Μερικές σημειώσεις λίγο πριν τη μεγάλη ευρωπαϊκή Κυριακή
1. Συζητούσαμε προ μηνών για το αν θα ψηφίζαμε επιστολικά ή όχι, και καταλήξαμε πως, όχι, θα την κάναμε για ακόμη μία φορά αυτή τη διαδρομή, αυτό το μικρό ταξίδι, γιατί… γιατί έτσι· από παραξενιά. Για να το καταλάβουμε καλύτερα, πες. Είναι μια μικρή, τόση δα ταλαιπωρία —μία ανάμεσα στις χιλιάδες της ζωής μας— που δεν θα τη θυμάται κανείς μετά από λίγα χρόνια, όταν, ακολουθώντας το παράδειγμα της πρωτοπόρου Εσθονίας, όλοι θα ψηφίζουμε από το κινητό μας σε όποια χώρα της γης κι αν βρισκόμαστε. Αλλά για την ώρα, είπαμε —όχι ότι έχουμε κάνα δίκιο: ΔΕΝ έχουμε—, θα πάμε αύριο πάλι στο εκλογικό τμήμα, εκεί στο σχολείο, και θα ψηφίσουμε με τον πατροπαράδοτο τρόπο. Στο παραβάν. Για την ακρίβεια, κανείς πρέπει να πηγαίνει και καλά ντυμένος εκεί. Παρφουμαρισμένος. Σαν να πήγε σε γάμο. Αλλά εντάξει.
2. Κάθε τέτοιες μέρες θυμάμαι τη ρήση της Έμμας Γκόλντμαν, «Αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι, θα ήταν παράνομες». Και θυμάμαι τον έφηβο εαυτό μου να χαίρεται πολύ που μια αναρχική φεμινίστρια είπε κάτι τόσο τέλειο. Μόνο που βέβαια δεν το είπε ποτέ η Γκόλντμαν. Είναι μια κουβέντα καφενείου που λέγανε παλιά, και που καθιερώθηκε σαν αληθινή, με τον ίδιο τρόπο που όλοι είχαν πιστέψει εκείνο τον καιρό ότι «το Σινικό Τείχος είναι η μόνη ανθρώπινη κατασκευή που φαίνεται από το διάστημα». Το Σινικό Τείχος δεν φαίνεται από το διάστημα. Και οι εκλογές μπορούν να αλλάξουν τα πάντα. Και προς το καλό, και προς το κακό. Όμως η «φράση της Γκόλντμαν» είναι έτσι κι αλλιώς η επιτομή της χυδαιότητας και του πουριτανισμού: πράγμα δύσκολο για μια φράση, θέλει προσπάθεια. Ό,τι πιο βαθιά συντηρητικό και φασιστικό μπορεί να σκεφτεί κανείς. Καλό για τον αναρχικό χαζούλη, καλό για τον χουλιγκάνο κοπρίτη, καλό για τον φασίστα και τον σκίνχεντ, καλό για τα τρολ που πνίγονται στα φλέματά τους, καλό για κάθε απολίτικο καθαρματάκι με τις χοντρές, ιδρωμένες του παλάμες.
3.Διαβάζω ότι θα είναι μεγάλη η αποχή αύριο στην Ελλάδα. Όπως διαβάζω στις πανευρωπαϊκές έρευνες τι πιστεύουν οι Έλληνες για την Ευρώπη, τι θέλουν απ’ αυτήν, τι νομίζουν ότι κάνει ή δεν κάνει, ποιο θα είναι το μέλλον της κλπ. Απελπισία μαύρη. Ο τόπος στέκεται στα πόδια του και σε μια ρότα της προκοπής, παρά την πενταετία που μας διέλυσε, χάρη σε ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων που απλά δεν το βάζουν κάτω. Δεν μιλώ τώρα για πολιτικούς, επιχειρηματίες κλπ. Μιλώ γι’ αυτόν που, όταν ακούει, «Σιγά μη χρεοκόπησε το δημόσιο επειδή δεν έκοψε ο φούρναρης απόδειξη για την τυρόπιτα!» τεντώνει το χέρι του με ανοιχτά τα δάχτυλα και λέει, «Όρσε». Γιατί ακριβώς απ’ αυτή την απόδειξη, τη μία, τη μισή, χρεοκόπησε το δημόσιο. Μιλώ γι’ αυτόν που, ενώ ξεπλένει τα μπουκάλια πριν τα πάει για ανακύκλωση, βλέπει το meme με τον τύπο που δεν μπορεί να πιει την κόκα-κόλα του από το μπουκάλι γιατί τού πιέζει το κολλημένο στο στόμιο καπάκι τη μύτη, και ξερνάει. (Είναι τόσο ηλίθιο meme: ο τύπος που το έφτιαξε δεν σκέφτηκε ότι μπορεί να στρίψει 10 μοίρες το χέρι του για να μην του πιέζει το καπάκι τη μύτη…) Μιλώ γι’ αυτόν που κόβει απαλά ταχύτητα στις διαβάσεις και ακινητοποιεί το αυτοκίνητό του για να περάσει ο ένας πεζός που περιμένει έντρομος εκεί. Μιλώ γι’ αυτόν που «δεν ντύνεται για τη δουλειά που έχει, αλλά για τη δουλειά που ονειρεύεται». Που ζει δηλαδή όπως θα ζούσε σε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα, κι ας ζει εδώ. Αυτοί είναι οι λίγοι και καλοί που μας κρατάνε στα πόδια μας. Κι αυτοί θα νικήσουν στο τέλος. Η ήρεμη δύναμη της λογικής, του θάρρους και της βούλησης για ευζωία και ευτυχία: για καλή ζωή. (Απροπό, το ποσοστό τους είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό των σταθερών, μη περιστασιακών αναγνωστών βιβλίου).
Μιλώ γι’ αυτόν που «δεν ντύνεται για τη δουλειά που έχει, αλλά για τη δουλειά που ονειρεύεται». Που ζει δηλαδή όπως θα ζούσε σε μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα, κι ας ζει εδώ.
4. Στις έρευνες διαβάζω βέβαια και για τη γνώμη των Ελλήνων για την Ουκρανία, για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να τους δίνουμε λεφτά για να μην καταρρεύσει η οικονομία τους, όπλα για να πολεμήσουν τον κατακτητή κλπ., και θα έλεγα ψέματα ότι φρίττω, αλλά μπα: δεν φρίττω, τα ξέρω καλά, τους γέννησα όλους αυτούς. Είμαστε μια ρωσόδουλη χώρα, τον αγαπάμε τον πατερούλη, τον θέλουμε έναν τσάρο με πυγμή και balls, τον σηκώνει ο οργανισμός μας: με το που τον βλέπουμε, σέρνουμε. Αυτά τα ευρωπαϊκά «άντρας μ’ άντρα», τα woke, τα φον ντερ Λάινεν, τα τσιριμπίμ-τσιριμπόμ, είναι κάπως σιχαμένα, κάπως οι σοφοί της Σιών, κάπως Σόρος — ο κύριος Πούτιν δεν τα ανέχεται. Ούτε ο κύριος Ντόναλντ, βεβαίως-βεβαίως. Οπότε τι να μου πουν εμένα οι δημοσκοπήσεις και τα Ευρωβαρόμετρα. (Δεν θέλω να επεκταθώ εδώ, γιατί είμαι και σε κρίσιμη).
5. Συμβουλές δεν γουστάρω να δίνω (εκτός κι αν πρόκειται για το γράψιμο ή για βιβλία), αλλά διάολε: μην ψηφίσετε αντιευρωπαϊκά κόμματα (ο αντιευρωπαϊσμός είναι το σημείο όπου τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος φασώνονται με γλωσσόφιλα), για όνομα του καλού Θεού. Δηλαδή, what’s wrong with you, people? Έχει δυο-τρία κόμματα κανονικά, νορμάλ, ξέρετε ποια είναι, ακόμη και η γάτα μου ξέρει ποια είναι, που δεν πολυασχολείται, διαλέξτε ένα και ψηφίστε το. Κι άμα ξέρετε και κανέναν που να αξίζει να πάει στην Ευρωβουλή, σταυρώστε τον. Ναι, ασφαλώς και το μέλλον της ηπείρου μας ΕΙΝΑΙ η Ομοσπονδοποίηση —ούτε μπορεί να υπάρξει άλλο μέλλον, ούτε πρόκειται να υπάρξει άλλο μέλλον ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ (εννοούμε, σε μια ζωντανή Ευρώπη, όχι σε μια Ευρώπη Μαντ Μαξ)—, αλλά δεν χρειάζεται να πεινάσουμε ή να γεράσουμε για να το δούμε. Ας το δούμε μιαν ώρα αρχύτερα.
13°
