Πολιτικη & Οικονομια

Ευρωεκλογές 2024: Το one night stand της κάλπης

Η μεγάλη γιορτή της δημοκρατίας που κάθε χρόνο καταλήγει σε μεγάλο φιάσκο της από τα ποσοστά της αποχής, έχει μία εξήγηση και είναι λογική

Επιστήμη Μπινάζη
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ευρωεκλογές: Η άγνοια των ευρωπαίων πολιτών σε ευρωπαϊκά θέματα και η αποχή από τις κάλπες

Θα είχε ενδιαφέρον μια δημοσκόπηση σχετική με τις επικείμενες ευρωεκλογές. Για παράδειγμα να τίθετο το ερώτημα ποιες είναι οι ακριβείς αρμοδιότητες της ευρωπαϊκής επιτροπής, του ευρωπαϊκού συμβουλίου και του ευρωκοινοβουλίου. Πόσοι από μας γνωρίζουμε τους διακριτούς ρόλους των τριών αυτών θεσμών; Το «Βατερλό» των εξετάσεων Pisa στην εκπαίδευση θα ήταν αμελητέο μπροστά στην άγνοια των ευρωπαίων πολιτών σε ευρωπαϊκά θέματα. Έχουμε μαύρα μεσάνυχτα ας το παραδεχτούμε. Τι ακριβώς θα ψηφίσουμε στις 9 Ιουνίου όσοι δεν το έχουμε κάνει ακόμη μέσω επιστολικής ψήφου; Και δεν εννοώ ποιο κόμμα θα ψηφίσουμε αλλά για ποιο σκοπό θα το επιλέξουμε από ένα άλλο.

Όλα δείχνουν πως οι ευρωεκλογές θα χρησιμοποιηθούν ως βαρόμετρο για την πορεία της κυβέρνησης. Κι έτσι μοιάζει πως εκείνη την ημέρα αποφασίζουμε σε ποιον θα κάνουμε δώρο ένα λαχείο που λέγεται ευρωβουλευτική αποζημίωση. Ελάχιστη προσοχή δίνουμε στο βιογραφικό του υποψηφίου. Προβάδισμα είχαν πάντα εκείνοι που έχουν γράψει χιλιόμετρα τηλεοπτικού αέρα. Η επιλογή ενός γνωστού προσώπου στο κοινό είναι η δεύτερη τη τάξει απολιτίκ πράξη, μετά την αποχή βεβαίως. Κι εκεί ποντάρουν υποψήφιοι και κόμματα. Όσοι δεν είχαμε τη δυνατότητα να ψηφίσουμε με επιστολική ψήφο, με την οποία δινόταν η δυνατότητα γνωριμίας με όλους τους υποψηφίους, τα βιογραφικά τους, τις φωτογραφίες τους, στο παραβάν του εκλογικού μας κέντρου η ταχύτητα «συνεύρεσης», γνωριμίας και επιλογής ξεπερνάει το one night stand. Έχει τύχει σε πολλούς να διαβάζουμε ονόματα και να μαντεύουμε πρόσωπα, ηλικίες, προσωπικότητες. Έχουμε σταθεί σε ονόματα που θυμίζουν αγαπημένους μας συγγενείς. Αντιπαθητικούς πρώην. Τη μαμά και τον μπαμπά μας. Έναν καθηγητή που μας είχε κάνει τη ζωή δύσκολη.

Η μεγάλη γιορτή της δημοκρατίας που κάθε χρόνο καταλήγει σε μεγάλο φιάσκο από τα ποσοστά της αποχής, έχει μία εξήγηση και είναι λογική. Έχουμε δυσκολία να κατανοήσουμε τη διατύπωση των προβλημάτων μας, πόσο μάλλον να επιλέξουμε τους ικανότερους να τα λύσουν. Κι έτσι καταλήγουμε να στέλνουμε στην εξουσία άτομα με τα οποία πνίξαμε τη μοναξιά μας κάποιες φορές μπροστά στην τηλεόραση, γελάσαμε με ένα αστείο του σε κάποιο πάνελ, διασκεδάσαμε με ένα story του στα κοινωνικά δίκτυα. Ποιος θα κάνει το πεζοδρόμιο που βαδίζω καθημερινά πιο ευρύχωρο; Ποιος θα μειώσει το ενοίκιο του σπιτιού μου; Ποιος θα αυξήσει τον μισθό μου; Τα αριστερά κόμματα φαίνονται περισσότερο συσπειρωμένα γιατί έχουν απενοχοποιήσει αυτά τα ερωτήματα που άλλοι χαρακτηρίζουν λαϊκιστικά. Οι υπόλοιποι δεν έχουν χρόνο να ασχολούνται ούτε με ιδεολογίες ούτε με οικονομικά συστήματα. Έχουν και δουλειές.

Αυτό που είναι ολοφάνερο είναι ότι φέτος δεν έκανε καθόλου χειμώνα. Και πριν ξεκινήσει ο Ιούνιος άρχισαν οι καύσωνες. Για πρώτη φορά κάποιοι στην Ελλάδα αποκτούν οικολογική συνείδηση αλλά και πάλι... «Μήπως να στείλουμε τους Πράσινους στην Βουλή; Καλό παιδί φαίνεται αυτός ο Πέτρος, αλλά αυτός δεν έχει αρκετά λεφτά ήδη από την οικογένειά του; Να στείλουμε κανέναν φτωχό, ρε παιδιά; Οι άλλοι είναι χορτάτοι. Και γιατί να τους κάνουμε εμείς πλούσιους; Δεν πάμε καλύτερα για μπάνιο;» Και κάπως έτσι, μεταξύ Aperol Spritz και απλώματος πετσέτας, κάποιοι θα έχουν ξεχάσει εντελώς τις εκλογές, κάποιοι θα κοιτάζουν το ρολόι με τη σκέψη ότι μπορεί να προλάβουν ανοιχτό το εκλογικό κέντρο πριν δύσει ο ήλιος, κάποιοι θα είναι καθ’ οδόν να ψηφίσουν αλλά θα κολλήσουν στην κίνηση και θα βρίζουν το σύστημα που δεν προβλέπει τροχονόμο οπότε θα το «τιμωρήσουν» με αποχή.

Η ζωή μας θα συνεχιστεί και μετά τις εκλογές στον αυτόματο πιλότο οικονομικών συστημάτων που δεν θα κατανοήσουμε ποτέ. Αυτό θα έχουν οι περισσότεροι στο μυαλό τους το βράδυ της Κυριακής όσο θα απλώνουν τα βρεγμένα μαγιό.