Αλέξης Τσίπρας: Η Αριστερά πρέπει να μοιράζει δίκαια την πίτα και αυτό σημαίνει συγκρούσεις

Στο οικονομικό συνέδριο Le Cercle des Economistes που πραγματοποιείται στην Aix-en-Provence, στη νότια Γαλλία, συμμετείχε ο Αλέξης Τσίπρας και μίλησε στην συζήτηση με τον Ζακ Αταλί, οικονομολόγο και σύμβουλο του πρώην Γάλλου Προέδρου Φρανσουά Μιτεράν (1981-1991).

Ο Αλέξης Τσίπρας τόνισε ότι «απαιτείται βούληση για συγκρούσεις με τα μεγάλα, με τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Να λοιπόν που δεν είναι όλες οι πολιτικές ίδιες. Να η διαφορά ανάμεσα στην προοδευτική και τη συντηρητική πολιτική, στη Δεξιά και την Αριστερά, που δεν είναι τόσο ευδιάκριτη.

Ότι η Αριστερά οφείλει να παράγει πλούτο και να τον μοιράζει δίκαια. Οφείλει να έχει ένα φορολογικό σύστημα φορολόγησης του πλούτου και άρα να είναι έτοιμη να συγκρουστεί με τα μεγάλα συμφέροντα. Και να και κάτι που όπου η ακροδεξιά αναλαμβάνει αποδεικνύεται ότι είναι το καλύτερο παιδί του συστήματος. Κι έτσι συμβαίνει κι έχει συμβεί και στην ιστορία. Παντού όπου βρέθηκε μπροστά στις ευθύνες της εξουσίας».

Και πρόσθεσε: «Όπου η ακροδεξιά αναλαμβάνει αποδεικνύεται ότι είναι το καλύτερο παιδί του συστήματος. Η διεύρυνση των ανισοτήτων ανάμεσα στα κράτη μέλη αλλά και εντός των κρατών μελών είναι αυτή ακριβώς που δίνει το έδαφος, που δίνει τροφή στην ακροδεξιά, η οποία σήμερα νομίζω ότι βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας, με ενδεχόμενο να οδηγήσει σε μια ευρύτερη αποσταθεροποίηση και την Ευρώπη και την ίδια την πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Άρα εδώ βρισκόμαστε μπροστά σε έναν υπαρξιακό κίνδυνο.

-Υπάρχουν οικονομολόγοι και πολιτικοί που κοιτάνε το συμφέρον, το πρόσκαιρο. Υπάρχουν πολιτικοί οι οποίοι σκέφτονται μονάχα τη δημοφιλία τους. Υπάρχουν πολιτικοί οι οποίοι σκέφτονται μονάχα τις δημοσκοπήσεις και λένε ευχάριστα πράγματα στον κόσμο. Και οικονομολόγοι, οι οποίοι είναι ουσιαστικά υπάλληλοι μεγάλων χρηματοπιστωτικών ομίλων. Και υπάρχουν και πολιτικοί που έχουν όραμα και έχουν στόχο το κοινό καλό. Και οι οικονομολόγοι που δεν κοιτάνε μονάχα το δικό τους συμφέρον. Άρα το ζητούμενο και κλείνω με αυτό στην ερώτηση είναι να βρούμε εκείνο το μείγμα πολιτικής που θα προτάσσει τις ηθικές αξίες και το κοινό καλό πάνω από τα συγκεκριμένα ιδιοτελή και πρόσκαιρα συμφέροντα. Ναι λοιπόν στην συνεργασία οικονομολόγων και πολιτικών, οικονομίας και πολιτικής, αν αυτή έχει στόχο το κοινό καλό»