Ο Αλέξης Τσίπρας έχει ακόμα δρόμο

Ένα ήταν το σοβαρό πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει από πολύ νωρίς ο Αλέξης Τσίπρας και το δημιούργημά του, ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ: το έλλειμμα εμπιστοσύνης και η καχυποψία που δημιουργούσε στον δημοκρατικό κόσμο που ούτε αντιαριστερά σύνδρομα είχε ούτε και καμία μεγάλη κάψα να ψηφίσει το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Κι αν η αξίωση να δει το πρόβλημα σύντομα, μετά τα αλήστου μνήμης γεγονότα του 2015, είναι υπερβολική, παραμένει κυριολεκτικά ακατανόητο γιατί δεν το κατάφερε ούτε μετά την ήττα του 2019.

Αλέξης Τσίπρας: Τα δύο μεγάλα λάθη του, το Ινστιτούτο και το ενδεχόμενο επιστροφής του

Δύο ήταν τα ασυγχώρητα σφάλματα που διέπραξε τότε:

1. Υποτίμησε τον βαθμό που ο αντιμνημονιακός λόγος πρώτα και η συγκυβέρνηση στη συνέχεια, μετάλλαξε τον ΣΥΡΙΖΑ σε ΑΝΕΛ και δεν προχώρησε στο ιδεολογικό, προγραμματικό και κυρίως υφολογικό επαναλανσάρισμα του κόμματός του. 
2. Έχασε την ευκαιρία να κερδίσει έστω και στοιχειωδώς την εμπιστοσύνη των μετριοπαθών κατά την πανδημία, όταν μπροστά σε μια κρίση που κανείς δεν αμφισβητούσε την αιτία της (ήταν υγειονομική και όχι οικονομική που σηκώνει debate για τις αιτίες της), αντί να συνταχθεί «κάτω από τη σημαία» πλασάροντας τον ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση ευθύνης που αφού διδάχτηκε από τα λάθη του και καταφέρνει πλέον να διακρίνει την αντιπαράθεση από την τοξικότητα, έκανε (διά του κ. Πολάκη) τους Έλληνες να αισθάνονται ανακούφιση που δεν κυβερνά εκείνος αντί να κρίνουν τις επιδόσεις της κυβέρνησης στη διαχείριση της κρίσης!

Αν μετά το 2019 το Αντισύριζα ήταν ένα κατασκεύασμα της Νέας Δημοκρατίας (και των μίντια που επηρεάζει) για να απομακρύνει τη συζήτηση από τη διακυβέρνησή της, ο κ.Τσίπρας έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του να το τροφοδοτεί σε καθημερινή βάση με καύσιμα.

Υποψιαζόμαστε πως όταν είδε τον Στέφανο Κασσελάκη πρόεδρο στο κόμμα που έφερε ο ίδιος στην εξουσία, έστω και συγκυριακά, τότε μόλις κατάλαβε την εικόνα που έδινε η κυβέρνηση του στον κεντρώο μετριοπαθή που ξυπνάει πρωί για να πάει στη δουλειά του, έχει να αντιμετωπίσει πλήθος προβλημάτων και θέλει μια βατή καθημερινότητα και πάνω απ’ όλα ηρεμία.

Γιατί η εικόνα της κυβέρνησής του και αρκετών Συριζανέλ (με έμφαση στο ΑΝΕΛ) στελεχών του δεν διέφερε δα και τόσο πολύ από τα καμώματα του Κασσελάκη. Ήταν προσχηματικά, μόνο, πολιτική.

Η σημερινή του απόφαση να κάνει χρήση του δικαιώματος που δίνει η Πολιτεία στους πρώην Πρωθυπουργούς να διατηρούν ιδρύματα ήταν σωστή αλλά και αυτή έτυχε της αναμενόμενης υποδοχής: καχυποψία και χλεύη.

Όταν λάβαμε προσωπική πρόσκληση να παραστούμε στις εργασίες του διήμερου συνεδρίου, τη μοιραστήκαμε με πέντε φίλους με τους οποίους συνομιλούμε καθημερινά και σχολιάζουμε τα πάντα. Με την εξαίρεση ενός που αναφώνησε: «Έξυπνος ο Τσίπρας που σε κάλεσε. Δεν του το ’χα!», οι υπόλοιποι θύμωσαν και σχεδόν μας ζήτησαν να απολογηθούμε γιατί εμείς «και άλλοι σοβαροί άνθρωποι» σπεύδουμε «να δώσουμε συγχωροχάρτι σε αυτόν τον τύπο». Κάποιοι μάλιστα θεώρησαν αναγκαίο να μας θυμίσουν το bullying που είχαμε υποστεί από τον Συριζανελ όχλο. Άπαξ όμως ήταν εκεί και ο πρώην πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου που ο κ.Τσίπρας είχε αποκαλέσει από το βήμα της Βουλής «Πινοσέτ», μπορούσαμε να είμαστε κι εμείς.

Σε τελική ανάλυση, η απάντηση στην ερώτηση είναι απλή: θεωρούμε το Αντισύριζα απολιτικό και έχουμε αρθρογραφήσει εκτενώς γι' αυτό ενώ η συγκυρία επιβάλλει να ενισχύεται κάθε προσπάθεια εντός του δημοκρατικού τόξου. Είναι εξαιρετικά βολικό να οχυρώνεσαι στο παρελθόν.

Η «κανονικοποίηση» του κ.Τσίπρα, ενός ανθρώπου που είχε την τιμή να συναντηθεί με την ελληνική ιστορία, είναι μια πολύ καλή είδηση. Και εδώ θα ήταν παράλειψη το να μη συγχαρούμε και μάλιστα θερμά την κυβέρνηση που απαγόρευσε τις πιο πολύ γραφικές παρά επικίνδυνες συγκεντρώσεις της Ακροδεξιάς κατά της Συμφωνίας των Πρεσπών, έξω από τον χώρο του συνεδρίου.

Παρακολουθήσαμε τη διήμερη Διεθνή Διάσκεψη για την Ειρήνη και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη με ενδιαφέρον και παρά τις αμήχανες στιγμές της, απέδειξε ότι είχε νόημα η διοργάνωσή της. Κατ' αρχάς, ακούσαμε προσωπικότητες με τις οποίες δεν μας συνδέει τίποτα πολιτικά αλλά παρακολουθούμε συστηματικά με ενδιαφέρον γιατί προσθέτουν στον δημόσιο διάλογο.

Με μεγάλη συγκίνηση και μετά από καιρό ακούσαμε τον πρώην εκπρόσωπο της παλαιστινιακής αρχής Bessim Khoury, ένα μετριοπαθή άνθρωπο και γνήσιο πατριώτη που σπάει το οριενταλιστικό στερεότυπο που έχει κατασκευάσει η Αριστερά στη Δύση για τους Παλαιστινίους, να υπερασπίζεται χωρίς φανατισμό τα δίκαια του λαού του, θεωρώντας δεδομένη την ασφαλή ύπαρξη του Ισραήλ, κάτι που δεν αποδέχονται «οι δυτικοί» που από το σαλόνι τους σπιτιού τους πληκτρολογούν με μίσος το γενοκτονικό σύνθημα «Από το ποτάμι μέχρι τη θάλασσα».

Εκτιμήσαμε ιδιαιτέρως τις παρεμβάσεις του Νίκου Βέττα (πάντα καίριος έτσι κι αλλιώς) και του Γιώργου Χουλιαράκη, της Φαίης Μακαντάση αλλά και του Θοδωρή Ρουσόπουλου, ακόμα και του Μαργαρίτη Σχοινά, ενώ μας εντυπωσίασε η Ilina Mangova από τη Βόρεια Μακεδονία, συνυπογράφουμε όσα είπε για τη διαχειριστική αντί της πολιτικής διακυβέρνησης όπως και η αντιδήμαρχος Βιέννης Μαρία Βασιλάκου που διατύπωσε ένα γνήσιο προοδευτικό λόγο και καταγράψαμε την καλή εμφάνιση του Δημάρχου Αθηναίων, Χάρη Δούκα. Έδειξαν και αυτοί να αντιλαμβάνονται ότι η επιτυχία του εγχειρήματος Τσίπρα προσθέτει στη δημοκρατική πολιτεία.

Ο κ.Τσίπρας έχει τη μεγάλη τύχη να περιβάλλεται πλέον από σοβαρούς και συγκροτημένους ανθρώπους όπως ο Μιχάλης Καλογήρου, ο Βαγγέλης Καλπαδάκης (που μαθαίνουμε ότι εκείνος «έστησε» όλο το συνέδριο) αλλά και ο Γιώργος Χουλιαράκης. Πόσα πράγματα θα ήταν διαφορετικά σήμερα, αν η επάρκεια και οι τόνοι αυτού του σχήματος είχαν επικρατήσει εγκαίρως!



Στην παρούσα φάση, βρίσκουμε κενή νοήματος τη συζήτηση για το ενδεχόμενο επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η συγκυρία δεν επιτρέπει προβλέψεις ούτε για το πώς θα εξελιχθεί η επόμενη μέρα, πόσο μάλλον το προσεχές μέλλον.

Το βασικό όμως για τον Αλέξη Τσίπρα είναι να μη γελαστεί: δεν μπορεί να υπάρξει κανένα απολύτως ενδεχόμενο «επιστροφής» του, αν δεν κερδίσει προηγουμένως έστω και ψήγματα της εμπιστοσύνης των κεντρώων μετριοπαθών. Έχει ακόμα αρκετό δρόμο μπροστά του για να το καταφέρει. Αξίζει όμως να το προσπαθήσει. Πρωτίστως για τη δημοκρατία στην Ελλάδα και δευτερευόντως για τον ίδιο.