Όταν πέφτουν οι μάσκες και ο φασισμός εμφανίζεται ως κανονικότητα

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ευρώπη, την Γαλλία και για κάθε πολίτη που συμμετέχει στο project της Ενωμένης Γηραιάς Ηπείρου, με όλες τις ατέλειες και τα προβλήματα που συνεχώς προκύπτουν, είναι να θεωρηθεί ο επελαύνων φασισμός ως «κανονικότητα». Λίγα εικοσιτετράωρα πριν από τον 1ο γύρο των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία το κρίσιμο στοίχημα δεν είναι το εάν το κόμμα της Μαρίν Λεπέν θα κόψει πρώτο το νήμα, αυτό είναι ήδη αναμενόμενο, αλλά το εάν αυτή η πρωτιά θεωρηθεί από την γαλλική κοινωνία και τον ευρωπαϊκό περίγυρο ως κάτι το απολύτως αποδεκτό. Η ακροδεξιά στην Ευρώπη κατάφερε να ολοκληρώσει μέσα σε είκοσι περίπου χρόνια την διαδικασία «κανονικοποίησής της». Ο ακριβής όρος που χαρακτηρίζει την διαδικασία είναι «banalisation». Κάτι που δεν έχει πια σημασία, κάτι ανώδυνο, κοινότοπο, ουδέτερο, άοσμο και κυρίως άχρωμο. Η γαλλική ακροδεξιά συγκεκριμένα κατάφερε από το 1985 σταδιακά αλλά μεθοδικά να κατακτήσει εκείνο το κοινό που εύκολα θα μπορούσε να απολιτικοποιηθεί. Διότι για την Μαρίν Λεπέν και τους συνοδοιπόρους της το ζητούμενο είναι να κυβερνά το apolitique, εκείνος ο απροσδιόριστος χυλός που ρέει ανεπηρέαστος από πολιτικές θεωρίες, συλλογική μνήμη, κοινωνική συνείδηση, ανθρώπινες ευαισθησίες, ατομικά δικαιώματα και απεμπολή της …ιστορικότητας. Εκείνης της διάστασης που καθορίζει την θέση του πολίτη στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή.

Ο φασισμός στην Ευρώπη ως κανονικότητα και οι κρίσιμες εκλογές στη Γαλλία

Οι εκλογές στη Γαλλία προηγούνται μίας αλληλουχίας γεγονότων που αναμένεται να καθορίσουν την αποκαλούμενη από πολλούς «νέα εποχή» στις διεθνείς σχέσεις αλλά και τις εσωτερικές πολιτικές διαδικασίες σε κάθε μια από τις λεγόμενες Δυτικές Δημοκρατίες.

Αυτά τα γεγονότα λοιπόν είναι οι εκλογές στη Γαλλία, η επόμενη Σύνοδος του ΝΑΤΟ στις ΗΠΑ, οι προεδρικές εκλογές στην Αμερική και προηγουμένως βεβαίως οι Γενικές Εκλογές στην Μεγάλη Βρετανία. Ενδιάμεσοι σταθμοί οι μετέπειτα κομβικές εξελίξεις θα αφορούν την κατάσταση στην Ταιβάν, την επέκταση του πολέμου στο έδαφος του Λιβάνου και ενδεχομένως της Συρίας, τους εσωτερικούς συσχετισμούς στο Ιράν, την διαμόρφωση πλαισίου διαπραγμάτευσης για το Ουκρανικό. Μία ελάχιστα γνωστή αλλά στην πραγματικότητα πολύ κρίσιμη είναι η διαδικασία αποσταθεροποίησης της Αφρικής η οποία αναπόφευκτά θα οδηγήσει σε γενικότερη εμπλοκή.

Σε αυτόν τον θλιβερό ως προς της διεθνείς προοπτικές καμβά θα καταγραφούν τα εκλογικά αποτελέσματα στη Γαλλία την Κυριακή που μας έρχεται (πρώτος γύρος). Η εικόνα είναι σαφής. Το κόμμα της Μαρίν Λεπέν προηγείται καθαρά. Το Λαϊκό Μέτωπο, η ενωμένη αριστερά δηλαδή θα είναι η δεύτερη πολιτική δύναμη και το κόμμα του Μακρόν θα επιχειρήσει να πλασαριστεί σε κάποιες περιφέρεις στον 2ο γύρο προκειμένου να μην εξαφανιστεί εντελώς.

Αυτή είναι η εικόνα της δυναμικής των πολιτικών σχηματισμών ελάχιστα εικοσιτετράωρα πριν τις εκλογές:

Πρώτο κόμμα έρχεται αυτό της Μαρίν Λεπέν με 35,5%, δεύτερο το Λαϊκό Μέτωπο με 29,5% και τρίτο το κόμμα των Μακρονιστών με 19,5%. Το κόμμα των Γκωλικών εξαϋλώνεται και αγγίζει μόνον ένα 7%.

Το στοιχείο που θα καθορίσει το εάν το ακροδεξιό κόμμα θα κατακτήσει την πλειοψηφία των εδρών θα είναι το ποσοστό προσέλευσης στις κάλπες. Για την ακρίβεια και με δεδομένο ότι η προσέλευση θα είναι θεματικά μεγαλύτερη από εκείνη που σημειώθηκε στις Ευρωεκλογές, το τελικό αποτέλεσμα θα κριθεί από το κατά πόσο και σε ποιο ποσοστό θα κινητοποιηθεί ο λεγόμενος αριστερός – προοδευτικός ψηφοφόρος. Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγουν όλοι ανεξαιρέτως οι πολιτικοί αναλυτές στη Γαλλία.

Η Γαλλική Εθνοσυνέλευση αποτελείται από 577 έδρες. Η απόλυτη πλειοψηφία είναι 289 έδρες. Υπό τις σημερινές συνθήκες το κόμμα της ακροδεξιάς δεν φαίνεται να ξεπερνά τις 280 ενώ το Λαϊκό Μέτωπο μετά βίας θα πλησιάσει και πιθανώς θα αγγίξει τις 180 έδρες. Το ζήτημα είναι το εάν το κόμμα της Μαρίν Λεπέν και του νεαρού δελφίνου της Jordan Bardella θα διαθέτει δυνατότητα σύναψης συμμαχίας με το καταρρέον Ρεπουμπλικανικό κόμμα ή ακόμη και «ατομικά» με κάποιους εξαγοράσιμους με αξιώματα και κρατικές θέσεις βουλευτές. Αν οι δημοσκοπήσει αποδειχτούν ακριβείς, τότε η γαλλική ακροδεξιά ενδεχομένως να χρειάζεται της ψήφου μίας δεκάδας ακόμη βουλευτών στο γαλλικό ημικύκλιο. Καθόλου αδύνατο.

Αλλά και να μην επιτευχθεί η πολυπόθητη απόλυτη πλειοψηφία, η Μαρίν Λεπέν την επαύριον του δεύτερου γύρου θα έχει αποδείξει πώς αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του συστημικού πολιτικού ιστού και πώς ο ακροδεξιός λαϊκισμός θα είναι πλέον ισότιμα κυρίαρχη ιδεολογική τάση στον πυρήνα της γαλλικής κοινωνίας.

Το προσχεδιασμένο Πογκρόμ

Την Δευτέρα που μας πέρασε, ο εκκολαπτόμενος πρωθυπουργός της Γαλλίας Jordan Bardella αποκάλυπτε δίχως αιδώ και κανέναν πολιτικό ενδοιασμό πως ένα από τα πρώτα μέτρα της κυβέρνησης του, αν σχηματιστεί, θα είναι να απομακρυνθούν από τον κρατικό μηχανισμό και τους τομείς της Ασφάλειας της Άμυνας και της Διπλωματίας όλοι όσοι έχουν διπλή υπηκοότητα. Είσαι δηλαδή τρίτη γενιά Γάλλος αλλά οι γονείς σου (Γάλλοι και αυτοί) κατάγονται από το Μαρόκο; Τότε δεν έχει θέση σε ευαίσθητους τομείς όπως αυτοί που προαναφέρθηκαν. Το μέτρο αφορά μερικά εκατομμύρια Γάλλους πολίτες που φορολογούνται κανονικά, έχουν προσληφθεί κανονικότατα και τους προστατεύει το γαλλικό σύνταγμα.

Την επομένη, την Τρίτη που πέρασε η Μαρίν Λεπέν ξεκαθάριζε πώς από την πρώτη ημέρα σχηματισμού της νέας κυβέρνησης, το Παρίσι θα αρχίσει την διαδικασία διαπραγμάτευσης με όλες τις χώρες που εμπλέκονται προκειμένου να απομακρυνθούν από την Γαλλία οι μετανάστες. Προσοχή, όχι οι παράνομοι ή παράτυποι μετανάστες. Απλά οι μετανάστες. ( Le Monde 25 Ιουνίου 2024).

Αλήθεια, θυμάται κανείς πώς άρχισε η εσωτερική εκκαθάριση του γερμανικού κράτους από Εβραίους, Κομμουνιστές, Ομοφυλόφιλους, αρνητές του νέου δόγματος, Ρομά και γενικώς πολίτες δεύτερης ή τρίτης κατηγορίας από την πρώτη ημέρα σχηματισμού κυβέρνησης από τον Καγκελάριο Αδόλφο Χίτλερ; Τηρουμένων των αναλογιών και των ιδιότυπων ιστορικών λεπτομερειών, κάπως έτσι.

Είναι ζήτημα χρόνου να αρχίσει και ο κύκλος απομόνωσης και στη συνέχεια διωγμού όλων όσων στην Γαλλία θα έχουν δέρμα κάπως μελαχρινότερο από όσο πρέπει, μαλλιά κάπως σκουρότερα του ανεκτού, μάτια σχιστά, μάτια μαύρα, μάτια που θα κοιτάζουν με απορία αυτόν τον νέο κόσμο που ανατέλλει και που όλοι είχαμε αφήσει θαμμένο κάτω από τα ερείπια του τελευταίου παγκόσμιου πολέμου. Έτσι νομίζαμε.

Διότι η γενική ιδέα ότι δηλαδή ο νεοφασισμός και η νέα ακροδεξιά ως εκφραστής της πλέον χυδαίας εκδοχής του λαϊκισμού, θα κυριαρχούσε στα λαϊκά στρώματα των ευρωπαϊκών κοινωνιών, αποτελεί πλέον ένα διασκεδαστικό παραμυθάκι για παιδιά.

Οι αναλύσεις των πολιτικών αναλυτών όλων των εξειδικευμένων ινστιτούτων και εταιρειών στη Γαλλία, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που πρόσκεινται στην άκρα δεξιά, συμφωνούν πώς η Μαρίν Λεπέν και το κόμμα της κέρδισε πλέον κυρίαρχη θέση και στην περιλάλητη αστική τάξη της Γαλλίας. Οι ακροδεξιοί των λαϊκών συνοικιών και των απομονωμένων βόρειων περιοχών της χώρας που καταδικάστηκαν στη μιζέρια από την αποβιομηχάνιση, «μετοίκησαν» στα αστικά σαλόνια. Βλέπετε η μεσαία τάξη και εκείνη των Γάλλων αστών είδαν με την σειρά τους τις περιουσίες τους να εξανεμίζονται, τα εισοδήματα τους να εξατμίζονται, τις προοπτικές τους να ακυρώνονται αλλά και τις φοβίες τους λόγω ανασφάλειας, ισλαμιστικής λαίλαπας, πολεμικής απειλής, επισφαλούς καθημερινότητας, ταυτοτικής κρίσης, να αυξάνονται. Σε όλα τα παραπάνω ο λαϊκιστικός λόγος της ακροδεξιάς φαντάζει καθησυχαστικός και η προοπτική εθνοτικής και κοινωνικής κάθαρσης που επαγγέλλεται η Μαρί Λεπέν και το σινάφι ακούγεται ως πειστική πρόταση αναδιαμόρφωσης των ισορροπιών.

Αν προσθέσει κανείς σε αυτό το σκηνικό την μέχρι παρεξηγήσεως αμφίσημη στάση των Τραπεζών και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων οι οποίοι καταλήγουν να ανησυχούν περισσότερο με την ενίσχυση του Λαϊκού Μετώπου εξισώνοντας την επικινδυνότητα ανατροπής των σημερινών δεδομένων με την σαρωτική άνοδο της ακροδεξιάς και την ανοδική τάση ενωμένης αριστεράς, τότε το πολιτικό παιγνίδι στην καρδιά της Ευρώπης προσλαμβάνει ακόμη και εξωπραγματικές διαστάσεις. Άλλωστε σε αυτό το δίπολο των δύο άκρων επενδύει και ο βασικός ηττημένος αυτής της πολιτικής διαδικασίας ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος σπεύσει να «μαζέψει τα κομμάτια του». Είναι η πρώτη φορά που στην 5η Γαλλική Δημοκρατία ένας πρόεδρος κατά τα φαινόμενα θα βρεθεί χωρίς συνταγματική πλειοψηφία στη Βουλή και χωρίς πραγματική πολιτική επιρροή στην κοινωνία. Μιλάμε για πλήρη απορρύθμιση του μεταπολεμικού πολιτικού συστήματος. Και έπεται συνέχεια..