Τα κόμματα του πολιτισμικού (μου) τόξου

Αν κοιτάξουμε τα πολιτικά κόμματα στην προεκλογική τους εκστρατεία από την πλευρά της προσφοράς, αν δηλαδή περιοριστούμε στις προεκλογικές τους προτάσεις (εφόσον έχουν τέτοιες, φυσικά...) μπορεί να μας δημιουργηθεί η εντύπωση πως η πολιτική είναι απλώς τεχνοκρατική υπόθεση ή αλλιώς μια υπόθεση ωραίων μεταρρυθμιστικών ιδεών και πομπωδών διακηρύξεων. Αν όμως την κοιτάξουμε από τα κάτω, από την πλευρά δηλαδή του προφίλ των ψηφοφόρων τους, τότε η ταυτότητά τους συμπληρώνεται και από κάτι πολύ αξιοπρόσεκτο, ίσως μάλιστα σήμερα πιο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο, δηλαδή από το πολιτισμικό τους προφίλ. Έτσι, η πολιτική από αφηρημένη υπόθεση και δη των ελίτ αποκτά πραγματικό πρόσωπο και μπορείς να δεις μπροστά σου με σάρκα και οστά όχι μόνο το πολιτικό «προϊόν», αλλά κυρίως τους «πελάτες» του.

Με βάση λοιπόν την πολιτική ζήτηση, θα έλεγα πρόχειρα ότι στα καθ' ημάς έχουν προκύψει τέσσερις μεγάλες πολιτικές φυλές.

Η πιο καινούργια είναι προφανώς οι κασσελακικοί. Πρόκειται για μια φυλή που κατανοεί την πολιτική μέσω των κοινωνικών δικτύων και του λάιφ στάιλ. Είναι άνθρωποι που επηρεάζονται περισσότερο από το Instagram και το TikTok και που τα αντιλαμβάνονται όλα με όρους «επικοινωνίας» και θεάματος. Προσθέτουν στη συνταγή και λίγη ανθρώπινη ενσυναίσθηση ή εναλλάξ αντισυστημισμό, μισή κουταλιά πατριδοκαπηλεία, οικογένεια με πολλά παιδιά (που ομορφαίνουν τα στόρις στο Ιnsta) και μια ουγκιά ορθοδοξία για να έχουμε μαζί και τον δεξιό ψάλτη, και έτοιμο το γλυκό με στέβια, διότι προσέχουν και τα κιλά τους για να μπορούν να τους μπαίνουν τα στενά ρούχα στιλ κοκορίκο.

Η ελαφρότητα και η κοινωνική ευαισθησία μάλλον, όμως, δεν μπορούν να κρύψουν και τη γοητεία που τους ασκούν η καλή και γκλαμουράτη ζωή των ταξιδιών και των εστιατορίων, των πάρτι και των ωραίων εμπειριών, γενικώς δηλαδή όλοι οι κοινοί τόποι του σύγχρονου νεοπλουτισμού: να είσαι πλούσιος, αλλά κυρίως να φαίνεσαι και να δείχνεις ότι το χαίρεσαι ακομπλεξάριστα. Άσχετα αν είσαι βαθιά αγράμματος και απαίδευτος, για το οποίο μπορείς να είσαι και περήφανος κιόλας. Μια ζωή την έχουμε και μια φορά μας γέννησε η μανούλα μας... Εντελώς αδιάφορο εξάλλου πώς έχεις κάνεις τα λεφτά, αν αυτά είναι καθαρά ή βρόμικα, αν έγιναν με ηθικό ή ανήθικο τρόπο. Τα λεφτά δεν έχουν χρώμα για τους ανθρώπους αυτούς, αρκεί που μπορούν να αγοράσουν τα πάντα. Ακόμη και μια δημόσια θέση που λέει ο λόγος.

Αυτός είναι έτσι κι αλλιώς και ο ορισμός της αντιπολιτικής: πώς να υποτάξεις το δημόσιο συμφέρον στο προσωπικό σου συμφέρον και στις ανάγκες της καριέρας σου. Σάμπως οι άλλοι είναι καλύτεροι ή ο κόσμος μας ηθικός; Μια ζούγκλα είναι όπου επιβιώνουν τα πιο άγρια ζώα, ακόμη κι αν γι' αυτό χρειάζεται να φορέσουν προβιά «καλού παιδιού», που όταν πρέπει θα δείξει τα κατάλευκα δόντια του.

Η άλλη φυλή είναι η θρησκόληπτη, συνωμοσιολογική των ρωσόφιλων αντιευρωπαίων. Εδώ θα βρει κανείς τόσο ακροδεξιούς όσο και κομμουνιστές ή αντινατοϊκούς της πατριωτικής αριστεράς. Αυτοί είναι πολύ ανήσυχοι με την τροπή που έχει πάρει ο κόσμος μας, κυρίως ο δυτικός κόσμος που έχει εγκαταλείψει τις παραδοσιακές θεμελιώδεις αξίες του και έχει υποταχτεί στη «woke κουλτούρα» των γκέι και της νεοφιλελεύθερης νέας τάξης πράγματων. Αυτής με άλλα λόγια που «έφτιαξε» τους ιούς για να λύσει το πρόβλημα του υπερπληθυσμού και της γήρανσης του πλανήτη, όπως και τα εμβόλια για να μας ελέγξουν το DNA και τον εγκέφαλο. Εξάλλου, η εκθήλυνση των αξιών που επιβάλλει η woke κουλτούρα οδηγεί στον θάνατο της παραδοσιακής οικογένειας αντικαθιστώντας τους ρόλους του πατέρα και της μητέρας με τον «γονέα 1 και 2» και προβάλλοντας «αδερφίστικα» πρότυπα που αποπροσανατολίζουν τα παιδιά μας και τα οδηγούν να δυσφορούν με το φύλο τους.

Αυτό το κενό του παρακμάζοντος λευκού αρσενικού πατριάρχη που έδινε λύσεις σε όλα με τον αποφασιστικό του και αντρίκιο τρόπο, θα έρθει να καλύψει τώρα το Ισλάμ που απλώνει σαν πλοκάμια τα δίκτυα του σε ολόκληρη την Ευρώπη με αποτέλεσμα στο τέλος να μας εξισλαμίσει όλους – αυτό ισχυρίζεται το κινδυνολογικό τους. Μόνη λύση αφενός η Ρωσία του Πούτιν που στέκεται σαν φάρος των αξιών του χριστιανισμού, αντιστεκόμενος στην παγκόσμια συνωμοσία της «εβραιομασωνίας» που ελέγχει τα πάντα από το παρασκήνιο, αφετέρου τα νατιβιστικά κόμματα που θέλουν το φρούριο Ευρώπη να κλείσει ερμητικά στους «ξένους» για να μην αλωθεί από τα μέσα ή τα έξω.

Η τρίτη φυλή είναι εκείνη των απολιτίκ που προτιμούν «τις παραλίες από τις κάλπες». Δεν χρειάζεται περισσότερο σχολιασμό αφού πρόκειται για τον θρίαμβο του κοινωνικού τζαμπατζή και του εγωπαθούς παρτάκια: αυτός τα θέλει όλα από το κράτος και τη δημοκρατία, χωρίς να επιθυμεί κανένα ξεβόλεμα και ουδεμία ευθύνη ή υποχρέωση. Όπως έχει ειπωθεί, ο οπορτουνισμός είναι η πολιτική μορφή του εγωισμού.

Απομένει η φυλή των πολιτών με συνείδηση της θέσης και της ευθύνης τους. Σε αυτούς θα συμπεριελάμβανα τους ψηφοφόρους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Αριστεράς και του κόμματος του Ανδρέα Λοβέρδου. Μπορεί να διαφωνούν πολιτικά μεταξύ τους, μπορεί ιδεολογικά να απέχουν αρκετά, μπορεί όντως το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Αριστερά να στερούνται ρεαλιστικού προγράμματος διακυβέρνησης, αλλά τουλάχιστον μπορούν όλοι αυτοί μεταξύ τους να μοιράζονται μια κοινή πολιτισμική βάση. Για να το πούμε αλλιώς, αν οι ψηφοφόροι όλων των κομμάτων έπρεπε μια μέρα να κάτσουν σε ένα κοινό τραπέζι, οι μόνοι που θα μπορούσαν να συζητήσουν μεταξύ τους ακόμη και διαφωνώντας θα ήταν αυτοί. Με όλους τους υπόλοιπους θα αισθάνονταν ότι τους χωρίζει η άβυσσος. Δεν θα υπήρχε δηλαδή η στοιχειώδης κατανόηση και δυνατότητα εποικοινωνίας γύρω από τα βασικά και τα σημαντικά. Διότι τι μπορείς να συζητήσεις άραγε με κάποιον που θεωρεί ότι η γη είναι επίπεδη, ότι γοητευτικός είναι ο νάρκισος λεφτάς και ότι ο Πούτιν θα σώσει τον κόσμο...;