Ούτε ψύλλος στον κόρφο μας!

Άσχημα, πολύ άσχημα τα πράγματα. Ό,τι και αν βγάλουν οι κάλπες, όποιος και αν έρθει πρώτος. Ας προσπαθήσω, λοιπόν, να απωθήσω τις μαύρες σκέψεις που με ζώνουν και να εστιάσω στην πιο ευτράπελη (;) πλευρά όσων συμβαίνουν γύρω μας.

Και πρώτα, δυο γενικού τύπου παρατηρήσεις. Έχω την εντύπωση ότι, εδώ και λίγον καιρόν, είναι της μόδας να βαφτίζονται τα νέα κόμματα με λέξεις βγαλμένες από τη φύση και από την καθημερινή ζωή. Έχουμε έτσι: Ποτάμι, Ελιά, Ρίζες, Τελεία, και έπεται ίσως συνέχεια. Δεν λέω, άχαρα τα Δημοκρατική Προοδευτική Ένωση, Ριζοσπαστική Ανανεωτική Συσπείρωση κ.λπ. από τα οποία είχαμε μπουχτίσει. Όμως, είπαν της γριάς να… Αν πάντως συνεχιστεί αυτή η τάση, προτείνω ενδεικτικά, για κάθε ενδιαφερόμενο: Ηλιοβασίλεμα (αυτό θα ήταν κατάλληλο για ενδεχόμενο κόμμα-επίγονο του ΠΑΣΟΚ), Μολόχα, Νεραντζούλα Φουντωτή, Λιμνοθάλασσα, Φαράγγι, Μίσχος, Παύλα κ.ο.κ.

Μια δεύτερη γενική παρατήρηση είναι ότι αγγίζει πια τα όρια του γελοίου ο τρόπος με τον οποίο «χρησιμοποιείται» παρ’ ημίν η Οικολογία.

Χωρίς καμιά ουσιαστική επαφή με την κοινωνία και με τα προβλήματά της, διάφοροι αφελείς ή επιτήδειοι (και τα δυο, άλλωστε, ευδοκιμούν κατεξοχήν στη χώρα μας) άλλοτε ζητούν όλοι μαζί την ψήφο μας, άλλοτε αλληλοϋβρίζονται και αλληλοκαταγγέλλονται, και άλλοτε σπεύδουν –με το (πολιτικά) αζημίωτο– να βάλουν μια κακότεχνη πράσινη πινελιά στην ήδη αντιαισθητική εικόνα που παρουσιάζουν τα κόμματα.

Αυτά ως γενικότερες παρατηρήσεις. Τι γίνεται, όμως, με τα συγκεκριμένα κόμματα που διεκδικούν την ψήφο μας; Λόγω περιορισμένου χώρου, θα αρκεστώ σε ορισμένα σχόλια.

Όταν στη Νέα Δημοκρατία έχουν φτάσει να θεωρούν κελεπούρια την Γκερέκου και τον Βασίλη Οικονόμου, είναι σίγουρο ότι το κόμμα δεν ζει και τις καλύτερες μέρες του. Άσε που, όπως πάνε τα πράγματα, σε λίγο θεματοφύλακας του ορθού λόγου στην παράταξη θα θεωρείται ο… Άδωνις. Καημένε (αυθεντικέ) Καραμανλή! Πού να το φανταζόσουν ότι το κόμμα που ίδρυσες θα έφτανε σε αυτό το σημείο;

Για τους ΑΝΕΛ, θα έλεγα ότι ο πασοκογενής Μαριάς αποδείχτηκε ο πιο ξύπνιος. Θα τη βολέψει για μερικά χρονάκια στο Ευρωκοινοβούλιο, αφήνοντας τους υπόλοιπους εδώ να τσακώνονται για το «τι και ποιος έφταιξε». Όσο για το ΛΑΟΣ, δυστυχώς για τον Καρατζαφέρη δεν έχουν δικαίωμα ψήφου στις ελληνικές εκλογές οι κάτοικοι των Νήσων Τερκ και Κάικος, οι οποίοι ίσως (ανταποδοτικά) τον ενίσχυαν.

Αλλά και το ΠΑΣΟΚ; Αυτό το κάποτε πανίσχυρο brand name, η Coca Cola των κομμάτων που λέει ο λόγος, να πρέπει πια να βρίσκει κάθε φορά και άλλο όνομα για να κατέβει στις εκλογές! Θα είναι, άραγε, η μοίρα του σαν της οδοντόκρεμας Κολυνός και του παυσίπονου Αλγκόν, που κάποτε κυριαρχούσαν στην αγορά αλλά σήμερα κανένας δεν τα θυμάται; Όσο για τον ΓΑΠ και το ΚΙΔΗΣΟ, το ατύχημα είναι ότι ο Κουτσόγιωργας και ο Κατσιφάρας «έφυγαν» (σχετικά) νωρίς. Άσε που και ο (υιός) Λιβάνης «την έκανε» προς ΣΥΡΙΖΑ μεριά. Όχι, θα κάτσει να σκάσει!

Όμως και με το ΠΟΤΑΜΙ, τι είναι πάλι αυτό το «αν χρειαστεί θα συνεργαστούμε με τη Ν.Δ., αν χρειαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ»; Δηλαδή, θα συνεργαστούν η Αντιγόνη Λυμπεράκη και ο Αρίστος Δοξιάδης με τον Τόλιο και τον Στρατούλη; Και το κυριότερο: είναι δυνατόν να ψηφίζει κάποιος τον Τσακυράκη, και αυτή του η επιλογή να καταλήγει στο να διευκολυνθεί ο σχηματισμός κυβέρνησης Τσίπρα-Λαφαζάνη;

Για τη ΔΗΜΑΡ έχουν ειπωθεί, νομίζω, όλα. Από «κόμμα Ραν-Ταν-Πλαν» και «περιφερόμενη θλίψη», μέχρι ενσάρκωση των «χρήσιμων ηλιθίων» για τους οποίους μιλούσε ο Λένιν. Από μέρους μου, κανένας οίκτος γι’ αυτούς που εξαπάτησαν πολιτικά περίπου 350.000 συμπολίτες μας (εμού περιλαμβανομένου), λέγοντας ότι δεν θα αφήσουν τη χώρα χωρίς κυβέρνηση. «Εκεί, εκεί, στη Β΄ Εθνική, μαζί με το Αιγάλεω και την Προοδευτική», λοιπόν – ή μάλλον, «μαζί με τον Λεβέντη και τους Κυνηγούς». Βέβαια, υπάρχει και ο Βασίλης Βασιλικός, που δήλωσε ότι βρίσκει τον μπαρμπα-Φώτη «συναρπαστικό». Τι να πει κανείς; Bίτσια είναι αυτά!

Για το ΚΚΕ, έτσι κι αλλιώς, οι εκλογές δεν είναι παρά μια μικρή στιγμή, μια κουκκίδα στη μακρά όσο και νομοτελειακή πορεία προς τον σοσιαλιστικό Παράδεισο, όπου όλοι θα ζουν ευτυχισμένοι και αγκαλιασμένοι. Μικρή σημασία έχει, επομένως, το όποιο αποτέλεσμά τους.

Έσχατο, αλλά διόλου ελάχιστο, ο έχων το πάνω χέρι ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος να το ’λεγε! Στην πιο δύσκολη στιγμή της μεταπολιτευτικής περιόδου, τις τύχες της χώρας υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να τις αναλάβει ένας ετερόκλητος συνασπισμός εμμονικών νεομπολσεβίκων, αριστεριστών που ζητάνε «δικαίωση» (γράψε, εκδίκηση) για τα χαμένα νιάτα τους, βαθιοπασόκων του χειρότερου είδους και μοσχοθρεμμένων συνδικαλιστών του ευρύτερου «δημόσιου» τομέα. Α, ναι! Και «αντισυστημικών» καθηγητάδων που έχουν τρυγήσει το σύστημα όσο κανένας άλλος.