Κοινωνία και πολιτική επιλογή

Όταν η κοινωνία στα 2019 αποφάσισε να γυρίσει το «παιχνίδι» ψηφίζοντας και εκλέγοντας για πρωθυπουργό τον Κ. Μητσοτάκη, αναγνώρισε έμπρακτα ότι οι έως τότε ασκούμενες πολιτικές από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχαν κριθεί ανεπαρκείς και επομένως θα έπρεπε να καταψηφισθούν. Ταυτόχρονα με την υπερψήφιση του πολιτικού προγράμματος της ΝΔ ανέδειξε εκείνες τις πολιτικές κατευθύνσεις που την ενδιέφεραν σε πολιτικές επιλογές πρώτης προτεραιότητας. Έτσι στα επόμενα 4 χρόνια εφαρμόστηκαν από την κυβέρνηση πολιτικές οι οποίες ευνόησαν οικονομικά και πολιτικά τόσο την χώρα όσο και μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Αυτές οι πολιτικές στην πλειονότητά τους εκκινούσαν από μια πολύ συγκεκριμένη πολιτική βάση, τη μεταρρυθμιστική. Επομένως η ενήλικη κοινωνία στην πλειονότητά της έδωσε το στίγμα προσδιορίζοντας τις ανάγκες και την άμεση ικανοποίησή τους, και η τότε κυβέρνηση τις ικανοποίησε.

Βασικά, κοινωνική πλειοψηφία και κυβέρνηση συναντήθηκαν σε μια κοινή πολιτική πραγματικότητα πετυχαίνοντας ένα μεγάλο μέρος των στόχων τους.

Μπορεί όλη αυτή η πολιτική διαδικασία να ενταχθεί μέσα σ’ ένα συγκεκριμένο ιδεολογικό πλαίσιο με συγκεκριμένο ιδεολογικό περιεχόμενο;

Προφανώς και μπορεί κι αυτό είναι εκείνο ενός εκσυγχρονιστικού και φιλελεύθερου δημοκρατικού κράτους. Συνεπώς το πολιτικό ζήτημα που η ίδια η κοινωνία έθεσε και απαιτεί να εφαρμοστεί από τις πολιτικές παρατάξεις είναι αυτό το πολύ συγκεκριμένο και συγκροτημένο: η δημιουργία ενός σύγχρονου, φιλελεύθερου δημοκρατικού κράτους. Επομένως οι ίδιες οι κυρίαρχες κοινωνικές δυνάμεις έχουν θέσει εδώ και κάποια χρόνια το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα στη βάση του οποίου επιθυμούν να εφαρμοστούν οι κυβερνητικές πολιτικές. Αυτή είναι μια βασική ερμηνεία της πραγματικότητας που δύσκολα επιδέχεται αμφισβήτηση, αφού αυτές οι ίδιες οι κοινωνικές δυνάμεις επιβράβευσαν την κυβέρνηση για τις επιτυχίες της 4 χρόνια μετά (2023).

Η παραπάνω μικρή ιστορική ανασκόπηση μας δίνει τη δυνατότητα να εξάγουμε δύο βασικά συμπεράσματα: α) όταν οι κοινωνικές δυνάμεις μπορούν και διακρίνουν την πραγματικότητα και μπορούν επίσης και την επιβάλλουν με την ψήφο τους σε μια κυβέρνηση, τότε τα πράγματα για τη δημοκρατία πηγαίνουν καλά, β) η ιδεολογία ως εφαρμοσμένη πολιτική προκύπτει από τις ανάγκες της ίδιας της πραγματικότητας, διαφορετικά δεν είναι παρά μια ψευδαισθητική πραγματικότητα την οποία κάποιοι θέλουν να επιβάλλουν δια της βίας.

Επομένως και ερχόμενοι στην πολιτική «παρένθεση» των ευρωεκλογών παρατηρούμε ότι: α) δεν υπάρχει κυρίαρχη κοινωνική δυναμική, β) υπάρχει έντονος ιδεολογικοπολιτικός κατακερματισμός και συνεπώς κυριαρχία της πολιτικής της αυταπάτης. Πρόκειται για μια κατάσταση ιδιαίτερα επικίνδυνη πολιτικά, γιατί ενώ αντικατοπτρίζει ένα μέρος του όλου, για πολλούς τείνει να αποκτά σημασίες οι οποίες αφορούν στο όλον για λόγους καθαρά υποκειμενικού συμφέροντος. Κάποιοι ιδεολογικά περιθωριακοί πολιτικοί οργανισμοί, επωφελούμενοι από τα εκλογικά αποτελέσματα, επιδιώκουν δημαγωγώντας να δημιουργήσουν ένα κλίμα πολιτικής αστάθειας μέσου του οποίου αμφισβητούν βασικά τις κεντρικές επιλογές της κοινωνικής πλειοψηφίας και προωθώντας στη θέση τους ψευδεπίγραφες απόψεις. Αυτές οι απόψεις θα συνεχίζουν να αναπαράγονται για όσο διάστημα η πλειοψηφική κοινωνική δυναμική θα χάνει την κυριαρχία της διασπώμενη από το κεντρικό ιδεολογικό της πρόταγμα που είναι η διαρκής ανάδειξη των αναγκών της πραγματικότητας και αποσπώμενη σε συζητήσεις ψευδαισθητικού τύπου, όπως π.χ. για το πώς θα ενοποιηθεί η κεντροαριστερά.

Κλείνοντας, όσο η προσοχή των κυρίαρχων κοινωνικών δυνάμεων είναι στραμμένη στην επιτήρηση του κυβερνητικού έργου και στο κατά πόσο τηρούνται οι όροι τους οποίους η ίδια η πραγματικότητα επιβάλλει και εξοφλούνται οι υπογεγραμμένες επιταγές, τότε θα μπορούμε να πούμε ότι πραγματικά πετύχαμε ιδεολογικοπολιτικά. Σε διαφορετική περίπτωση, και σε κάθε περίπτωση, ο δρόμος είναι εκείνος της μυθολογίας της πολιτικής κι εκεί και το αδιέξοδο.