Πρώτη φορά Αριστερά, λοιπόν. Ένα από τα βασικά συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος προβάλλει πλέον ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την επικράτηση στις εκλογές της 25 Ιανουαρίου του 2015. Λογικό μετά τη σταδιακή κατάρρευση της κυβέρνησης που ακολούθησε τις ευρωεκλογές του περασμένου Μαΐου, το αποκαρδιωτικό διάγγελμα του Σαμαρά λίγο πριν την τρίτη ψηφοφορία για Πρόεδρο, αλλά και το αποκρουστικό (!) τηλεοπτικό σποτ της Νέας Δημοκρατίας.
Πρώτη φορά Αριστερά. Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί παραδοσιακά ένα αριστερό κόμμα. Εξέλιξη του ΚΚΕ Εσωτερικού και αργότερα του Συνασπισμού, υπήρξε για δεκαετίες μία αριστερή προοδευτική αλλά και φιλοευρωπαϊκή φωνή. Και σήμερα όμως, σχεδόν ολόκληρη η ηγετική του ομάδα προέρχεται από τον συγκεκριμένο ιδεολογικό χώρο ενώ πολλές θέσεις του κόμματος για ζητήματα όπως π.χ. η μετανάστευση ή τα εθνικά θέματα εξακολουθούν να κινούνται σε αυτή την κατεύθυνση.
Αρκούν όμως αυτά; Θα μας πάει όντως «για πρώτη φορά Αριστερά» ο συγκεκριμένος ΣΥΡΙΖΑ, Ο ΣΥΡΙΖΑ του 30%;
Γεννιούνται κάποια ερωτήματα:
1. Είναι αριστερό ένα κόμμα που εντάσσει στη δύναμή του άτομα όπως η Ραχήλ Μακρή; Μια φασαριόζα πολιτικό που χτυπάει τατουάζ με αρχαιοελληνικές περικεφαλαίες και ποζάρει μπροστά από ελληνικές σημαίες και τανκς; Δηλαδή, το «εθνοπατριωτικό» αντιμνημόνιο ταυτίζεται πλέον με την Αριστερά;
1b. Είναι αριστερό ένα κόμμα του οποίου ο αρχηγός γράφει στα παλιά του τα παπούτσια την εισήγηση της Τ.Ο. ενός ολόκληρου νομού για να επιβάλει την εθνικίστρια υποψήφιά του, όπως έκανε ο Τσίπρας στην Κοζάνη με τη Ραχήλ;
2. Είναι αριστερό ένα κόμμα που υιοθετεί την ακροδεξιά ρητορική της ποινικοποίησης της πολιτικής ζωής; Στο τελευταίο τεύχος του, γνωστό φιλοσυριζαίικο περιοδικό υπόσχεται δικαστήρια για Σαμαρά, Βενιζέλο, ΓΑΠ και δεν συμμαζεύεται. Δηλαδή, ο Αλέξης Τσίπρας σκοπεύει να έχει απέναντί του μόνο τον Σταύρο, τον Κουτσούμπα και τους χρυσαυγίτες;
3. Είναι αριστερό ένα κόμμα που φλερτάρει με τον Κλήρο (όχι με τη θρησκεία, τον Κλήρο) με τον -δηλωμένο άθεο- αρχηγό του να αμολάει περιστέρια και να ταυτίζει τους εμβληματικούς Ζαπατίστας με τους παππούληδες του Αγίου Όρους;
4. Είναι αριστερό ένα κόμμα που εκφράζει δυσανεξία στην αντίθετη άποψη, στοχοποιώντας και απειλώντας μέσω τζιχαντιστών δημοσιογράφων και γραμιτζήδικων payroll όποιον διαφωνεί με τις θέσεις του; Πρόσφατα, συριζαία δημοσιογράφος έγραψε στο Facebook πως καταγράφει τις απόψεις των «μνημονιακών» συναδέλφων της καταλήγοντας: «Θα τα πούμε μετά τις εκλογές»…
5. Είναι αριστερό ένα κόμμα που παζαρεύει προεκλογικά κυβερνητική συνεργασία με το ακροδεξιό μόρφωμα που ονομάζεται «Ανεξάρτητοι Έλληνες»; Το κόμμα του, μεταξύ πολλών άλλων, Νίκου Νικολόπουλου ο οποίος παραλίγο να δημιουργήσει διπλωματικό πρόβλημα όταν αποκάλεσε τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου «που@@@ριο»;
6. Είναι αριστερό ένα κόμμα που χωρίζει τους μεγαλοεπιχειρηματίες σε καλούς και κακούς; Αν διαβάσει κανείς τα σχετικά άρθρα των εφημερίδων των περιοδικών και των site που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ κάποιοι μεγιστάνες υβρίζονται, άλλοι αποθεώνονται και άλλοι μένουν συστηματικά στο απυρόβλητο.
7. Είναι αριστερό ένα κόμμα που έχει πολλάκις επικροτήσει τραμπούκικες επιθέσεις σε πολιτικούς (κυρίως την περίοδο 2010-2011); Που υιοθετεί τη λογική των «Αγανακτισμένων πολιτών» των 6’s; Μπορεί να υπάρξει Αριστερά με Κοτζαμάνηδες;
8. Είναι αριστερό ένα κόμμα του οποίου ο αρχηγός προβαίνει σε μια δήλωση-επιτομή του ρατσισμού όπως το αλήστου μνήμης «Εγώ από το γραφείο μου έχω θέα σε 2.500 χρόνια ιστορίας της Δημοκρατίας (σ.σ. ο Τσίπρας έδειξε την Ακρόπολη) κι η Μέρκελ μόνο στο Ράιχσταγκ»; Μιλάμε δηλαδή για μια techno διασκευή του «Όταν εμείς χτίζαμε παρθενώνες οι Ευρωπαίοι τρώγανε βελανίδια»…
Υπάρχουν άπειρα τέτοια παραδείγματα.
Για πρώτη φορά Αριστερά, λοιπόν; Αλλιώς την ήξερα εγώ την Αριστερά. Sorry κιόλας.
16°
