Να 'μαι λοιπόν στα σαράντα ένα μου, στον όγδοο μήνα εγκυμοσύνης και χαμπάρι δεν πήρα πώς πέρασαν τα χρόνια. Θυμάμαι όμως πολλά. Θυμάμαι μια δεκαετία του '80 που γέμιζε η πλατεία Αριστοτέλους από μπλε και πράσινους μικρούς κόκκους, έτσι βλέπεις φάνταζαν οι σημαίες από τα μπαλκόνια, βούιζαν τ' αυτιά μου από τα συνθήματα και τις ιαχές, σκόνταφτα στα αμέτρητα σκουπίδια που άφηναν οι οπαδοί του κάθε κόμματος και «θαύμαζα» όλους αυτούς που πίστευα πως έκαναν την αγαπημένη μου χώρα κάθε φορά τόσο δυνατή, οικονομικά ανεξάρτητη και σεβαστή σε όλη την Ευρώπη.
Μεγαλώνοντας κάθε άνθρωπος αρχίζει ν' αποκτά κριτική σκέψη. Διαβάζει, ενημερώνεται, μαθαίνει, ακούει τις απόψεις άλλων και γενικά αντιμετωπίζει την πολιτική κατάσταση από άλλη οπτική. Και κάπου εκεί άρχισαν οι αντιρρήσεις μου. Με όλα όσα λέγονταν, αλλά ποτέ δε γίνονταν. Αναρωτήθηκα ποιος απ' όλους αυτούς γύρισε μία φορά να δει πραγματικά όλα όσα απασχολούσαν ανθρώπους της δικής μου ηλικίας, και όχι μόνο; Ποιος έδωσε πραγματικά κίνητρα να θελήσουν νέοι άνθρωποι να δημιουργήσουν μικρές ή και μεγαλύτερες επιχειρήσεις με σωστές βάσεις; Ποιος είναι στο πλευρό της λεγόμενης τρίτης ηλικίας, που δεν έχει πλέον χρήματα για να καλύψει ούτε τις βασικές της ανάγκες;
Ξαφνικά στα μάτια μου έγιναν όλοι μονομιάς Μαυρογιαλούροι, μορφές σαν του Γκρούεζα, ακόμα και Ψευτοθόδωροι, και έτσι κάπως άρχισε η αντιπάθεια, η αδιαφορία και η απραξία για τα κοινά. Συνειδητά αποφάσισα να μείνω μακριά. Σαν κι εμένα πολλοί κουράστηκαν από τα ψέματα, τις μεγάλες υποσχέσεις και την ατιμωρησία όλων όσοι έφεραν τη χώρα μας σ' αυτή την τόσο δυσμενή θέση. Άνθρωποι μορφωμένοι με δυο και τρία πτυχία να στέκονται στην ουρά του ταμείου ανεργίας, σκεπτόμενοι σε ποια χώρα θα αναζητήσουν το μέλλον τους.
Και μέσα σε όλη αυτή τη σκοτεινή και μίζερη κατάσταση άκουσα ένα αναπάντεχο «Ξεκινάμε» στις 26 Φεβρουαρίου 2014. Τη στιγμή που διαβάσα το άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη για την ίδρυση ενός νέου πολιτικού κινήματος με το όνομα «Το Ποτάμι», ήξερα πως ήρθε πραγματικά η ώρα να σηκωθώ από τον καναπέ μου και ν' αναλάβω δράση, τις ευθύνες μου και να ζητήσω τη χώρα μου πίσω. Και ήταν μια μέρα χαράς και ελπίδας. Χαράς γιατί μετά από πολύ καιρό άκουσα λόγια που μιλούσαν στην καρδιά μου και δεν έμοιαζαν με κανενός άλλου. Ήταν κουβέντες απλές, ειλικρινείς και γνήσιες, λόγια που είχα χρόνια ν' ακούσω. Ελπίδας γιατί μετά από πολλά χρόνια αδιαφορίας και απραξίας ένιωσα ότι υπάρχει η δυνατότητα ν' αλλάξει κάτι σ' αυτή χώρα, που ταλαιπωρήθηκε τόσο από ανθρώπους που ουσιαστικά δε νοιάστηκαν ποτέ για το κοινό καλό, αλλά μόνο για τη δύναμη και την εξουσία που τους παρείχε η καρέκλα. «Το Ποτάμι» μου πρόσφερε απλόχερα τη βεβαιότητα πως όλα είναι εφικτά με δουλειά και συνεργασία και πως υπάρχει πραγματικά ελπίδα, γιατί υπάρχει διάθεση και θέληση. Να ξεκινήσουμε εμείς ν' αλλάζουμε συνήθειες, έτσι ώστε να μπορέσουμε ν' αλλάξουμε τη χώρα και τα κακώς κείμενα.
Εδώ κι ένα χρόνο στο Ποτάμι ως εθελόντρια, συμμετέχω ενεργά σε πολλές εκδηλώσεις, ήμουν σύνεδρος στο 1ο ιδρυτικό συνέδριο στο Λαύριο και έχω γνωρίσει υπέροχους ανθρώπους, με τους οποίους έχω γίνει φίλη γιατί πραγματικά το αξίζουν, γιατί έχουν δουλέψει και επιθυμούν πραγματικά να προσφέρουν σ' αυτή τη δύσκολη περίοδο για τη χώρα μας. Είναι οι άνθρωποι που, δρώντας σ' αυτή την ομάδα, μου δίνουν τη δύναμη να θέλω να γίνω καλύτερη και ν' αποτελέσω ένα δραστήριο κομμάτι αυτής της προσπάθειας.
Για μένα «Το Ποτάμι» είναι ο ειλικρινής και αυθεντικός λόγος, είναι η διάθεση για συνεργασία και δουλειά. Είναι ένα νέο ξεκίνημα που «εγκυμονεί», όπως κι εγώ, την ελπίδα. Παρ' όλες τις καθημερινές δυσκολίες και τα πρακτικά εμπόδια λόγω της εγκυμοσύνης, εγώ επέλεξα να βοηθήσω «Το Ποτάμι» με την υποψηφιότητά μου στη Β' Θεσσαλονίκης
17°
