Πολιτικη & Οικονομια

Περιμένοντας το rebranding

Η πίεση για τη συνεργασία, η ανάγκη για μια απάντηση στην κυριαρχία του Μητσοτάκη, θα είναι μεγάλη. Πώς θα απαντηθεί δεν μπορεί να προβλεφθεί

Παντελής Καψής
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Οι εξελίξεις σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ και το rebranding του Αλέξη Τσίπρα

Για τον Ουίνστον Τσόρτσιλ έχει γραφεί πως αν δεν γινόταν ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, θα είχε περάσει στην ιστορία σαν ένας μάλλον αποτυχημένος πολιτικός, με ιδιαίτερη κλίση στο αλκοόλ. Που πάει να πει ότι οι ηγέτες πολλές φορές δημιουργούνται μέσα από τις συνθήκες. Αυτό μπορεί να ισχύει και για την κεντροαριστερά. Κάπου να υπάρχει δηλαδή εκείνο το πρόσωπο που, αν και όταν θα του δοθεί η ευκαιρία, θα την οδηγήσει στον δρόμο της επαγγελίας. Ως τότε όμως ας είμαστε καθαροί: το μεγαλύτερο πρόβλημα της προοδευτικής παράταξης σήμερα είναι η κρίση ηγεσίας που μεταφράζεται και σε κρίση εμπιστοσύνης.

Στο ΠΑΣΟΚ το αποτέλεσμα των εκλογών έχει ήδη πυροδοτήσει εξελίξεις. Όπως φαίνεται, σύντομα μάλλον, θα υπάρξει προσφυγή στις κάλπες για την επανεκλογή είτε του Ανδρουλάκη είτε ενός νέου αρχηγού. Ο ίδιος ο κ. Ανδρουλάκης με την άστοχη απειλή για διαγραφές κατέστησε αυτή την προοπτική σχεδόν αναπόφευκτη. Το πρόβλημα είναι ότι κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει δείξει ότι μπορεί να διατυπώσει έναν διαφορετικό πολιτικό λόγο, ότι έχει τέτοια απήχηση στους πολίτες που θα του επέτρεπε να συσπειρώσει τους απογοητευμένους ψηφοφόρους. Έτσι το πιθανότερο είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, με τον ένα ή τον άλλο αρχηγό, θα συνεχίσει να κινείται σε χαμηλές πτήσεις.

Στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως δείχνουν τα πράγματα, ο Κασσελάκης δεν θα αμφισβητηθεί ευθέως. Με την επιφύλαξη φυσικά ότι θα συγκρατήσει την εκδικητικότητά του και μετά τις απολύσεις δεν θα επιχειρήσει να εξαφανίσει όλους τους διαφωνούντες. Με τέτοια αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, ποτέ δεν ξέρεις πότε η κατάσταση θα βγει εκτός ελέγχου. Με αυτή την προϋπόθεση, ωστόσο, η αμφισβήτηση θα γίνεται έμμεσα, μέσω της πρότασης για συνεργασία όλων των δυνάμεων της κεντροαριστεράς. Αυτή τη φορά μάλιστα και με την επίκληση των δημοσκοπήσεων, σύμφωνα με τις οποίες, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων θα θεωρούσε θετική μια τέτοια εξέλιξη. Ο Κασσελάκης θα την αποδέχεται στα λόγια, μέσα του όμως είναι φανερό πως τη θεωρεί απειλή για τον ίδιο.

Υπάρχει μια τέτοια προοπτική; Σίγουρα πολλοί, ακόμα και στο ΠΑΣΟΚ, τη βλέπουν θετικά. Κι είναι βέβαιο ότι πρόκειται για ένα θέμα που θα επανέρχεται συνέχεια ως τις επόμενες εκλογές. Οι τοποθετήσεις που γίνονται χαρακτηρίζονται από τον γνωστό βερμπαλισμό του χώρου. Έχουμε ακούσει ξανά για την ανάγκη «προγραμματικών συγκλίσεων», κάποιοι μιλούν για ένα «νέο Επινέ», άλλοι λιγότερο φιλόδοξοι περιορίζονται στην ανάγκη μιας μελλοντικής εκλογικής σύμπραξης ή έστω κάποιων κοινών δράσεων απέναντι στην κυβέρνηση.

Το κακό είναι ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, τα περισσότερα από αυτά έχουν δοκιμαστεί στο παρελθόν κι έχουν αποτύχει. Υπάρχει πάντοτε η αίσθηση της τεχνητής συγκόλλησης, της ευκαιριακής συμμαχίας με στόχο απλώς την εκλογική επιβίωση. Δεν είναι η καλύτερη συνταγή για την εμπιστοσύνη των πολιτών. Άλλωστε είναι σαφές ότι μιλώντας γενικά για κεντροαριστερά, μιλάμε για συχνά διαμετρικά αντίθετες πολιτικές κουλτούρες αλλά και διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις για το κράτος, την κοινωνία, τα δικαιώματα ή τη διεθνή θέση της χώρας.

Παρ’ όλα αυτά η πίεση για τη συνεργασία, η ανάγκη για μια απάντηση στην κυριαρχία του Μητσοτάκη, θα είναι μεγάλη. Πώς θα απαντηθεί δεν μπορεί να προβλεφθεί. Γνωρίζουμε ωστόσο ποιος έχει ξεκινήσει το rebranding ώστε την κατάλληλη στιγμή να εμφανιστεί ως η μόνη εναλλακτική λύση. Ως τότε άλλωστε γνωρίζει ότι όλοι αυτοί που σήμερα διαγκωνίζονται για το ποιος θα γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη, χωρίς κανείς τους να έχει τις προϋποθέσεις, θα αλείφουν βούτυρο στο ψωμί του.