπει να τις αποφύγουμε πάση θυσία.Το Ποτάμι θέλει να διευκολύνει και να ενδυναμώσει την αυτονόητη προσπάθεια εθνικής συνεννόησης μεταξύ όλων των πολιτικών δυνάμεων του συνταγματικού τόξου. Να προτείνει μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας και διεξόδου. Μια κυβέρνηση σταθερότητας και μεταρρυθμίσεων που δεν θα κλαψουρίζει, ούτε θα ψευτοτσαμπουκαλεύεται. Σε πολλούς φαίνεται αντιρεαλιστικό. Εξαρτάται όμως σε μεγάλο βαθμό από τους εκλογικούς συσχετισμούς και κυρίως από τη δύναμη του τρίτου κόμματος. Διαφορετικά η συνεργασία με το πρώτο κόμμα καθίσταται μονόδρομος. Η δική μας προϋπόθεση για τις συνεργασίες είναι μόνο μία: Φυγή προς το μέλλον. Παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ευρώ χωρίς συμπλέγματα και ενοχές. Ριζοσπαστικές διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που μας περνούν από την εποχή του Μαυρογιαλουρισμού στην εποχή της νεωτερικότητας.
Φοβάστε τα χειρότερα σε περίπτωση ακυβερνησίας, ακόμα και έξοδο από το ευρώ;
Φοβάμαι το ατύχημα. Την ψευδαίσθηση της αισιοδοξίας, τον τυχοδιωκτισμό. Αυτός μας οδήγησε στη στρατηγική της έντασης και τις πρόωρες εκλογές. Στην ασύντακτη προσπάθεια εξόδου από το μνημόνιο και την οπισθοχώρηση. Αυτά μαζί με τη μέθη της εξουσίας και την άγνοια των ευρωπαϊκών συσχετισμών, φοβάμαι ότι δεν θα μας επιτρέψουν να κάνουμε έγκαιρα τις απαραίτητες προσαρμογές, τις διορθωτικές κινήσεις, ότι θα κόψουν γρήγορα τις γέφυρες επικοινωνίας με τους εταίρους και θα οξύνουν την πολιτική αστάθεια και την απογοήτευση. Το grexit δεν σημαίνει απαραίτητα έξοδο από το ευρώ, σημαίνει απομόνωση από τις ευρωπαϊκές αποφάσεις, μείωση των κλασικών κοινοτικών ενισχύσεων, έλλειψη συμμαχιών ακόμη και για τα βασικά, αργό και βασανιστικό σύρσιμο, αποδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών, περιθωριοποίηση.
Σε αυτές τις εκλογές υπάρχει και μία σύγκρουση ανάμεσα στο παλιό και το νέο. Πού θα τοποθετούσατε τον εαυτό σας;
Στους σοβαρούς. Σε αυτούς που δούλεψαν και εξακολουθούν να δουλεύουν για να ζήσουν. Που στήθηκαν στην ουρά της εφορίας, που εγκλωβίστηκαν στη Σταδίου από διαδήλωση, που αγκομαχούν να πληρώσουν τις ασφαλιστικές εισφορές, που τρελαίνονται από το «ψεκασμένο» δημόσιο διάλογο. Κυρίως όμως σε αυτούς που προσπάθησαν να αφήσουν ένα μικρό, θετικό αποτύπωμα στο δημόσιο βίο από όπου κι αν δούλεψαν. Στις κοινωνικές ασφαλίσεις, στην Κεντροαριστερά, στους 58.
12°
