Ο Ροΐδης έγραψε κάποτε ότι για όσες αρρώστιες υπάρχει θεραπεία προτείνεται μόνο ένα φάρμακο, για όσες δεν υπάρχει θεραπεία προτείνεται αφθονία φαρμάκων. Για την ελληνική ασθένεια ένα φάρμακο υπάρχει μόνο: η ταχεία και δραστική μείωση του κράτους.
Ό,τι και να συμβεί με το χρέος της χώρας, το ουσιαστικό ερώτημα είναι εάν θα αλλάξουμε ρότα ή θα μείνουμε εγκλωβισμένοι στα δεσμά του κρατισμού που καταστρέφει την οικονομία.
Πριν από τη συζήτηση πώς θα δαπανήσουμε το παραγόμενο εισόδημα, προηγείται το ερώτημα πώς θα δημιουργηθεί εισόδημα. Στην Ελλάδα εμπόδιο στην παραγωγή και στην ανάπτυξη για δεκαετίες στέκεται το υδροκέφαλο κράτος. Δεν υπάρχει επένδυση που να έγινε τις τελευταίες δεκαετίες χωρίς καθυστέρηση, γραφειοκρατικά εμπόδια, διαφθορά και σαμποτάζ από διάφορες αντιδραστικές δυνάμεις.
Η φορολογία (άμεση, έμμεση και ασφαλιστικές εισφορές) εξουθενώνει τις επιχειρήσεις, ενώ η πολυπλοκότητα του συστήματος και οι συνεχείς αιφνιδιασμοί με την αλλαγή των κανόνων αυξάνουν στον ουρανό το λειτουργικό κόστος τους. Η πολύπλοκη ελληνική νομοθεσία εμποδίζει το άνοιγμα, αλλά το σημαντικότερο, απαγορεύει κατ’ ουσίαν το κλείσιμο των επιχειρήσεων, καταδικάζοντας έτσι τους πολίτες που τολμούν να αναλάβουν επιχειρηματικά ρίσκα σε μια ιδιότυπη μακροχρόνια ομηρία.
Η ανάπτυξη δεν διατάσσεται με νόμους και φετφάδες, η παραγωγή δεν ξεκινά σε ένα ουσιαστικά σοβιετικό αντιπαραγωγικό και εχθρικό προς την επιχειρηματικότητα περιβάλλον. Η Ελλάδα πρέπει να μετατραπεί σε Pro Business χώρα, όπου θα υπάρξουν αμετάβλητα κίνητρα προσέλκυσης ή επιστροφής κεφαλαίων και εμφάνισης της πραγματικής περιουσίας των πολιτών, χαμηλή φορολογία και άρση όλων των γραφειοκρατικών εμποδίων.
Η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει ένα μακροχρόνια σταθερό θεσμικό περιβάλλον, δραστική μείωση του κράτους, μείωση και απλοποίηση της φορολογίας, πόλεμο με τη γραφειοκρατία, ιδιωτικοποιήσεις (κανονικές, όχι εκείνες που τα προς ιδιωτικοποίηση ακίνητα αγοράζονται από κρατικές τράπεζες ή τις άλλες που οι όροι του διαγωνισμού αλλάζουν μετά την υποβολή των προσφορών).
Ως προς το πρώτο, πρέπει με αυξημένης τυπικής ισχύος νομοθεσία –αυτή που υπερισχύει των τυπικών νόμων– να απαγορευθεί κάθε έμμεση ή άμεση κρατικοποίηση ελληνικών ή ξένων επενδύσεων και η αποτελεσματική προστασία τους. Επίσης κάθε τέτοια επένδυση θα πρέπει να απαλλάσσεται για δέκα τουλάχιστον χρόνια από κάθε φόρο εισοδήματος ή πάσης φύσεως επιβάρυνση.
Πάρτε το παράδειγμα της ναυτιλίας μας. Στις θάλασσες ολόκληρης της Γης συναντάς την Ελλάδα της δημιουργίας και της προόδου, πρωταγωνίστρια και ισχυρή στο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον, χωρίς καμιά κρατική συνδρομή ή επιδότηση.
Ο ελληνικός στόλος το 2014 αριθμούσε 4.894 πλοία συνολικής χωρητικότητας 291,7 εκατ. τόνων (dwt), παραμένοντας για μια ακόμη χρονιά πρώτος στον κόσμο με δεύτερη την Ιαπωνία. Aλλά και στα υπό ναυπήγηση πλοία οι Έλληνες εφοπλιστές καταλαμβάνουν την πρώτη θέση, με τον απίστευτο αριθμό των 5.389 πλοίων συνολικής χωρητικότητας 335,5 εκατ. τόνων (dwt). Οι παραγγελίες τους στα ξένα ναυπηγεία ξεπερνούν σε αξία τα 13 δισ. δολάρια.
Περίπου το 7% του ΑΕΠ της χώρας προέρχεται από τη ναυτιλία μας, ενώ ανεκτίμητη είναι η συνεισφορά των ναυτιλιακών επιχειρήσεων ελληνικών συμφερόντων στο ΑΕΠ της Ε.Ε. (κοντά στα 70 δισ., ίσως και παραπάνω). Η ελληνική ναυτιλία έχει δημιουργήσει 200.000 θέσεις εργασίας στην Ελλάδα και περίπου 2,4 εκατ. στην Ε.Ε.
Εάν μάλιστα οι ελληνικές κυβερνήσεις και τα πολιτικά κόμματα που εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο δεν είχαν μέχρι τώρα επιδείξει τόσο μυωπική, ιδεοληπτική και συμπλεγματική στάση έναντι των Ελλήνων εφοπλιστών. συνεπικουρούμενοι από τα αντιδραστικά συνδικάτα της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης, η συνεισφορά της ναυτιλίας μας στο ΑΕΠ της χώρας θα ξεπερνούσε το 12% και θα είχαν δημιουργηθεί τουλάχιστον άλλες 200.000 θέσεις εργασίας. Επισημαίνω ακόμη ότι το 90% του παγκοσμίου εμπορίου διεξάγεται διά θαλάσσης και οι Έλληνες εφοπλιστές ελέγχουν περισσότερο από το 20%.
Αυτό το εξωστρεφές παραγωγικό πρότυπο πρέπει να υιοθετήσουμε και στους άλλους κλάδους της οικονομίας μας, στον τουρισμό, στη βιομηχανία, στο εξαγωγικό εμπόριο και στην αγροτική παραγωγή. Εάν θέλουμε η Ελλάδα όχι μόνο να ξεπεράσει την κρίση αλλά και να πρωταγωνιστήσει διεθνώς.
Επαναλαμβάνω, κρίσιμες προϋποθέσεις είναι η δημιουργία ενός σταθερού και ευνοϊκού φορολογικού καθεστώτος και η άρση όλων των κρατικών εμποδίων και γραφειοκρατικών αντικινήτρων που παρεμποδίζουν την επιχειρηματικότητα, απονευρώνουν την καινοτομία και δυσκολεύουν την εξωστρέφεια των ελληνικών επιχειρήσεων.
Ο Τ.Α. είναι υποψήφιος με το Ποτάμι στην Α' Πειραιώς και Νήσων
4°
