Χιλιάδες ιδιωτικές επιχειρήσεις στη χώρα συναρτούν την ύπαρξή τους, στον έναν ή τον άλλο βαθμό, από τις συναλλαγές τους με το κράτος. Εκεί που ένας υπάλληλος της συμφοράς μπορεί να κάνει ανεπανόρθωτη ζημιά, είτε γιατί δεν ικανοποιείται με μίζα είτε γιατί ακολουθεί τη μέθοδο εργασίας «τα ζώα μου αργά». Και τι θα συμβεί, ακόμα και στις μέρες μας, όταν κάποιος παρ’ όλα αυτά ρισκάρει να ανοίξει μια επιχείρηση με καινοτόμο πνεύμα και προοπτικές κερδοφορίας; Πιθανότατα θα τον φάει το μαύρο... χέλι.
Σε μια περιοχή της χώρας που διψάει για ανάπτυξη, ένας επιστήμονας με θητεία σε ανώτατη σχολή και με μεράκι για τον τόπο του αποφάσισε πριν από τρία χρόνια να ανοίξει μια πρωτοποριακή επιχείρηση εκτροφής χελιών, έδεσμα που έχει μεγάλη ζήτηση στην Ευρώπη, ιδιαίτερα στους βόρειους εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η επιχείρηση ξεκίνησε δυναμικά, αλλά λογάριασε χωρίς το... γραφειοκράτη της περιοχής. Η Ε.Ε. ζητά για την εξαγωγή χελιών ένα είδος κρατικής πιστοποίησης. Εύκολο; Κάθε άλλο! Επί δυόμισι χρόνια ο επιχειρηματίας ζητούσε από τους αρμόδιους να εγκρίνουν τη διαδικασία πιστοποίησης, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αδιέξοδο.
Σε αυτήν ακριβώς τη φάση απελπισίας, Ρώσοι επιχειρηματίες τον πλησιάζουν και του προτείνουν να παραλαμβάνουν αυτοί μέρος της παραγωγής χελιών, καθώς έχουν τη δυνατότητα πιστοποίησης προς χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Ο παραγωγός, βιώνοντας το αδιέξοδο, ενδίδει και πλέον τα χέλια φτάνουν στο πιάτο του Γερμανού ή Σκανδιναβού καταναλωτή μέσω... Ρωσίας.
Αυτή όμως η διαδικασία λύνει μόνο μέρος του προβλήματος. Κάπου εκεί εμφανίζονται και οι... Κινέζοι εκτροφείς χελιών, που του προτείνουν να προωθεί μέσω της «ρώσικης αρκούδας» στην Ευρώπη και τη δική τους παραγωγή.
Έτσι, ο φέρελπις καινοτόμος παραγωγός βρέθηκε, αντί να επιβραβευτεί για την επιχείρησή του και να ενθαρρυνθεί για αύξηση της παραγωγής του, να καταλήξει ένας απλός έμπορος χελιών, εξυπηρετώντας τους Κινέζους και «θυσιάζοντας» την επιχείρησή του στις «διευκολύνσεις» των Ρώσων εμπόρων. Εννοείται ότι τα κέρδη του δεν έχουν καμία σύγκριση με αυτά που προσδοκούσε από την επιχείρησή του. Ο ίδιος καλοτυχίζει τη μοίρα του, καθώς στην αρχική φάση του εγχειρήματός του δεν παραιτήθηκε από τη θέση του στο ανώτερο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Το Δημόσιο εξακολουθεί να του «κόβει» μισθό λίγο παραπάνω από 1.500 ευρώ το μήνα, σε ένα ίδρυμα που συντηρεί σε μισθοδοσία περίπου 70 καθηγητές, αν και τα τελευταία χρόνια ο αριθμός των σπουδαστών που το επιλέγουν μέσω των εξετάσεων είναι... μονοψήφιος!
«Ήθελα να γίνω επιχειρηματίας και τελικά κατάντησα μεταπράτης και δημόσιος υπάλληλος» είναι η πικρή εξομολόγηση του ανθρώπου, που ακόμα περιμένει να εγκριθεί από την κρατική μηχανή η διαδικασία πιστοποίησης για την εξαγωγή χελιών. Και απ’ ό,τι καταλάβαμε, θα περιμένει πολύ...
Η πικρή, μικρή αυτή ιστορία είναι για χέλια, αλλά όχι για γέλια. Αφιερώνεται στους πολιτικούς που κάνουν αυτές τις μέρες πασαρέλα στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης, εξυμνώντας τα καλά του επιχειρείν για το μέλλον της χώρας. Ας μην ξεχνάμε, βεβαίως, πως και η Διεθνής Έκθεση είχε ξεκινήσει ως επιχειρηματικό εγχείρημα, αλλά σήμερα έχει καταντήσει βήμα των εκάστοτε κυβερνήσεων αλλά και των αρχηγών των άλλων κομμάτων για ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και ανύπαρκτες επιχειρηματικές «Ιθάκες». Αλλά μια ανύπαρκτη επί της ουσίας σχολή θεωρείται ακόμα τεκμήριο εκπαίδευσης σε αυτό τον τόπο. Με χέλια θα ασχολούμαστε τώρα;
11°
