Η πρώτη φορά

Με τη χώρα στα πρόθυρα της χρεοκοπίας το πολιτικό σύστημα αποδεικνύται για άλλη μία φορά αυτιστικό. Δεν συζητά οριζόντια, ούτε καν κάθετα σε συγγενείς πολιτικούς χώρους! Δεν συζητά καθόλου! Μόνο αλληλοβρίζεται. Τα δύο μεγαλύτερα κόμματα με επικίνδυνο πολιτικό ναρκισσισμό κατευθύνουν καιροσκοπικά την προεκλογική συζήτηση σε πλήρη πόλωση, με οπαδικές, αφοριστικές κορώνες, ακόμη και με προσωποποίηση της μισαλλοδοξίας, με στοχοποίηση προσώπων. Μέσα σ’ αυτήν την πολεμική ατμόσφαιρα ένα νεοπαγές κόμμα, το Ποτάμι, με σχεδόν 9 μήνες ζωής, προσπαθεί να φέρει στην δημόσια συζήτηση την εύλογη αναγκαιότητα της πολιτικής συνενόησης. Η ίδια η δημιουργία του Ποταμιού οφείλεται και σε αυτό ακριβώς το έλλειμμα του πολιτικού μας συστήματος.

Το Ποτάμι έχει από την γένεση του δύο βασικούς πολιτικούς στόχους: α) την ουσιαστική ανανέωση του πολιτικού συστήματος σε ιδέες και ανθρώπους, β) την υπέρβαση των άγονων, διαχρονικά επιτηδευμένων, διαχωριστικών γραμμών. Και για τους δύο αυτούς λόγους το Ποτάμι αποτελεί και εκλαμβάνεται από το παλαιό πολιτικό σύστημα ως σημαντικός κίνδυνος. Εξ ου και η λυσσαλέα επίθεση που δέχεται από κόμματα σαν το ΠΑΣΟΚ, την ΔΗΜΑΡ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Υποτίθεται προοδευτικά, αριστερά κόμματα, ενοχλούνται διότι ένας πολίτης εκτός του πολιτικού συστήματος, δίχως μιντιακή υποστήριξη, παρότι προέρχεται από τα μίντια, καταφέρνει να κινητοποιήσει σημαντικούς επιστήμονες, τεχνοκράτες, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες, νέους ανθρώπους, ακόμη και μερικούς από τους κορυφαίους, ‘δύσκολους’ με την πολιτική διανοητές μας. Στο αρτηριοσκληρωμένο από την για δεκαετίες συντεχνιακή-πελατειακή διαπλοκή, ιδεοληψία και ιδιοκτησιακή νοοτροπία (πολιτικοί για 30, 40 ή και 50 χρόνια!!) πολιτικό σύστημα η ‘ηρωική’ αυτή προσπάθεια είναι αδιανόητη, στο βαθμό που δεν εκπορεύεται από το ίδιο. Αν πετύχει χαλάει την πελατειακή-κομματική πιάτσα. Την προσπάθεια δεν την ελέγχουν καν οι 50 οικογένειες και τα πολύμορφα κομματικά, μιντιακά, τραπεζικά ενεργούμενα τους που λυμαίνονται οικονομικά τον τόπο για 40 χρόνια. Δεν την ελέγχουν ούτε οι μετριότατοι, επαγγελματίες ‘επαναστάτες’ της αριστεράς που αναμένουν βουλιμικά την δική τους σειρά να κυβερνήσουν. Έτσι, η συστράτευση μη επαγγελματιών πολιτικών και ευαισθητοποιημένων, πετυχημένων επαγγελματικά πολιτών, από τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της οικολογίας, του φιλελεύθερου κέντρου, της κεντροαριστεράς, ενοχλεί πολύ. Ιδιαίτερα τα παλαιά κόμματα του μεσαίου χώρου που αντιμετωπίζουν πλέον τον πολιτικό τους αφανισμό. Η εμμονική, προσωπική και συλλογική εμπάθεια τους μαρτυρά την υπαρξιακή τους αγωνία.

Το πολιτικό σύστημα και οι για χρόνια αναποτελεσματικοί ξερόλες του (που γονάτισαν την χώρα, είτε ως ανίκανη και διεφθαρμένη συμπολίτευση, είτε ως αυτιστική, μισαλλόδοξη, μηδενιστική αντιπολίτευση) ψέγουν το 9 μηνών Ποτάμι για ασαφές πολιτικό στίγμα και ασυνενοησία. Πως είναι δυνατόν να κάθονται στο ίδιο τραπέζι η φιλελεύθερη Λυμπεράκη με τον κεντροαριστερό Λυκούδη? Η δυνατότητα σύνθεσης και παραγωγής εντελώς νέων, καινοτόμων πολιτικών προσεγγίσεων τους είναι αδιανόητη. Λογικό είναι όταν για χρόνια η όποια παραγωγή πολιτικής καθορίζεται κυρίως από τις συντεχνιακές, κομματικές τους ισορροπίες. Η δυνατότητα οι δύο αυτοί χώροι να μπολιάσουν καινοτόμα το πολιτικό περιέχομενο του συγγενούς ριζοσπαστικού κεντρώου Ποταμιού τους διαφεύγει. Τους διαφεύγει πάλι το γεγονός ότι οι δύο αυτοί χώροι έχουν συνεισφέρει λιγότερο από το 10% των 400 υποψηφίων του Ποταμιού, με 5 μόνο ‘επιφανείς’ τους. Η συντριπτική πλειοψηφία των υποψηφίων του Ποταμιού δεν έχουν προηγουμένως εκτεθεί σε βουλευτικές εκλογές. Στα ψηφοδέλτια του Ποταμιού έχουν επίσης συμπεριληφθεί, ως ‘σηματοδοτική’ πολιτική επιλογή και δύο κατά γενική ομολογία πετυχημένοι Γραμματείς Υπουργείων, ο Χ. Θεοχάρης και η Α. Δρέττα. Ο πρώτος έγραψε ιστορία ως Γραμματέας Εσόδων. Προσλήφθηκε ως υπερκομματικό, τεχνοκρατικό στέλεχος και εκφράζει με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο την κυβερνητική πρόταση του Ποταμιού για υπερκομματικούς, τεχνοκράτες Υφυπουργούς και Γραμματείς σε νευραλγικούς κυβερνητικούς τομείς (Οικονομία, Παιδεία, Υγεία, Άμυνα). Η δεύτερη, με ενεργό συμμετοχή στις προσπάθειες για μια νέα, μεγάλη κεντροαριστερά, δεν κατείχε ποτέ υπουργική ή βουλευτική θέση, είχε όμως καθοριστική συμβολή στην αποτελεσματική αναδιοργάνωση ευαίσθητων φορέων Κοινωνικής Ασφάλισης με ευρεία αποδοχή από του σχετικούς επαγγελματικούς και ασφαλιστικούς φορείς.

Η πρώτη φορά για από τα κάτω πολιτική είναι ένα μεγάλο στοίχημα που αυξάνει τις εύθυνες του Ποταμιού. Το στοίχημα δεν αφορά μόνο στην προσπάθεια να λειτουργήσει το Ποτάμι ως διεπιφάνεια πολιτικής συνενόησης και σταθερότητας. Αφορά και στην πρόταση μίας ελπιδοφόρας, εναλλακτικής, σύγχρονης κυβερνητικής πρότασης που έχει ανάγκη η χώρα, πέρα από τον όποιο χαοτικό ΣΥΡΙΖΑ, την όποια συντηρητική ΝΔ! Το Ποτάμι ήρθε για να μείνει, να κοιλά κόντρα στα θολά νερά που μας έπνιξαν. Οι εύλογες, λόγω έλλειψης χρόνου και εμπειρίας, ολιγωρίες δεν πρόκειται να ανακόψουν τον ρου του γιατί τον τροφοδοτεί η κοινωνικά και πολιτικά συνειδητοποιούμενη αναγκαιότητα για ουσιαστική ανανέωση σε πρόσωπα και ιδέες παντού.

Ο Α.Γ. είναι υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας του Ποταμιού