Η κρίση στον χώρο της κεντροαριστεράς και οι αιτίες πίσω από αυτή
Η κρίση στο χώρο της κεντροαριστεράς, αλλά και της σοσιαλδημοκρατίας η οποία τείνει να γίνει ατέρμονη και διαρκής, θα συνεχίζεται και θα διογκώνεται δραματικά όσο οι πολιτικές ηγεσίες που ηγούνται του συγκεκριμένου χώρου θα επιμένουν να συνεχίζουν να ερμηνεύουν την πραγματικότητα με τον ίδιο τρόπο: δηλαδή προσκολλημένες σε μια παρελθούσα πραγματικότητα.
Σε μια ψευδαισθητική πραγματικότητα δανεισμένη από το μακρινό παρελθόν της δεκαετίας του 1970, τότε όπου όντως κυριαρχούσε στο πολιτικό προσκήνιο μια αυταρχική δεξιά, τόσο στη Γαλλία, έστω και μετά από τα γεγονότα του ’68, όσο και στην Ελλάδα, παρόλη την πτώση της χούντας.
Φυσικά εκείνη η πραγματικότητα δεν υπάρχει σήμερα σε καμία περίπτωση ούτε στη Γαλλία ούτε στην Ελλάδα, ούτε όμως και το αντίστοιχο κίνημα κι ένας από τους βασικούς πολιτικούς λόγους είναι ότι οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις οι οποίες ανέλαβαν την εξουσία τη δεκαετία του 1980 και για πολλά χρόνια, ικανοποίησαν πολλά από τα βασικά αιτήματα των κοινωνιών. Επίσης ένα κεντρικό πολιτικό ζήτημα το οποίο επηρεάζει τις σημερινές πολιτικές εξελίξεις είναι το γεγονός ότι οι τότε συντηρητικές δυνάμεις, δηλαδή η λεγόμενη κυβερνητική δεξιά, έχει μετακινηθεί προς το κέντρο συγκλίνοντας έτσι προς την κεντροαριστερά ικανοποιώντας επίσης πολλά αιτήματα της κοινωνίας από το συγκεκριμένο χώρο, π.χ. κυβέρνηση Μακρόν και Μητσοτάκη. Ένα τρίτο βασικό πολιτικό ζήτημα είναι ότι στο πλαίσιο της ΕΕ οι οικονομικές πολιτικές των ευρωπαϊκών χωρών ακολουθούν τους κανόνες της συμφωνίας του Μάαστριχ την οποία έχει υπερψηφίσει φυσικά και το ΠΑΣΟΚ. Συνεπώς από την μια δεν υπάρχει ζωτικός χώρος για μεγάλες διαφοροποιήσεις στα δημοσιονομικά ενώ από την άλλη υπάρχει πολύς χώρος για μεγάλες συγκλήσεις προς το κέντρο και την οικονομική ανάπτυξη. Κάπως έτσι έχουν δημιουργηθεί και τα δύο βασικά κυβερνητικά μέτωπα: κεντροδεξιά και κεντροαριστερά.
Σ’ αυτόν τον πολιτικό χώρο δεν υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ αφού ανήκει παραδοσιακά στη ριζοσπαστική αριστερά και είναι αντίθετος με τη συνθήκη του Μάαστριχτ. Συνεπώς δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική σύγκλιση ΣΥΡΙΖΑ με ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ γιατί ανήκουν σε δύο διαμετρικά αντίθετους πολιτικούς συνασπισμούς. Κάτι το οποίο δεν υπήρχε το 1970 είτε αναφορικά με το ΠΑΣΟΚ, είτε αναφορικά με το Επινέ, αφού δεν υπήρχε ακόμα τότε συνθήκη του Μάαστριχτ.
Επομένως η εμμονή στην προσκόλληση στην εποχή του ’70, από μεριάς ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ και από την άλλη η «σύγκληση όλων των προοδευτικών δυνάμεων» από μεριάς ΣΥΡΙΖΑ ενέχει άλλου τύπου ερμηνείες.
Σε ότι αφορά στο ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ φαίνεται ότι η δυσκολία κατανόησης της πραγματικότητας εμποδίζει τη διατύπωση μιας σύγχρονης πρότασης για τη χώρα εκ μέρους της σοσιαλδημοκρατίας και γι’ αυτό όλη η αντιπαράθεση περιορίζεται στα πρόσωπα. Από την άλλη η παραπάνω δυσκολία κατανόησης της πολιτικής πραγματικότητας φαίνεται ότι δημιουργεί έντονα συναισθήματα ανασφάλειας στην εκάστοτε ηγετική ομάδα τα οποία σε οργανωτικό επίπεδο εκδηλώνονται με αυταρχικές συμπεριφορές, προσωπικές πολιτικές και αντιδημοκρατικές λειτουργίες, π.χ. κατάργηση οργανώσεων βάσης. Φυσικά αυτού του τύπου οι πολιτικές δεν οδηγούν πουθενά και βέβαια δεν πρόκειται να ενισχύσουν το χώρο της σοσιαλδημοκρατίας όσο οι εκάστοτε ηγεσίες του εξακολουθούν να μην κατανοούν την τρέχουσα πραγματικότητα. Μια τέτοιου τύπου παρανόησης της πραγματικότητας είναι και το εφεύρημα της σύγκλησης των προοδευτικών δυνάμεων, των συγκεκριμένων, δηλαδή σύγκλιση με το ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά. Κάτι το οποίο είναι στρατηγικό λάθος.
Ήδη είναι φανερό από την μέχρι τώρα πορεία και τα πενιχρά αποτελέσματα της, από την ίδια την πραγματικότητα αλλά και από τις δημοσκοπήσεις ότι η σύγκληση αφορά σε άλλες δυνάμεις, με άλλες πολιτικές αρχές και άλλες κατευθύνσεις.
Η δηλούμενη αίσθηση περί φτώχειας δεν πηγάζει από τη σημερινή κατάσταση των οικονομικών της χώρας, αλλά μάλλον από μία νοσταλγική σύγκριση με το παρελθόν
11°
