Δυο καλοκαίρια πριν, σε ένα αεροπλάνο, δημοσιογράφοι ζήτησαν πιεστικά από τον κ. Σαμαρά να απολογηθεί για την περίφημη κωλοτούμπα, που τον είχε βοηθήσει να γίνει πρωθυπουργός. Τους απάντησε χαμογελώντας «ουδείς αναμάρτητος!», ομολογώντας ότι πράγματι μας εξαπάτησε. Θυμίζουμε ότι προηγουμένως είχε πρήξει το έθνος, λέγοντας «ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη!» και πόσο κακά ήταν τα μνημόνια και με πόση φόρα θα ερχόταν να τα σκίσει.
Ο Ενάρετος Κύκλος του Λαϊκισμού
Και ευτυχώς, αντί να τα σκίσει, ήρθε και προσπάθησε να προσαρμοστεί σε αυτά. Βέβαια, η εθνική ζημιά, πριν και μετά όλη τη σύγχυση που είχε προκαλέσει, ήταν μεγάλη και την πληρώνουμε ακόμα. Τόσο στο διαλυμένο οικονομικό πεδίο, αλλά κυρίως στο τελματωμένο πολιτικό πεδίο, που τώρα το επιβαρύνει και η σύγχυση που φέρνει ο πανομοιότυπος άκαμπτος λόγος του κ. Τσίπρα.
Τα ίδια ακριβώς περιμένει τώρα το έθνος να κάνει και ο κ. Τσίπρας. Το μέλλον ξεκίνησε, λεν κάποιοι πολιτικοί απατεώνες, κρύβοντας ότι δεν πρόκειται να έλθει κανένα μέλλον, όσο δεν διώχνουμε αυτούς ακριβώς, που αποτελούν το πάρτυ των συμφερόντων, το βαθύ παρελθόν. Ο ελληνικός λαός, πέντε χρόνια τώρα, δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς του έχει συμβεί, πως χρεωκόπησε λόγω της αφροσύνης του πελατειακού λαϊκισμού και όχι λόγω των μνημονίων. Είναι πανάξιος της καταστροφής που προκρίνει.
Ως τώρα είχε κυβερνήσεις, που, προκειμένου να σώσουν την πελατεία τους, θυσίαζαν τις γριούλες, τις επιχειρήσεις και τους εργαζομένους τους. Έτσι, με το ζόρι και υπό την πίεση των δανειστών, στο τσακ κρατούσαν τον λαό ένα βήμα πριν τον τελικό γκρεμό. Τώρα έρχεται κομπάζων ο επόμενος και ετοιμάζεται με αλαζονική αυτοπεποίθηση να μας οδηγήσει ένα βήμα μπροστά. Και πορεύεται προς επιβεβαίωση του «μωραίνει Κύριος…» και όλα είναι ήσυχα.
Το χειρότερο, όμως, είναι άλλο. Ότι τόσο οι προηγούμενοι, όσο και ο επόμενος, πάντα ξεκινάνε υποστηρίζοντας το βλακωδώς αδιανόητο, το οποίο έχει ένα μαγικό χάρισμα. Προκαλεί στον οχλοπολτό την διάθεση να προσφέρει την εξουσία σε όποιον υποστηρίζει αυτό το μαγικό αδιανόητο. Και στη συνέχεια, μόλις ακουμπάνε την εξουσία, με μια κωλοτούμπα έρχονται στα ίσα και παριστάνουν τους σοβαρούς, που ξορκίζουν απαξιωτικά αυτό το αδιανόητο. Αυτό δε το αδιανόητο εφεξής εξακολουθούν να το υποστηρίζουν οι υπόλοιποι, οι οποίοι περιμένουν ευλαβώς τη σειρά τους κι αυτοί, με τον ίδιο δόλιο τρόπο να αρπάξουν την εξουσία. Αυτό αλλιώς λέγεται και Ενάρετος Κύκλος του Λαϊκισμού.
Τώρα ο κ. Τσίπρας κάνει ό, τι ακριβώς έκανε ο κ. Σαμαράς στον ατυχή αδύναμο προκάτοχό του. Δεν θα αναγνωρίσουμε καμία συμφωνία, δεν συνυπογράφουμε όσο και αν επιμένουν οι δανειστές, συναίνεση στο λάθος δεν θα δώσουμε και κάτω τα μνημόνιά σας. Και πολλές λοιπές ανάλογες γνωστές «αντιμνημονιακές» πιπεριές, που εμείς τα περιστεράκια δεν θυμόμαστε και είμαστε πάντα πρόθυμα να τις ξαναρουφήξουμε.
Και τώρα, όλες αυτές οι πιπεριές έρχεται η στιγμή να «μαζευτούν», γιατί πλησιάζει η στιγμή που το μαγικό βλακώδες αδιανόητο αντιμνημονιακό ραβδί θα φέρει το ποθούμενο. Τώρα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, ο κ. Τσίπρας ετοιμάζεται να πάρει το βραβείο, την εξουσία, δια της μαζικής εξαπάτησης του σοφού οχλοπολτού.
Ένα προς ένα τα μεγάλα «αντιμνημονιακά» προτάγματα τώρα θα αρχίσουν να στρογγυλεύουν, παρομοίως τα δευτερεύοντα παραφερνάλια και αυτά θα λειανθούν, για να μπορέσει να αποκατασταθεί η κανονικότητα. Χωρίς αυτήν τίποτε δεν θα μπορέσει να λειτουργήσει στον τόπο. Και τούτο, για ένα απλό λόγο. Παρά τα ματωμένα από τη φορομπηξία πρωτογενή πλεονάσματα, παραμένουμε ένα ελλειμματικό πελατειακό παρακράτος, που ελάχιστα αγγίχτηκε από τις «μνημονιακές» κυβερνήσεις, αν και αυτό ήταν η μόνη και μεγάλη αιτία της χρεωκοπίας και της κρίσης.
Η ώρα της κωλοτούμπας
Οπότε, για να εξακολουθήσει να λειτουργεί, είτε το έχει καταλάβει ο κ. Τσίπρας είτε από αφέλεια άλλα νομίζει, θα χρειαστεί πάλι δανεικά, που μόνο οι κουτόφραγκοι μπορούν να μας προσφέρουν. Εκτός εάν γίνει του κ. Βαρουφάκη, δηλαδή υποστούμε το δακρύβρεκτο και αιματηρό σενάριο του βίαιου νοικοκυρέματος, που εξ αρχής ήταν η μόνη (πολύ σκληρή) εναλλακτική λύση έναντι του μνημονίου… Και για να μας δώσουν δανεικά, ώστε να μην πεθάνουνε γριούλες και παιδάκια, θα κόψουμε τις πιπεριές και θα σοβαρευτούμε, αφού βρούμε μια εύλογη δικαιολογία για αυτή την απότομη κωλοτούμπα μας…
Ας πάρουμε ένα μόνο μικρό παράδειγμα επί ενός κορυφαίου προτάγματος, που πήρε ήδη την ξεδιάντροπη κωλοτούμπα του, χωρίς τα περιστεράκια να το έχουν πάρει χαμπάρι, οέο… Το θέμα του νομίσματος. Ως τώρα, όχι οι Λος Λαπατόλιος που λέγαμε, αλλά ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, πάντα από το 2012 μέχρι πρότινος, την αμολούσε αναίσχυντα την μεγάλη πιπεριά «Το νόμισμα δεν είναι ταμπού!». Αν δεν μας κάτσει το ευρώ, τότε και η δραχμούλα καλή είναι, δηλαδή...
Ώσπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και τσουπ! το πέταξε προχθές ο καλός ο κ. Τσίπρας «Θα ήμασταν παρανοϊκοί, αν θέλαμε να βγούμε εκτός ευρώ!». Οπότε τόσο ο οχλοπολτός εντός, όσο και οι χάνοι οι πρόθυμοι κουτόφραγκοι εκτός, ρεύτηκαν με ανακούφιση. Είδατε το παιδί, πλάκα μας έκανε τόσον καιρό, ένα αστειάκι έλεγε περί δραχμούλας και μείς το κάναμε τόσο θέμα, που δεν έχουμε χιούμορ… Κι έτσι με λίγο κρύο ιδρώτα στον κ. Λαφαζάνη και λίγο μασαζάκι στην Αριστερή πλατφόρμα (τύπου μην χαλάτε τώρα τη δουλειά, τόσα χρόνια χάθηκαν, τώρα η μεγάλη ευκαιρία της Αριστεράς, και μπλα μπλα μπλα δημοκρατία), τα στόματα θα κλείσουν μέχρι νεοτέρας…
Όπως είπαμε, λοιπόν, έτσι θα κωλοτουμπάρουνε μια μια οι μεγάλες και οι μικρότερες επιλογές «ρήξης με το σύστημα», που ευαγγελιζόταν η «Αριστερά». Αυτό ακριβώς κάνει λίγο πιο σοφιστικέ την τωρινή περίπτωση. Γιατί αν η κωλοτούμπα Σαμαρά ήταν πιο εύκολη, αφού δεν είχε υποσχεθεί τον ουρανό με τ’ άστρα και δεν ήθελε να υπερβεί τον ιμπεριαλισμό και όλα τα κακά του κόσμου, εδώ με την «Αριστερά» θα είναι κάπως δυσκολότερη η κωλοτούμπα.
Και αυτό δεν είναι προεξοφλημένο πώς ακριβώς θα γίνει. Όχι γιατί δυσκολεύεται να βρει κανείς τον πολιορκητικό μηχανισμό με τον οποίο θα αλωθεί το τείχος της ανυπόστατης «αντιμνημονιακής» βλακείας. Απλώς ούτε και οι ίδιοι, Τσίπρας και συνεργάτες, έχουνε βρει δρόμο απεμπλοκής από το παρανοϊκό αδιέξοδο στο οποίο έχουν εμπλακεί και μαζί τραβολογάνε τον ακόλουθο οχλοπολτό, σέρνοντας ξωπίσω τους το έρμο το έθνος.
υπονοώντας ότι υπονοώντας ευλόγως ότι εφόσον πρωθυπουργεύσει ο κ. Τσίπρας, εάν μεν κάνει όσα υποσχέθηκε, θα καταρρεύσει, αλλά και εάν δεν τα κάνει, πάλι θα καταρρεύσει. Και δεν μένει παρά να περιμένουμε ανησυχούντες, σχετικά με το τι και πώς πρόκειται να επακολουθήσει…
Το κρίσιμο ερώτημα απέναντι στο Εθνικό Άγος
Εδώ, λοιπόν, τίθεται επί τέλους ένα ερώτημα που συστηματικά το παρανοϊκό σκοταδισμένο ραγιάδικο έθνος αρνείται να θέσει στον εαυτό του. Και γιατί μωρέ παιδιά, είμαστε υποχρεωμένοι να πηγαίνουμε από το Σύνταγμα στην Ομόνοια μέσω Αμπελοκήπων; Γιατί, εφόσον το μνημόνιο ήταν αναγκαίο (μακάρι, επί τέλους, να τολμήσει κανείς να πει πως όχι, να γίνει ρόμπα!), κοροϊδευόμαστε από όλους τους άθλιους λαϊκιστές, οι οποίοι μας πιλατεύουν και μας οδηγούν σε αδιέξοδα;
Γιατί πάντα βασανιζόμαστε, επειδή μόνο έτσι πολύπλοκα ξέρουν να μας υφαρπάζουν την ψήφο και ποτέ αντρίκια, με επιχειρήματα, ένα κι ένα κάνουν δύο; Γι’ αυτό βασανίζονται γριούλες, χάνονται ενάμισυ εκατομμύριο θέσεις εργασίας, διαλύονται οικογένειες; Επειδή κάποια πολιτική αλητεία που επέβαλε ο παπανδρεϊκός λαϊκισμός θεωρείται επιβεβλημένη, νόστιμη και κιμπάρικη; Και αντί να βλέπουμε με απλό τρόπο τα προβλήματα και να τα λύνουμε, βυθιζόμαστε σε παρανοϊκά ανορθολογικά παραμύθια που διαλύουν τον τόπο;
Πάντα υπήρχε πελατειακός λαϊκισμός από την ανασύσταση του νεοελληνικού έθνους κράτους. Πάντα υπήρχαν Δηλιγιάννηδες και πάντα υπήρχε λαϊκιστική πολιτική αλητεία και λαϊκισμένοι οχλοπολτοί. Αλλά αυτό το τελευταίο φρούτο του Παπανδρεϊσμού, που μας οδήγησε ως εδώ, στην απόλυτη διεθνή ανυποληψία και στο βαθειά άρρωστο εθνικό κάθισμα, παρά τα πρωτοφανή για τη χώρα ευρωπαϊκά ευεργετήματα, δεν έχει ταίρι. Και ξανατίθεται το ερώτημα. Ως πότε παλικάρια θα τρώμεν τα σανά;
Έχει νόημα, κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια, ο κ. Σαμαράς ας πούμε τώρα, να διερωτάται, ακριβώς αυτό, αφού πρώτα το έκανε ο ίδιος στον προηγούμενο; Και να λέει, μα πώς θα ψηφίσετε τώρα κάποιον επειδή πιστεύετε ότι δεν θα κάνει αυτά που λέει; Περιγράφει δηλαδή ο κ. Σαμαράς, αυτό που είχε κάνει ο ίδιος και ολοφάνερα πρόκειται να ξανακάνει τώρα ο κ. Τσίπρας! Μα είναι ζωή αυτή; Δεν ντρέπεται το έθνος να είναι τόσο μεγάλο κορόιδο; Να παραδέχεται ότι το εξαπατάνε οι ηγέτες του και να τους καμαρώνει γι’ αυτό; Εν τάξει, το πάθαμε μία, δύο, δέκα. Κάποια στιγμή δεν πρέπει να τελειώνουμε με αυτό το Εθνικό Άγος;
Κάποτε οι πρόγονοι των κουτόφραγκων αρχαίοι Έλληνες το λέγανε «Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού». Εμείς οι τσιφτετέλληνες σήμερα θα έπρεπε να λέμε «Το αενάως εξαμαρτείν πώς το λένε αλλιώς, ηλίθιε μυαλοκόπανε;». Θα συνεχίσουμε να περιμένουμε σαν υποταγμένα φυτά να μας εξαπατήσει ο Μεγάλος μας; Και οι εθνοκτόνες αντιφάσεις θα συνεχίζονται αδιαλείπτως, αφού αυτό που γίνεται δεν γίνεται για το συμφέρον του έθνους και της κοινωνίας, παρά μόνο ιδιοτελώς υπέρ ευημερίας των ξελιγωμένων της εξουσίας και εις βάρος της κοινωνίας;
Πρόσφατα το είπε αλλιώς ο Στέλιος Ράμφος, αλλά γελάσαμε και πήγαμε παρακάτω. «Φταίμε εμείς που θέλουμε να ακούμε ψέματα και όχι οι πολιτικοί που προσαρμόζονται και μας τα λένε, θέλουμε μάλιστα, όταν η σκληρή πραγματικότητα δεν μας πηγαίνει καθόλου, για ανανέωση να έρχονται νέοι και άφθαρτοι ψεύτες». Αυτό είναι, λοιπόν, θα συνεχίσουμε; Μήπως ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με την πολιτική αλητεία, για την οποία εμείς οι ίδιοι τελικά είμαστε υπεύθυνοι; Έχουμε σκεφτεί πόσο ισχυρό είναι το όπλο της ψήφου που διαθέτουμε;
Τσομπάνης και γίδια, Πολιτικός και λαός
Θα μας βοηθούσε να κάνουμε ένα απλό συλλογισμό, για να αντιμετωπίσουμε το σκληρό δέον… Να ποια είναι η ουσία του Λαϊκισμού. Άλλο καπέλο είναι ο τσομπάνης και τα γίδια του. Και άλλο καπέλο είναι ο πολιτικός ηγέτης και ο λαός. Στην περίπτωση του τσομπάνη, ο στόχος είναι να ωφεληθεί ο ίδιος μοσχοθρεύοντας τα γίδια, ώστε να τα πουλήσει και να πορευτεί αυτός και η οικογένειά του. Στην περίπτωση του πολιτικού ηγέτη, ο στόχος είναι να υπηρετήσει το λαό, ώστε να ευημερήσει και να πάρει μετά και ο ηγέτης τα υστεροφημικά και ιστορικά του εύσημα.
Ε, το λοιπόν, στον λαϊκισμό έχουμε την εξής στραβωμάρα. Αντί να συμβαίνει το δεύτερο σενάριο με τον πολιτικό ηγέτη και το λαό, συμβαίνει το πρώτο. Ο ηγέτης κοιτάει την πάρτη του (όπως δικαιούται να κάνει ο τσομπάνης) και συμπεριφέρεται στο λαό σα να είναι γίδια, ενώ και ο λαός το αισθάνεται και του αρέσει που φέρεται σαν τα γίδια. Έτσι ακριβώς συμβαίνει σε επίπεδο συμβολισμών και όποιος έχει ένσταση, ας την καταθέσει… Και το θέμα πλέον τίθεται ξανά. Ως πότε παλικάρια θα τρώμεν τα σανά, σαν γίδια στα βουνά; Και καπάκι θα λέμε και ωσαννά;...
Τίθεται ή όχι πλέον θέμα εθνικής αξιοπρέπειας; Να πάψουμε να είμαστε τα γίδια των αθλίων, ναι ή όχι; Όταν οι κωλοτούμπες φέρνουν την επιβράβευση των σαλτιμπάγκων τσιρκολάνων, τι να πεις για τα γίδια που τους επιβραβεύουν; Αντί να τιμωρήσουμε τους τύπους για την οργανωμένη δόλια αναξιοπιστία τους, τους επιβραβεύουμε… Πώς λέγεται αυτό στα καθημερινά ελληνικά; Θα συνεχίσουμε για πολλά χρόνια ακόμα να είμαστε τόσο χοντρομπίπ; Και όλα αυτά δεν τα λέμε επειδή είναι μόνο θέμα εθνικής αξιοπρέπειας, να μην μας κοροϊδεύουν κάποια άθλια πολιτικά παρτάλια. Τα επισημαίνουμε κυρίως, γιατί, με αυτή τους την συμπεριφορά, μας οδηγούν από χρεωκοπία σε χρεωκοπία.
Δεν είναι μόνο για το ονόρε, λοιπόν, το να κόψουμε αυτή την ατιμωτική συνήθεια. Έχει αναχθεί σε όρο επιβίωσης του έθνους και της κοινωνίας. Όλοι σήμερα βλέπουμε τα αδιέξοδα, όπου οδηγηθήκαμε. Και εθελοτυφλώντας παρασυρθήκαμε από τους άθλιους πολιτικούς απατεώνες, που απέδωσαν την εθνική ζημιά στους τραπεζίτες, τη Γερμανίδα και στις συναστρίες. Δηλαδή, τώρα και ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται υποσχόμενος την ίδια πολιτική που έφερε την χρεωκοπία, αφού την αποενοχοποίησε, προτάσσοντας αντ’ αυτής ως αιτία της καταστροφής τα μνημόνια. Και όμως, λίγο να σκεφτούμε, όλοι καταλαβαίνουμε ότι πληρώνουμε την στραβωμάρα της κακής ενδοσυνεννόησης και της σύγχυσης από τις παρανοϊκές αναγνώσεις του εθνικού καφενείου για τον πελατειακό λαϊκισμό του καθ’ ημάς ισλάμ.
Είναι ολοφάνερο. Τόσο το ιδεολόγημα της «Αριστεράς», που επί τέλους έρχεται να ισιώσει τις στραβωμάρες (υπέρ του πάρτυ των πελατειακών συμφερόντων), όσο και το ιδεολόγημα της Δεξιάς που «θα» έκανε μεταρρυθμίσεις, αλλά ξεγέλαγε και τους κουτόφραγκους και τον λαό, είναι αμφότερα σάπια. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να περιμένουμε να μάθουμε αν θα καταρρεύσει ο κ. Τσίπρας, αφού κάνει ή δεν κάνει την κωλοτούμπα. Και μετά μαζί του να καταρρεύσουμε κι εμείς, όπως οι δούλοι των Φαραώ όφειλαν να ακολουθήσουν ζωντανοί στον τάφο τη μοίρα των ημίθεων αφεντικών τους…
Το ζήτημα είναι κατά πόσον ανεχόμαστε να παραμένουμε γίδια των άθλιων τσομπάνηδων, που το μόνο που τους νοιάζει είναι τα εξουσιαστικά τους παίγνια, χωρίς να κρατούν την παραμικρή ευαισθησία για την τύχη του λαού. Και ενώ σφυρίζουν κάποιο πρόταγμα «κοινωνικό» με «προοδευτικό πρόσημο» η στόχευσή τους είναι ιδιωτική. Της πάρτης τους και των συμμάχων τους συντεχνιών, πάνω στις οποίες χτίζουν αυτά τα εξουσιαστικά τους παίγνια. Δεν είναι αμαρτία; Είναι φανερό, ο κίνδυνος δεν είναι μην και κουμουνισθούμε. Είναι ο φόβος της πραγματικότητας μπροστά στην οργανωμένη βλακεία. Είναι ο φόβος μην ολοκληρωθεί το μωραίνει Κύριος…
Δια ταύτα, η ώρα του Μουντζούρη
Σε αυτές τις εκλογές ήρθε η ώρα να κάνουμε μια αρχή, να πάρουμε μια ρεβάνς από ΤΟ Σύστημα του Λαϊκισμού. Σπάμε τα δεδομένα και αρχίζουμε το παιγνίδι από την αρχή. Περιφρονούμε τόσο τους Γκαφατζήδες, όσο και τους Παπατζήδες / Μπαταχτσήδες. Ενισχύουμε κάποιο τρίτο πόλο, υπάρχουν προτεινόμενα σχήματα, κάποιο θα ταιριάξει στα κριτήριά μας. Ας ρημάξουμε τη δυναμική των πρώτων που θέλουν και αυτοδυναμία, για να μας συμπεριφερθούν κανονικά και βάσει της παράδοσης σαν να είμαστε γίδια.
Ας είναι η πρώτη φορά, που ο βέβαιος λαϊκιστής θα ακολουθήσει τη συνήθη άχαστη καθ’ όλα προβλέψιμη συνταγή, αλλά αντί να ανταμειφθεί με την ποθητή εξουσία, τελικά θα πάρει τον Μουντζούρη. Και εφεξής να αρχίσουν να το μαθαίνουν και οι επόμενοι. Τέρμα ο λαϊκισμός. Τα γίδια ξύπνησαν και θέλουν σοβαρό πολιτικό λόγο. Τόσο για την αξιοπρέπεια, αλλά κυρίως για την άρση της αφόρητης δυστυχίας, που δεν αξίζει στον βασανισμένο από τον λαϊκισμό ελληνικό λαό…
Όποιος συμφωνεί διαδίδει το μήνυμα και λέει ποτέ πια δεν θα μας ξανασφυρίξει Έλληνας πρωθυπουργός το «ουδείς αναμάρτητος!» υπομειδιώντας ειρωνικά. Ας αγανακτήσουμε πάλι, εποικοδομητικά αυτή τη φορά. Όχι με βία και σπασίματα και αθλιότητες, που ευνόησαν τους λαϊκιστές να μας παγιδεύσουν στα δόλια ιδεολογήματά τους. Χωρίς βία, με την ψήφο μας, αποδυναμώνουμε τον παραληρηματικό λαϊκισμό του ψεύδους της αντιμνημονιακής απάτης.
Ενισχύουμε τις δυνάμεις της σύνεσης και της λογικής, όπου τις εντοπίζει ο καθένας, μετουσιώνοντας την αγανάκτησή μας σε δύναμη δημιουργικής εθνικής ανασυγκρότησης. Δίνουμε τον Μουντζούρη στους Γκαφατζήδες και στους Παπατζήδες / Μπαταχτσήδες. Ο τόπος μπορεί να ανασάνει, μόνο τιμωρώντας ολοένα και σκληρότερα τον εθνοκτόνο λαϊκισμό. Ο κ. Σαμαράς ας μείνει στην Ιστορία ως ο τελευταίος κωλοτούμπας. Και εφεξής όποιος κάνει κωλοτούμπες θα τιμωρείται, με βαρύ πολιτικό φόρο λαϊκισμού. Και δεν θα επιβραβεύεται, γιατί ο τσιφτετέλληνας το εμπέδωσε, κάτι τέτοιο δεν είναι προς τιμήν του…
