Αντιπολίτευση: Σοβαρότης μηδέν

Αν κάτι λείπει από την αντιπολίτευση των ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ είναι η σοβαρότητα. Προφανώς και οι ελλείψεις είναι μεγάλες, αλλά θα μπορούσαν κάπως να καλυφθούν αν υπήρχε στοιχειώδης  ορθολογική διαχείριση του εκλογικού αποτελέσματος και της πολιτικής συγκυρίας. Και τα δύο είναι κόμματα με σημαντική ιστορία, έμπειρα στελέχη, κυβερνητική μνήμη και θα περίμενε κανείς μια πιο ψύχραιμη αντιμετώπιση της κατάστασης και σίγουρα όχι διαλυτικές και αυτοκτονικές τάσεις. Ο εκφυλισμός τους είναι ακατανόητος. Καταλαβαίνω τις φιλοδοξίες των στελεχών, την αγωνία της επιβίωσης, τη δίψα για εξουσία, αλλά όταν όλα αυτά γίνονται τροχοπέδη και σε εκθέτουν, τι να τα κάνεις; Αν δεν μπορείς να τα  διαχειριστείς άλλαξε επάγγελμα.

Όλα ξεκινούν από την εμμονή τους για τον Μητσοτάκη. Αναγνωρίζουν τις ικανότητες και την ευρωπαϊκή του ακτινοβολία, αντιλαμβάνονται ότι ξεχωρίζει στο στελεχικό δυναμικό του κόμματός του και δέχονται ότι πολύ δύσκολα θα βρεθεί διάδοχος στον ευρύτερο κεντροδεξιό χώρο. Οπότε, χτυπώντας αυτόν ως το απόλυτο κακό, νομίζουν ότι μπορούν να βγάλουν τη Δεξιά από το παιχνίδι της εξουσίας. Αδυνατούν να «διαβάσουν» τις δημοσκοπήσεις και να δουν ότι ο πρωθυπουργός είναι δημοφιλής ακόμα και στο δικό τους ακροατήριο και συνεπώς κάπως αλλιώς πρέπει να αποδομήσουν την πολιτική του κυριαρχία. Με πολιτικά επιχειρήματα και συγκεκριμένα σχέδια και όχι με χαρακτηρισμούς και ύβρεις. Και φυσικά ο Κυριάκος δεν είναι ο πατέρας του. Γιατί το προδικτατορικό παρελθόν στοιχειώνει ακόμα την αριστερή αντιπολίτευση. Παραδοσιακά.

ΠΑΣΟΚ: Η διάσπαση του κόμματος, οι εκλογές για νέο αρχηγό και οι φιλοδοξίες για κυβέρνηση

Μόλις λοιπόν έσκασε το αποτέλεσμα και η ΝΔ έχασε ένα εκατομμύριο ψήφους, που όμως δεν πήρε αυτή, η αριστερή αντιπολίτευση θόλωσε, πανικοβλήθηκε και άρχισε να διαλύεται. Στο ΠΑΣΟΚ χύμηξαν κυριολεκτικά να αποκαθηλώσουν τον Ν. Ανδρουλάκη που δεν τα πήγε άσχημα και τον οποίο την προηγούμενη ημέρα θεωρούσαν ως κραταιό και ακλόνητο. Και πιάστηκαν από έναν καινοφανή αστέρα, τον δήμαρχο Αθηναίων, Χ. Δούκα, επειδή με ένα γλίσχρο ποσοστό είχε νικήσει τον Μπακογιάννη. Τον τέως δήμαρχο που είχε επί 4 χρόνια γιαπί το κέντρο της Αθήνας χωρίς κανέναν λόγο. Σιγά το έπος.

Και σαν να μην έφτανε αυτό, πηγαίνουν πανικόβλητοι σε νέα εκλογή αρχηγού τον Οκτώβριο με 4-5 υποψήφιους με διαφορετικά πολιτικά στίγματα και σθένη που θολώνουν εισέτι την ήδη θολή πολιτική ταυτότητα του κόμματος και προκαλούν σύγχυση στο δικό τους ακροατήριο. Και κυρίως δημιουργούν μια κατάσταση μειωμένης σοβαρότητας. Διότι ο κόσμος πια ξέρει ότι όλοι αυτοί που δηλώνουν επίδοξοι αρχηγοί, και γιατί όχι πρωθυπουργοί χωρίς ελπίδα, θα διαπραγματευτούν στον δεύτερο γύρο την υποστήριξή τους στους δύο finalist, με στόχο κομματικά οφίτσια. Τόσο καλά και κυρίως προοδευτικά.

Απέναντι σε μια συμπαγή ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ φιλοδοξεί να κυβερνήσει διασπασμένο, χωρίς να έχει απαντήσεις σε βασικά ερωτήματα. Προς ποια κατεύθυνση θέλει να σπρώξει τη χώρα, με ποια εργαλεία και με ποια στελέχη φιλοδοξεί να αντιμετωπίσει τις χρόνιες παθογένειές της. Όπως την παραγωγικότητα, τις επενδύσεις, τον δημόσιο τομέα, την Εκπαίδευση, την Υγεία κ.λπ. Ειδικά όταν το εκλογικό σώμα «τιμώρησε» τη ΝΔ για τις μεταρρυθμίσεις που απέφυγε και τις οποίες το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση αντιμάχεται. Ακόμα και τα μη κρατικά πανεπιστήμια. Για να μη θυμηθούμε ότι καταψήφισε την επαναλειτουργία των ναυπηγείων. Διότι όλη του η πρεμούρα ήταν να φιλοτεχνήσει αριστερό προφίλ ώστε να επανακτήσει ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά δεν τα κατάφερε. Διότι ούτε αριστερό κόμμα είναι ούτε αριστερούς ψηφοφόρους έχει.

Οι εσωκομματικές τριβές στον ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας και η εξουσία

Στον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα. Ο φυσικός ηγέτης του, ο Α. Τσίπρας, παραιτήθηκε ως μη όφειλε, χωρίς όμως να αποσυρθεί ως όφειλε. Και μόνο η παρουσία του στα πολιτικά πράγματα της ριζοσπαστικής αριστεράς προκαλεί σύγχυση και υπονομεύει τον σημερινό ηγέτη Στ. Κασσελάκη τον οποίο αυτός πλάσαρε και στήριξε. Όταν, μάλιστα, η εκλογή του προκάλεσε την πρώτη διάσπαση και τη δημιουργία της Νέας Αριστεράς. Δεν τον ήξερε; Δεν κατάλαβε τίποτα για τον άγνωστο και πολιτικά άκαπνο αυτόν κύριο; Δεν του έκανε 5 ερωτήσεις, έστω πολλαπλής επιλογής, ώστε να έχει μια εικόνα σε ποιον θα παρέδιδε το κόμμα του; Αυτά παθαίνεις όταν θεωρείς κάθε αξιολόγηση ως τιμωρία. Ή μήπως υπήρχε πρόθεση;

Και τώρα τι ζητάει ο Αλέξης; Να φύγει ο Αμερικάνος φίλος και να του παραδώσει τα κλειδιά; Ή να παραμείνει ως αχυράνθρωπος και να του κάνει λεζάντα μέχρι να εξελιχθεί το μεγάλο εγχείρημα και να ηγηθεί αυτός της όλης «κεντροαριστεράς»; Και τους απέναντι του ΠΑΣΟΚ τους ρώτησε; Όταν μάλιστα και αυτοί αναζητούν το νέο Μεσσία για τον ίδιο ρόλο. Φαίνεται ότι με τον Στέφανο ο ΣΥΡΙΖΑ έμπλεξε και πολύ πιθανό να οδηγηθεί σε νέα διάσπαση. Η τοξικότητα μπορεί να μην υποχώρησε, αλλά το κλείσιμο της «Αυγής», ο αρχηγισμός, ο παραγκωνισμός παλιών στελεχών και διάφορες αντιφατικές ή αιρετικές για την Αριστερά δηλώσεις προκαλούν αναταράξεις και αποστασιοποιήσεις. Εκτός και αν ο Α. Τσίπρας επεδίωκε ακριβώς αυτό, μια νέα διάσπαση ώστε να προβάλει και πάλι ως Μεσσίας και ενοποιητικός παράγων. Αλλά επί ερειπίων θα είναι κομμάτι δύσκολο να του παραδώσουν και πάλι τα κλειδιά. Διότι δεν θα υπάρχει πόρτα.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα παράξενα έως φαιδρά, ο Α. Τσίπρας ιδρύει Ίδρυμα που φέρει το όνομά του (μα ποιος είσαι, ο Αντρέας;) και κανονίζει να ανακηρυχτεί επίτιμος διδάκτωρ σε ιδιωτικό, κερδοσκοπικό πανεπιστήμιο της Τουρκίας. Δεν θα ρωτήσω τι ακριβώς θα διδάσκει, υποθέτω «διαχείριση μαζών». Αλλά δεν είναι σόλοικο ο απηνής διώκτης των μη κρατικών πανεπιστημίων να βραβεύεται από αυτούς που καταδιώκει; Ή μήπως είναι και αυτό ένα δείγμα της φαιδρής κατάστασης των αριστερών πραγμάτων της χώρας μας; Διότι το πανεθνικό ακροατήριο μετά από όλα αυτά που πέρασε, τις κακοφωνίες που άκουσε και τις επικίνδυνες ατραπούς που περπάτησε είναι πλέον εκπαιδευμένο στις κάλπικες πολιτικές. Τις αναγνωρίζει από μακριά και βάζει τα γέλια. Φυσικά και υπάρχουν και οι αμετανόητοι ή οι αφελείς, αλλά είναι σχετικά λίγοι και δεν αρκούν για να παραδώσουν και πάλι τη χώρα σε όσους την κακοποίησαν.

Είναι διαφορετικό να θέλεις απλώς την εξουσία μιας χώρας και διαφορετικό να τη θέλεις αλλά ταυτόχρονα να ξέρεις τι θα την κάνεις. Να έχεις ένα οδικό χάρτη επεξεργασμένο, κοστολογημένο, προσαρμοσμένο στην εποχή και την ιδιοσυγκρασία της χώρας και φυσικά μια πλειάδα στελεχών για να τον τρέξουν. Στελέχη δοκιμασμένα και όχι μαθητευόμενους μάγους ή αερολόγους. Είναι διαφορετικό να έχουν τα στελέχη σου φιλοδοξίες και διαφορετικό να είναι χωρισμένα σε «νταϊφάδες» πολλαπλώς διαπλεκόμενων που βλέπουν τη χώρα ως λάφυρο το οποίο αυτοί θα διαμοιράσουν. Είναι διαφορετικό να σε καθοδηγεί μια σύγχρονη πολιτική αντίληψη όσο αιρετική και αν είναι και διαφορετικό να έχεις ιδεολογικές αγκυλώσεις που αναφέρονται σε αποτυχημένους -ισμούς του προηγούμενου αιώνα.

Είναι διαφορετικό το νέο, καθαρό, φωτεινό πρόσωπο που δεν υποκρίνεται και δεν καμώνεται πως είναι άλλο. Και διαφορετικό το νέο πρόσωπο που από μακριά φαίνεται ότι είναι κάλπικο, που κρύβει τα παντός είδους κενά του ή δήθεν αρνείται την ιστορία του χωρίς να κάνει ειλικρινή αυτοκριτική. Οι λαοί εξαπατώνται και ποδηγετούνται. Αλλά ποτέ από το ίδιο άτομο. Διότι έχουν μνήμη. Λαοί που δεν έχουν μνήμη, πεθαίνουν.