Οι Ευρωεκλογές και η εθνική μας μοναξιά

Μπορεί να λέγονται «ευρωεκλογές» αλλά για την Ελλάδα είναι εθνικές. Μόνο που δεν κρίνουν ποιος θα μας κυβερνήσει αλλά με πόση ευχέρεια και σταθερότητα θα συνεχίσει να το κάνει. Είναι μια επίσημη και αδιαμφισβήτητη δημοσκόπηση, που θα βαθμολογήσει τα πεπραγμένα της κυβέρνησης σε βάθος 5 χρόνων και θα ανακόψει ή θα ενισχύσει τη φόρα της αντιπολίτευσης στον αγώνα της για την ανατροπή της ΝΔ. Και κυρίως, για τον θρυμματισμό της πολιτικής εικόνας του Κ. Μητσοτάκη που είναι και το μεγάλο ζητούμενο.

Όλες βεβαίως οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν την κυριαρχία της ΝΔ, αλλά αν το αποτέλεσμα είναι αισθητά κάτω από το 33% αυτή θα αμφισβητηθεί εκ των πραγμάτων. Το ποσοστό θα κρίνει τη διατήρηση ή αλλαγή της πολιτικής γραμμής σε καίρια θέματα και θα επηρεάσει τον ανασχηματισμό που ούτως ή άλλως θα ακολουθήσει. Τα ποιοτικά στοιχεία της κάλπης θα αποκαλύψουν τη φύση των μετατοπίσεων και αυτές με τη σειρά τους θα κρίνουν την ορθότητα των πολιτικών επιλογών και θα προϊδεάσουν για τις όποιες διορθώσεις πορείας. Και εδώ το μέγεθος μετράει.

Όλοι ξέρουν ότι θα υπάρχουν απώλειες προς τα δεξιότερα λόγω του γάμου των ομοφύλων αλλά δεν ξέρουν το ύψος. Όλοι ξέρουν ότι υπάρχει δυσαρέσκεια στο κεντρώο κοινό, για την αποφυγή σοβαρών μεταρρυθμίσεων, αλλά δεν ξέρουν αν και κατά πόσο αυτή θα εκφραστεί εκλογικά είτε με την αποχή είτε με ψήφο σε άλλο κόμμα. Αν και εδώ που τα λέμε, ποιος αντιπολιτευόμενος θέλει ουσιαστικές και ορθολογικές μεταρρυθμίσεις; Από τα όσα ασαφή λέγονται όλα αυτά που αποφεύγει να πειράξει η ΝΔ στο κράτος, οι αντίπαλοί της υπόσχονται ότι θα τα αλλάξουν αλλά μάλλον προς το χειρότερο. 

Στο χώρο της αντιπολίτευσης το αποτέλεσμα θα έχει άλλου είδους συνέπειες. Όπως εξήγησα και στο προηγούμενο άρθρο, αν οι αποστάσεις από τον προπορευόμενο είναι τόσο μεγάλες όσο δείχνουν οι δημοσκοπήσεις θα προκληθούν σοβαρές αναταράξεις. Θα αμφισβητηθούν όχι μόνο οι πολιτικές γραμμές αλλά και οι ηγεσίες. Και είναι λογικό, διότι αν ο Κ. Μητσοτάκης προς τον οποίο είναι στραμμένα όλα τα αντιπολιτευτικά βέλη, βγει αλώβητος, ποιος μπορεί να μιλάει για ανατροπή και να μη θεωρείται αιθεροβάμων; Αν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ικανοποιημένα από το αποτέλεσμα τότε θα δυναμώσουν οι εσωτερικές φωνές που μιλούν για ανασύνθεση του ευρύτερου χώρου. Αν πάλι κάποιο από τα δύο κόμματα ξεχωρίσει θα είναι αυτό που θα αποτελέσει τη ναυαρχίδα της αντιπολίτευσης και θα προβάλει ως εναλλακτική λύση, αφήνοντας στο άλλο το ρόλο του φτωχού συγγενή.

Φυσικά και όλα αυτά δεν είναι κτήμα μόνο των πολιτικών αναλυτών αλλά και του εκλογικού σώματος. Και να ήθελαν οι πολίτες να επιλέξουν με βάση τα ευρωπαϊκά επίδικα, τα κόμματα δεν τους αφήνουν. Και μόνο το γεγονός ότι τα σύντομα πολιτικά μηνύματα στην ΤV και το διαδίκτυο, επικεντρώνουν μόνο σε εσωτερικά θέματα, αρκεί. Στην ακρίβεια, τους μισθούς, τη φορολογία, το στεγαστικό, την ασφάλεια, την περίθαλψη και δεν συμμαζεύεται. Αλλά και στην ισχυρή Ελλάδα, τη σχέση μας με τους γείτονες, τη δυνατότητα να επιβάλλουμε στην ΕΕ τα δικά μας συμφέροντα, ακόμα και στην Ορθοδοξία. Η Ελλάδα έχει μάθει ότι σε όλες τις εκλογές, από τις εθνικές μέχρι αυτές του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του σχολείου της γειτονιάς πρέπει να ψηφίζει κομματικά και αποκλειστικά για τα προσωπικά της συμφέροντά. Πως θα μάθει τώρα ξαφνικά να βλέπει και τη μεγάλη ευρωπαϊκή εικόνα; Σιγά μην την κόφτει ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Οπότε, είναι μάταιο να μεμψιμοιρούμε για τον τρόπο που η πλειοψηφία των πολιτών αντιλαμβάνεται τις ευρωεκλογές. Ωστόσο ο τρόπος που θα ψηφίσουμε θα διαμορφώσει και την εικόνα που στέλνουμε στην Ευρώπη και τον κόσμο για την τρέχουσα διάθεση της χώρας. Ένα σαφές εκλογικό αποτέλεσμα θα κρίνει και τον προσανατολισμό της εξωτερικής πολιτικής τόσο προς την ΕΕ και το ΝΑΤΟ όσο και προς την ευρύτερη γειτονιά μας. Η Ελλάδα μπορεί να προοδεύει και να αναπτύσσεται αλλά δεν παύει να είναι μια υπερχρεωμένη χώρα μέλος της ΕΕ και τα κοινοτικά ταμεία είναι γι αυτήν ζωτικής σημασίας. Θα συνεχίσει τις ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος, ή θα αρχίσει και πάλι να καλλιεργεί λεφτόδεντρα όπως ζητάει η αντιπολίτευση; Θα μειώσει τη γραφειοκρατία, θα επιταχύνει τη δικαιοσύνη και θα εκσυγχρονίσει την επαγγελματική εκπαίδευση, ώστε να ενθαρρύνει τις άμεσες εγχώριες και ξένες επενδύσεις; Αυτές δα που ακούμε αλλά δεν βλέπουμε, που θα ενδυναμώσουν την παραγωγή και θα βελτιώσουν την αγοραστική δύναμη των πολιτών της. Γιατί αυτό που έσκασε στη ΔΟΥ Χαλκίδας είναι σκληρά προς την αντίθετη κατεύθυνση και δεν είναι κάτι τυχαίο αλλά δομικό στοιχείο του φορολογικού μας συστήματος. Και αυτά οι εκτός των τειχών τα βλέπουν και φρίττουν.

Από την άλλη, θα μείνει αταλάντευτα στη δυτική πλευρά απέναντι στον πόλεμο Ρωσίας - Ουκρανίας και Ισραήλ - Χαμάς ή θα αρχίσει να ψάχνει για «νέα λιμάνια»; Θα συντηρήσει και θα ενδυναμώσει το ήπιο κλίμα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις ή θα τρέμει πάλι το φυλλοκάρδι μας στην αναμονή ενός θερμού επεισοδίου; Θα συμβάλει καθοριστικά ως περιφερειακή χώρα σε μια ορθολογική και νόμιμη διευθέτηση του μεταναστευτικού ή θα συνεχίσει τους ερασιτεχνισμούς μαζί με την υπόλοιπη Ευρώπη; Διότι όλα αυτά απαιτούν μια σταθερή κυβέρνηση με σαφή φιλοευρωπαϊκή πολιτική και ικανούς διαχειριστές. Και οι ευρωεκλογές που έρχονται στέλνουν επί όλων αυτών σαφή μηνύματα τόσο στα πολιτικά κέντρα, όσο και στις αγορές.

Άφησα για το τέλος τα πρόσωπα των υποψηφίων για τα οποία γίνεται πολύς λόγος. Σε κάθε ψηφοδέλτιο υπάρχουν τηλεπερσόνες και δήθεν celebrities αλλά και σοβαροί άνθρωποι, με μικρότερη ή μεγαλύτερη πείρα και γνώση του αντικειμένου . Τα κόμματα είναι πολυσυλλεκτικά και όπως φαίνεται από τις μετρήσεις οι ψηφοφόροι μοιράζονται σε όλες τις ποιότητες που κυκλοφορούν. Φυσικά και θα υπερισχύσουν οι φαντεζί, γιατί αυτή είναι η πολιτική παιδεία του μεγαλύτερου μέρους της ελληνικής κοινωνίας και όχι μόνο. Οι αναπηρίες της εκπαίδευσης είναι και εδώ παρούσες. Συμβαίνει και αλλού. Πολλοί πιστεύουν ότι οι διάσημοι δεν έχουν ανάγκη τους μηχανισμούς του κόμματος και την εύνοια του αρχηγού και θα υπερασπιστούν καλύτερα τα συμφέροντα των ψηφοφόρων τους. Καλύτερα από τα παιδιά του κομματικού σωλήνα. Διότι ο αντισυστημισμός εκ του ασφαλούς είναι ένα χαρακτηριστικό όχι μόνο της σημερινής Ελλάδας, αλλά και σύσσωμης της Δυτικής Ευρώπης. Απλώς σε μας τείνει να πάρει διαστάσεις εθνικής ιδεολογίας. 

Κλείνοντας, θα ευχηθώ να ψηφίσουμε τουλάχιστον τους φίλους της ενωμένης Ευρώπης σε όποια απόχρωση προτιμούμε. Αλλά όχι τους εχθρούς της οι οποίοι παρεπιδημούν και στα δύο πολιτικά άκρα και πασχίζουν για τη διάλυσή της.