Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;: Ο Λευτέρης Αυγενάκης και η (ελληνική) μαγκιά

Αν δεν υπήρχαν κάμερες (να καταγράψουν το χαστούκι στον υπάλληλο του αεροδρομίου) και δεν ήταν τόσο κακόγουστα κλισέ και δηλωτικό ελλειμματικής ανατροφής, αυτό που ξεστόμισε ο Λευτέρης Αυγενάκης, θα ήταν απλώς για γέλια. Πικρά γέλια, γιατί με το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» μεγαλώσαμε – ήταν από αυτά που μας συμβούλευαν οι δικοί μας να μη λέμε, για να μην τους ξεφτιλίζουμε. Και από τα ίδια ακριβώς που όταν συνέβαιναν μπροστά στα μάτια μας, σκουντιόμασταν για το θράσος και την ξιπασιά. Το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» το χρησιμοποίησε ο ελληνικός κινηματογράφος σαν αστείο ή σαν τσαλακωμένο παράσημο κάποιας ρημαγμένης αντρίλας. Το έβαλε στο στόμα διάφορων διάσημων νταήδων χαρακτήρων (όπως ο αείμνηστος Γιώργος Φούντας) ή κάποιου μεθύστακα που γύρευε τα ρέστα μέσα στη σούρα του από αυτόν που του σερβίριζε το πολλοστό ποτηράκι της βραδιάς.

Λευτέρης Αυγενάκης: Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;

Δεν έχει πάντα λεφτά το «ξέρεις ποιο είμαι εγώ;». Ενδέχεται να μην έχει δεκάρα τσακιστή. Δεν έχει κομματικό πρόσημο, ασχέτως αν τώρα με τις καλοσύνες του τα ακούει συλλήβδην η Νέα Δημοκρατία – και δικαιολογημένα.

Ας πούμε τη δεκαετία του ’80 –ίσως θυμούνται οι παλιότεροι– ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης του ΠΑΣΟΚ, Αντώνης Δροσογιάννης, είχε αστράψει μια ξανάστροφη σε τροχονόμο που τόλμησε να σταματήσει τον οδηγό του και να του κόψει κλήση. Και αυτό το χαστούκι ένα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» έγραφε, όταν προσγειώθηκε στο μάγουλο του τροχονόμου.

Και το 2020, στην Αίγινα, ο επικεφαλής του ΜεΡΑ25, Γιάνης Βαρουφάκης, είχε ρωτήσει κάτι παρόμοιο τον λιμενικό που πήγε να του κάνει έλεγχο, διαφοροποιώντας ελαφρώς το βαρύγδουπο ερώτημα –«Δεν ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»– το οποίο επίσης δεν έχει εθνικότητα: και στο εξωτερικό σελέμπριτις και ανθυπο-σελέμπριτις, πολιτικοί και πολιτικάντηδες κάνουν τους κουφούς στα σήματα της Τροχαίας ή και στις συναλλαγές τους με τις αρχές.

Όταν οι μισοί ανατρεφόμαστε με το «δεν δείχνουμε / σεβόμαστε / περιμένουμε τη σειρά μας», οι άλλοι μισοί μαθαίνουν να αγνοούν τους κανόνες, να γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τον κόπο και την αξία των άλλων ανθρώπων

Δεν έχει τάξη το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;»: είναι modus operandi, τρόπος ζωής, σκέψης και βαθιά προβληματικού μεγαλώματος. Όταν οι μισοί ανατρεφόμαστε με το «δεν δείχνουμε / σεβόμαστε / περιμένουμε τη σειρά μας», οι άλλοι μισοί μαθαίνουν να αγνοούν τους κανόνες, να γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τον κόπο και την αξία των άλλων ανθρώπων, να δρέπουν αντί να ζητούν (ευγενικά), να χτυπάνε αντί να επιχειρηματολογούν. Κυρίως θράσος έχει, κι αν αυτό το θράσος συνοδεύεται και από την παραμικρή (οποιαδήποτε) μορφή εξουσίας, μπορούν να συμβούν τέρατα.

Βέβαια, το πραγματικά ελεγκτέο στην όλη φάση με τον Αυγενάκη –γιατί για τη «χειρονομία», όπως επέλεξε να την αποκαλέσει, έχουν ήδη «μιλήσει» οι κάμερες- είναι ότι στο πρόσφατο παρελθόν κλήθηκε να διαχειριστεί καυτές πατάτες όπως η βία στα γήπεδα και κάπου εκεί είναι να απορείς πώς είναι δυνατόν να αποφασίζεις για ιδιώνυμα και αυστηροποίηση νόμων και το δικό σου το χέρι να σηκώνεται τόσο εύκολα. Και μετά ολες αυτές οι ομορφιές για τα προνόμια της ασυλίας, είναι κάπως ανησυχητικό έστω και ένας αξιωματούχος να πιστεύει ότι τα προνόμια του τον καθιστούν τόσο άτρωτο απέναντι στις συνέπειες των πράξεών του, ε;

Κατά τα λοιπά, για ερωτήσεις τύπου «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» με όλες τις σχετικές παραλλαγές τους, απάντηση υπάρχει. Φυσικά και ξέρουμε. Κάποιος / κάποια / κάποι@ που εκτός από κοινωνικές πεταλιές, χάνει και πόντους από το ηθικό ανάστημά του /της / τ@, το οποίο ξεκινά πάνω από το κεφάλι. Όλοι το ξέρουν αυτό.