Αντώνης Σαμαράς - Κώστας Καραμανλής: Μια νύχτα στο μουσείο

Τα απολιθώματα ζωντάνεψαν, οι μνήμες ξύπνησαν και ο φύλακας σάστισε. Η επιλογή του χώρου ήταν άριστη. Το Πολεμικό Μουσείο έγινε το θέατρο του παραλόγου όπου ένα ετερόκλητο πλήθος αποθέωσε την πρόσφατη ιστορία της δεξιάς παράταξης. Αυτή την ιστορία που άπαντες ξορκίσαμε. Όχι με κομματικά κριτήρια, αλλά με βάση τα αποτελέσματα που στοίχισαν στη χώρα. Το παρελθόν επανήλθε ως φάρσα για να κάνει πόλεμο στην ίδια την παράταξή του. Και όλ’ αυτά σε μια εκδήλωση για ένα βιβλίο με τον βαρύγδουπο τίτλο «Οι απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή». Ακούς τον τίτλο και σε πιάνει σύγκρυο. Περιμένεις τον Michael Caine με τη χαρακτηριστική Cockney προφορά του να βγάλει ένα μικροφίλμ από τη σόλα του παπουτσιού του, σώζοντας τον κόσμο από τα σχέδια των σοβιετικών. Φοβάσαι ότι στο ακροατήριο είναι όλοι πράκτορες από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Αντ’ αυτού, το ακροατήριο αποτελούνταν από γνωστές φυσιογνωμίες. Ο «ενωτικός» Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, ίσως ό,τι πιο κοντινό στον ρόλο ενός διπλού πράκτορα. Ο πρώην οικονομικός σύμβουλος του «άσπονδου εχθρού της δεξιάς», του ίδιου του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης που δεν δικάστηκε ποτέ για το σκάνδαλο Κοσκωτά καθώς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αρνήθηκε να άρει την ασυλία του. Αλλά αξιοποιήθηκε κατόπιν από τα «ορφανά του Άκη». Στην αίθουσα και η κυρία Βασιλική Θάνου. Η δικαστής Dredd των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ειδική μνεία φυσικά και στον «ω γέροντα, η ευχή» πρώην βουλευτή Νικ-Νικ, όπως και στον GoldenEye Γιώργο Πατούλη. Από κοντά και η Αφροδίτη Λατινοπούλου, η Μελόνι της φτωχομάνας. Μερικοί πρώην συνεργάτες των δύο πρωθυπουργών δημιουργούσαν μια κερκίδα που θύμιζε ματς παλαιμάχων και φυσικά ελάχιστοι ενεργοί πολιτικοί, οι οποίοι για διάφορους λόγους ο καθένας βρέθηκαν κοντά στους πολιτικούς φίλους τους. Ίσως το μόνο θεμιτό.

Σταρ της βραδιάς ήταν φυσικά οι δύο πρώην πρωθυπουργοί. Ο Κώστας Καραμανλής ήταν το τιμώμενο πρόσωπο, καθώς το βιβλίο αναφερόταν σ’ αυτόν και στους φακέλους του. Εδώ που τα λέμε ήταν λογικό οι φάκελοί του να είναι απόρρητοι. Πέρασαν είκοσι χρόνια χωρίς να μιλήσει. Ούτε καν την εποχή που η χώρα βρισκόταν μεταξύ σφύρας και άκμονος. Μιλούσαν αντ’ αυτού οι πρώην συνεργάτες του και, όταν το παράκαναν, άλλοι κύκλοι άφηναν να εννοηθεί ότι δεν τον εκφράζουν. Συνεργάτες που πήγαν σχεδόν σαν γκρουπάκι με τουρίστες να προσφέρουν τη γνώση τους στην «ανίερη» συμμαχία του Τσίπρα με τον Καμμένο. Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται, επέστρεψαν στο σπίτι τους, στη ΝΔ, για να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους.

Ο Αντώνης Σαμαράς από την άλλη, έχοντας χτίσει εκ νέου πολιτικό κεφάλαιο με τη συναινετική στάση του απέναντι στον γιο του άσπονδου εχθρού του, επανήλθε στον γνώριμο ρόλο του ιδεολογικού παιδονόμου. Ο άνθρωπος που για πολλούς διεκδικεί τον τίτλο του «πρωτόπλαστου αντιμνημονιακού» μύρισε αίμα και αποφάσισε ότι είναι καιρός να επιστρέψει ως η φωνή της δεξιάς συνείδησης. Εκμεταλλεύτηκε μερικά παιδαριώδη λάθη της Κυβέρνησης και φυσικά τον αέρα αλαζονείας που μοιραία ακολουθεί όσους κυβερνούν. Επέστρεψε λοιπόν για να δείξει τον δρόμο της δεξιάς ορθοδοξίας.

Τι θέλουν όμως όλοι αυτοί; Μα το καλό της χώρας φυσικά. Μιας χώρας που τους φέρθηκε μπαμπέσικα και δεν αναγνώρισε την αυθεντία τους. Δεν μπορούν φυσικά να επιστρέψουν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Παρέμειναν -όπως και όλοι οι άλλοι πρώην- στον μόνιμο ρόλο του «μαρμαρωμένου πρωθυπουργού». Αυτού που «πάλι με χρόνια, με καιρούς» θα αναλάβει τα ηνία της χώρας στην κρίσιμη στιγμή.

Ακριβώς λοιπόν επειδή δεν μπορούν να επιστρέψουν στο προσκήνιο και δεδομένου ότι δεν είναι χαρούμενοι με τον ρόλο του συνταξιούχου, αποφάσισαν ότι μπορούν να «κοντύνουν» τον Μητσοτάκη. Να αποκτήσουν έναν ρόλο «αντιβασιλέα» που θα νουθετεί τον απρόσεκτο νεαρό. Ίσως και να τους φουσκώνουν τα μυαλά διάφοροι φίλοι τους. Ίσως κάποιοι να τους πιέζουν κιόλας. Ιδίως τώρα που μοιάζει να ξεμένουν από «πουλέν» που θα γκρέμιζαν τον μητσοτακισμό.

Η νύχτα όμως τελείωσε. Τα εκθέματα επέστρεψαν στις βιτρίνες τους. Όσα είπαν στους θαμώνες του μουσείου προφανώς και αξιολογούνται. Όμως η χώρα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, ούτε στο 1993, ούτε στο 2012, ούτε φυσικά στο 2008. Όσο για τους άνεργους χειροκροτητές, δύσκολα θα προσληφθούν ακόμη και σαν νυχτοφύλακες στο μουσείο.