Μπορείς να σαπίσεις τη γυναίκα σου στο ξύλο και να κυκλοφορείς ελεύθερος;

Προφανώς η ερώτηση του τίτλου είναι ρητορική. Όποιος ζει στην Ελλάδα ξέρει ότι φυσικά και μπορείς (όπως μπορείς να κυκλοφορείς ελεύθερος ακόμα κι αν έχεις καταδικαστεί για βιασμό ανηλίκου) κι αυτό συμβαίνει χάρη στους Έλληνες δικαστές. Όχι όλους τους Έλληνες δικαστές αλλά εκείνους που έχουν την ευαισθησία και την ενσυναίσθηση να αντιληφθούν τη δύναμη της συγγνώμης. 

Ευτυχώς (για εκείνον) ο δικηγόρος Λύτρας είχε την τύχη να έρθει αντιμέτωπος με μια ανακρίτρια και έναν εισαγγελέα, η ευαισθησία των οποίων τους οδήγησε να αφήσουν ελεύθερο τον άνθρωπο που όχι μόνο δεν σκότωσε τη γυναίκα του, όχι μόνο είχε την παρρησία να ζητήσει συγγνώμη αλλά υποσχέθηκε και ότι δεν θα το ξανακάνει. Το ότι υπήρχε μια καταγγελία από την πρώην του σύζυγο για απειλές ήταν μια λεπτομέρεια η οποία ορθώς δεν απασχόλησε εισαγγελέα και ανακρίτρια οι οποίοι δεν υπέκυψαν σε μια στείρα παρελθοντολογία. 

Δυστυχώς για την ευαίσθητη ανακρίτρια και τον ευαίσθητο εισαγγελέα ο Άρειος Πάγος δεν φαίνεται να δείχνει την ίδια ενσυναίσθηση και την ίδια ευαισθησία και παρενέβη προκειμένου να διερευνηθούν τυχόν πειθαρχικές τους ευθύνες.

Η παρέμβαση θα με χαροποιούσε, μόνο που α) ακόμα δεν έχουμε μάθει τι απέγινε η αντίστοιχη παρέμβαση για εκείνους τους λειτουργούς της θέμιδας που άφησαν ελεύθερο τον καταδικασμένο βιαστή ανήλικης που αργότερα έγινε και δολοφόνος άλλης ανήλικης, β) με κάνει να αναρωτιέμαι σε πόσες αντίστοιχες υποθέσεις που δεν υπάρχει δημοσιότητα δεν υπάρχει ούτε καν αυτός ο πειθαρχικός έλεγχος, γ) δεν υπάρχει τρόπος να αλλάξει η απόφαση (ο σοφός νομοθέτης έχει κάνει εισαγγελέα και ανακριτή θεούς) και δ) οι δικαστές που ελέγχονται δεν πρόκειται να τιμωρηθούν. Δηλαδή είναι μια παρέμβαση για τα μάτια του κόσμου που όμως πια έχουν δει πολλά, δεν πιστεύουν εύκολα σε επικοινωνιακά κολπάκια και το μόνο που θα τους κάνει να εμπιστευτούν τη δικαιοσύνη θα είναι να δουν δικαστές να τιμωρούνται παραδειγματικά.

Σε κάθε περίπτωση, και αυτή η υπόθεση δικαιώνει την άποψη ότι κανείς δεν έχει κανέναν λόγο να έχει εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη. Και μπορεί οι δικαστοπατέρες της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων να γκρινιάζουν, αλλά ακόμα κι αυτοί φαντάζομαι ότι καταλαβαίνουν πως κανείς δεν μπορεί να εμπιστευτεί έναν θεσμό που αφήνει να κυκλοφορούν ελεύθεροι καταδικασμένοι βιαστές ανηλίκων και καθ’ ομολογίαν κακοποιητές. Και ναι, φυσικά και δεν είναι όλοι οι δικαστές ανάξιοι εμπιστοσύνης αλλά το κράτος δικαίου δεν μπορεί να ανεχτεί ούτε έναν ανεπαρκή (ή πονηρό) δικαστή να παίζει με τις ζωές ανθρώπων.

Προφανώς χωρίς τον νόμο Φλωρίδη και την υποχρέωση των γιατρών (και λοιπών επαγγελματιών που έρχονται σε επαφή με θύματα κακοποίησης) να καταγγέλλουν, ακόμα και χωρίς τη συγκατάθεση του θύματος, όποιο περιστατικό πέφτει στην αντίληψή τους, ο δικηγόρος Λύτρας δεν θα είχε καν συλληφθεί. Αλλά η νομοθεσία, όσο καλή κι αν είναι, χρειάζεται και δικαστές της προκοπής. Κι αν τους νόμους τούς αλλάζεις εύκολα, δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο με τους δικαστές ακόμα κι αν τους βλέπεις να ξεφτιλίζουν κάθε έννοια δικαιοσύνης.

Με όσο πιο λίγα λόγια γίνεται, οι ατιμωρησίες στις οποίες πρέπει να μπει τέλος περιλαμβάνουν και την ατιμωρησία των δικαστών. Και μπράβο τους.